[ชวนคุย] เรื่อง ความรู้สึกของการไม่มีคอมเม้น

เอาจริง ๆ แค่มีเม้นมากกว่าตอนก็ปลื้มปริ่มแล้วละค่ะ แต่คิดว่าเรียกร้องมากไปก็คงไม่ดี เลยพยายามเขียนให้มากสุดไว้ก่อน

ไม่มีจนชินแล้วอ่ะค่ะ ทำไงดี? แค่เขาอ่านก็มีความสุขมากมายแล้วค่ะ

สมัยก่อนเคยนอยด์ครับ ปัจจุบันชาชินไปแล้ว การเลือกเดินบนเส้นทางขรุขระผลมันก็ออกมาประมาณนี้ล่ะครับ ถ้าไม่แต่งแนวที่ได้รับความนิยมก็เหลือแค่ความหวังว่าอาจจะยังพอมีคนหลงมาอ่านและแอดเฟ้ฟไว้บ้าง แต่ถ้าคอมเมนต์นี่ยากนิดนึงครับ

เวลาซื้อนิยายสักเล่มมาอ่าน หลังอ่านจบ คุณเคยไปติดต่อเพื่อคอมเม้นท์ชื่นชมคนแต่งมั้ยล่ะครับ คนที่ทำแบบนั้นก็มีน้อยอยู่แล้ว หลักการเดียวกันเลย

เราเขียนในธัญวลัยค่ะ มีคนอ่านร้อยกว่าคนต่อตอนขึ้นไป แต่มีเม้นไม่ถึงห้าเม้นต่อตอน แล้วเราก็ไม่เคยบังคับให้เขาเม้นด้วย เพราะอยากได้เม้นจากใจนักอ่านจริงๆ

เราว่าการไม่เม้นมันเป็นธรรมชาติของนักอ่านทั่วไปอยู่แล้ว เว้นแต่จะมีบางตอนที่ถึงจุดพีค หรือฟินจนอยากบอกนักเขียน หรือมาให้กำลังใจ

แต่ก่อนเราเคยเครียดนะ แต่ตอนนี้ไม่แล้วค่ะ เราจะดูยอดคนอ่านที่คงที่ต่อตอนมากกว่า ถ้าเขาไม่ชอบเขาก็คงไม่อ่านต่อเรื่อยๆหรอก คิดแบบนี้แล้วสบายใจกว่าค่ะ

คิดว่าตัวเองยังไม่มีความสามารถมากพอที่จะทำให้เขาอยากเมนต์ได้ค่ะ 

ก็นอยด์ เสียใจ โทษตัวเอง ราว ๆ นี้

เมนต์ไม่มีไม่เสียใจเท่าโดนโหวตต่ำอีกค่ะ เริ่มเข้าใจอารมณ์คนโดนโหวตต่ำแล้วตอนนี้

รู้สึกเหมือนพูดคนเดียวค่ะ TT 

แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ฮือออ เศร้าาา

มันจะเจ็บ นอยด์ หัวเสียหน่อยๆ สักพักหน้าจะเริ่มด้านและจากนั้นก็ไม่รู้สึกไรเลย ซึ่งผมเป็นอยู่ ณ ตอนๆ นี้ ....

แต่ก่อนที่เริ่มเขียนแรกๆกว่าจะได้มาซักเม้นต์นี่ยากเย็นมาก เราไม่เคยขอคอมเม้นต์ของนักอ่านเลยค่ะ เพราะคิดว่าถ้าเขาอยากเม้นต์เขาก็จะเม้นต์เอง ขอแค่พวกเขาคอยอ่านตอนใหม่ๆหรือแม้แต่คอยกดเฟบนิยายเอาไว้ นั่นก็คือสิ่งที่ทำให้เรารู้ว่าเขาก็ติดตามนิยายเราอยู่นะ การที่นิยายบางตอนไม่ค่อยมีคอมเม้นต์สำหรับเรามันก็เลยเป็นความเชยชาไปแล้วค่ะ

อย่าไปซีเรียสมากค่ะ มีมาก็ถือเป็นรางวัลชีวิต ไม่มีมาก็สู้ต่อไป เดี๋ยวเขาอยากเม้นต์เขาก็มาเม้นต์เองค่ะ คนที่มีเม้นต์เยอะ ๆ ส่วนมากเขาจะมีนักอ่านขาประจำมาให้กำลังใจค่ะ ตัวชี้วัดจริง ๆ น่าจะเป็นยอดวิวตอนล่าสุดค่ะ ถ้ามีน้อย หรือไม่มีเลย อันนี้คือสิ่งที่ต้องกังวล เพราะตรงจุดนี้มันจะแสดงให้เห็นว่านิยายเราปัจจุบันมีคนติดตามอ่านอยู่มากน้อยแค่ไหน

สู้ ๆ ค่ะ

ชินค่ะ 55555 คำเดียว

ไม่รู้สึกอะไร ฉะนั้นควรมาสนใจยอดวิวตอนล่าสุดกันดีกว่า~ กระซิก..

