มาลองพิมพ์ฉากบนเตียงกันเถอะ!!! (ไม่จำเป็นต้องหื่นก็ได้555 อาจจะกินข้าว นอนกอด จู๋จี๋ไรงี้)

.......................................................-

ไม่สามารถเขียนได้ เราเป็นคนค่อนข้างละเอียด

ไม่ถนัดฉากบนเตียง ขอเปลี่ยนเป็นห้องน้ำห้องรับแขกหรือระเบียงแทนได้มั้ย //จะโดนแบนมั้ยคะ 555555

เข้ากับเทศกาลหน่อยก็...

ปูผ้าแดง กรีดไพ่รอ

[ ฉ18 ]

//ฉากนี้ต่ำกว่า 18 ควรได้รับคำแนะนำจากผู้ปกครอง

ถ้าผมเเต่งจริงไอดีผมน่าจะโดนเเบนถาวร555

.......

"ฉากบนเตียง?"ไม่พูดเปล่า เธอหยิบไม้ฉากอันหนึ่งไปวางไว้บนเตียง "ได้แล้วค่ะ"

.....................................

(เผ่น)

อืม......

พี่สาวฮะขอนอนบนตักได้หรือเปล่าฮะ

ได้สิ

หลังจากนั้นก็.......

ง๊า....พี่สาวทำอะไรหนะ...

(เราชอบโดนรุก ;p)

ฉากเด็ดไม่ได้อยู่บนเตียงแต่อยู่ในโรงรถ ใครทันมุกนี้ก็นะ...

เตียงนอนคือนิพพาน มีไว้นอนไม่ได้ไว้ทำอย่างอื่น และตอนนี้ขี้เกียจ

แปะลิงก์ของชาวบ้านไปอ่านเองละกัน

https://www.facebook.com/amulin67/posts/946495828880257

ลองแต่งบ้าง ไม่ใช่ลองสิ

มันเป็นฉากที่เราใส่ไว้ในตอนพิเศษของอีบุ้ค สั้นๆ ไม่ลงรายละเอียดเยอะ เพราะต้องการให้ผู้อ่านจินตนาการเอง

เนื่องจากแต่งงานกันมาสามปี แล้วยังไม่มีลูกเสียที นางจึงคิดหาวิธีมีลูกโดยการเปลี่ยนบรรยากาศ

ถ้าอยากให้ชัวร์ต้องห้องครัวไว้ก่อน

ทั้งสองเข้ามาในห้องครัว

“จะดีเหรอชายารัก” เขามองไปทั่ว ห้องครัวสะอาดดี

“มาแล้วก็ต้องทำสิ” นางเอ่ย

“ได้จ้ะ” เขาตอบรับ รู้สึกตื่นเต้น

“ผัวขา มาแทงเมียที” มือของนางถือแตงกวา มันต้องมีดสิ

เขามองอย่างละเ-่ยใจ นางจะเอาแตงกวามาทำไม ในเมื่อเขามีมังกรอยู่ทั้งตัว

เขาหยิบแตงออก แล้วจัดการนาง ก้าบๆๆ กันเลยแล้วกัน

ก็ประมาณนี้แหละ

"หรือเจ้าจะนั่งคุยกับข้าแบบนี้ทั้งคืน"

"หา... ท่านง่วงแล้วหรือ เอ่อ งั้นนอนก็ได้ ท่านนอนบนเตียงนะ ข้านอนบนพื้น"

รัชทายาทเลิกคิ้ว "ข้านอนบนเตียง เจ้านอนบนพื้นเหรอ"

"ไม่ต้องคิดมากหรอก ตอนอยู่ค่าย... เอ้ย ตอนอยู่บ้านน่ะ ข้าเป็นคนกินอยู่ง่ายๆ ไม่มีพิธีรีตอง ท่านเป็นคุณชาย นอนข้างล่างได้ยังไง เสียเกียรติหมด"

