มีใครเคยคิดบ้างไหมคะ ว่าเราเขียนนิยายได้ดีแล้ว แต่มันยังไม่ดีพอสำหรับเราบ้างคะ

ผมมีอารมณ์ประมาณนี้เหมือนกัน เขียนไป และก็ปรับแก้ไปเรื่อยๆ และก็คิดว่ายังไม่ดีพอสักที และก็เขียนแก้จนคิดว่ามันดีกว่าเก่า วนลูบ ที่ผ่านมาทำให้รู้ว่า ไม่มีอะไรสมบูรณ์ดี 100% เพราะงานเขียนไม่มีสิ่งที่สิ้นสุดในการปรับแก้ไข เมื่อวันเวลาผ่านไปจนความคิดของเราผุดสิ่งที่ดีและเติมเต็มนิยายได้มากขึ้น แล้วมันจะวนซ้ำแล้วซ้ำเล่าเมื่อเราแก้ไขมันให้ดีขึ้น ดีขึ้น ดีขึ้นตลอด ฉะนั้นคงต้องหาจุดที่คิดว่าพอสักทีกับตอนนั้นๆ โดยคิดว่าเราจะพอแล้วนะ นี่จะเป็นการแก้ครั้งสุดท้ายแล้ว เพราะถ้าวันใดวันหนึ่งข้างหน้าเราจิตนาการถึงตอนนี้ได้มากขึ้นอีก มันก็จะวนกลับไปแก้ไขอีก

เราเขียนแล้วก็แก้ อ่านแล้วก็แก้ อ่านอีกแล้วก็แก้ ถึงจะพอใจแล้ววันรุ่งขึ้นเอามาอ่านใหม่ไม่พอใจแก้อีก

แก้เท่าไรก็ไม่เคยพอใจ

แก้อย่างบ้าคลั้งแต่เอาให้คนอื่นอ่านกลับไม่มีผลตอบรับ

ไปอ่านนิยายคนอื่นเขาทำได้ดีกว่าทั้งที่เขียนถึงเหตุการณ์เดียวกัน

สภาวะทุ่มเทลงไปแล้วไม่ได้ผลตอบรับที่ดีพอเรียกว่าจิตตก แล้วก็จะรู้สึกว่าเราความสามารถไม่ถึงเขียนต่อไม่ได้ เลิกเขียนเถอะเปลืองไฟ เปลืองกระดาษ

ตัวผมจะเป็นอย่างที่เล่ามา เขียนต่อไม่ได้จริง ๆ แต่จะบังคับตัวเองให้คิดเรื่องราวนั้น ๆ อยู่ตลอดเวลา คิดจนความรู้สึกอยากเขียนต่อกลับมาแล้วก็จะเขียนต่อได้ วน ๆ แบบนี้ไปตามสภาพจิตใจและร่างกาย

สรุปคือผมจะคิดถึงเรื่องที่เขียนอยู่เพื่อให้เกิดความรู้สึกอยากเขียนขึ้นมาใหม่จนทนไม่ไหวเกิดความอยากเล่าเรื่องต้องเขียนต่อ

ก็มีอยู่บ้างกับอาการไม่พอใจในการเขียนของตัวเอง ก็เลยมักจะติดนิสัยเขียนเสร็จแล้วต้องอ่านทวนซ้ำไปซ้ำมาถ้ายังรู้สึกว่าไม่ใช่แบบที่ต้องการก็จะยังไม่ลงให้อ่าน อาจจะลงช้าบ้างอะไรบ้างแต่ก็ยังเขียนต่อไปเรื่อย ๆ

มันสำคัญที่แก้เรื่องอะไรน่ะครับ

ถ้าแก้เรื่องสำนวน วิธีการเล่า การเน้นรายละเอียด มันแก้ได้ไม่มีวันสิ้นสุดครับ (ปัญหานี้มันอยู่ที่ความพอใจในตอนนั้นล้วน ๆ )

ส่วนถ้าแก้เนื้อหาแก้พล็อตมันขึ้นอยู่กับการวางแผนของเราครับ ถ้าต้องแก้พล็อตแก้เนื้อหาบ่อย ๆ อันนี้มีปัญหาเรื่องการวางแผนชีวิต เอ๊ย! วางแผนการเขียนครับ

เป็นบ้างค่ะ แต่เราคิดว่าเราพยายามเลือกอันที่เขียนได้ดีที่สุดลงไปค่ะ เราคิดว่าตอนนี้อาจจะยังไม่ดีพอ เดี๋ยวอนาคตค่อยรีไรต์ใหม่ก็ได้ค่ะ

