การเขียนนิยายแนวพีเรียด นอกจากการเขียนนิยายทั่วไปแล้ว จะต้องเขียนเหตุการณ์และเกร็ดความรู้ทางประวัติศาสตร์ลงไปด้วยไหม?

ต้องถามว่ากานต์กับแม่นี่เป็นใครครับ ถ้าเป็นชาวบ้านธรรมดาแล้วคุยกันลึกขนาดนี้ ดูไม่เป็นธรรมชาติเท่าไหร่

ถามว่าจำเป็นไหม จำเป็น แต่ก็ต้องคัดเอาแค่ส่วนที่คนอ่านจำเป็นต้องรู้

แล้วก็พยายามดูไม่ให้มันประดักประเดิด กับตัวละครนั้น ๆ

วิธีใส่มีหลายวิธีตั้งแต่จับยัดหรือหยอด ๆ นิดหน่อย จนได้ภาพใหญ่

อย่างในตัวอย่าง ถ้าบอกในบทสนทนาแล้ว ย่อหน้าสุดท้ายก็ไม่จำเป็น

ถ้ามันไม่เกี่ยวกับเส้นเรื่องก็ไม่จำเป็นต้องเล่า

ผมว่าบทสนทนามันซีเรียสไปหน่อยนะครับ แลดูจริงจังยังไงไม่รู้ ชาวบ้านธรรมดาไม่น่าจะมา

นั่งกังวลเรื่องสงครามที่เกิดขึ้นนอกประเทศขนาดนี้ ยิ่งประเทศแถบทางยุโรป มันดูไกลตัว

ไปอีก ผมก็ไม่รู้ว่าวิทยุสมัยก่อนรายงานสถานการณ์ข้ามโลกแบบนี้ด้วยหรือเปล่านะครับ

แค่พูดตามความรู้สึกนะ

ทำเป็นของแถมเล็กๆ น้อยๆ ท้ายตอนจะดีกว่าครับ เหมือนกับที่คุณทำไว้ในบรรทัดสุดท้ายนั่นแหละ ทั้งข้อมูลเพิ่มเติม หรืออธิบายเพื่อความเข้าใจ อะไรได้ไม่ได้ก็ให้ดูว่ามันเกี่ยวกับเส้นเรื่องมั้ยแทน

บิดวิทยุกลับ เพื่อปิดวิทยุทันที

อันนี้เราไม่แน่ใจนะ

วิทยุสมัยนั้นปุ่มเปิดปิด กับปุ่มเปิดเสียง เป็นปุ่มเดียวกันไหม

เพราะเหมือนเคยเห็น ว่า

วิทยุรุ่นเก่าๆ ต้องกดปุ่มเปิดปิดซึ่งจะวอร์มหลอดก่อนติด

ปุ่มเปิดปิดเสียงกับ เปิดปิดเครื่องอยู่ด้วยกัน ฟังเหมือนน่าจะเป็นรุ่นหลังๆมาแล้ว

เราว่าในตัวอย่างบทสนทนาระหว่างแม่ลูกไม่ดูเป็นชาวบ้านเท่าไหร่ คืองี้คนทั่วไปในสมัยร่วมสงครามโลกครั้งที่ 2 มักจะทราบข่าวจากวิทยุเป็นหลักหรือการส่งข่าวบอกต่อกัน โทรศัพท์อาจจะสำหรับครอบครัวที่มีเงินขึ้นมาหน่อย ดังนั้นเนื้อความที่จะมาถึงคุณแม่และลูกเนี่ย จะมาในแนวห้วนๆ สั้นๆ และดูไกลตัวเอามากๆ แต่กับชนชั้นปัญญาชนจะเริ่มมีเนื้อความที่ละเอียดและมีการวิเคราะห์มากขึ้น

เรื่องราวมันจะเริ่มใกล้ตัวก็ตอนมันเริ่มมีญี่ปุ่นขอเดินทัพผ่านประเทศ ซึ่งก็คือสงครามโลกครั้งที่สอง สงครามโลกครั้งที่หนึ่งเราไม่มีบทบาทอะไรเลย สิ่งที่ควรแทรกคือข้อเท็จจริงที่ข้องเกี่ยวกับแม่ลูกคู่นี้ในด้านความเป็นอยู่ อาหาร ไฟฟ้า (ถ้ามีใช้) เครื่องอุปโภคบริโภค การคมนาคม คือดูจากที่ตอบเม้นต์อื่นๆ ดูเหมือนเรื่องสงครามเนี่ยเป็นแค่พื้นหลังของเรื่อง เราไม่ต้องพยายามมาเล่าทุกอย่างก็ได้ มันจะทำให้น่าเบื่อ และยิ่งมาสาธยายยาวๆ ขัดช่วงอารมณ์ ใจความมันถูกตัด ก็เลือกเอาว่าจะเขียนนิยายหรือสารคดีค่ะ