เขาถอนหายใจ "ซือซือ คนที่เป็นสามีภรรยากัน เขาไม่แยกที่นอนหรอกนะ"

หลานเถียนสะอึก กลืนน้ำลาย เริ่มรู้สึกประหม่า "ข้า... ก็ข้ายังไม่ชินนี่"

"ถ้าไม่มีครั้งแรก แล้วเมื่อไหร่ถึงจะชินล่ะ"

หลานเถียนเม้มปาก ชักหมั่นไส้ คนพูดน้อย ไม่มีความหื่นกระหายทางวาจา กลับต้อนคนได้ด้วยคำพูดเรียบๆ นึกหน้าไม่ออกเลยว่าเขาเป็นคนเช่นไร

"นี่ ท่านอย่าเอาเปรียบข้าได้ไหม...!"

อารมณ์อยากเอาชนะ จึงหันมาต่อปากต่อคำ มิคาด เขากลับอาศัยจังหวะนั้น โน้มหน้ามาจนปากแนบชิด หลานเถียนตะลึงวูบ เบิกตาโพลง ผ้าคลุมหน้าบางๆ นั้น แทบจะกันอะไรไม่ได้เลย เมื่อเขาจงใจแนบปากมาจุมพิตอย่างตรงเป้าหมาย สองแขนยันไว้ข้างๆ ตัวนาง พูดเสียงแผ่วเบา ราวกับกระซิบ

"ข้าคุยกับเจ้าครึ่งค่อนคืน ถือว่าให้เกียรติมากแล้ว ถึงคืนนี้ข้าจะยอมให้เจ้าหลับสบาย ก็ใช่ว่าจะปล่อยให้นอนข้างล่าง ซือซือ ถ้าง่วงแล้ว ก็นอนกันเถอะ"

เพิ่งแต่งตอนนี้จบในวันนี้ สดๆ ร้อนๆ เปิดฉากพระนางพบกัน

ฉากนี้ตอนแรกทดลองเขียน แต่ออกมาดีเลยใช้จริง

ลบดีกว่า...

ระวัง ๆ กันหน่อยเน้อ คือรู้แหละว่าในนิยายที่ลง ๆ กันเนี่ย -เรื่องแบบนี้มีเยอะ เปิดไปที่ไหนก็มี แต่นี่มันเป็นบอร์ดนา ระวัง account​ จะปลิวกันนา

หลังจากที่ผมเหนื่อยล้าจากภารกิจ ผมก็เข้าไปในห้องตัวเองเพื่อที่จะผักผ่อน เมื่อผมเลื่อนประตูไม้เก่าดังเอี๊ยดเข้าไป ผมก็พบกับสิ่งมหัศจรรย์

"กำลังรออยู่เลยเข้ามาสิ~"

รูปร่างผิวขาวบริสุทธ์กำลังนอนรอผม ผมได้ยินเสียงเย้ายวนเชิญชวนให้เข้ามา ร่างกายของผมไม่สามารถขัดขินธรรมชาติของตัวเองได้ ผมจึงได้ย่างก้าวเข้าไป

"ผมก็รอมานานเเล้วเช่นกัน"

ผมถอดเสื้อผ้ารุงรังส่วนบนออกไป ร่างกายของผมต้องการให้ผมสัมผัสกับสิ่งนั้น ผมได้ละทิ้งความเป้นตัวเอง เเละหย่อนตัวลงบนเเหล่งเชื้อเชิญนั้น

"นุ่มจัง"

ผมยื่นมือไปสัมผัสก้อนนุ่มๆ สองก้อนที่อยู่ติดกัน มันรู้สึกดีมากจนผมไม่อาจละมือ ร่างกายของผมเเนบชิดกับผิวเนียนสีขาวของร่างวิเสษนั้น

"ราตรีสวัสดิ์"

สุดท้ายผมก็หลับตาลง นอนโทรมอยู่บนเตียงอันเเสนอ่อนโยนอย่างสบายกาย ในที่สุดร่างกายผมก็ได้พ้นทุกจากความเหนื่อยล้าที่สะสมเก็บมานาน

**ฉากเตียงครับ**

แบบนี้เรียกฉากบนเตียงได้ไหมค่ะ ??

