นักเขียนทุกคนมีวิธีหยุดยั้งชั่งใจไม่ให้ตนสร้าง/ดองนิยายได้ยังไงเหรอค่ะ?

ตั้งใจกับตัวเอง และพูดกับตัวเองประจำว่า "ฉันจะเขียนเรื่องนี้ให้จบ" พูดเหมือนท่องมนตร์

และแล้ว วันหนึ่ง เออ เว้ย! เขียนจบจริงๆหว่ะ

ปากบอก "แกต้องทำอันนี้ให้เสร็จก่อนนะเว้ย"

ร่างกาย "อืม อยากนะ แต่มือพี่ลั่นไปเองอะ"

หัวใจ "ทำตามที่ฉันบอกได้ไหมห๊ะ!!!"

สุดท้ายก็ต้องดองและแต่งนิยาย โดยหาหาทางแก้โดยการวางแผนว่าจะเขียนเรื่องไหนตอนไหนค่ะ

สมอง "นี่ฉันแค่มีไว้ประดับใช่ไหมวะเนี่ย"

ทั้งสาม "แน่นอน!!!!"

ไม่ทราบว่าเล่นกีฬาหรือดูกีฬาเปล่าครับ?

ในวงการกีฬามี Winning Streak ครับคือการชนะติดๆกันโดยไม่แพ้ (ไปจบตรงไหนก็แล้วแต่ อาจจะ 5-6 ครั้งซ้อยก็ว่าไป)

การเขียนก็จะมีช่วงลื่นไหลครับ ถ้ารู้ตัวว่ามีช่วงนี้เมื่อไหร่ต้องบังคับตัวเองให้รักษามันไว้ให้นานที่สุด

แน่นอนครับ มันไม่ยาวนานตลอดกาล... แต่ถ้าคุณทำแบบนี้บ่อยๆ พยายามให้ Winning Streak คุณที่ผลุบๆโผล่ยาวขึ้นยาวขึ้น คุณจะเริ่มชิน และมี Form (รูปแบบ) ขึ้นมาครับ

ปล

ถ้าจะหยุดพักก็คงได้แค่ตอน Winning Streak มันขาดไปเองนะ ตอนนั้นค่อยพักเถอะครับ ผมขออวยพรให้คุณชนะ 100 ครั้งติดต่อกันในการเขียนครับ สู้ๆ

พยายามไม่คิดถึงพล็อตอื่นๆ ที่ร่างเอาไว้ และไม่เปิดเรื่องใหม่จนกว่าเรื่องเก่าจะจบ

มีแค่ความตายเท่านั้นที่หยุดเราได้

จดชื่อนิยายเรื่องใหม่เก็บเอาไว้ แล้วไปแต่งเรื่องปัจจุบันให้จบครับผม

ของเรานะ เราจะไม่เขียนไม่สร้างไม่วางพล็อตนิยายเรื่องไหนทั้งนั้นถ้าเรื่องปัจจุบันยังไม่จบ ถ้าสมมติว่านึกพล็อตเล็กๆน้อยๆได้ก็จะจดไว้แล้วลืมมันไป ไม่เปิดไม่ยุ่ง รู้ส่ามีพล็อตแต่ห้ามตัวเองแต่ง เราส่ามันเป็นแรงผลักดันส่วนนึงเลยที่จะทำให้เรารีบๆแต่งให้จบเพื่อไปแต่งเรื่องใหม่5555 (รีบได้แต่ห้ามเผาเด้อ)

พล็อตใหม่เราก็คิดได้เรื่อยๆ นะคะ แต่เราไม่ไว้ใจหน่วยความจำตัวเองมากนักจึงต้องจดใส่สมุดหรือไม่ก็พิมพ์ใส่หน้ารวมสารพัดพล็อตเอาไว้ค่ะ

เราเขียน 2-3 เรื่องพร้อมกันแต่เผยแพร่เรื่องเดียว อีกสองเก็บไว้จนกว่าจะเขียนจบ ค่อยเอาออกมาเผยแพร่ค่ะ และเรื่องเดียวที่เผยแพร่ก็คาดว่าจะจบก่อนสิ้นปี (ไม่รวมตอนพิเศษ)

