เคยมีปัญหากับการบรรยายฉาก,ลักษณะของตัวละครกันไหมค่ะ?

เป็นบ่อยเหมือนกันค่ะ

อาจจะเป็นเพราะคำศัพท์ในหัวเรายังไม่เยอะพอด้วยแหละ เวลาถามคนอื่นส่วนใหญ่เขาก็บอกให้อ่านเพิ่มเติม

อีกวิธีก็วาดเลยค่ะ วาดฉากออกมาคร่าวๆ ให้ตัวเองเข้าใจ แล้วลองหาคำศัพท์ดูว่าแบบนี้เรียกว่าอะไร ใช้คำอะไรได้บ้าง

อย่างเช่นจะเขียนฉากที่สวนสาธารณะตอนเย็น ก็หาดูว่าพระอาทิตย์กำลังตก หรือพลบค่ำมีคำไหนใช้ได้บ้าง

เราเข้าใจที่จขกท.บอกถูกมั้ยคะ 5555

ศัพท์ไม่พอจ้า ต้นเหตุหนึ่งที่สำคัญของปัญหา วิธีแก้ก็ มีเยอะแยะ ลองไปเลือกเอานะ -x-

เราใช้วิธีคิดทีละส่วนค่ะ ภาพอาจจะแว่บเข้าหัว แต่เราต้องมาคิดถึงรายละเอียดอีกที ค่อยๆ คิด ค่อยๆ จินตนาการ

ว่าภาพนั้นมีอะไรเป็นองค์ประกอบบ้าง

ยกตัวอย่าง บรรยายฉากป่าที่มีแม่น้ำ (อาจบรรยายได้ไม่ดีเท่าไหร่ มือใหม่หัดเขียนเช่นกัน)

เมื่อผ่านป่าทึบที่ทั้งมืดและชื้น ภาพแม่น้ำสายหนึ่งก็ปรากฎ แสงสว่างส่องกระทบสายน้ำระยิบระยับน่ามอง รอบข้างมีสัตว์น้อยใหญ่ต่างลงมาดื่มด่ำกับสายน้ำสะอาดดับกระหาย

อะไรประมาณนั้นแหละค่ะ

อีกส่วนก็อ่านมากๆ อ่านแบบนักเขียน อ่านว่าเขาเขียนบรรยายฉาก บรรยายคนยังไง ก็ลองเอามาปรับเขียนกับนิยายตัวเอง

เขียนเยอะๆ ค่ะ ผิดก็ช่างมัน แก้ไขได้ ปรับปรุงได้ สู้ๆ นะคะ

ไม่ค่อยมีนะ อาจจะเป็นเพราะเราวาดรูปด้วยมั้ง เลยใช้เทคนิคการบรรยายเป็นลำดับเหมือนกับตอนที่เราวาดรูป แต่จากวาดรูปบนกระดาษก็เป็นวาดรูปเข้าไปในหัวคนอ่านแทน คือปกติวาดรูปมันก็ต้องร่างโครงหลัก ๆ มารค์ตำแหน่งสำคัญก่อนใช่ไหม เวลาบรรยายก็คล้าย ๆ กันนั่นแหละ แบบว่าบรรยายโครงลักษณะหลัก ๆ ก่อน ว่าอะไร แบบไหน เล็กใหญ่ขนาดไหน ตำแหน่งหลัก ๆ ตรงไหน แล้วค่อยลงบรรยายรายละเอียดน่ะ

อีกอย่างที่เราใช้ประกอบกันคือคิดมุมกล้องเหมือนตอนถ่ายวีดีโอหรือทำอนิเมชั่น แบบคิดก่อนว่าในฉากนั้นมุมกล้องการบรรยายของเราจะเป็นยังไงถึงจะเข้ากับเนื้อหาที่เราอยากจะนำเสนอ ซึ่งมันก็มี 2 แบบคือ

1. จากภาพรวม ไป จุดเล็ก ๆ อย่างเช่นถ้ามีคนสองคนนั่งอยู่ริมทะเลสาบ แล้วช่วงต่อไปจะไปที่บทสนทนาของสองคนนั้น เราก็จะบรรยายภาพบรรยากาศรอบตัวจากไกล ๆ ก่อน แล้วขยับใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนมาจบที่การบรรยายตำแหน่งและท่าทางของสองคนนั้น มันก็จะออกมาประมาณ

"แสงอาทิตย์ยามโพล้เพล้ค่อย ๆ เลือนราง เกิดเป็นเฉดสีงดงามข้ามขอบฟ้า ไล่จากสีเหลืองส้มเรืองรองของฟากฟ้าด้านหนึ่งไปยังสีน้ำเงินมัวหม่นของฟ้าอีกด้าน ด้านสว่างนั้นแต่งแต้มไปด้วยริ้วเมฆบางสีชมพูอมส้มอ่อนหวาน ดั่งเสียงกระซิบรักจากดวงอาทิตย์ที่ฝากทิ้งไว้ให้เหล่าดวงดาราผู้กำลังจะตื่นจากนิทราในฟากฟ้าอีกฝั่ง

ใต้ฟ้างามนั้น ทะเลสาบกว้างใหญ่เปล่งประกายสีเขียวมรกตลึกล้ำจากแสงเลือนรางสุดท้ายของวัน พื้นน้ำนิ่งเรียบดั่งกระจกสะท้อนแสงดวงดาราที่เริ่มทอประกายระยิบระยับ