“อ๊ะ! เอาโทรศัพท์กูคืนมา”

เสียงผมพูดกับ-คิมเป็นคำแรกของวัน

เมื่อกี้ผมกำลังนั่งหลังพิงหัวเตียงเล่น PUBG ในขณะที่-คิมมันเข้าไปอาบน้ำและพอออกมาในสภาพโชว์ซิกแพค แถมมีผ้าขนหนูรัดเอวแค่ตัวเดียวปุ๊ปมันก็กระชากเอาโทรศัพท์ผมไปอย่างที่เห็น

“-เล่นมา 2 ชั่วโมงแล้ว จ้องมากเดี๋ยวปวดตา แล้วซื้อแว่นมาทำไมไม่ใส่”

ผมได้แต่นั่งจ้องหน้าที่มีหยดน้ำเกาะพราวระยิบระยับท่ามกลางแสงไฟสีเหลืองนวลของหัวเตียงด้วยความ...เงียบ

กูงอนอยู่ยังไงก็จะไม่ยอมพูดด้วยง่ายๆ หรอกโว้ย

“-นี่มัน...”

พูดไม่ทันจบประโยค-คิมก็ชะงักแล้วหลับตาถอนหายใจเบาๆ คล้ายคนกลั้นอารมณ์

ไม่กี่วิต่อมาก็ลืมตาขึ้นเสยผมม้าไปด้านหลังเผยความเซ็กซี่และยื่นกล่องสีเหลี่ยมสีดำสนิทไม่ใหญ่ไม่เล็กมาให้ ในขณะที่ผมเองก็มองกล่องนั้นนิ่งๆ

ที่นิ่งคือกำลังงงครับ

“รับไปนี่ของ- จอมันใหญ่กว่าเครื่องนี้เวลาเล่นได้ไม่ต้องจ้องมาก”

เสียงทุ้มดังขึ้นเรียบๆ แล้วโยนกล่องมาอย่างไวจนผมใช้มือรับแทบไม่ทัน

“ระ...รุ่นนี้มันยังไม่เข้าไทยไม่ใช่เหรอ?”

อารมณ์กูนี่เปลี่ยนเลยครับ

“แล้วใครบอกว่ากูซื้อในไทย”

-ไม่ได้ไปบีบคอใครเพื่อเอามาใช่ไหม?

“กะ...กูไม่เอาเครื่องเก่ากูยังไม่พังสักหน่อย อะ...เอาของกูคืนมา”

“กูบอกให้-ใช้เครื่องนั้น เครื่องนี้มันเล็กไปจ้องมาก-ก็ปวดตา”

“แต่มันก็ยังใช้ได้ เอาคืนมา กูจะเล่นเกม”

ผมพูดพร้อมพยายามเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์เครื่องเก่าในมือ-คิม แต่มันก็ยังไวกว่าเบี่ยงตัวหลบจนมือผมวืดไปกับอากาศแทบตกเตียง

"ต้องโดนกำราบก่อนใช่ไหมถึงจะทำตาม"

จบคำนั้นผมก็ถีบตัวถอยหลังกรู่ไปสุดหัวเตียงด้วยความตกใจ

ใบหน้าหล่อตอนนี้ปรากฏรอยยิ้มมุมปากชวนเสียวสันหลังวาบอย่างไม่น่าเชื่อ เนื้อตัวผมเริ่มสั่นระรัวเมื่อจู่ๆ เจ้าของเสียงทุ้มก็เริ่มขยับมือขึ้นมาเรื่อยตามรอยขอบผ้าขนหนูสีดำสนิท

จู่ๆ ภาพเหตุการณ์ในห้องนี้ก็ฉายเข้ามาอย่างน้ำหลาก เสียงต่างๆ บนเตียงนี้ดังเข้ามาดั่งน้ำเชี่ยว ยิ่งได้ยินคำพูดนั้นในน้ำเสียงเรียบนิ่งผมก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงความร้อนบริเวณขอบตาและน้ำตาที่ไหลรินเนื่องจาก...

