(กระทู้บ่น) เคยผูกปมเองแล้วแก้ไม่ได้บ้างมั้ยคะ

ของเราถ้าจุดไหนผูกเนื้อเรื่องเองแล้วแก้ไม่ออก ใช้วิธีเผาปมทิ้งแล้วผูกใหม่เลยครับ XD

เห็นกระทู้นี้แล้วหลั่งน้ำตา 555555555555555555555555555

ของเราไม่ใช่แค่ไม่สมเหตุสมผลค่ะ แบบเป็นปมที่เหมือนเป็นช่องโหว่ขนาดบิ๊กเบิ้มเลย ถมเท่าไรก็ไม่เต็ม แก้เท่าไรก็มีช่องโหว่ใหม่ผุดมาอีกเรื่อย ๆ

พยายามบอกตัวเองว่า เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้(สิว-ะ)

แต่ต้อนนี้เหมือนจะเอาแต่ผูก ผูก ผูก ผูก ในส่วนของการแก้นั้น... 55555555555555555555555555

เขียนออกนอกพล็อตนิดเดียว(นิดเดียวจริงๆ)ดันไปสร้างปมที่ไม่ควรจะมีขึ้นมาซะงั้น

เพราะไม่มีเวลาเลยอัพลง มาตอนนี้อยากกลับไปลบตอนเก่าแต่ลบไม่ได้ นักอ่านอ่านไปแล้ว แต่ก็ไปต่อไม่ได้ เคว้งคว้างเหลือเกิน...

แล้วจะแก้ปมตอนก่อนหน้ายังไงละเนี่ย

ผลกรรมของการเขียนแบบไร้ความรับผิดชอบบังเกิดแล้ว เครียดจนอยากลบนิยายหนีไปเลย

เคยค่ะ แถจนสีข้างถลอกกันเลยทีเดียว 555

อย่าว่าแต่แก้ปมเลยครับ ของผมนั้นลืมหมดสิ้นทุกสิ่งอย่าง เรียกได้ว่าต้องมานั่งกุมหัวถามตัวเองว่าปมนี้มาแต่ใด งานนี้แถอย่างเดียวที่ครองโลก...

อย่าว่าแต่แก้ปมเลย ตอนนี้จะสร้างปมยังคิดไม่ออก orz

เคยครับ แต่เชื่อเสมอว่า...

ไม่มีปัญหาใดที่ไม่มีทางแก้ครับ ยิ่งถ้าผูกเอง ก็ไปฟาร์มาซีเอง หายาแก้ผูกทานเองครับ

ดีนะที่ตัวละครเราไม่มีปม (เหรออออออออออ) หลอกตัวเองไปวันๆ ฮ่าๆๆ

เดินไปทางใดก็มีแต่ปม มีความลับ ปัญหาให้แก้ตลอด ทั้งๆที่เป็นนิยายเบาสมองแท้ๆ เฮ้อ~

เคยครับ จนต้องสละเนื้อเรื่องถึงหนึ่งเล่มเต็ม ๆ เพื่อแก้ปมดังกล่าว

ผมไม่เคยนะครับ เพราะตอนที่ผมคิดปม ผมก็จะคิดวิธีคลายหลายๆรูปแบบไว้ก่อนเสมอ จากนั้นถ้าผมแน่ใจกับวิธีคลายที่ถูกต้อง ผมถึงจะเริ่มเขียนลงไป

เป็นเสมอค่ะ พยายามแก้ให้ดีที่สุดแล้วก็ภาวนาว่าอย่าให้คนอ่านสังเกตเห็นความไม่สมจริงหรือสมเหตุสมผลเลย 555

ตอนนี้กำลังคิดพล็อตเรื่องใหม่อยู่ แต่แม้แต่ปมก็ยังคิดไม่ออกเลยค่ะ แค่รู้ว่าอยากให้เรื่องดำเนินไปในทิศทางไหนแค่นั้นเอง... เฮ้อ...

