ก่อนจะปะทะต้องร่ายบทสวด

ไม่ตลกหรอก จริงๆนะ

มันอยู่ที่วิธีเขียนมากกว่าน่ะ

ถ้าเป็นนิยายโทนตลก เราว่ามันจะกลายเป็นฉากฮาได้เลยแหละ

แต่ถ้าเป็นนิยายโทนจริงจัง อาจต้องมีตัวละครตัวไหนซักตัวมาถ่วงเวลาให้สายเวทย์ร่ายเวทย์

หรือไม่ก็ ต้องมีกลยุทธ์อะไรซักอย่างใช้ถ่วงเวลา แบบต้องร่ายเวทย์เล็กๆ เพื่อถ่วงเวลาร่ายเวทย์บทใหญ่อะไรทำนองนี้มั้ง

ไม่รู้จะช่วยได้มั้ยนะ 5555+

แต่ว่าไม่ตลกหรอก ชอบแบบไหน ก็ทำแบบนั้นเลย สู้ๆ

กรณีไม่อยากให้บางฉากมันร่ายยาวจริงๆ ก็แนะนำได้ประมาณนี้ครับ

1. อธิบายว่ากำลังพยายามท่อง แต่ไม่ใส่ประโยคที่กำลังท่องลงไปในเนื้อหา
2. ตัดทอนทีละส่วน โดนฟาดไปด้วย ท่องไปด้วย (เอ๊ะ! หรือแบบนี้มันจะขำหนักกว่าเดิม)

3. บอกแค่คำขึ้นต้นของบทสวด ที่เหลือก็ปล่อยให้ตัวละครเล่นบทแอ็คชั่นของตนเองไป

"ด้วยพลังแห่งตูดเอ๋ย..." นายสมตุ๋ยท่องคาถาเรียกเทพสถิตกายของตนเองขณะที่หลังกำลังพิงฝาอยู่ ปากของเขายังคงร่ายคำต่อไป แม้จะถูกพบที่ซ่อนและต้องวิ่งหนีห่ากระสุนคริสตัลอย่างเอาเป็นเอาตายก็ตาม

น้าว่าไม่ค่อยแปลกหรอกแบบนี้

ก็ขนาดโงกุน ที่เคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูงมาก ๆ

เวลาจะฮึดขึ้นมา ยังต้องเร่งพลัง แล้วใช้เวลาพอควร

สังเกตจากตอนหินก้อนเล็ก ๆ ค่อย ๆ ลอยขึ้นมาน่ะ

น้าว่าบทแบบนี้ขาดไม่ได้อะ ไม่งั้นมันขาด "ความขลัง"

น้าชอบบทพูดของ ฮิซึกายะ โทชิโร่ จากเรื่อง "บลีช เทพมรณะ" นะ

"จงสถิตย์เหนือฟ้าเหมันต์ เฮียวรินมารุ" เท่ห์ดี

น้าว่า คนอ่านไม่คิดมากหรอก เค้าคงคิดว่า

มันเกิดขึ้นเร็วมากน่ะ ก็ขนาด อาจารย์คาคาชิ

เวลาประสานอิน ต้องสลับมือเป็นสิบท่า ยังไวกว่า

ดาวกระจายตั้งเยอะ