เพล้ง!

ฮะ?

“ทีนี้-ก็ใช้เครื่องนั้นได้แล้วสินะ”

พูดจบมันก็เดินเก็บซากโทรศัพท์เครื่องเก่าของผมไปทิ้งถังขยะในห้องครัว แล้วกลับเข้ามาล้มตัวนอนข้างผมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ส่วนผมก็ได้แต่นั่งอ้าปากพะงาบๆ มองเศษสีดำของโทรศัพท์เครื่องเก่าที่หัวเตียงอึ้งๆ

คือ-จะบังคับกูด้วยการปาโทรศัพท์ทิ้งไม่ได้นะ!

แฮร่! ขออภัยหากใครหลงมาอ่านตั้งแต่บรรทัดแรก 555

พอดีไมใช่สายที่ถนัดเขียนฉากบนเตียงน่ะค่ะ เพราะปกติเราเน้นฉาก Outdoor #เผ่น

"คุณลูกค้าเชิญลองก่อนได้นะครับ"

พนักงานร้านขายเฟอร์นิเจอร์และเครื่องเรือนในบ้านพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หญิงชายวัยทำงานมองกันอย่างแปลกประหลาดเพราะสิ่งที่พวกเขาเห็นนั้นคือเตียงคู่ฟูกใหญ่โอ่อ่า กว้างขนาดที่พวกเขากับลูกเล็ก ๆ สามคนนอนยัดกันได้พอดิบพอดี --- อย่างน้อยก็ในตอนที่เด็ก ๆ ยังไม่เข้าวัยรุ่น ผู้เป็นแม่มองดูจันทรา ลูกสาวในชุดนักเรียนคอซองที่จ้องอย่างไม่วางตา ทำท่าจะเดินเข้าไปลูบไปคลำเตียงนุ่มสบายตัวตัวนั้น

"นี่ ยายจัน อย่าไปแตะของเขานะ เดี๋ยวก็สกปรกหรอก"

แม่ของเธอดึงหูจนจันทราทำหน้าเบ้ สามีหล่อนตีมือดุเสียงแหบแห้ง

"บ้าอะไรอีกล่ะแม่? ถ้า-จันมันอยากได้ก็ซื้อให้มันซี"

"แล้วจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อให้ล่ะยะตาแก่?"

หญิงร่างท้วมหันมามองตาขวาง จันทรามองพ่อแม่ตัวเองสลับกับพนักงานขายชายวัยสามสิบที่มีสีหน้าออกเจื่อน ๆ --- เธอพเข้าใจได้ทันทีเพราะพ่อของเธอยังสวมชุดเสื้อยืดสีดำเก่า ๆ ซีด ๆ กับกางเกงยีนส์ขาด ๆ ส่วนแม่ก็ยังผูกผ้ากันเปื้อนสีแปร๊ดไว้กับชุดลายลูกไม้ ที่จริงเด็กหญิงก็กะเอาไว้แล้วว่าเธอคงไม่ได้อะไรกลับไปจากห้างฯ นี้หรอก --- จนถึงตอนนี้พ่อก็ยังไม่เอากระเป๋าเหล็กนั่นไปคืนนักธุรกิจหนุ่มเลย และก็คงจะเอาเงินในนั้นมาซื้อของในนี้แน่ ๆ จึงได้มารับเธอที่โรงเรียนทั้งที่ปกติก็ไม่ทำ