ขนาดก๋งเราไปรบในสงคราม ก๋งยังไม่มาเล่าละเอียดด้วยภาษาเหมือนสำนักข่าวบีบีซีอย่างแม่ของกานท์เลยค่ะ 555

ทางที่ดีแนะอีกอย่างค่ะ เช็คคำผิดในงานเสียหน่อย มันจะทำให้เนื้องานดูดีขึ้นค่ะ

เรื่องราวทางประวัติศาสตร์สำคัญค่ะ แต่คุณต้องย่อยให้เป็นนิยาย

ในเรื่องกานท์กับแม่ ถ้าสองแม่ลูกคุยกัน ภาษาควรจะกันเอง ความไม่สบายใจของแม่ควรจะบอกเล่าผ่านความรู้สึกด้วยไม่ใช่มาจากคำพูดเพียงอย่างเดียว

และบทสนทนาเรื่องสงคราม ในยุคนั้นแม่จะรับรู้เรื่องราวได้ละเอียดขนาดนั้นเลยเหรอ ถ้าเป็นรุ่นปู่ย่าเรา คงเป็นแค่ความห่วงใยต่อพระเจ้าอยู่หัวที่ทรงอยู่ต่างประเทศหรือเปล่า หรือหากเป็นคนในกรุงเทพฯ แล้วเห็นคนต่างชาติมาป้วนเปี้ยนในไทย ก็อาจเป็นความวิตกว่าพวกเขาจะเข้ามายึดครองบ้านเมืองเราไหม แม่ไม่น่าจะพูดกับลูกได้เป๊ะๆ แบบนี้ อันนี้มันเป็นบทสรุปจากสงครามที่เราได้เรียนรู้ในยุคนี้นะ

แต่หากขยายสิ่งที่แม่ลูกคุยกันได้คนอ่านเข้าใจ คุณก็ขยายไว้ในความคิดของมาลาวัลย์แล้ว

ต้องศึกษาเพิ่มเติมเกี่ยวกับคำที่คนไทยใช้เรียกประเทศต่างๆ ด้วยนะ ชาวบ้านเรียกแบบไหน ข้าราชการเรียกแบบไหน เช่น ชาวบ้านเรียก ญี่ปุ่นว่า 'ยุ่นปี่' ข้าราชการอาจไม่กล้าเรียกคำผวน เรียกเต็มคำว่า 'ญี่ปุ่น'

แต่ๆๆๆ ถ้าไม่ได้สำคัญกับเส้นเรื่อง เนื้อเรื่องที่ต้องเอ่ยถึงอีก ก็ไม่ต้องบรรยายเยอะก็ได้นะคะ นักอ่านจะอ่านข้ามมากกว่าค่ะ นิยายเราจะกลายเป็นไม่น่าสนใจ

ถ้าเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์นั้นๆ มันไม่จำเป็นสำหรับการดำเนินเรื่องก็ไม่ต้องเอามาก็ได้ค่ะ เหมือนเราเอาแค่ฉาก บรรยากาศ ขนบธรรมเนียมในสมัยนั้นมาเฉยๆ ส่วนตัวอย่างที่ยกมาก็ตามที่ท่านอื่นๆ ให้คำแนะนำเลยค่ะ

อยากให้จำว่าเรากำลังเขียนนิยาย ไม่ใช่ตีพิมพ์บทความสารคดีประวัติศาสตร์ เราไม่จำเป็นต้องยัดทุกอย่างที่รู้ใส่ตัวละคร ค่อยๆให้เขาเผยออกมาทีละนิดอย่างเป็นธรรมชาติ

ลองเอาตัวเราไปแทนตัวละครนั้น ปิดกั้นความรู้ที่เรามีออกไปแล้วแทนด้วยสภาพแวดล้อมที่ตัวละครเจอ ถ้าเป็นชาวบ้านในยุคนั้นจะมีโอกาสน้อยมากที่จะเข้าถึงข้อมูลข่าวสาร ขนาดครอบครัวทหารตำรวจยังรู้กันแค่ผิวเผิน ค่อยๆ ปรับแก้ไปนะคะ