ทุกคนคิดว่า การแนะนำตัวละครก่อนเริ่มเรื่อง มีผลต่ออถรรรสในการอ่านนิยายเรื่องนั้นหรือไม่?

เราว่าการบอกนิสัยตัวละครตั้งแต่แรกมันท้าทายตัวเองมากเกินไปยังไงก็ไม่รู้สิคะ คือแบบถ้าเราแต่งตามที่เราบอกคนอ่านหรือคุมนิสัยตัวละครไม่ได้ตามที่บอกแต่แรกนี่พังพินาศแน่นอน เมื่อก่อนสมัยเราเริ่มเขียนก็ทำแบบนั้นแหละค่ะ บอกได้เลยว่าพัง 5555

ถามว่ามีผลมั้ย สำหรับเราไม่ค่อยค่ะ ถ้าบทนำ เรื่องย่อและคำโปรยของเขาน่าสนใจ แล้วก็ภาษาถูกจริตเรามากพอ เรื่องอธิบายตัวละครแต่แรกไม่มีผลกับเราหรอกค่ะ แต่ถ้าแนะนำตัวละครยาวเป็นพรืดอันนั้นเราจะเมินไปอ่านเอาในเรื่องมากกว่า

เรื่องมีหรือไม่มีขอไม่ออกความเห็นละกันค่ะ

มีค่ะ มีผลให้เราไม่ค่อยอยากอ่านเนี่ยละ เราไม่อยากให้ไรท์เตอร์เขียนหรือกำหนดกรอบเป๊ะ ๆ สักเท่าไร่นักหรอกเพราะส่วนใหญ่ที่ตามอ่านมาหลายคน เขียนแบบนั้นแบบนี้ถึงเวลาจริงกรอบหลุดไปอีกทางจ้า

อ้าว ไหนความสุขุมที่คุณเขียนและแปะไว้หน้าเรื่องกนั ไป ๆ มา ๆ ไหงอารมณ์แปรปรวนยิ่งกว่าผู้หญิงมีเมนส์ ดีไม่ดีเขียนว่าตัวละครมีเหตุผลแต่ถึงเวลาจริงกลับสุดจะใช้อารมณ์เป็นใหญ่เลย

เราก็เลยไม่เอาอะค่ะ ไม่ค่อยอยากอ่านเพราะไม่อยากเสี่ยง

เราโอเคกับการแนะนำตัวละครนะคะแต่ถ้าเขียนรายละเอียดมาเป็นหน้าบอกตั้งแต่ชื่อ กรุ๊ปเลือด นิสัยยันความชอบ สิ่งที่เกลียดและสเปคแฟนนี่ก็ไม่ไหว ขออยู่เรียนรู้นิสัยตัวละครไปเรื่อยๆพร้อมกับนักเขียนดีกว่า

ส่วนใหญ่ไม่ค่อยสนใจส่วนนี้อ่ะ เพราะมันเป็นการเอาตัวละครมารวมๆกันไว้ เราจะจำไม่ค่อยได้ว่าใครเป็นยังไง ส่วนมากจะไปจำตัวละครเหล่านั้นในเนื้อเรื่องมากกว่า ตัวละครแต่ละตัวจะมีเอกลักษณ์และบุคลิกที่แตกต่างกันไป ซึ่งส่วนนี้แหละที่จะทำให้เราจดจำตัวละครได้ดียิ่งขึ้น

ดังนั้นเราก็ฌลยรู้สึกว่าส่วนของการแนะนำตัวละครใส่บทพูดให้ตัวละครเพียงเล็กน้อยซักประโยคสองประโยคก็พอแล้ว

ก็เหมือนปกนิยายกับการ์ตูนแหล่ะครับ รู้พอประมาณมันก็น้ำจิ้มชวนกินต่อ

แต่ถ้ามันเยอะล้นไป ก็ดาบสองคมนะครับ

จากที่อยากค้นหา จะกลายเป็นเบื่อตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มอ่านเอา

อีกอย่างภาพเองก็มีความลึกซึ้งในการใช้ไม่น้อย

โดยเฉพาะยัดภาพตัวละครที่เอามาจากหลายๆ ที่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากการ์ตูนดังๆ หลายเรื่อง ที่ผู้อ่านบางท่านจำภาพและคาแรกเตอร์ตัวละครนั้นๆ ได้

เอามาใช้ดื้อๆ หรือขัดกับนิสัยออริจินัลของตัวละคร บางทีก็ทำให้อ่านแล้วรู้สึกตีกันในใจเอาได้เหมือนกัน

หรืออย่างน้อยๆ ก็ไม่ไปในทิศทางเดียวกันล่ะ...

