ความคืบหน้าในการฝึกการบรรยาย จากครั้งที่แล้ว

ส่วนตัวคิดว่ามันยังดูเป็นบุรุษสามไปหน่อย แต่รวมๆ ก็โอเคแล้วค่ะ

บอกกันตรงๆเลยนะ

ส่วนตัวผมจะชอบการบรรยายแบบบุรุษที่หนึ่งมาก เพราะมันทำให้ผมรู้สึกใกล้ชิดกับตัวละคร แต่แบบที่นายใช้ดูท่าจะสับสนกับการบรรยายแบบบุรุษที่สามอยู่ ยกตัวอย่างเช่น

แต่พอเจอนางฟ้าในคราบของครูคนใหม่ เหตุใดไฉนเลยถึงได้เงียบไปกัน

มนุษย์ปกติเราไม่พูดกันแบบนั้น...ลิเกมาก ผมไม่รู้ว่านี่เป็นอคติของผมหรือเปล่า แต่บุรุษที่หนึ่งสำหรับผมมันควรบรรยายใกล้เคียงกับการเล่าให้เพื่อนฟัง หรือใช้รูปแบบเหมือนคนพูดกันทั่วไป แต่เท่าที่อ่านมาทั้งหมดบอกตามตรงว่าผมค่อนข้างเหนื่อย ใช้คำลูกเล่นเยอะมาก ที่จริงมันเก๋อยู่นะ แต่ใช้ฟุ้มเฟือยเกินไป ผมอ่านแล้วรู้สึกอืดอาดจนหลายครั้งลืมไปแล้วว่ากำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่ ถ้าจะใช้จริงๆ เอาคำสวยๆพวกนี้ไปเน้นเฉพาะฉากที่เราต้องการให้เด่นดีกว่า เช่นการปรากฎตัวครั้งแรก การหักมุมแบบฉับพลัน หรือฉากขยี้อารมณ์ แล้วของบางอย่างใช้คำพูดง่ายๆแทนก็ได้ ไม่ต้องบรรยายละเอียดขนาดนั้น เช่น

ว่าแล้วหญิงสาวก็หมุนตัวกลับอีกที แล้วหยิบกุญแจไขประตูบ้านพักก่อนจะเสียบเข้าไป

ว่าแล้วเธอก็หันไปหยิบกุญแจขึ้นมาไขประตูบ้าน <<< เข้าใจง่าย + กระชับ + ภาษาคน

เรื่องคำคล้องจองทำได้ดี แต่แนะนำว่าไม่ต้องตั้งใจเขียนขนาดนั้น (เคยทำมาแล้ว) ปล่อยไหลตามธรรมชาติบ้าง ยิ่งประดิษฐ์คำเยอะมากเท่าไหร่มันจะยิ่งดูห่างไกลจากความเป็นมนุษย์มากขึ้นเรื่อยๆ

สุดท้ายใช้คำว่า 'ผม' ให้น้อยเข้าไว้ การบรรยายแบบบุรุษหนึ่งมันจำเป็นก็จริง แต่ถ้าตัดทิ้งแล้วไม่เสียความหมายที่จะสื่อก็ตัดทิ้งได้เลย เหมือนกับคำว่า 'ผม' ที่ใช้สีแดงเคลือบเอาไว้ในโพสนี้ (ลองอ่านใหม่)

ป.ล. ปกติจะไม่แนะนำเรื่องการบรรยายให้ใครเพราะมือใหม่เหมือนกัน แต่บุรุษที่หนึ่งนี่ผมอินเป็นพิเศษ!

เมื่อลงมือแก้ไขแล้วทำไมไม่แก้ส่วนที่ผิดพลาดอื่น ๆ เสียด้วยเลยล่ะ?

ดีขึ้นเยอะแล้วค่ะ

แต่คอมเมนต์ก็เหมือนที่คุณ G.Tenju ว่า

คุณประดิษฐ์คำเยอะไปหน่อย ในช่วงที่เป็นฉากทั่ว ๆ ไปที่ไม่สำคัญนัก บรรยายให้รวบรัดไว้ดีกว่า ค่อยไปบรรยายเยอะ ๆ ในฉากที่ต้องการดึงอารมณ์คนอ่านเอาค่ะ

ผมว่าโอเคเลยครับ แต่ว่า...

ถ้านิยายคุณร่วมสมัย การบรรยายก็ควรร่วมสมัยนะครับ (contemporary) ซึ่งถ้าเราใช้คำในประเภทใดประเภทหนึ่งมากคำแค่ไหน มันก็จะช่วยสร้างบรรยากาศนั้นมากขึ้นเท่านั้น (งงไหม?)

