เคยไหมกลับมาอ่านใหม่แล้วอายสำนวนการเขียนของตนเอง

เป็นประจำ รู้สึกนอยด์มาก โมโห เสียใจ อับอายอยากลบทิ้ง

(ลบไปแล้วรอบหนึ่ง) ยิ่งอ่านตอนเราเครียด ๆ ยิ่งแบบเครียดหนักอยากลบออกจากระบบตลอดกาล

เป็นจ้า รู้สึกผิดต่อนักอ่านที่ทนอ่านมาได้มาก 55555 ไหนจะคำผิด ไหนจะสำนวนประหลาด หลังๆเลยพยายามอ่านทวนตัวเองสองสามรอบว่าเขียนอะไรแปลกๆออกไปบ้างมั้ย

แหม จะกล้าเขียนต้องให้สุดค่ะ

ถ้าขุดของสมัยเขียนเรื่องแรก ไม่อายสำนวนนะคะ อายเนื้อเรื่องที่เบียวค่ะ สมัยก่อนภาษาอาจจะไม่เหมือนตอนนี้แต่ก็ไม่ได้แย่ค่ะ (แน่ะมีอวยตัวเอง)

ไม่อายเรื่องสำนวน แต่อายเรื่องอัปช้าเพราะแอบอู้ไปนั่งดูซีรี่ย์มากกว่าค่ะ555

อายเนื้อเรื่องเบียวๆ ที่เคยเขียนมากกว่าค่ะ เรื่องเก่าๆ เปลี่ยนอารมณ์ไวมากจนตามไม่ทัน 55555

รู้สึกอับอายจนอยากลบทิ้งเหมือนกันค่ะ แต่ก็เสียดายที่อุส่าเขียนมา เลยเก็บไว้อ่านคนเดียวเงียบ ๆ แทน

เรารู้สึกเละเทะมากกว่าค่ะ ไม่อายนะคะ เละมากจริงๆ คำผิดเยอะ ตัวอักษรเล็กเกินไป เรียบเรียงประโยคแบบซะเป๊ะซะปะ

ปัจจุบันนี้ เรากลับไปรีไรท์ใหม่เรียบร้อยแล้วนะคะ รู้สึกมีคนมาอ่านเพิ่มขึ้นเรื่อยๆค่ะ ถ้าเมื่อก่อนนะคะ ยอดวิวไม่เพิ่มขึ้นเลยค่ะ แต่ตอนนี้เพิ่มขึ้นมาตั้งเยอะแล้ว และมีแฟนคลับเพิ่มาอีกค่ะ รู้สึกดีใจ๊ดีใจค่ะ

เรื่องแรกไม่อายสำนวน แต่ไม่กล้าให้ใครอ่าน แทบไม่มีความสมเหตุสมผล 5555 แต่ภูมิใจเป็นที่เขียนเสร็จ ยังเก็บไว้

ส่วนเรื่องต่อๆมา อายสำนวนของแท้ โดยเฉพาะฉากพระนางช่วยกันสนเข็ม กลับไปอ่านใหม่นี่แทบเอาหน้ามุดดิน เขียนอะไรลงปายยยยยยยย เขิลลลลลลลล

ถ้าให้แหลงตรง ๆ ก็อายครับ แต่สำหรับผมผมว่าสำนวนการเขียนของผมตอนนี้ดีกว่าเมื่อก่อนไปแยะเลย ก็เลยคิดว่า เออ เขียนไปเถอะ เดี๋ยวค่อยมาแก้ 5555

ผมงงมากว่ามีคนทนอ่านนิยายของผมจนถึงตอนล่าสุดได้ยังไง 555

แก้แล้วครับ แก้หนักมาก เรื่องสำนวน การวรรคตอน คำผิด ทุกอย่างที่มนุษย์คนหนึ่งจะทำได้นอกจากการลบแล้วเขียนใหม่หมดครับ

เป็นบ่อยมาก เห็นทีไรหมั่นไส้ต้องแก้ใหม่ทุกครั้ง (อันนี้ในเรื่องที่กำลังเขียน) ย้อนกลับไปดูเรื่องก่อนๆ ก็แอบเขิน แอบคิดว่า 'นี่เราเขียนอะไรออกไปเนี่ย บ้าจริง!!' ทุกครั้ง แต่ไม่ได้แก้อะไร พยายามมองข้ามไปมากกว่า

เคยค่ะ ยิ่งถ้าเอาไปเปรียบกับคนอื่น

แต่ก็พยายามฝึกฝนอยู่ อยากให้สำนวนดีขึ้นค่ะ

สำหรับเรื่องแรกในชีวิตนั้น 555 ทนอ่านให้จบอีกรอบไม่ได้เลยค่ะตั้งแต่รีไรท์เสร็จ

ทุกครั้งที่เปิดอ่านก็จะรู้สึกอยู่ตลอด แบบ...เขียนอะไรลงไปเนี่ย

มันช่างต่างจากตอนเขียนจบใหม่ ๆ ลิบลับเลยค่ะ ตอนนั้นก็คิดว่ามันก็เข้าท่าอยู่นะ 555

ส่วนตอนนี้...โปรดกลับไปอ่านบรรทัดแรกอีกรอบค่ะ

เลยไม่กล้าให้คนรู้จักอ่านสักคน คนไม่รู้จักอ่านไปเลย เขินก็เขินไม่สุด 555555 แต่ตัวเองอ่านเองนี่เขินชห.

เป็นทุกครั้งที่กลับไปอ่าน แต่ผมไม่รู้สึกอับอายเลยแม้แต่น้อย เพราะในตอนนั้นเราได้ทำมันอย่างสุดความสามารถแล้ว เพียงแต่ในช่วงเวลานั้นเรายังมีความสามารถที่จำกัด มันเลยดีไม่พอ

ดังนั้นผมจะไม่ลบมันแต่จะตามไปขัดเกลาแก้ไขมันด้วยฝีมือทั้งหมดที่ผมมีอยู่ในปัจจุบัน

อายมากค่ะ ก็ยังไม่เข้าใจว่าเขาทนอ่านนิยายเรามาถึงตอนล่าสุดได้ยังไงเหมือนกัน (แง) ตอนนี้กำลังพยายามรีไรท์ใหม่ให้หมดอยู่...

ขอตอบว่า ไม่มีความอายเลยค่ะ อิอิ

คนอ่านเขารู้อยู่แล้วว่าเรามือใหม่ ที่เขาสุ่มเข้ามาอ่าน

แต่ก็รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ ที่เราทำให้มันดีขึ้นยังไม่ได้มากนัก

แต่ที่อายที่สุดคือ หาเวลาเขียน เอามาลงให้พวกเขาอ่านไม่ได้นี่แหละค่ะ เป็นสิ่งที่อายที่สุด

โชคดีที่พี่น้องนักอ่านยังไม่ถอนเฟฝทิ้ง น้ำตาจะไหล

ขอฮึดให้เขียนได้สักตอนนะวันนี้ ได้ข่าวว่าเกือบปีแล้ว ที่ไม่ได้อัป

แหม ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ค่ะ เขียนปุ๊บอัพเสร็จ...ว้าย! ตาเถรฉันเขียนอะไรลงไป 555 ค่ะ

ปล. เราไม่มีปัญหากับคำผิดนะคะ เพราะผิดน้อยมาก(มั่นหน้ามั่นโหนกกระโหลกไขว้)