แนะนำทริคการสร้างคอนเทนต์และพาดหัวเจ๋งๆหน่อยค่า

แนะนำให้หนึ่งวิธีคือ

เขียนสิ่งที่อยากจะสื่อออกมาทั้งหมด แล้วตัดทอนให้เหลือแต่สิ่งสำคัญ ฝึกตัด ฝึกต่อไปเรื่อย เดี๋ยวก็แต่งได้ดีขึ้น ประเด็นคือ ต้องรู้แน่ชัดว่า 'จะสื่ออะไรออกมา' ใช้สิ่งนั้นเป็น 'คีย์เวิร์ดสำคัญ' ให้อยู่ในเนื้อหาที่เรียบเรียงมาดีแล้ว

เช่น

ใจความสำคัญที่อยากจะสื่อออกไปให้คนทั้งโลกได้รู้คือ อยากบอกว่าชอบแมวตัวหนึ่งมาก อาจเลือกคีย์เป็น 'แมว' 'ชอบ/หลงรัก'(พอแทนกันได้) '(ตัว)หนึ่ง' = แมวหนึ่งเดียวในโลกที่อยากให้รู้ว่า 'หลงรัก' เป็นต้น

.

ขอช่วยแนะนำเท่าที่คิดออกนะ

1. หาเรื่องที่เราเองเต็มใจจะทุ่มแรงในการล่าหาคำตอบ

ส่วนตัวผมค่อนข้างชอบเรื่องจิตวิทยาว่าทำไมคนเราถึงมีรูปแบบวิธีคิดไม่เหมือนกัน ยิ่งลงลึกไปมันก็ยิ่งสนุก เต็มใจหาแล้วมันจะแตกหน่อคำถามได้เรื่อยๆ

ทำไมคนนึงบ่นว่าไม่มีคนสนใจนิยายฉันเลย แต่ในขณะเดียวกันกับมีอีกคนสามารถพูดกล่อมให้คนฆ่าตัวตายกันทั้งหมู่คณะได้? (ระดับความยากต่างกันฟ้ากับเหวเลย)

ทำไมคนประเภท 'ตลก' ถึงรู้วิธีที่จะตลกได้ในทุกสถานะการณ์? เขาแตกต่างจากเราตรงไหน?

ทำไมเราจึงสงสัยและอยากรู้ในเรื่องที่ไม่รู้?

โยนความเป็นผู้ใหญ่ในสายตาคนอื่นทิ้งไปบ้างแล้วลองคิดแบบเด็กๆ เด็กจะสนใจแต่เรื่องที่่ตัวเองชอบแล้วอาละวาดได้แบบไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย(ฮา) พอได้อย่างนี้แล้วเราจะได้คอนเท้นน่าสนใจสำหรับเราออกมาก่อนแน่ๆ ซึ่งถ้าเราเองยังไม่สนใจกับคอนเท้นนี้ ผมว่าคงยากที่คนอื่นจะมาสนใจมันด้วย

2. คิดแหกกรอบแล้วหาตัวช่วย

ผมเพิ่งมาหัดเขียนได้ไม่ถึง 6 เดือน ซึ่งบอกตามตรงว่าไม่ค่อยชอบอ่านนิยาย(!?) แต่ผมไม่ได้มองว่าตัวเองจะเสียเปรียบคนอื่นเลยสักนิด สมมุติถ้าทุกคนเสพสื่อเหมือนกัน เรียนเหมือนกัน ยึดหลักเกณฑ์เดียวกันว่าแบบไหนคืองานเขียนที่ดี ความสร้างสรรค์มันก็มักจะออกมาแนวๆเดียวกันถูกไหม? ผมเลยมองว่าตัวเองเป็น NEET ไม่ได้เรียนสูง และมีประสบการณ์ที่ไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านเป็นเอกลักษณ์ในงานตัวเอง

ผมเลยอ่านนิยายพอประมาณเพื่อดูรูปแบบการจัดหน้าและเทคนิคการเล่าเรื่อง ส่วนเรื่องแรงบัลดานใจผมไปสูบเอาจากพวกหนังที่ผมเองยินดีที่จะดูได้ทั้งวันแทน (ดูแบบวิเคราะห์สีหน้า ภาษากาย น้ำเสียง จังหวะ และการหักมุม/เฉลยปมของเรื่อง)

แล้วผมเองก็ต้องหาตัวช่วยอย่าง 'ครู' บ้าง ผมหาบุคคลตัวอย่างมาเป็นแนวทางฝึกวิธีคิดให้ตัวเอง มันเกิดจากคำถามว่า ใครเป็นผู้นำด้านสื่อในประเทศไทย? แล้วผมก็ค้นไปเจอ 'ต่อ ฟีโนมีน่า' เป็นนักทำหนังโฆษณา(รางวัลเพียบ) ผมศึกษาเขา ดูว่าเขาให้คุณค่ากับอะไร มีวิธีคิดยังไง ทำไมโฆษณาของเขาถึงกลายเป็นอันดับ 1 ของโลก 5 ปีซ้อนได้

3. สวมบทบาท

อันนี้จะออกแนวเล่นกลโกงกับสมอง ผมเองเป็นมือใหม่ในงานเขียนแต่ถ้าผมเชื่ออย่างนั้น งานผมก็จะออกมาในรูปของ 'มือใหม่' จริงๆ ผมเลยถามกับตัวเองว่าถ้าผมกลายเป็น 'อัฉจริยะนักเขียนคนนึงของโลก' ผมจะมีความคิดแบบไหน จะทำตัวแบบไหน นั่งเล่นเกมหรือแชทเฟสทั้งวันไหม? ถ้าไม่ใช่ก็ตัดทิ้งแล้วเลียนแบบมันให้ได้มากที่สุด

คนๆนั้นจะท้อไหมถ้าไม่มีคนอ่านหรือคอมเม้น?

