ถามเรื่องวิธีการวางพล็อตครับ

มีค่ะ มีจนรู้สึกว่าน่าเบื่อไปเลย เลยติสต์แตกไปแต่งแนวอื่นดู แล้วก็พบว่าการวางล่วงหน้าผสมกับคิดอย่างอิสระมันลงตัวดีแล้วละค่ะ

แต่ก่อนผมก็สดตลอดครับ เรียกได้ว่าเก๋าเลย (ไม่ใช่แหละ)

แต่ก่อนเคยเขียนดันสดอยู่หลายเรื่อง และสุดท้ายมันเละ ไม่สนุก สาเหตุสำคัญก็คือ เราไม่ได้มองโดยองค์รวม ว่านิยายที่เราเขียนไปนั้น มีจุดไหนสนุก จุดไหนน่าเบื่อ สุดท้าย ผมจึงเขียนนิยายน่าเบื่อขึ้นมาเรื่องหนึ่ง และมันล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง ด้วยปัจจัยอะไรหลาย ๆ อย่างที่สามารถแก้ไขได้ด้วยการวางพล็อต นับเป็นเรื่องน่าเสียดายมาก ๆ ที่ตอนนั้นตามใจมือมากไปหน่อย

พอเริ่มเติบโตขึ้น ก็เริ่มมีพล็อต มีการวางแผน ผลก็คือ นิยายดูมีที่มาที่ไปมากขึ้น แม้จะเมากาว แต่มันก็เป็นการเมากาวที่เตรียมพร้อมไว้แล้ว มีคำอธิบาย (แม้จะไม่หมด) ว่าใครทำอะไร ที่ไหน แล้วทำไมจึงโผล่มา มีช่วงต้นเรื่อง กลางเรื่อง และช่วงที่ปะทะกับบอส สเกลพลังมีกรอบของมัน ไม่มากจนเกินไป และไม่น้อยจนอ่อนแอ

ผมคิดว่า การวางพล็อตไม่ได้ยากอะไรเลยครับ มันก็คือ การดันสดไปเรื่อย ๆ โดยที่ยังไม่เขียนเป็นตัวหนังสือแค่นั้นเอง แล้วเราก็หยิบไอที่เราดันสดมายาว ๆ เนี้ยแหละ มาตัดส่วนที่น่าเบื่อออก เพิ่มความเข้มข้นเข้าไปในบางจุด แล้วรับรองเลยว่า นิยายออกมาสนุกอย่างแน่นอน

และข้อดีของการวางพล็อต ที่หลายคนมักไม่รู้ก็คือ เมื่อเรามีพล็อต แบบสมบูรณ์ในหัว อาการตันแทบจะไม่มีเลยครับ เพราะโครงเรื่องวางไว้หมดแล้ว พระเอกต้องสู้กับตัวอะไร 1 2 3 4 5 6 แต่ละตัวส่งต่อไปยังอีกตัวหนึ่ง ทำให้การต่อสู้ต่อเนื่องลื่นไหล --- ต่างจากดันสด ที่ตันได้ง่าย ๆ เลย เพราะเราไม่ได้เชื่อมศัตรูแต่ละตัวเข้าหากัน

ส่วนเรื่องความตื่นเต้น เมื่อเทียบกันระหว่าง ดันสด กับ วางพล็อต อันนี้แล้วแต่คนนะ ผมชอบวางพล็อตมากกว่า เพราะมันเสริมพล็อตให้เข้มข้นได้เรื่อย ๆ อย่างไร้ขีดจำกัด อย่างเช่น ตอนนี้ความสนุกตอนวางพล็อตครั้งแรกคือ ระดับ 1 แต่หลังจากเสริมความสนุกให้มัน ด้วยการใส่มุขตลก ใส่การหักเหลี่ยม ใส่ฉากหักมุม ใส่พลังต่อสู้ใหม่ ๆ แปลก ๆ ทำให้ความสนุกของมันเพิ่มเป็น 5 หรือ เต็ม 10 ได้เลย ---- ต่างจากการดันสด ที่คิดอะไรออกมาได้ ก็เอาอันนั้น ไม่มีการเสริมความสนุกให้กับมัน ทำให้ความสนุกของมันถูกตีกรอบไว้