มีผลครับ มีผลให้กดข้ามตอนนั้นไปเลย5555 //กรรม ล้อเล่นนะ

อืม.. จะว่ายังไงดี ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกัน บางทีถ้ามีอารมณ์อ่าน ก็อ่าน ไม่อยากอ่าน ก็ข้ามไปอ่านเรื่องเลย (เดายากจัง) ส่วนใหญ่ ก็เห็นแนะนำตัวละครในหน้าเกริ่นนำอยู่แล้ว พอเข้ามาก็เห็นเลย จะบอกว่าไม่ได้อ่านก็คงไม่ได้ แต่ถ้ามายาวๆ เยอะๆ ก็อาจจะข้ามไปดูบทแรก หรือสารบัญก่อน ส่วนอีกประเภทที่มาเป็นบทแรก รู้สึกจะไม่ค่อยอยากอ่านเท่าไร (ก็แล้วแต่อารมณ์อีกนั่นแหละ) คิดว่าบางที ถ้าเราอ่านแนะนำตัวละคร บางทีก็ทำให้เห็นขอบเขตเรื่องราว หรือสเกลของนิยายคร่าวๆ ได้นะ ไม่ก็ช่วยให้บางที เรารู้ว่าตัวละครตัวไหนที่เราสนใจ หรือที่เราเข้ามาอ่าน จะได้โฟกัสไปที่นิยายผ่านตัวละครนั้นๆ เป็นหลัก (<-- นิยายที่เกริ่นนำเรื่องแบบมีตัวละครเฉียดๆ เลยอาจจะมีคนเข้ามาอ่านเพราะสนใจตัวละคร) คิดว่ามีผลต่อการอ่านเนื้อเรื่องไหม? คิดว่าไม่นะ เพราะเราไม่ได้เลิกอ่านนิยายเพราะประวัติตัวละครซะหน่อยจริงไหม ที่กดเข้ามาในเรื่อง ไม่ใช่เพราะสนใจพล็อต เกริ่นนำ หรือแนวเหรอ (บางคนก็อาจซีเรียสกับเรื่องนี้) แต่สำหรับเราคิดว่า มันส่งผลแค่ประมาณ 5% ถ้าคนอ่านเขากดเข้ามาในเรื่องของคุณแล้ว เขาคงไม่กดออกไปเพราะเรื่องแค่นี้หรอกจริงไหม กว่าจะหานิยายที่น่าสนใจจะอ่านจนเจอ

และ เรื่องที่อยากให้มีหรือไม่มี อันนี้อยากให้เป็นความต้องการของคนเขียนแล้วกัน บางเรื่องก็ไม่ได้แนะนำในตอนแรก แต่พึ่งมาแนะนำตัวละครบทกลางๆ ก็มี

สำหรับผมไม่ค่อยมีผลเท่าไหร่นะ เพราะปกติก็ข้าม ไม่อ่านอยู่แล้ว

(เผอิญเป็นพวกจำหน้าคนไม่เก่งด้วย เลยรู้สึกว่าต่อให้มีรูป อ่านไปถ้าไม่สนุกเดี๋ยวก็ลืม)

สำหรับผม

พวกเขาหรือเธอ ยังไม่มีความสามารถในการบรรยายตัวละครที่ดีสักเท่าไหร่

หากจะให้ดี ควรให้คนอ่านรู้จักบทบาทของแต่ละตัวในเนื้อเรื่องด้วยตนเอง ไม่จำเป็นที่นักเขียนต้องมาป้อนข้อมูลที่เปล่าประโยชน์ให้

บางเรื่องหนักกว่าก็ เอารูปมาแปะ โปรยความเทพ นิสัย ภูมิหลัง(ซึ่งมันคือสิ่งที่เนื้อหาในนิยายควรจะสื่อออกมาด้วยตนเอง)

