นักเขียน คือ นักเรียนรู้ตลอดเวลา

สู้ๆ​ นะครับ​

สู้ ๆ ไปด้วยกันค่ะ

ก็แน่ล่ะค่ะ นักเขียนคู่มาด้วยความรู้เป็นองค์ประกอบ นักเขียนก็ต้องเรียนรู้ทุกอย่าง และเคยเป็นหนอนหนังสือมาก่อน ไม่เช่นนั้นเขาจะเรียกว่า "นักเขียน"หรือ เหล่าพวกนักเขียนได้ภาษีในด้านการอ่าน การเขียนก็เพราะอย่างนี้แหละค่ะ สู้ๆนะ

ขอบคุณนะครับ^^

5555 ผมนีีดองนิยายมาหลายอาทิตย์ละว่าจะมาแต่งต่อวันนี้หละ มาเห็นกระทู้นี้แล้วทำให้ผมมีพลังเพิ่มขึ้นมากเลยครับ ตอนนี้ผมสามารถแปลงร่างเป็นซุปเปอร์ไซย่าได้เลย ย้ากกกกกกกก!

งานเขียนเป็นเรื่องที่เรียนรู้ไม่รู้จบค่ะ ไม่มีอะไรตายตัว หรือบ่งชี้ว่าเขียนอย่างนี้ถูกหรือผิด มีแต่แนวทางชี้แนะให้ปฏิบัติ ซึ่งสามารถข้ามขั้นตอนได้ ไม่จำเป็นต้องทำตามทุกขั้นตอนเป๊ะๆ หรอกค่ะ

เราเขียนงานมาสิบกว่าปี ไม่เคยมองว่าตัวเองเป็นนักเขียน ก็แค่คนที่เขียนนิยายได้ ไม่เคยเข้าคอร์สเรียนรู้อะไรทั้งนั้น ที่ผ่านมา...ไม่มีใครสอนหรือแนะนำว่าต้องทำยังไง อาศัยว่าอ่านมาเยอะ ก็แค่อยากเขียน อยากถ่ายทอดในสิ่งที่คิดว่าน่าจะสื่อสารกับคนอ่านเข้าใจ

การวางพล็อตก็เป็นเรื่องดีค่ะ สามารถกำหนดทิศทางเนื้อหาในการดำเนินเรื่องได้อย่างชัดเจน คนที่เขียนเก่งๆ สามารถเขียนข้ามฉากได้ หากคิดฉากที่เขียนอยู่ไม่ออก แต่ข้อเสียก็มีอยู่ ตรงที่การบีบตัวละครให้เดินตามเส้นเพื่อให้ถึงเป้าหมาย บางที...ก็ไม่สามารถทำได้ดั่งใจ จะปรับเปลี่ยนก็ต้องรื้อพล็อตที่วางไว้

ส่วนการไม่วางพล็อต มีข้อดีตรงที่ได้ความแปลกใหม่ ทันต่อเหตุการณ์ สามารถปรับเปลี่ยนเนื้อหาที่วางไว้ได้ตลอดเวลา แต่ข้อเสียก็มีอยู่ตรงที่ ไม่สามารถกำหนดแนวทางการดำเนินเรื่อง ถ้าไม่ควบคุมไม่ดี อาจออกทะเลอย่างกู่ไม่กลับ หรือที่เขาเรียกกันว่านิยายแตกแถว

แต่ทั้งนั้นทั้งนี้ สิ่งสำคัญในการเขียน คืออารมณ์ของคนเขียนค่ะ การกดดันตัวเองไม่ช่วยให้เกิดประโยชน์อะไร หากต้องนั่งถ่างตาจนถึงเช้า เค้นสมองออกมา แต่คุณภาพผลงานออกมาแย่ พรุ่งนี้ต้องลบในสิ่งที่เขียนไป ก็สู้เอาเวลาไปนอนพักให้สมองโล่งจะดีกว่า

จำไว้ว่า...คนอ่านรับรู้ความรู้สึกคนเขียนได้ จากสิ่งที่ถ่ายทอดออกไป เพราะฉะนั้นสนุกที่จะเขียน อย่าซีเรียสเลยค่ะ ถ้าคนเขียนไม่รู้สึกว่าสนุก แล้วคนอ่านจะสนุกได้ยังไง เป็นกำลังใจให้จขกท. ค่ะ :)