เอาตรงๆแบบไม่แอ๊บเลยนะ

ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าเรื่องนี้ขึ้นกับ 2 ปัจจัยครับคือ

1. คาดหวังกับการเขียนแค่ไหน

2. แต่งต่อเนื่องนานแค่ไหน

ถ้า 2 ประเด็นนี้มีไม่มากล่ะก็ มีเม้นต์หรือไม่มีก็ไม่เป็นปัญหา

เพราะมันคือการเขียนสนองนี๊ดเป็นหลัก แค่อยากเขียน แค่อยากให้ได้อ่าน จะมีฟี๊ดแบ็กกลับมาหรือไม่ก็แล้วแต่ศรัทธา ไม่ค่อยคิดมากอะไร เพราะเดี๋ยวมีประเด็นหรืออยากเขียนอีกก็เขียนใหม่ ส่วนใหญ่จะเป็นพวกบทความหรือนิยายที่เขียนแป๊บๆจบ ไม่ต้องการความต่อเนื่องอะไร

แต่ถ้าไม่อยู่ใน 2 ตัวแปรนี้

หรือเป็นนิยายประเภทแต่งกันข้ามปี 2-3 ปีก็ยังแต่งต่อ ลงต่อเนื่อง เนื้อหามีหนักเบา มีปม มีปริศนา มีแอ็กชัน มีดราม่า มีฉากที่อยากเห็นรีแอ็กชันแฟนๆ

พวกนี้ล่ะครับสำคัญ และอยากได้คอมเม้นต์มากๆ

ซึ่งก็ไม่ได้ต้องการยาวเหยียดอะไรเลย (แต่ถ้าจะจัดให้ก็ยินดีมาก) หลักๆคืออยากรู้แค่ว่าเขาสนุกเหมือนที่เราสนุกไหม

สิ่งเหล่านี้คือยากระตุ้นชั้นดีครับ และทำให้รู้ว่างานเรามีพัฒนาการหรือยังทรงตัวอยู่

คือแต่งนิยายยังไงมันก็ต้องเกิดจากความอยากสนุกอยู่แล้ว

แต่ในมุมนักเขียนแล้วยิ่งแต่งไปคนอ่านยิ่งเงียบ บางทีมันก็อดสงสัยในพัฒนาการตัวเองเหมือนกัน

เหมือนขึ้นไปพูดทอร์คโชว์บนเวที แล้วข้างล่างคนฟังเพียบแต่เงียบกันหมด แม้จะยิงมุกฮาแค่ไหน หรือเล่าเรื่องน่ากลัวปานใด

เกิดอะไรแบบนี้แล้ว... มันก็ต้องมีสงสัยตัวเองกันไม่มากก็น้อยล่ะครับว่าเราบกพร่องอะไรกันแน่

และท้ายที่สุดความสนุกมันจะลดลงเรื่อยๆ ครับ บางคนอาจมีลูกฮึก แต่บางคนก็ไม่ นักเขียนมือใหม่จำนวนไม่น้อยก็ตัดสินใจยุติงานเพราะผลตอบสนองไม่ดี มุมหนึ่งก็อาจคิดได้เหมือนกันว่างานเขียนอาจไม่ใช่สิ่งที่เขาทำได้ดี

ส่วนนักเขียนประจำ ถ้าใจนิ่งใจแข็งพอก็ดีไป...

แต่ถ้าไม่ล่ะก็... สิ่งที่ท่านผู้อ่านจะเห็นได้บ่อยๆในสภาวะการเสียกำลังใจ หรือการสงสัยในทักษะตนเองล่ะก็ สิ่งนั่นก็คือ... การดอง หรือ การลงเลทมากขึ้นเรื่อยๆ ครับ

มันเป็นสัญญาณเตือนเบื้องต้นแล้วว่านักเขียนเริ่มไม่อยู่ในจุดที่สนุกนักแล้ว

ไม่ว่าจะเรื่องงาน ภารกิจส่วนตัว หรือแม้แต่เรื่องการสนองต่อนิยายที่รู้สึกว่าเขียนไปแล้วเหนื่อยเปล่ามากขึ้น

ของแบบนี้มีมากมีน้อยไม่ว่ากัน

แต่ขอให้มีเถอะครับ ลงตอนหนึ่งมีสัก 2-3 เม้นต์ สั้นยาวไม่ว่ากัน แต่นั่นคือแรงผลักดันมากแล้ว

