วงพล็อตจนจบ พอจะลงมือแต่ง กลับไม่มีอารมณ์ร่วมกับนิยายซะงั้น

ต้องฝึกครับ เป็นกับเกือบทุกคนแหละ ผมนี่ตัวดีเลย มันอึดอัดเล็กน้อยที่ต้องมาเขียนอะไรตามเส้นเหมือนกับการขีดเส้นหมึกตามดินสอที่ร่างภาพไว้ มันไม่สนุกในตอนแรก

แต่ทำแล้วจะชินไปเองครับ แล้วเราจะรู้ว่า ความสนุกของมันไม่ใช่การคิดเนื้อเรื่องที่จะดำเนินไปแล้ว แต่เราจะสนุกกับการทำอย่างไรให้มันดำเนินไปตามพล็อตนั้น ทำเรื่องจบลงได้ตรงกับ timeline ในแต่ละตอน กำหนดจำนวนหน้าให้เพียงพอกับตอนจบในแต่ละตอน ไม่ยืด ไปสั้นไป ฯลฯ

และสำคัญกว่าอื่นใด เราไม่ต้องมานั่งกังวลว่าในตอนต่อไปจะเป็นอย่างไร ทำให้มีเวลามาใส่ใจกับอารมณ์ตัวละคร การบบรรยายสถานที่ การเก็บรายละเอียด

สรุปคือ เราจะได้มีเวลามาสนุกกับ "ปัจจุบัน" แทนที่จะเขียนไป กังวลอนาคตไป เพราะการวางพล็อตไว้ก่อนหน้า ก็คือเรากำหนดอนาคตนิยายเราไว้แล้ว จึงถึงเวลาที่เราจะทำปัจจุบันให้เต็มที่นั่นเอง

เป็นคล้ายๆ กันค่ะ แต่ทางนี้แต่งไปแต่งมา มักจะคิดเหตุการณ์ไว้

แต่ไม่ได้คิดบทสนทนาเอาไว้ค่ะ บทสนทนาจะด้นสด

แล้วตรงด้นสดนี่แหละค่ะ... คำพูดเปลี่ยนสถานการณ์ได้จริงๆ

พล็อตที่วางไว้ตอนแรกพังหมดเพราะ ประโยคๆ เดียว หึหึ...

แล้วเปลี่ยนบทสนทนาก็ไม่ได้ด้วยนะคะ ไม่งั้นมันจะไม่สมเหตุสมผลทันที

เพลียตัวเอง 555555 แต่ก็ได้มุมมองใหม่ๆ ดีค่ะ สู้ๆ นะคะ

วิธีการเขียนนิยายของผมครับ

คือผมจะมีจุดจบของเรื่องไว้ในหัวเสมอ ซึ่งมันจะกว้างมากๆ

แล้วคราวนี้ ในแต่ล่ะตอนที่เขียน ผมก็จะมีพล็อตคร่าวๆ ของแต่ล่ะตอนที่คิดสดๆ ขึ้นมาขณะนั้นเลยครับ

แล้วก็เขียนๆ ไปตามพล๊อตนั้นก่อน ซึ่งถ้ามันโอเค สมเหตุสมผล ผมก็ไม่เปลี่ยนล่ะ

แต่ถ้าเกิดกรณีที่มันไม่สมเหตุผล หรือเนื้อเรื่องหลุดไปทางอื่นๆ ผมก็จะพยายามตบเข้ามาในเส้นเรื่อง

แต่เหนืออื่นใด วิธีการที่ผมใช้ มันมักจะพาผมไปเจอผลลัพธ์ท้ายบทที่แตกต่างจากที่คิดไว้ซะส่วนมาก

เช่นคิดว่าจะจบตอนอีกแบบ แต่พอแต่งจริงๆ กลับจบอีกแบบ ไรเงี้ย

แถมบางครั้ง เนื้อหาในตอนก็ผิดไปจากที่ตั้งใจไว้ ซึ่งพออ่านดูแล้ว กลับพบว่ามันดีกว่าที่ตั้งใจเอาไว้อีก

ดังนั้น ตอนผมแต่ง ผมจะไม่วางโครงเรื่องให้ชัดเจนครับ แต่จะให้มันหลวมๆ ไว้ เพื่อว่าเราจะได้สนุกไปกับเนื้อหาที่เราแต่ง เพราะเราเองก็ไม่รู้ว่าตัวละครในเรื่องจะเจออะไร