ถ้าไม่ไฟท์ให้ตัวเองเขียนจบทุกอย่างมันจะค้างคาไปหมดค่ะ เลยเขียนให้มันจบไปก่อนมีอารมณ์ค่อยกลับไปตรวจเช็คดูใหม่อีกทีแล้วก็บ่นว่าตอนนั้นเขียนอะไรเอาไว้เนี่ย

สำหรับเราก็คือเวลามีพลอตใหม่ผุดขึ้นมา (ซึ่งมันก็เยอะอย่างกับดอกเห็ด) ต้องจดไว้ก่อนค่ะ แค่จดเท่านั้นนะ พยายามอย่าไปคิดต่อยอดอะไรมาก เพราะจะทำให้อยากดองเรื่องปัจจุบันหนีไปเขียนเรื่องใหม่

แต่ถ้าไอเดียมันมาเองจริงๆก็ต้องจดไว้ค่ะ เพราะมันมักจะมาแปปเดียวแล้วก็หายวับไป T^T

สุดท้ายก็คือตั้งกฎเหล็กกับตัวเองไว้เลยค่ะ "ห้ามดอง ต้องเขีวนให้จบเป็นเรื่องๆไปเท่านั้น" ซึ่งนี่ก็เป็นวิธีที่เราใช้ สำหรับเรามันก็ได้ผลพอสมควรนะคะ ลองเอาไปใช้ดู เผื่อจะช่วยได้ค่ะ :)

เรามีพล็อตเยอะมากค่ะ ชอบแตกเรื่องใหม่ไปเรื่อยๆ แต่จะไม่เขียนจนกว่าเรื่องปัจจุบันจะจบ ลองทำแบบนี้ไหมคะแทนที่จะเปิดเรื่องใหม่ไปเรื่อยๆ วางพล็อตเรื่องปัจจุบันให้แน่น ทำให้ตัวเองอินกับเรื่อง ส่วนพล็อตใหม่ที่แวบเข้ามาก็เขียนเฉพาะ”พล็อต” รายละเอียด ไประหว่างที่เขียนเรื่องปัจจุบัน เท่ากับว่าพอเขียนเรื่องปัจจุบันจบจะเริ่มเรื่องใหม่ได้ทันที

ถ้าเปิดเรื่องใหม่ไปเรื่อยๆจะไม่จบสักเรื่องนะคะ ตอนแรกเราเคยเขียนพร้อมกันสองเรื่อง สุดท้ายเละเพราะปรับอารมณ์ไม่ได้ เลยต้องพักไปเรื่องนึงแล้วเขียนอีกเรื่องให้จบ ไม่งั้นก็ไม่จบทั้งคู่

ตอนนี้เรามีอีกเรื่องที่อยากเขียนแต่สุดท้ายก็พักไว้ไปปรับโครงคิดรายละเอียด และเขียนจริงๆแค่เรื่องที่พักไว้ตอนแรก แบบนี้เท่ากับไม่ต้องทิ้งทั้งสองเรื่องเลยค่ะ

เอ่อ วิธีของเราคือ วางตารางอะคะ จัดตารางไว้ อย่างเราเนี่ย มีติวภาษา เรียนออนไลน์ แปลหนังสือ ทำเพจ ทำงานบ้าน เลี้ยงเด็ก แม่ง บลาๆๆๆๆๆ ต้องจัดตารางเอาคะ ไม่ให้ตัวเองเหนื่อย

ถ้าเราแต่งเรื่องอะไร เราจะอิน จะทุ่มเทกับมันมาก แม้ว่าหลังจากนั้นจะเบื่อจนอยากเขียนเรื่องใหม่ก็ตาม ฮา ดังนั้นสิ่งหนึ่งที่หยุดไม่ให้เราดองคือความเสียดายค่ะ จะแต่งเรื่องใหม่ก็เสียดายเรื่องเก่า เหมือนสร้างชีวิตให้ตัวละคร แต่ไม่สร้างให้สุดงี้ ก็ต้องเข็นเรื่องเก่าออกมาให้จบ จำความรู้สึกแรกไว้ให้ดี ระหว่างนั้นก็จดพล็อตใหม่ๆ ลงในสมุด

อีกอย่างคือเราไม่สามารถเขียนสองเรื่องพร้อมกันได้ เคยลองมาแล้ว พังทั้งสองเรื่อง ฮา ดังนั้นก็ค่อยๆ แต่งทีละเรื่องนี่ละ..