คนๆนั้นจะเชื่อว่าการคิด/เขียนเป็นเรื่องยากไหม?

คนๆนั้นจะรับมือกับปัญหาที่เจออยู่ยังไง?

เนื่องจากผมเลียนแบบบุคคลคุณภาพในจินตนาการ วิธีแก้ปัญหามักจะออกมาดีเสมอ หลายคนบอกว่าวิธีนี้เป็นการ 'หลอกตัวเอง' ซึ่งผมก็ไปค้นจนพบอีกว่า...ทุกอย่างที่เราคิดได้ มันก็คือหลอกการตัวเองทั้งนั้นแหละ ทั้งเรื่องจิตสำนึก จิตใต้สำนึก สิ่งสมมุติ ศึกษาจนเข้าใจว่าจริงๆ มนุษย์มันเลือกจะเป็นได้ทุกอย่างตราบเท่าจินตนาการจะไปถึง

แถม

ประโยคคำถามบางชนิดมันขุดจิตใต้สำนึกให้สร้างคำตอบขึ้นมาเองได้เช่น...

งานชิ้นนี้มันจะเป็นยังไงถ้ามันเสร็จสมบูรณ์แล้ว?

ปัญหานี้มันจะดูเป็นยังไงถ้าแก้ได้ง่ายๆ?

หัวข้อนี้จะเป็นยังไงถ้าต้องทำให้น่าสนใจกว่าเดิม?

พวกนักคิดผู้ยิ่งใหญ่ของโลกทั้งหลายจะมีนิสัยนึงเหมือนกันคือชอบ 'เดินเท้า' ไอน์สไตน์, ซิกมันด์ฟรอยด์, และต่อฟีโนมีน่าเองก็ด้วย 2 คนแรกผมไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้น แต่คุณต่อฟีโนบอกว่า มันเป็นการศึกษาและหาคอนเท้นสำหรับเขา เนื่องจากการเดินเท้าเราจะได้มองเห็นผู้คนจริงๆในชีวิตประจำวัน และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่างๆมันจะเป็น 'unique' ที่ไม่มีใครหาจากอินเตอร์เน็ทได้ (โฆษณาของเขาเลยกระแทกใจชาวบ้านชาวเมืองเต็มๆ)

ซึ่งพอผมลองศึกษาเรื่องนี้ก็ไปพบอีกเรื่องที่น่าสนใจเกี่ยวกับการเดิน มันเรียกว่า 'body sensing' หรือพวก 'สมาธิฐานกาย' เป็นวิธีผ่อนคลายสมองด้วยการย้ายจุดรับรู้จากหัวไปจดจ่อที่ร่างกายตัวเอง (หลักอธิบายเดียวกันว่าทำไมนักธุรกิจญี่ปุ่นถึงชอบไปแช่บ่อน้ำร้อนก่อนเจรจาเสมอ) มันช่วยคุณได้ถ้ารู้สึกเครียดเกินไป วิธีง่ายๆคือเดินไปมาโดยรับรู้ถึงแรงกระแทกของทุกข้อต่อในกล้ามเนื้อ ทุกแรงดันจากเท้าลงพื้น และจากพื้นขึ้นมาหาเท้า แค่รับรู้...ไม่ต้องทำอะไร ไม่มีผิดหรือถูก ทำไปเรื่อยๆแล้วคุณจะรู้สึกเบาหัวขึ้นมาเอง ซึ่งถ้าเดินแบบเท้าเปล่าได้ด้วยยิ่งดี ท่านติชนัทฮันเรียกวิธีนี้ว่า 'การเดินแบบจุมพิษแผ่นดิน'

ซึ่งถ้าลึกไปอีกขั้น...มันจะถึงเรื่องสมาธิก้นฐานตัว 'U' เป็นสภาวะนึงที่เรามีปัญญาและรับรู้โครงสร้างของทุกอย่างได้แบบอัตโนมัติ ผมพยายามไปให้ถึงจุดนั้นแต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอีกนานแค่ไหน พวกเรื่องจิตวิทยาถ้าศึกษาไปลึกๆแล้วจะพบว่าต้นตอมันไปกระจุกอยู่ในเรื่องของศาสนาพุทธครับ

ทั้งหมดที่เขียนมามันเกิดขึ้นจากความสนใจส่วนตัวล้วนๆ ผมเรียนจบแค่ ม.3 แล้วเลิกไปโรงเรียนแต่ไม่คิดจะหยุดเรียนรู้ คุณก็ลองเอาส่วนที่เป็นประโยชน์ไปปรับใช้กับตัวเองแล้วกัน