นักเขียนหลายท่านอาจปลงตกและไม่ยึดติดกับคอมเม้นต์

แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าท่านเรานั้นไม่ยินดี หรือดีใจ ที่ได้เห็นคอมเม้นต์แต่อย่างใดครับ แค่ไม่เรียกร้องเปิดเผยเท่านั้นเอง

เขียนงานมาหลายปีแล้วค่ะ ตอนนี้ก็เลยรู้สึกเฉยๆ

ขนาดเมื่อวันก่อนแจกหนังสือให้ฟรีๆ ยังไม่ค่อยมีคนเข้ามาร่วมสนุกเลยค่ะ เรื่องนี้ถึงกับขำกลิ้งกันเลยทีเดียว แต่ก็พยายามมองในแง่ดีว่าเขาคงซื้ออ่านกันหมดแล้ว เพราะแจกหนังสือของปี 56 น่ะค่ะ 555

ถ้ายังมีคนเข้ามาอ่านอยู่ ถึงไม่เมนต์เราก็ยังโอเคนะคะ แต่ตอนไหนที่คนอ่านน้อย ไม่มีเมนต์มันก็จะรู้สึกเศร้าๆ ค่ะ

มีช่วงนึงที่เมนต์เยอะๆ หน่อย อาจจะเป็นเพราะตอนนั้นมันมีเรื่องอะไรให้เมนต์ แล้วพอมาช่วงที่เนื้อเรื่องอาจจะไม่พีคมาก ก็จะเงียบๆ บางทีมันก็จะเป็นแบบนี้ค่ะ

พยายามเขียนให้พีคต่อไป 555

ความรู้สึกมันเป็นอะไรที่...ตอนนี้ยังมีใครอ่านนิยายเราอยู่มั้ยน้อ เขาชอบอ่านหรือไม่ชอบอ่าน เราเขียนออกมาเป็นยังไงทำไมเขาไม่บอกอะไรเราเลย มันก็ออกจะเศร้าๆ หน่อยน่ะค่ะ

ยิ่งตอนนี้เราลองถามนักอ่านเล่นๆ เกี่ยวกับชื่อเรื่องนิยาย แต่ไม่มีนักอ่านคนไหนมาคอมเม้นตอบกลับเลย

เราไม่สนใจพวกยอดวิว หรือยอดเฟบที่มันเพิ่มขึ้นหรอกนะคะ เราอยากรู้ความคิดเห็นของนักอ่านมากกว่า 

แต่มีนักอ่านอยู่เพียงคนเดียวที่มาคอมเม้นให้เราทุกตอน เราดีใจมากๆ เลยนะ แต่คนอื่นๆ เขาแทบไม่มาเม้นอะไรเลยบางคนยังไม่เคยคอมเม้นให้เราอ่านเลยด้วยซ้ำ

ทุกวันนี้ก็พยายามให้กำลังใจตัวเองค่ะ

เราจะรู้สึกว่าเราแต่งไม่ดี น่าเบื่ออะไรแบบนี้หรือเปล่าถึงไม่มีเมนท์ แต่ของเราโชคดีนิดหน่อยที่มีนักอ่านขาประจำ อย่างน้อยตอนนึงเราก็จะได้เมนท์สองเมนท์

เราไม่ซีเรียสว่าจะได้เมนท์เยอะหรือน้อยนะ เมนท์เดียวเราก็รู้สึดดีแล้วอ่ะ รู้สึกแบบ...เออ อย่างน้อยมันก็ไม่กริบมากไรงี้อ่ะค่ะ

นี่ลงไปสี่ตอนแล้ว มีคอมเม้นท์สั้นๆ แค่อันเดียว บอกว่าชอบมาก แค่นั้นเองค่ะ

แต่แค่นี้ก็มีความสุขแล้วค่ะ ว่าอย่างน้อยก็มีคนที่ชอบเรื่องที่เราแต่ง

หรือถึงจะเป็นเพียงการให้กำลังใจ แต่มันก็ทำให้มีกำลังใจขึ้นมาจริงๆ

รู้สึกเหมือนสอบแล้วได้ C อะค่ะ เอ ที่เราอัปนิยายนี่เราอัปตอนเปล่าไม่มีเนื้อหาอะไรหรือเปล่านะ ถึงไม่ค่อยมีใครเมนต์ แต่เคยมีนักอ่านบอกว่าอ่านนิยายเราแล้วไม่ค่อยรู้เรื่อง งงมาก อะไรแบบนี้ เราเลยเข้าใจ นิยายเราคงทำคนอ่านงงจริงๆ