พิมพ์ยาวไป... พอแค่นี้ เดี๋ยวได้ฉายาแปลก ๆ ไม่เอา

วิธีของคุณเจ้าของกระทู้กับเราเหมือนกันเด๊ะเลยค่ะ

ข้อดีของการวางพล็อตคือ คุณจะไม่พบปัญหาการรีไรท์ หรือจะแก้น้อยลงเมื่อต้องรีไรท์

ต้องเข้าใจคาแรคเตอร์นักอ่านในเด็กดีด้วย

ซึ่งไรเตอร์ที่เคยลงเว็บอื่นแล้วมาลงเด็กดีจะพบเจอปัญหานี้มากๆ

คือลงเว็บอื่นเรื่องเดียวกัน คนอวยเยอะ แทบไม่มีคนติเลย

พอมาลงเด็กดี โดนเมนท์เยอะมาก กลายเป็นมีแต่คนจับผิด ไม่สมเหตุสมผลนั่นนี่นู้น

สุดท้ายต้องปิดตอนรีไรท์ คนที่อ่านตอนแรกก็จะมาเมนท์บอกว่า ปิดตอนทำไมของเดิมดีแล้ว

กลายเป็นว่าไรเตอร์ ทำตัวไม่ถูก หมดความมั่นใจไปเลยก็มี

อืมประมาณนี้ค่ะ55

วิธีแก้ง่ายมากครับ คือวางพล็อตให้ครบสมบูรณ์ และเลิกวิธีการเขียนด้นสด

เพราะการเขียนสด มันทำได้ไม่นานก็อาจจะออกทะเล(ตัวอย่างมีตั้งแต่การ์ตูนกีฬาจนถึงพวกผจญภัยต่อสู้)

เคยลองเขียนแบบสดเหมือนกันค่ะ เรื่องแรก

ช่วงแรกๆนิยายก็สนุกดีค่ะ ดูน่าตื่นเต้นไปหมด เพราะเรายังสนุกกับมัน แต่หลังๆคือเราจะเริ่มตัน คิดไม่ออก

ถึงคิดออกก็ขี้เกียจเขียน เพราะรู้สึกน่าเบื่อ เมื่อไหร่จะจบ อยากเปิดเรื่องใหม่แล้ว อะไรทำนองนี้

ทำให้นิยายเรื่องแรกของเรา กว่าจะจบได้ ก็ต้องไถไปเรื่อยๆเลยค่ะ..

พอเปิดเรื่องใหม่ เราเลยวางพล็อตทุกอย่างให้เรียบร้อย กำหนดเหตุการณ์นู้นนี่นั่น เชื่อมโยงมันให้ได้ทั้งหมด ปรากฎว่ามันง่ายขึ้นค่ะ การเขียนไม่มีสะดุดเลย ไม่มีตัน เพราะเราใช้ช่วงเวลาหัวแล่น

คิดพล็อตทุกอย่างไว้หมดแล้ว

ถึงมันจะดูเสียเวลาไปสักหน่อย ที่จะต้องมานั่งคิดพล็อตก่อนเขียนเป็นชั่วโมง แต่เชื่อเถอะค่ะ

ว่ามันคุ้มกว่าการเขียนสดๆ แล้วต้องมานั่งตัน นั่งเครียดทีหลังจริงๆ

วางเนื้อเรื่องไว้ยาว ๆ เลยครับ จะได้ไม่น่าเบื่อไม่ตันด้วย รายละเอียดมุขอะไรค่อยเจาะลึก สำหรับคนวางเนื้อเรื่องไว้ยาว ๆ

สมัยก่อนก็เขียนด้นสด แต่ไม่ได้เอาลง พอกลับมาอ่าน อื้อหือ น้ำทะเลกัดเซาะมาก

จนมาวางพล็อตและวางตัวละคร ปรากฎสนุก ยิ่งได้เนื้อหาเพิ่มขึ้นด้วย คือถึงพล็อตแน่น

ระหว่างเขียนมันก็จะมีปรับเปลี่ยนอยู่ดี แต่ข้อดีมันทำให้เราเข้าใจเรื่องและตัวละคร

ความแกว่งก็จะน้อยกว่าด้นสด แต่ก็ขึ้นอยู่กับเนื้อหาและความยาว บางทีเนื้อเรื่องสั้น ๆ ก็มีขี้เกียจเหมือนกัน

แต่เรื่องยาวจะด้นไม่ได้เลย

ก็ดีนะครับ เป็นวิธีที่ดี เพราะบางทีถ้าเรารู้ตัวว่าเป็นคนคิดเยอะเกินไป ทางแก้ง่าย ๆ ก็คือไม่คิด หรือคิดแค่ที่จำเป็น reduce ทุกอย่างให้เล็กลง เหลือแต่ที่สำคัญที่สุดไว้พอ ตอนนี้ขึ้นปีใหม่แล้ว ผมเองก็ว่าจะลองปรับมาใช้วิธีนี้อยู่ครับ น่าจะทำให้การทำงานไวขึ้น