ระหว่างที่สองผัวเมียกำลังตีกันอยู่ จันทราเดินดุ่ม ๆ มองดูพนักงานขาย อีกฝายพนักหน้าพูดเสียงกระซิบ "ลองได้นะครับ" เห็นดังนั้นเด็กสาวจึงกระโดดลงก้นบนฟูกนอนแสนนุ่มนั้นทันที --- คือสัมผัสละมุนที่เธอไม่ได้รับมาก่อนจากฟูกแข็งสกปรกซึ่งต้องนอนร่วมกับจิ๊กโก๋และจุ๊บแจงนองชายและน้องสาว ราวกับว่ามีปุยเมฆมารองรับร่างของเธอไว้...เด้งดึ๋งราวกับกำลังกระโดดบนบ้านลมในงานวัด เด็กหญิงเอนราบแผ่ไปบนพื้นฟูกขาวสะอาดก่อนจะถอนหายใจอย่างโปร่งโล่ง...เธอได้เรื่องไปเขียนเรียงความส่งครูแล้ว จันทราคิด...

//เอาน่า ถึงจะมีเตียงนิดเดียวก็คงแค่นี้ล่ะนะ 55555

เข้ากระทู้นี้มา นอกจากโปรไฟล์ผมจะเป็นรูปน้ำลายไหลย้อยแล้ว เลือดกำเดาก็จิไหลเอาด้วยนะฮะเนี่ย555

"อืม....แบบนี้ก็ไม่เลวเลยนะ...."

เสียงอันอ่อนโยนและอบอุ่นของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างเตียงกำลังมองพิจารณาบางอย่างอยู่อย่างพิถีพิถัน

เขาใช้มือของเขาวาดเส้นวาดมุมราวกับมโนว่าตนเองคือจิตรกรที่กำลังหาความสมมาตรของภาพที่ตนกำลังวาดด้วยความตั้งใจว่างานนี้จะต้องออกมางดงามอย่างแน่นอน

"อาห์......นี่แหละ มันคือสมบูรณ์แบบที่สุดเท่าที่เคยมีมาเลยล่ะ ช่างงดงามเลอค่าหาที่เปรียบมิได้เสียเหลือเกิน....."

ชายหนุ่มคนนั้นแอ่นตัวเงยหน้ามองขึ้นไปบนเพดานห้องสีขาวโพลน ก่อนจะยกมือขวาขึ้นพร้อมกับใช้นิ้วกลางดันแว่นตนเองและร้องครางออกมาเพราะประทับใจกับความสมบูรณ์แบบของสิ่งที่อยู่ตรงหน้าของเขา....

"นี่แหละ สิ่งที่ฉันภาคภูมิใจ และชอบมันมากที่สุด...."

ชายคนนั้นยังแอ่นตัวและเหลือบมองผลงานอันเลอค่าของเขาอยู่ ซึ่งมันก็คือ

ไม้ฉากที่ตั้งบนเตียงเดี่ยวอย่างเถรตรง และสมมาตรที่สุดเท่าที่เขาเคยลองทำมาตลอด

"ฉากแบบนี้แหละ ที่สมบูรณ์แบบที่สุด สมมาตร ตั้งเด่นตระหง่า และไม่มีล้มเลยสักวินาทีเดียว อาห์ ฟินาเล่จริงๆเว้ย!!"

แต่ในขณะเดียวกันนั้นเอง เสียงประตูเลื่อนอัตโนมัติของห้องพักก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงเรียกของหญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยออกมาว่า

"รุ่นพี่คะ พวกเรามาเยี่ยมรุ่นพี่ค่ะ อาการดีขึ้นรึยัง......คะ?"

หญิงสาวฝาแฝดสองคนมองชายหนุ่มที่กำลังบ้าเหมือนคนเพิ่งเสพยาใหม่ๆด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนจะปิดประตูเดินหนี ปล่อยให้ชายคนนั้นกระโดดโลดเต้นชื่นชมกับความสมบูรณ์แบบของผลงานชิ้นโบว์แดงของตัวเองต่อไป....