ลองวิธีนี้ดูมั้ยคะ ถ้าเรายังเขียนเรื่องนี้ไม่จบ แต่ก็ยังอยากสร้างเรื่องใหม่ๆขึ้นเรื่อยๆ งั้นก็เอาเรื่องใหม่ๆที่คิดขึ้นมาผสมกับเรื่องที่เขียนอยู่ตอนนี้เลยสิคะ นิยายที่เขียนอยู่ก็เสร็จ เรื่องใหม่ที่คิดขึ้นมาก็แต่งเสร็จ ทุกอย่างแฮปปี้ดี้ด้า55555 #หลบมุมแพร๊บบ!

ผมดองไว้หลายเรื่องละ ไม่มีเรื่องไหนเสร็จเลย ประเด็นคือไอเดียไม่ค่อยมา ชอบมาตอนไม่มีเวลามาจัดการให้มันลงตัว พอมีเวลาปุ้ปก็ลืมว่าอะไรเป็นยังไงทั้งๆที่เขียนข้อมูลคร่าวๆไว้แล้วก็ตาม เหมือนกับว่าพอมาทำจริงแล้วมันหมดไฟไปดื้อๆ ตอนนี้ก็ว่าจะจัดการเรื่องที่มันง่ายๆให้เสร็จไปก่อน แต่ก็ไม่ได้เริ่มสักที

ลบทิ้งค่ะ บางเรื่องเราแต่งไว้เกือบ 40 ตอน แต่รู้สึกว่ามันไม่ใช่ มันไม่โอเค ขอเริ่มเรื่องใหม่ ก็ลบทิ้งไปเลย แล้วเขียนเรื่องใหม่ โดยยกพล็อตเดิมมาปรับปรุงอีกครั้งให้ดีขึ้น มันก็ทำให้เรื่องที่กำลังเขียนอยู่ตอนนี้ ดีขึ้นมากจริงๆนะ เทียบกับตอนแรกๆ แต่นั่นก็ทำให้ไม่มีผลงานเลย ด้วยความที่ว่าลบแก้ๆปรับๆอยู่นั่นแหละ 555

แต่ตอนนี้คิดไว้แล้วค่ะ ว่าครั้งนี้เรื่องสุดท้าย ไม่มีลบ เริ่มใหม่อีกแล้ว คิดซะว่ามันเป็นชีวิตของคนๆนึง (ตัวละคร) เราจะปล่อยชีวิตเขาให้ค้างๆคาๆอยู่อย่างนั้น ไม่ได้ดังใจก็ลบทิ้ง แบบนี้มันดีแล้วเหรอ ก็เลยทุ่มเทให้แต่เรื่องนี้เรื่องเดียวแล้วค่ะ

ของตัวเองจะสร้างเงื่อนไขกับตัวเองค่ะ คือจะไม่ค่อยมีช่วงหลื่นไหล หรือช่วงที่บางคนใช้คำว่า -อารมณ์- มา เป็นตัวกำหนดว่าจะทำได้มากได้น้อย  

ของตัวเองจะใช้วิธีให้รางวัลและการลงโทษ เช่นว่า วันนี้ฉันจะต้องเขียนให้ได้ 5 หน้าก่อนที่จะไปทำสิ่งอื่น(ที่อยากทำกว่า) หรือถ้ามีพล็อตใหม่ที่อยากเขียนมาก ก็จะสร้างเงื่อนไขว่าต้องเขียนเรื่องนี้ให้จบก่อน จึงจะสามารถเริ่มหน้าแรกของเรื่องใหม่ได้ การทำอย่างนี้มันเหมือนลงโทษตัวเองว่า ถ้าไม่ทำให้เสร็จก็จะไม่ได้ทำในส่งที่อยากทำ และเป็นการให้รางวัลในตัวของมันเองด้วยว่า พอเขียนจบแล้ว ฉันจะได้เขียนเรื่องใหม่ที่อยากเขียนกว่า