ตอนนี้ย้อนกลับไปอ่านตอนเก่าๆ เพื่อเขียนภาคสองก็อายม้วนอยู่ว่าตอนนั้นเขียนอะไรแบบนี้ไปได้ไงอยู่

เป็นปกติครับ เพราะอะไรที่คิดไว้ กับเวลาลงมือทำจนเกิดผลมันไม่ได้อย่างที่ใจต้องการเป๊ะๆ 100% หรอกครับ

ทำออกมารู้สึกว่าใกล้เคียงสุดก็แค่ 80-90% ของความพอใจเท่านั้น

คิดบ้างไม่คิดบ้าง แต่ถ้าวาดรูปจะคิดหนัก ฮืออ คงเพราะเวลาแต่งนิยายผมชอบฟังเพลงมันเลยคิดแต่เสียงกับนิยาย เรื่องดีรึไม่เลยไม่อยู่ในสมองอะครับ

ถ้าขืนรอมันดีพอ มันจะไม่ได้เขียนเอานา

คนเราเปลี่ยนใจตลอดเวลาค่ะ เขียนคำนี้ลงไป ไม่ถึงสิบวินาทีย้อนกลับมาอ่านใหม่ก็อยากแก้แล้ว มันไม่มีทางดีพอแน่นอน ยกเว้นสามารถหยุดเวลาได้ เพราะสิ่งที่ลงมือเขียนคือ ความพอใจสูงสุด ณ วินาทีนั้นแล้ว

ที่จริงเราอยากแนะนำว่าให้เขียนออกมาเถอะ เพราะมันจะมีกรณีที่พล็อตดีงามพระรามแปดในตอนนี้ (เพียงแต่ตัวเองไม่มั่นใจในตัวเอง) แต่พอนานไป เมื่อเราโตขึ้น เราพบว่าพล็อตเดิมนั้นมันอ่อนไปแล้ว เพราะประสบการณ์ที่เพิ่มขึ้น สิ่งที่ดีที่สุดในช่วงชีวิตหนึ่งของเรา แต่เราพลาดที่จะทำมันเสียแล้ว ไม่อยากให้เสียใจน่ะค่ะ

แต่ใช่ว่าจะไม่เคยมีที่เราทิ้งมันไว้เพราะว่ามันไม่ดีพอนะคะ ที่จริงต้องบอกว่า พล็อตน่ะดีพอ แต่ฝีมือน่ะ ไม่ดีพอค่ะ มีอยู่เรื่องสองเรื่องที่เป็นแบบนั้น แต่นั่นเป็นโปรเจ็กต์ระดับช้างของเรา มันมีความคิดเห็นบางอย่างทีเราในตอนนั้นมือไม่ถึงที่จะเขียนออกมา เขียนไปได้ครึ่งค่อนเรื่องจำต้องหยุดเพราะเรื่องมันควรดีกว่านี้ เราในตอนนี้ประสบการณ์อ่อนไป ทิ้งไว้ห้าปี (อีกเรื่องเข้าสู่ปีที่หก) ค่อยย้อนกลับมาเขียนอีกทีหนึ่ง (ซึ่งเขียนจบไปแล้ว ส่วนอีกเรื่องก็ใกล้เต็มที)

เราไม่รู้ว่าคุณจขกท จะเป็นแบบไหน แต่ยังไงเขียนออกมาก่อนดีกว่า เดี๋ยวก็รู้เองว่าเข้าข่ายไหนค่ะ ต่อให้มันล้มเหลว ไปต่อหรือตันในตอนนี้ ใช่ว่าอนาคตเราจะไม่มีโอกาสเขียนมันให้สำเร็จนี่คะ

อย่ากลัวที่จะเขียนออกมาครับ

ยิ่งเขียน ตัวเราก็ยิ่งพัฒนาครับ ไม่มากก็น้อยอย่างแน่นอน

ถ้ามัวแต่กลัว สุดท้ายตัวเรานั่นเองล่ะครับ ที่จะไปไม่ถึงฝันสักที

ไม่เฉพาะการเขียนนิยายหรอก

แต่ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ก็เช่นกัน

ยิ่งทำบ่อย ก็ยิ่งเรียนรู้ ยิ่งเกิดการพัฒนา

ไม่มีใครเก่งตั้งแต่เกิดครับ

แต่ใครจะไปได้ไกลแค่ไหน ก็อยู่ที่ว่าคนๆ นั้นหมั่นฝึกฝน และขัดเกลาตัวเองมากเพียงใด แค่นั้นเอง