ไร้สาระแล้วไง เราชอบแล้วกัน!!!

คะ-ค่ะ ยังใช้ผิดเลยครับ (เป็นบางที่)

วิธีเคลียร์การบ้าน อ่านหนังสือให้เสร็จก่อนทำงานอดิเรกก็ดี

อีกอย่างนึงคือลองสะท้อนความรู้สึกของพ่อแม่กลับไป แต่จะสะท้อนได้ต้องจับความรู้สึกและความต้องการของพ่อแม่ให้ได้ก่อน

เช่น ดุแรงๆ หัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ แสดงว่ากำลังโกรธ ก็บอกไปว่าเราเสียใจที่พ่อแม่กำลังโกรธ

หรือตักเตือนเยอะๆ เราก็ตั้งใจฟังแล้วสะท้อนว่าขอบคุณที่พ่อแม่เป็นห่วง

และเสริมไปว่าเราไม่อยากให้พ่อแม่ไม่สบายใจแบบนี้

ที่เหลือก็อธิบายตามมุมมองของเราไป

ถ้าพ่อแม่สวนกลับว่าเข้าใจพ่อแม่แล้วทำไมยังทำ ก็พยายามอย่าปรี๊ด ค่อยๆ อธิบายอย่างที่จขกท.ทำ (แต่พ่อแม่บางคนอาจจะไม่ฟัง ถึงยังไงเราต้องใจเย็นที่สุด)

การสะท้อนความรู้สึก ทำให้อีกฝ่ายรู้ว่าเราเข้าใจเขา อาจจะคุยกันง่ายขึ้น

การเถียง ใช้อารมณ์ ประชด ทำให้เรายิ่งดูเป็นเด็ก ผู้ใหญ่ก็จะไม่อยากฟังเหตุผลของเรา

ถ้าไม่อยากให้โดนดุด่าก็ง่ายนิดเดียว ครับเลิกขอเงินพ่อกับแม่ใช้แล้วตัังใจหันมาทำสิ่งที่ว่ามันไร้ประโยชน์ให้กลายเป็นสิ่งมีค่า ถ้าทำได้ทุกอย่่างจะไม่มีคำน้อยใจเสียใจไร้สาระหรืออะไรต่างๆอีกมากมาย ไม่มีใครต้องเจ็บใจกับคำพูดของอีกฝ่ายครับ

ต้องเขียนแบบนี้นะครับ >> รีดเดอร์ (Reader)

เพราะเป็น ตัว R ในภาษาอังกฤษ ถ้า ลีดเดอร์ จะกลาย (Leader) ที่แปลว่าผู้นำ

อ่า.. ถ้าบอกว่าอยากให้ปรับปรุงการเขียนเว้นวรรคกับการใช้ " คะ-ค่ะ " จะได้ไหมคะ รู้สึกตาลายมากค่ะ

คำถามที่ว่า 'ถ้าเราไม่ได้เป็นติ่งเกาหลี ไม่บ้าเกมส์ ไม่บ้ากันดั้ม ไม่บ้าอนิเมะ เราน่ะเป็นเด็กเรียนแบบตั้งใจเรียนแบบสุดๆ แต่แล้ววันหนึ่ง! เราได้ไปเป็นรูทเเมทกับเด็กที่ตรงกันข้ามกับเราทุกอย่างเพราะเขาหรือเธอคนนั้นทั้งบ้าเกมส์ ติดซีรี่ย์ ติ่งเกาหลีแบบสุดๆ เราจะมองเขาหรือเธอคนนั้นยังไงเมื่อเเรกเจอ?'

เราไม่ตัดสินใครตั้งแต่แรกเจอค่ะ ต้องมองให้นานกว่านั้น เช่น ถ้าเธอหรือเขาคนนั้นทำเพื่อต่อยอดอนาคต ดูซีรีย์เยอะเพราะอยากเป็นนักแสดง/ผู้กำกับ อ่านนิยายทั้งวันเพราะฝันจะเป็นนักเขียน ใช้ความชอบของตัวเองสร้างประโยชน์ ได้ผลตอบแทนจากมัน เราจะนับถือคนๆ นี้มาก

แต่ถ้าเธอหรือเขาคนนั้นไม่ทำการบ้าน ไม่ยอมเรียน หนังสือสอบไม่อ่าน เกรดตกไปเรื่อยๆ เราจะเริ่มรู้สึกว่าเธอเป็นคน 'ขี้เกียจ' ใช่ค่ะ ไม่ใช่ว่าสิ่งที่ทำอยู่มีสาระหรือไม่มีสาระ แต่ขี้เกียจ

และสุดท้ายถ้ารู้จัก 'แบ่งเวลา' ได้ดีกับการเรียนก็ไม่มีตก สิ่งที่ชอบก็ยังสามารถทำได้ ก็ไม่มีปัญหา อย่างไรคนเราต้องการเวลาพักเพื่อเติมความสุขให้ตัวเองอยู่แล้วค่ะ

เราเห็นด้วยกับจขกท.นะคะว่าต้อง 'อธิบาย' ด้วยคำพูดที่ดี แต่ที่อยากเสริมก็คือถ้าอยากให้พ่อกับแม่เข้าใจ เราเองก็ต้องเข้าใจพวกท่านให้ได้เช่นกัน

เราคิดว่าพ่อแม่มองไป 'ไกล' กว่าเราค่ะ สำหรับเราอาจโฟกัสแค่สิ่งที่อยู่ตรงหน้า ความสุขชั่วขณะในปัจจุบัน (ซึ่งเราเองก็คิดว่าสำคัญนะคะ) แต่พ่อแม่อาจจะคิดไปถึง มหาวิทยาลัยที่จะเรียนต่อ อาชีพในอนาคต ไม่แปลกเลยถ้าท่านจะอยากให้เราสั่งสมไว้ตั้งแต่ตอนนี้ และมองสิ่งที่ไม่จำเป็นกับการประสบความสำเร็จเป็นสิ่งไร้สาระทั้งหมด

เคยคิดไหมคะว่า 'ความชอบ' ที่พูดถึง ทำประโยชน์อะไรให้ชีวิตได้บ้าง แน่นอนว่าเราได้ความสุข ความสนุก บางทีก็อิน ฟินไปกับมัน แต่..แล้วไงต่อหรือคะ?

ความสุขที่ว่าเรานำมาเลี้ยงชีพได้ไหม แลกเป็นเงินเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระให้พ่อแม่ได้ไหม การเสพสิ่งนั้นทำให้เรามีความรู้เพิ่มขึ้น เพื่อต่อยอดนำไปใช้ประโยชน์ได้ไหม

หรือว่าเราจะแค่เสพเพื่อหาความสุขก็ไม่ผิด การมีเวลาผ่อนคลายบ้างก็เหมือนการนอนหลับ เป็นการเพิ่มประสิทธิภาพสมองของเราเพื่อให้พร้อมเรียน/ทำงานในวันต่อๆ ไป แต่ต้องให้แน่ใจว่าเราทำหน้าที่ที่ 'ต้องทำ' ครบถ้วนดีแล้วจริงๆ ไม่ใช่เป็นเพียงข้ออ้างนะคะ

ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่ได้เข้าข้างพ่อแม่หรือลูกเป็นพิเศษนะคะ

แค่อยากลองคิดหลายๆ มุม พยายามจะเข้าใจให้ได้ทั้ง 2 ฝ่าย