ตัวอย่างไม่ต้องหาจากไหนมาก

ลองนึกถึงหนังดีๆสักเรื่องที่คุณเข้าไปดูในโรงหนัง ทุกเรื่องไม่มีการแปะชื่อตัวละครเอก นางเอก ตัวร้าย ไม่มีการป้อนข้อมูลอะไรทำนองนั้นให้คนดูแม้แต่น้อย

แต่ทำไมเราถึงรู้จักชื่อพวกเขาเหล่านั้นได้ แถมยังรู้ประวัติเบื้องต้นอีกต่างหาก

การเสพสื่อแล้วนำมาปรับใช้จริง จะมีประโยชน์สูงสุดกว่าคำว่าบันเทิง

สำหรับเราการแนะนำตัวละครก็มีข้อดีค่ะ ในขณะเดียวกันก็มีข้อเสียคือแทนที่จะได้อ่านได้รู้จักในเนื้อเรื่องแต่เราต้องมารู้จักกันก่อนแล้วมองหาว่าเธออยู่ไหน? บางครั้งบทแนะนำชอบแถมสปอยล์ให้น่ะค่ะ

คือบางทีแนะนำตัวละครได้น่าสนใจแต่อ่านเรื่องจริงๆมัขมวดคิ้วและย้อนกลับไปอ่านแนะนำอีกหลายครั้งแล้วคิดว่า ตรงไหน? ก็มีนะคะ

เราว่ามันบังคับมากเกินไป คือตัวละครล้วนมีพัฒนาการเหมือนมนุษย์ เลยไม่อยากตีกรอบว่านาย A เป็นคนอย่างนี้ ต้องเป็นอย่างนี้ตั้งแต่ต้นจนจบเรื่องนะ เราว่าไม่ใช่อะ เพราะนิสัย ทัศนคติ อารมณ์ เหตุผล ล้วนเปลี่ยนกันได้ แต่อาจต้องใช่เวลาหล่อหลอม หรือขัดเกลามันสักหน่อย เหมือนนิยายของเราที่นักอ่านหลายๆ คนที่ตามอ่านตั้งแต่ต้นจนถึงตอนล่าสุด ผ่านมา 80 ตอน ทุกคนพูดตลอดว่าคาแรกเตอร์เปลี่ยนไปเลย มันไม่ได้หลุดจากนิ่งขรึมเป็นดีแตก แต่เราเขียนจากคนที่มีนิสัยเหมือนเด็ก ค่อยๆ เติบโตเป็นผู้ใหญ่ตามสถานการณ์ พออ่านแล้วเรารู้สึกเหมือนตัวละครมีชีวิตอ่ะ เหมือนเราได้เฝ้าดูคนคนหนึ่ง เราว่าเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งสำหรับการไม่ตีกรอบคาแรกเตอร์เกินไป

ขอบอกคำเดียวครับ ผมอ่านข้าม... ข้ามไปตรงที่เป็น "เรื่องย่อ" หรือ "คำโปรย"

แต่ถ้าไม่มีสองอย่างนั้น ผมกดออกไปทันทีครับ เพราะไม่รู้ว่านิยายเรื่องนั้นๆ เกี่ยวข้องกับอะไร โผล่มาก็แนะนำตัวละครเลย มันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าไปนั่งสั่งอาหารตามสั่ง แล้วแม่ค้าแนะนำว่า วันนี้มีข้าวหุงแฉะ มีกุ้งนอนตายอยู่ในตู้เย็นมาสองวัน มีน้ำแข็งเพิ่งจะมาส่ง มีพลิกที่เพิ่งเก็บมาจากสวน อาจจะมีดินติดมานิดหน่อย แล้วแม่ค้าวันนี้เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ ใช้สบู่ยี่ห้อจระเข้บุก

ซึ่งผมไม่ได้อยากจะรู้เลย อยากจะรู้แค่ว่า วันนี้ แม่ค้าร้านอาหารเปิดหรือไม่ วันนี้มีกุ้งกับปลาหมึกหรือไม่ เพราะผมจะสั่งข้าวผัดทะเล

ผมต้องการแค่นี้จริงๆ

ผมข้ามไปเลยครับ

อารมณ์เหมือนเปิดนิยายหน้าแรกแล้วเจอจดหมายสมัครงาน