งั้น เอาจริงจังก็ได้

ท่ามกลางแสงไฟสีขาวนวลจากฝ้าเพดานของห้องพักที่ชายหนุ่มอาศัยอยู่เหมือนบ้านของตนเอง ได้มีหญิงสาวนอนอยู่บนเตียงของเขา ในสภาพที่ทรุดโทรมอย่างหนัก จากไข้หวัดที่เกิดขึ้นจากพิษของปีศาจที่ร่วมมือกับชายหนุ่มต่อสู้จนชนะศึกเมื่อคืน แต่ทว่า ในตอนนั้นเธอกลับล้มลงต่อหน้า จนทำให้เขาต้องพามาพักฟื้นที่หอพักของเขา ซึ่งเป็นที่ๆใกล้ที่สุด

".....ที่นี่มัน..."

เสียงที่สะลึมสะลือของเธอเอ่ยออกมาเป็นภาษาบ้านเกิดของตัวเอง พร้อมกับค่อยๆลืมตามองดูเพดานสีขาวโพลนที่มีไฟ LED ดวงใหญ่อยู่ตรงกลาง ก่อนที่เธอจะเห็นชายหนุ่มผมดำใส่แว่นนั่งอยู่ข้างๆเธอ โดยในมือของเขามีกระปุกยาที่เตรียมไว้ และมืออีกข้างถือเบอริโต้ห่อขนาดพอดีมือกำไว้อย่างแน่น ก่อนจะเรียกให้เธอมากิน

"เออ...ฉันทำเบอริโต้มาให้ กินซะนะ แล้วค่อยทานยา เมื่อคืนหลังจากที่ฉันดูดข้อมูลของปีศาจเรียบร้อยแล้ว ฉันก็เห็นเธอสลบอยู่ตรงหลังหอประชุม ก็เลยพามาพักที่นี่ก่อน..."

สาวน้อยลุกขึ้นมาก่อนจะสบัดหัวให้หายจากอาการมึน และเอื้อมมือขวาของเธอจากใต้ผ้าห่มมาหยิบเบอริโต้ที่เต็มไปด้วยผัก ชีส และแฮม จากมือของชายหนุ่มมากิน

ทันทีที่กัดเข้าไปคำแรก เธอถึงกับรีบขอถังขยะเพื่อคายเศษอาหารที่เธอเพิ่งกัดไปและตะโกนออกดังลั่นห้องมาว่า

"ขม!!"

ชายหนุ่มรับถังขยะจากเธอ ก่อนที่จะถอนหายใจและถอดแว่นมาเช็ด ก่อนที่จะบอกเธอไปถึงส่วนผสมของอาหารว่า

"พอดีว่าฉันใส่ฟ้าทะลายโจรเข้าไป...รสชาติก็เลยออกมาขมแบบนั้น แต่ไม่เป็นไรหรอก กินไปเถอะนะ...แล้วค่อยกินยา ถ้าง่วงก็นอนต่อ ถ้าเธอนอนพัก ยังไงก็หายแน่นอน ฉันจะอยู่ช่วยเฝ้าไข้ตรงนี้แหละ เดี๋ยวถ้าพี่สาวเธอมารับจะรีบมาปลุกให้.."