ลองใช้กรรไกรตัดรึยังคะ

ถถถถถถถ

เป็น ก็เลยผูกปมซ้อนเข้าไป กลบเกลื่อน

ไม่มีครับ แต่มีฉากที่ควรจะใหญ่ สุดท้ายเขียนไม่ไหวออกมาเล็กๆซะงั้น

เลยต้องแถไปในหลายๆประเด็น

(กระทู้บ่น) เคยผูกปมเองแล้วแก้ไม่ได้บ้างมั้ยคะ

สวัสดีค่ะ

เม้นต์นี้...เป็นของนักเรียนหัดเขียนนะคะ

(กระทู้บ่น) เคยผูกปมเองแล้วแก้ไม่ได้บ้างมั้ยคะ

ปัญหาแบบของคุณที่นำมาแลกเปลี่ยนแบ่งปัน...นี้ เจ้าของเม้นต์ไม่เป็นค่ะ

ไม่เคยเป็นด้วยค่ะ

ตั้งแต่รู้ความอ่านออก เขียนได้ก็รักการที่จะเขียน...สาเหตุที่รักการที่จะเขียน...เพราะชอบเขียนนั้นแท้จริง...มีสาเหตุมาจาก...เห็นเหตุ...การณ์...ต่างๆได้ชัดเจนค่ะ

เห็นเหตุ...แห่งปัจจัย เห็นที่ไปที่มาผ่านฉลุย...ตั้งแต่ต้นจนจบ...เห็นในที่นี้คือเข้าใจในเหตุต่างๆซึ่งเป็นที่ไปที่มา...แบบทะลุปรุโปร่ง...ค่ะ

อาการเห็นเหตุดังกล่าวนี้...เป็นต้นเหตุแห่งการณ์รักการเขียน...ค่ะ

เมื่อเป็นเด็กๆตัวเล็กๆก็รักการเขียนมากๆวิชาเรียงความเป็นอะไรที่ชอบมากๆ วิชานี้นะแป็ปๆเสร็จก่อนใครเพื่อนในห้องเรียนเลยด้วยค่ะ ได้คะแนนเต็มๆๆทุกครั้งคุณครูเคยบอกว่า...อะไรจะขนาดน้านนน คุณครูเคยถามด้วยว่า...ทำได้อย่างไร...ยากไหม(เคยถูกคุณครูโอบกอดเพราะเราเขียนแต่งเรื่องราวเรียงความแฟนตาซีได้น่ารักด้วยค่ะ )

หากจำไม่ผิดคุณครูเคยยืมไปอ่านและเมื่อเอามาคืนก็บอกด้วยว่า...เหตุการณ์เรื่องราวเหล่านี้ได้แต่ใดมา...ท่านขมวดคิ้วคล้ายงง งง ด้วยค่ะ (จริงแล้วเราเขียนดีจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ด้วยฮ่า ฮ่า ฮ่า...คุณครูใจดีมีเมตตา ชม ชม ให้กำลัง...เสมอเลยด้วย) ท่านเคยบอกด้วยว่าให้มั่นฝึกปรือ ฝึกมือ...คือเขียนๆนะ

เรื่องปม นั้นไม่มีปัญหาค่ะ...จะมีได้อย่างไรกันเนาะ...เมื่อเห็นเหตุ....ก่อนที่จะคิดลงมือเขียน...

คือก่อนที่จะเขียน เพราะเห็นปม...เห็นเหตุ...เห็นเป็นเรื่องราว...ก่อนที่อยากจะเขียนเป็นปรกติเลยค่ะ คือเห็นที่ไปที่มา เข้าใจ ตั้งแต่ต้นจนจบ...ในเรื่องนั้นๆที่ตนอยากจะเขียนค่ะ

คือที่อยากจะเขียนเรื่องราวต่างๆซึ่งในความจริง...เป็นเรื่องราวที่ลงตัว และดูจะเห็นเหตุตั้งแต่ต้นจนจบแบบลงแล้วด้วยค่ะ

เพราะฉนั้นไม่เคยมีปัญหาเรื่องการที่จะคิดปมขึ้นมา...หรือปัญาหาที่จะต้องคิดแก้ปม...ในเรื่องที่ตนจะหัดเขียนค่ะ

ส่วนการสร้าง...ปม(สร้างพล็อต) จินตนาการ...เป็นอุปทาน เป็นการมโนเข้าใจว่า...ดูเป็นอะไรที่ดูจะเป็นอะไรที่ยากมากมายนะคะ โดยส่วนตัวไม่ชอบด้วยค่ะ และคงจะต้องเหนื่อยน่าดูเนาะ

แม้ในนิยาย(หัดเขียน)ของตนจะบอกไว้ว่าเป็นการจินตนาการขึ้นมา...เพื่อความเป็นส่วนบุคคลก็ตาม...แต่จริงแล้วเรื่องราวทั้งหลายที่หัดเขียน...(จิตสำนึก จิตใจ)นั้นได้เห็นเป็นเหตุ...การณ์...ได้แบบทะลุปรุโปรงด้วยตัวมันเอง ซึ่งแท้จริงเราจะเรียกว่าจินตนาการส่วนบุคคลก็คงจะเป็นเหตุเดียวกัน)

และ...