อีกอย่าง นิยายที่ผมแต่ง ไม่มีตัวเอกครับ คือดำเนินเนื้อเรื่องตามเหตุการณ์ ทำให้อยู่ๆ บางตัวละครก็สามารถตายได้เลย

ผมมีวิธีการแต่งแบบนี้ จึงค่อนข้างเขียนได้เรื่อยๆ ไม่เบื่อ

แต่ถ้าตอนไหนตัน ผมก็จะหยุดนะครับ แล้วกลับมาเขียนใหม่ สมองมันแล่นจริงๆ

ปล่อยไปตามหัวใจครับ

ถึงเวลาถ้าอยากเขียนจนทนไม่ไหว ตอนนั้นค่อยกลับมาเขียนก็ได้ แต่ถ้าผู้อ่านที่ตามอ่านเรื่องของเราหายไป ก็ต้องทำใจนะครับ

ผมคิดว่ามันอาจจะเป็นอารมณ์ชั่ววูปก็ได้

เหมือนเราอยากได้ของอะไรสักอย่าง แล้วเราได้มันมาไว้ครอบครองอย่างง่ายๆ ได้จับมัน ได้เล่นมัน ไม่นานเราก็จะเบื่อ

ตรงกันข้ามกับของอีกจำพวกหนึ่ง ที่ไม่ได้มาง่ายๆ จะต้องลุยป่าฝ่าดงออกไปหามัน เมื่อเราได้ของสิ่งนั้นมาด้วยความยากลำบาก เราจะไม่มีทางเบื่อมัน

ตามความหายข้างต้น ผมจะมาพูดถึงพล็อตนิยาย

พล็อตนิยายที่คุณคิด มันอาจจะไม่ได้สนุกจริงๆ ก็ได้ มันอาจจะน่าเบื่อ เมื่อปล่อยเวลาให้ผ่านไปสักพัก

แต่คุณเชื่อหรือเปล่า มีพล็อตแบบจำพวกที่ คนเขียนไม่มีทางเบื่อ ไม่มีทาง "หมด" อารมณ์กับมัน ไม่ว่าจะคิดไว้นานหลายเดือนหลายปีแล้วก็ตาม พล็อตจำพวกนี้ มันยอดเยี่ยม น่าสนใจ แปลกใหม่ ไม่เหมือนใคร แต่งออกมายังไงก็มีคนอ่านล้นหลาม พล็อตแบบนี้เข้าขั้นซุปเปอร์ซุปเปอร์แรร์ของความหายาก หายากมากๆ ขนาดที่คุณค้นหาเป็นปีๆ ก็ไม่มีทางเจอ

หากคุณหาเจอเข้าสักเรื่อง คุณจะไม่เบื่อมันอย่างแน่นอนครับ

พล็อตจำพวกนั้นหายากมากๆ แนะนำให้ลองไปค้นหาให้เจอครับ

เป็นเหมือนกันค่ะ คือถ้าวางพลอตแน่นๆปุ๊บ จะรู้สึกฟินเหมือนเขียนจบแล้ว หมดกำลังใจจะเขียนจริงซะงั้น มันเหมือนเรารู้อยู่แล้วว่าเรื่องมันจะเป็นไปยังไงต่อเลยไม่สนุกที่จะเขียนซะแล้ว

ตอนนี้เลยลองวางพลอตไว้คร่าวๆดูค่ะ ไม่รู้จะออกหัว ออกก้อย ออกทะเลอีท่าไหน แต่อย่างน้อยก็เขียนออกมากกว่าวางพลอตแน่นแบบเดิมค่ะ

เราว่าแต่ละคนก็มีวิธีเขียนต่างๆกันไปค่ะ แล้วแต่นิสัยในการเขียนของแต่ละคน บางคนชอบวางพลอตให้แน่นแล้วเขียนตามได้ไม่มีปัญหา บางคนก็เป็นแบบเรา บางคนก็ชอบด้นสดไปเลยก็มี

ปรับเอาตามที่เหมาะกับเราดีกว่า การเขียนมันไม่ใช่การแก้โจทย์เลข ไม่มีสูตรตายตัวอยู่แล้ว