ทันทีที่เธอได้ยินคำพูดของเขา ที่ฟังดูเป็นห่วงเป็นใยสาวน้อยคนนี้อย่างมาก และหลังจากนั้น เธอก็ถอนหายใจ และมองดูห่อเบอริโต้ไปสักพัก ก่อนจะทำใจได้ และกล่าวออกมาด้วยความตั้งใจว่า

"จะทานละนะค้าา"

เธอยอมกัดเบอริโต้ที่ใส่ฟ้าทะลายโจรเข้าไปเต็มปากเต็มคำ ทั้งที่รู้ว่ามันขม แต่สุดท้ายเธอก็กินจนหมด และหยิบยาจากกระปุกเทเข้าปาก ก่อนที่จะดื่มน้ำตามไปเพื่อให้ไม่ติดคอ

ชายหนุ่มเห็นท่าทีของเธอที่มีกำลังใจขึ้นมาก็รู้สึกหายห่วง ก่อนที่สาวน้อยคนนี้จะรู้สึกง่วงซึมขึ้นมา และล้มตัวลงไปนอน โดยมีชายหนุ่มกล่าวราตรีสวัสดิ์ส่งพร้อมรอยยิ้ม

ความเย็นจากแอร์ในห้อง และความอุ่นจากผ้าห่ม ทำให้เธอรู้สึกถึงความสบาย และหลังจากนั้นได้ไม่นานเธอก็หลับลงไปโดยมีชายหนุ่มนั่งกดโทรศัพท์และคอยดูอาการเธออยู่ข้างๆจนกว่าจะหายดีหรือมีคนมาเรียกให้กลับบ้านตัวเองไป...

อะ เล่นด้วย

--------------

เมื่อสามัญสำนึกถูกครอบงำด้วยด้านมืดของคำว่า ความต้องการ สมองผมมันก็เริ่มสั่งการให้ค่อย ๆ เอื้อมมือเข้าไปโอบกอดร่างผอมบางของคนที่ยังนอนหลับตาพริ้มอยู่ตรงหน้าอย่างเบามือ

โทคุโนะซังตัวนิ่มกว่าที่คิดแฮะ

"อือออ ร้อนจัง..." คนตัวเล็กเริ่มดิ้นไปมา นั่นทำให้ผมรีบยกแขนออกแทบไม่ทัน พร้อม ๆ กับความรู้สึกผิดที่แล่นเข้าไปกระแทกใจ เมื่อกี้ทำบ้าอะไรลงไปวะเนี่ยยย

พอ ๆ ขืนยังนอนต่อตรงนี้ มีหวังได้หน้ามืดทำเรื่องที่มันหนักกว่าเดิมแน่ ผมค่อย ๆ ยันร่างตัวเองให้ลุกขึ้น แต่แล้ว มือเล็กนั่นกลับฉุดแขนผมให้ล้มลงนอนอีกครั้ง ก่อนจะพลิกตัวตะแคงกอดตัวผมเสียแน่น

"น...นายครับ..."

"ไม่ดิ้นสิเท็ตสึ" เท็ตสึ? เท็ตสึไหนอีกล่ะครับเนี่ย ทำไมรอบตัวนายผมถึงได้มีตัวละครแปลกหน้าผุดขึ้นมาในจังหวะประหลาดแบบนี้อยู่เรื่อย ในระหว่างที่กำลังคิดสงสัยอยู่นั้น คนเป็นนายก็ได้ยื่นหน้ามาซุกแผงอกผมและเริ่มไซ้...เอ๊ย แบบนี้มันไม่ใช่แล้ว!!

ผมตัดสินใจผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ผลก็คือ นายผมกลิ้งไปอีกทาง ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นมิตรเท่าไร อารมณ์เหมือนคนที่กำลังนอนเพลินแล้วถูกปลุกขึ้นกลางครันนั่นแหละครับ

"เกิดอะไรขึ้นเนี่ย เมื่อกี้แผ่นดินไหวรึไง?"

แผ่นดินน่ะไม่ได้ไหวหรอก แต่ตัวผมนี่แหละที่มันจะไม่ไหวแล้วโว๊ยยย

--------------

ฉากนี้มีลงไว้แล้วในนิยายเรื่อง เจ้านายครับ อย่าอ่อยมากนัก ผมตั้งรับไม่ทัน >> https://writer.dek-d.com/bowlchan/writer/view.php?id=1870605 (มีความตีเนียนขายของ ฮ่าๆๆ)