จุดนี้เราต้องเข้าใจธีมตัวเองก่อนครับ เพราะถ้าเรามั่นใจในธีมตัวเองแล้ว มันก็ขึ้นอยู่กับจินตนาการและสติปัญญาของคนอ่านล้วน ๆ แล้วครับ

อย่างแนวไซไฟ (หรือแนวพยายามจะไฮเทค) ก็จะใส่ศัพท์แสง technobable มาเยอะ ๆ เช่น บีมแอเรียซิงเกิลเอนเนอร์จี (มันหมายความว่าไรก็ไม่รู้) แต่เมื่อไหร่มีคำแบบ 'เหาะทะยานโดยเวหา ดั้นหมอก ออกกลีบเมฆา เหาะระเห็จเตร็จฟ้า' คนอ่านก็จะเอ๊ะจิรากรได้ครับ เพราะคนยุคใหม่ที่เข้ามาอ่านนิยายร่วมสมัย เขาก็คาดหวังว่าจะได้เจออะไรร่วมสมัย

แต่ก็จะมีนักเขียนกวนบาทา (อย่างเช่นผม) ที่จงใจใช้ประโยคแปลก ๆ แต่นั่นมีจุดประสงค์อื่น คือไม่ได้จะสร้างบรรยากาศ แต่จะกวนประสาทมากกว่าครับ (อยากให้คนอ่านเอ๊ะจิรากร)

เท่าที่อ่านดูก็ถือว่าโอเคแล้วนะครับ แต่ถ้ายังไม่มั่นใจตัวเองก็แนะนำว่า ลองไปหางานเขียนเรื่อง The Lost World ของ อาร์เธอร์ โคนัน ดอยล์ มาอ่านดูครับ รับรองว่าจะมั่นใจในงานเขียนของตัวเองมากขึ้น ที่เหลือก็แค่แก้ไขเรื่องคำผิดกับการเว้นวรรคเท่านั้นเอง ส่วนพวกคำสร้อยหรือพวกการเล่นคำก็สามารถใส่ได้ แต่ก็ต้องดูเรื่องของความเหมาะสมของรูปประโยคด้วยนะครับบ

ส่วนตัวชอบนะคะ เเต่เหมือนโดนยืนอยู่วงนอกบทสนทนามากกว่า คิดว่าหากคุณเขียนในเชิงบรรยายบรรยากาศน่าจะดีเลยล่ะค่ะ แต่หากเขียนในเชิงบุรุษ1-2 น่าจะเปลี่ยนนิดนึง เเต่รวมๆคือชอบค่ะ

ดีขึ้นตั้งเยอะเลยค่ะ พอดีเพิ่งเห็น คำว่า เหตุไฉน มันเป็นคำของยุคเก่าค่ะ ควรใช้กับยุคโบราณ ไม่ใช้ในยุคใหม่ คุณสามารถเปลี่ยนได้ เป็น เพราะเหตุอะไรถึงได้เงียบไป อย่างนี้ค่ะ

มีคนติคำว่าเหตุไฉนกันหลากหลาย เเต่ผมออกจะชอบ.. โดยส่วนตัวเเล้วเท่าที่อ่าน ผมโยนนิยายคุณอยู่ในยุคประมาณสิบยี่สิบปีก่อน อารมณ์การบรรยายมันใกล้เคียงนะ หรือคุณคิดว่าไง? เเต่พออ่านคอมเเม้นของคุณG.Tenju ผมก็รู้สึกว่า เเหม เรานี่มันช่างอ่อนด๋อยเรื่องประสปการณ์ #สวัสดีโลกนอกกะลา สราภาพตามตรงว่าผมไม่เห็นจุดที่คุณเเก้ไข.. บางทีผมคงต้องเปิดมันเทียบกัน #เเก่เเล้วก็งี้

อ่านแล้วยังให้ความรู้สึกเหมือนการเล่าบุคคลที่สามอยู่ครับ แต่บางคนอาจจะชอบก็ได้ เพราะการเล่ามันไม่มีกฎตายตัว บางคนเล่ากระชับ แต่เหมือนการพูดห้วนๆ มันห้วนจนดูเหมือนเป็นสมุดบันทึกความในใจของคนเก็บกดก็มี แต่บางครั้งก็บรรยายมากเกิน จนเหมือนหลุดเข้าไปโลกแห่งบทกลอนก็มี

อย่างที่ผมเคยบอกไปครับ เขียนในแนวทางที่ตนถนัด มันจะเป็นผลดีต่อตัวเราเองมากที่สุด หากเราชอบการประดิษฐ์ถ้อยคำให้ดูสวยหรู ก็เขียนไปเถิดครับ