จริงแล้ว...ทั้งหมดนี้...หลายๆคนบอกว่า...เรานะ...มีพรสวรรค์...ในทางนี้...ค่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า (อ่านแล้วเพื่อนๆอาจจะรู้สึกคล้ายๆเป็นอาการเชื่อมั่นที่ดูจะสูงมว๊ากกกเลยด้วยเนาะ ขออภัยที่ต้องบอกเล่าตรงนี้ด้วยค่ะ)

แต่...อาการความขี้เกียจ....เขียนนี่สิ...ที่เป็นปัญหาใหญ่ค่ะ

ใหญ่จริงๆนะคะ มันใหญ่เหนือสื่งอื่นใดเกี่ยวกับงานฝึกเขียนนิยายในวันนี้ค่ะ มาวันนี้ความขี้เกียจมันควบคุมหมดเลยด้วยค่ะ

มาถึงวันนี้ไม่เขียนนิยายเลยด้วยค่ะ (ความขี้เกียจเมื่อมันบังเกิดเป็นอีกปัญหา...ทีใหญ่ได้ไม่ต่างจากปัญหาต่างๆ หรือแม้เกิดเป้นปัญหา คล้ายๆปัญหาการแก้ปมของคุณค่ะ)

ความขี้เกียจ...บังเกิดขึ้นที่ไหน...จะไม่เกิดความเจริญขึ้นได้ณ.ที่แห่งนั้นก็เป็นความจริงอย่างยิ่งค่ะ เด็กๆอย่าเอาเยี่ยงอย่างนะคะ

ไม่ดีค่ะ

เจ้าของเม้นต์นะคะ ขี้เกียจเขียนนิยาย...จนเกิดการดองนิยาย...ไปตามระเบียบแล้วค่ะ

แต่แม้จะขี้เกียจ แต่ก็มีความหวังที่ดีๆต่อเพื่อนๆทุกๆคนค่ะ อยากจะบอกว่า...ขอร่วมเป็นกำลังใจให้เพื่อนๆนักเขียน หัดใหม่ นักอยากเขียน...รวมมืออาชีพทุกๆคน...ขอให้เพื่อนๆผ่านการแก้ปมต่างๆไปได้ด้วยดีนะคะ

เป็นกำลังใจค่ะ

ปัญหานี้ถ้าแก้ไม่หมดจดจริงแนะนำว่าหยุดเขียนไปสักพักก่อนแล้วไล่เรียงพล็อตไหม่เอาครับ

ถ้าหากเขียนต่อไปโดยแก้ไม่ดีพอมันจะนำปัญหาอื่นเข้ามาอย่างรัว ๆ (แถแล้วยังเข็นไม่ขึ้น) แล้วหนักสุดคือเรื่องออกทะเลแบบหูไม่กลับ ยิ่งแก้ยิ่งเละเทะ

ใจเย็นค่อย ๆ คิดไปครับ อย่างมากก็อาจเขียนใหม่ทั้งหมด(?)

เครียดด้วย บางครั้งได้ บางครั้งไม่ได้ 55555555555 ต้องหาเหตุผลมาแถจนเลือดซิบนี่โครตเหนื่อยอ่ะ พยายามขั้นสุด

ปรกติมากค่ะ ฮ่าๆ บางทีแบบผูกไปโดยที่ยังไม่ได้คิดวิธีแก้เลยด้วยซ้ำไป แต่สำหรับเราวิธีคิดแก้ปมง่ายๆก็คือ ิดทบทวนปมที่เราผูกมาก่อนอีกทีค่ะ ว่าทำไมเราถึงผูกปมนั้นแล้วตอนนั้นเราคิดอะไรอยู่ถึงได้เผลอไปผูกปม จากนั้น ก็ค่อยๆคิดถึงความเป็นไปได้ในการแก้ปมค่ะ ค่อยคิดถึงหลักการและวิธีการไปเรื่อยๆค่ะ เดี๋ยววิธีแก้มันก็จะปิ๊งเข้ามาในหัวเองล่ะค่ะ

ถ้าเป็นเรา ต้องถามว่า เคยผูกปมบ้างไหมจ๊ะ? ถึงจะถูกค่ะ เราวางปมไม่เป็นนะ แต่ถ้าเป็นเล่นผ้าไหมพรมให้เป็นปมใหญ่ อันนั้นได้แน่นอนค่ะ5555