แต่โดยส่วนใหญ่ของตัวเองจะเอา หนัง เกมส์ รายการย้อนหลัง อะไรแบบนี้มาเป็นตัวล่อ ถ้าไม่ทำก็ไม่ได้ดู 

ทำแบบนี้แล้วงานจะเดินไปอย่างสม่ำเสมอดีค่ะ

ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับแต่ละคนด้วย ลองดูนะคะแต่อย่าลืมจดพล็อตใหม่เอาไว้อย่างละเอียดด้วย เพราะของอย่างนี้ถ้าไม่ลงมือเขียนเลยมันอาจจะลืมได้

เราแต่งโดยที่นึกตอนจบของเรื่อง คือเราเขียนเหตุการณ์ต่างๆไว้ เหมือนเป็นสถานีอ่ะค่ะแล้วก็แต่งไปให้ถึงเหตุการณ์นั้น มันจะมีจุดหมายแต่เส้นทางที่จะไปอาจมีหลายเส้นทาง อย่างแรกที่ต้องมีคือพล็อต ถ้าไม่มีก็ไร้หนทางค่ะ จะไปยังไงต่อ? จะเอายังไงดี? แต่ก็มีหลายเรื่องนะที่เราเขียนสดไม่มีพล็อตแต่มีคอนเซปต์แบบเออจะเป็นคอนเซปต์พี่ข้างบ้านกับน้อง มาเฟีย เมะไม่ได้เรื่องแต่เคะดุไรงี้ แต่งไปเรื่อยๆพล็อตก็ผุดขึ้นมาแล้วก็ร่างๆไว้จนถึงตอนจบ

ไม่ใช่ว่าไม่เคยดองนะ หลายเรื่องเลยแหละ แล้วสุดท้ายเราก็มารู้สึกผิดกับคนที่ติดตามนิยายเรา เหมือนแบบเราแต่งมาให้เขาอ่านแต่เราไม่รับผิดชอบเขาเลยอ่ะ ถ้าเราแต่งจบไม่ได้ก็ไม่น่าลงเลย ไม่ได้ว่านะๆ อันนี้เราว่าตัวเอง เราเองก็พยายามจะแต่งให้จบเหมือนกัน สู้ๆนะ

ของเราคิดเอาไว้ว่า รางวัลของการเขียนจบ คือการได้เขียนเรื่องใหม่ค่ะ ยิ่งอยากเขียนเรื่องใหม่ ยิ่งต้องให้เรื่องเก่าจบไวๆ 555555

เราจะด่าตัวเองค่ะ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผุดขึ้นมาคือข้ออ้างของคนขี้เกียจ ต่อให้ไม่สนุกก็เขียนให้จบซะ! ด่าไปรอบนึงถึงเขียนภาคแรกจบจนได้

จดๆๆๆจดใส่สมุดค่ะคิดได้คันมือจดไว้ก่อน. หลังจากนั้นก็ลองเขียนดู(ในสมุด) เขียนแล้วถ้าใช่ก็ลงไม่ใช่ก็ทิ้ฃมันไปเถอะ แล้วเรื่องไหนที่ไม่ใช่แต่เผลอเขียนในเว็บแล้วก็ลบ ถ้าไม่ใช่แล้วฝืนนิยายก็จะออกมาไม่ดี ตันก็หยุดแล้วนั่งคิดคิดไม่ได้ก็ลบ แล้วคราวหลังก็ค่อยๆคิด งงไหม555 ง่ายๆค่อยๆคิดรอบคอบๆคือการที่นักอ่านติดตามแล้วเราลบทิ้งคนที่รอเขาก็เสียใจเพราะฉะนั้นให้คิดถึงใจคนรอแล้วเราจะหยุดลงพล็อตแบบก่ายกองได้เอง สู้ๆค่ะท่องไว้ว่าจะต้องจริงจังกับเรื่องที่คิดว่าดีที่สุดของเรา