จริงครับ

ผมเขียนนิยายต้องหาข้อมูลเหล้าจนเชี่ยวชาญ(แต่ไม่เตยดื่ม)

หาข้อมูลเกี่ยวกับการอำพรางศพจนเชี่ยวชาญ

หาข้อมูลการฆาตกรรม สารพิษ ปืน ประวัติศาสตร์ ฯลฯ

ผมเป็นคนหนึ่งที่ชอบเรียนรู้จากความผิดพลาด ซึ่งเวลาว่างๆคิดงานไม่ออกผมก็มักจะแวบไปดูนิยายของคนนั้นทีคนนี้ที อ่านคอมเม้น + รีวิว ที่มีนักอ่านวิจารณ์งานของเขาแล้วก็พยายามอ่านงานของเขาเพื่อหาว่ามันเป็นอย่างที่นักอ่านว่าไหม ด้วยที่ผมเป็นนักเขียนที่เขียนงานออนไลน์แฟนตาซีขาย จะว่าทำเป็นอาชีพมาได้ 2-3 ปีแล้วก็ได้ครับ ผมเลยต้องทำงานหนักและตื่นตัวอยู่ตลอด [ทุกคนก็น่าจะรู้แหละว่าอาชีพนักเขียนมันไม่แน่ไม่นอน วันนี้งานนิยมขายได้ วันหน้าอาจจะขายไม่ได้] ผมพยายามศึกษาดูสถิติตลอดว่างานของคนอื่นที่ดังๆหรือเป็นกระแสขายดีอยู่บนเว็บต่างๆตอนแรกมีนักอ่านเท่าไหร่ 100ตอนผ่านไป 200 ตอนผ่านไป 300 ตอนผ่านไปนักอ่านลดลงขนาดไหน บางเรื่อง 100 ตอนแรก คนอ่านต่อตอนหลักหมื่นแต่ทำไมตอนที่ 200 300 คนอ่านกลับลดลง เหลือตอนละ 500 600 700 ผมพยายามหาคำตอบเพื่อจะนำมาปรับแก้ไขกับนิยายของตัวเองอยู่ตลอดครับ [สรุปก็คือแม้จะมีรายได้ประจำซึ่งพอให้ลืมตาอ้าปากเพราะการเขียนนิยายอยู่แล้วตลอด 2-3 ปี ผมก็ยังต้องเรียนรู้และพัฒนาตัวเองอยู่ตลอด ทั้งเรื่องภาษาที่ใช้ เนื้อเรื่อง สำนวน] ดังนั้นการที่บอกว่านักเขียนต้องเรียนรู้อยุ่ตลอดผมเห็นด้วยมากๆ จะเล่าอะไรให้ฟัง ก่อนที่ผมจะมาเขียนนิยายเป็นจริงเป็นจังเพื่อหาเงินและตัดสินใจเขียนนิยาย ผมเคยศึกษางานเขียนของนักเขียนยุกบุกเบิกระบบขายนิยายท่านหนึ่งใน dek ซึ่งเขาประสบความสำเร็จมากในปีแรก ให้ผมเดาคงโกยเงินได้เกือบครึ่งล้านละมั้ง อย่างต่ำก็หลายแสน 2-3 แสนแน่ๆในปีแรกที่ระบบขายนิยายเข้ามาใน dek d แต่ด้วยอะไรหลายๆอย่างมันทำให้นักเขียนท่านนี้หายไป [หรืออาจจะเปลี่ยนนามปากกาไปแล้วผมไม่รู้เพราะนามปากกาเดิมถูกนักอ่านแบนเขียนยังไงก็ดันยอดอ่านไม่ขึ้นขายได้น้อยไม่เหมือนกับเรื่องแรกๆ] กรณีของนักเขียนท่านนี้มันเตือนใจผมตลอดว่าต้องพัฒนาตัวเองอยู่ตลอดเวลาและต้องมีสติ ไม่หลงไปกับเงินที่หาได้และทรยศต่อนักอ่าน