ณ ริมฝั่งทะเลสาบด้านหนึ่ง ชายหนุ่มสองคนนั่งเคียงกันข้างกองไฟขนาดเล็กหันหน้าเข้าหาพื้นน้ำกว้างใหญ่ ห่างออกไปไม่ไกล เสือสีขาวตัวน้อยกึ่งนั่งกึ่งนอนแทะเนื้อย่างชิ้นโตอย่างเอร็ดอร่อย"

2. จากจุดเล็ก ๆ ไป ภาพรวม อย่างเช่น ถ้าฉากนั้นเริ่มจากคำพูดลอย ๆ ขึ้นมา เราก็จะโฟกัสไปที่ตัวบุคคลก่อน แล้วค่อยบรรยายไล่ห่างออกไปไกลเรื่อย ๆ จนถึงฉากหลัง อย่างเช่น

"น้ำเสียงนุ่มทุ้มอันคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านข้าง ให้หนุ่มร่างเล็กในชุดคลุมสีเทาที่กำลังสับสนกับบทสนทนาที่ตนได้ยินผินหน้าเงยขึ้นมอง ภาพที่เห็นคือชายหนุ่มร่างสูงในชุดผ้ายาวกรอมเท้าสีขาวกำลังยืนส่งยิ้มอันอบอุ่นมาให้ในระยะประชิด ใบหูเรียวแหลมชี้ออกด้านข้างกับผิวเรืองแสงสว่างสีเหลือบฟ้าอมเขียวดั่งสิ่งมีชีวิตจากเทพนิยาย เส้นผมยาวสีทองสะท้อนประกายแสงอาทิตย์ยามบ่ายแก่ ๆ ที่โคจรคล้อยลงต่ำ และกำลังส่องทำมุมกับเหลี่ยมแนวหินยอดป้อมศิลาโบราณหลังใหญ่ จนเห็นเป็นประกายแสงเรืองรองส่องจากทางด้านหลังชายหนุ่ม ยิ่งขับให้บุรุษในชุดขาวดูเหมือนดั่งพระโพธิสัตว์ผู้เมตตาที่ลงมาโปรดสัตว์โลกผู้กำลังเผชิญมรสุม "

เป็นเหมือนกัน แต่ไม่ค่อยบรรยายเยอะ อิอิ ลักษณะตัวละครบรรยายน้อยมาก ส่วนฉากจะบรรยายเหมือนเราดูละครค่ะ จับภาพที่อะไรก่อน ประมาณนั้นค่ะ

มี ในหัวเราภาพโคตรสวย พอบรรยายมันติดขัดไปหมดไม่รู้ทำไม เลยซื้อคลังคำมา หนักกว่าเดิมอีก ติดจัดเพราะมัวแต่กังวลมาเปิดดูอยู่นั่นแหละ

เป็นบ่อยค่ะ

จนกระทั่งเคยหยุดเขียนนิยายเพราะปัญหานี้

แต่เรามีวิธีแก้คือ

กลับไปอ่านงานของคนอื่น

เลือกหนังสือดีๆ ที่เขาบรรยายเด็ดๆ มาสักสองสามเล่ม

มาอ่านเป็นแนวทาง

หรือจะอ่านคลายเครียดก็ได้

แล้วสักพักสกิลการบรรยายจะมาเองค่ะ

หาเพื่อนที่เป็นสายวาดรูปและตั้งโปรเจคกันครับ!!

เป็นบ่อยครับ ทุกวันนี้ก็ยังเป็น เขียนมาลื่น ๆ พอต้องบรรยายลักษณะตัวละครใหม่ / ฉากสถานที่ใหม่

เท่านั้นแหละ นั่งมองคีบอร์ด เปิดหาแหล่งอ้างอิง(นิยายคนอื่น) 4-5 เรื่อง งมหาบทที่คุ้น ๆ ว่าเขาบรรยายสวยเอามาปรับ

สรุปบางทีเกือบชั่วโมงก็มีครับ TT แต่หนักกว่าก็คิดชื่อท่าเนี่ยแหละ หัวคิดไม่มีต้องให้เพื่อนช่วยคิด แล้วก็นั่งถก นั่งอธิบายรูปแบบท่าให้มันช่วยคิด กว่าจะได้แต่ละชื่อเกินชั่วโมง (ฮา) จะเขียนชื่อส่ง ๆ แล้วข้ามไปเขียนส่วนอื่นก็ไม่ได้ด้วยนะ โรคจิตแปลก ๆ เพิ่มเติมบ่อยครั้งในหัวผู้เขียนเองยังขาวโล่งเลยจ้า แต่ก็ต้องบรรยายออกมา อย่าว่างั้นว่างี้ เรามันจินตนาการต่ำในด้านนี้รึไงไม่รู้ แต่ทุกวันนี้ตัวละครในเรื่อง ยังไม่มีภาพตัวละครชัด ๆ ในหัวเลย มันลาง ๆ ไปหมด (แต่นักอ่านคงไม่รู้หรอก 555)

เป็นบ่อยครับ คล้ายๆกันจนน่าเบื่อตอนเปลื่ยนคำหรือเขียนอ้อมมากกว่าเดิม