10 เรื่องง่ายๆ เพิ่มความน่าสนใจให้กับตัวละคร
ตั้งกระทู้ใหม่
จากประสบการณ์อ่าน นิยาย และ โดจินอย่างต่อเนื่อง ผมจึงได้ข้อสรุป 10 ที่จะให้ตัวละครนั้นๆ มีความนิยาม และเป็นที่จดจำ
1. การความสมดุลของความสามารถ
หลายๆคนอาจชอบ ตัวละคร ที่เกิดมาเก่งทุกเรื่อง แต่เชื่อเถอะ ถ้าคุณเริ่มต้นด้วยตัวละครที่มีความเก่งในทุกด้าน
ไม่นาน มันจะตัน และหมดความสนใจ ดังนั้นการ นักเขียนที่ดี จะ ใส่ขอเสีย เช่น str เยอะ แต่เหนื่อยง่าย
เวทย์ เยอะ แต่ อ่อนแอมาก หรือ สู้ได้เก่งมา แต่ชีวิตห่วยแตก และช่องว่างนี้เองที่ จะหาอะไรมาแทนได้ เช่น ตัวละครเสริม หรือ อุปกรณ์เสริม ซึ่งมันจะขนายต่อยอด ยกตัวอย่าง เรื่อง No Game No Life พระเอก และน้องสาวเล่นเกมส์มาก แต่ทั้งสอง จะแพ้ทันทีถ้าแยกออกจากกัน เป็น สมดุล แปลกๆ ที่ ทำให้ตัวละครดูน่าสนใจ
2. การแสดงอารมณ์ ของตัวละคร
เรื่องนี้ สำคัญสำหรับผมมาก หลายๆคน คงชอบ ตัวละคร ที่นิ่งๆ หน้าตาเรียบๆ แสดงอารมณ์ได้น้อย ซึ่งมันดูเท่
แต่เอาเข้าจริง มันขัดแย้งกันเป็นอย่างมาก ถ้าจะเขียนตัวละครที่มีลักษณะนี้ ควรเขียน ที่มาที่ไป เช่นเป็นโรคบาง
อย่างที่ทำให้กลามเนื้อใบหน้าเป็นแบบนั้น หรือเจอเหตุอะไรซักอย่างทำให้ ใบหน้าเขาจะเย็นชา ไม่ใช้จู่ก็ใส่เข้ามาเลย แต่เอาเข้าจริง ตัวเอก หลังๆ มาก็เป็นแนวนี้ ซึ่งมันดูซ้ำซาก มาก และผมไม่สนับสนุนด้วยเช่นกัน พวกคุณลองคิดดู ถ้าผลงานของคุณ มีส่วนช่วย ให้เด็กๆ หรือ ผู้อ่านทุกคนคิดเสมอ ว่า การหน้านิ่งๆ ยิ้มน้อยๆ มันคือ ความ เท่ แล้ว-รอยยิ้บบนใบหน้าของคนที่ มีความสุข จิตใจดี มันผิดอะไร จะสังเกตุ ว่า การตูน หรือ นิยาย หลายเรื่องของ ญี่ปุ่น ตัวเอก จะออกบ้าๆ ยิ้มสดใส และ โชเน็น เค้าทำเพื่อ ปลุกจิตสำนึกของวัยรุ่น ให้มีพลัง และยิ้มสู้กับปัญหา ผมไม่เห็นด้วยถ้าจะเป็นหน้าตาเย็นชา เป็นเสือยิ้มยาก กันไปทุกเรื่อง
3. อาชีพของตัวละคร
หยุดเถอะ ถ้าจะใช้ตัวละคร เป็นคุณหมด แล้วความรู้ทางด้านการแพทย์ ตัดบทด้วยพลังวิเศษ หยุดเถอะ ถ้าจะเป็นทหาร และไม่เคย เอ่ยความรู้ทางทหาร และยุทธวิธีที่ไม่เคยมีเลย ใช้พลังบ้าๆ ลุย ไปด้วยพลังและวิชาที่เหนือกว่า
หยุดเถอะ ถ้าบอกเป็นนักฆ่า แล้วจิตใจดีตอนหลัง หยุดเถอะ ถ้าบอกเคยบวชเรียนกับหลวงตา และไปอีกโลกฆ่าคนเป็นผักปลา หยุดบอก นักปราชญ์ทั้งที่ พอเกิดใหม่ และไม่เคยค้นควา ความรู้ใหม่ๆ ดีแต่เอาความรู้เก่าๆ มาใช้โชว์
4. การแสดงอารมณ์
ขึ้นชื่อว่าเป็นมนุษย์ การแสดงอารมณ์ มีทั้ง ยินดี เศร้าเสียใจ โกรธ หลง โลภ คุณหนีไม่พ้น -ตัวละครที่มีอารณ์เดียวทั้งเรื่อง มันเป็นคนแน่หรือ
5. ชื่อตัวละคร
อย่าแม้แต่จะคิด-ชื่อ ยากๆ ยาว เป็นกิโล วัฒนธรรมการตั่งชื่อ นั้น ไม่ใช้ อยู่จะเอาอะไรมาใส่ก็ได้ คุณต้องดูวัฒนธรรม ในที่นั้นๆ ในความเป็นจริง บางคนมีชื่อ จริงนามสกุลจริง ที่ยาวมากๆ เรียก ก็ยาก สุดท้ายลงท้าย ด้วยชื่อ เล่น และพวกที่ชอบใช้ ธีม เป็น ยุกค์ กลางทั้ง หลาย วัฒธรรม พวกเค้ามัก เรียก นามสกุล เช่น คุณ พล็อตเตอร์ ไม่ได้เรียกชื่อ กันตรงๆ ญี่ปุ่นเองก็เหมือนกัน ไม่ได้ เรียกชื่อ ตรงๆ ก่อนจะใช้ชื่อตัวละคร ควร ระวัง เรื่อง วัฒธรรม ของสถานที่ด้วย เข้าใจว่าเราเป็นคนไทย แต่พอเอาสถานที่ และวัฒธรรมที่เรื่องมานำเสนอ มันทำให้นิยายดูขัดๆ
6. การเอาใจใส่ของตัวละคร
หลายคนเคยเขียน และอ่านผ่านตาบ้างแล้ว การทำงาน การได้อะไรมาศึกวิชาความรู้ของตัวละคร ที่ได้มายากแสนยากนั้นเป็น เสน่ห์อย่างหนึ่งของตัวละคร นั้น เช่น นารูโต๊ะ กว่าเขาจะพัฒนาคาถา ระดับ S ได้นั้นฝึกแทบเป็นแทบตาย เราก็ลุ้นไปกับเขา และกว่่ามันจะได้ เป็นคาถาระดับ S ที่สมบูรณ์ ก็ต้องพัฒนาต่อไปอีก สิ่งนี้เอง มันทำให้ผู้อ่านมีอารมณ์ร่วมและติดตามการพัฒนา ของตัวละคน แต่แตกต่างกับตัวละครที่ได้อะไรมาง่าย มี Ai ช่วยคิด ดูข้อมูลจากหนังสือ ได้มาง่ายๆ ไม่ต้องเสีย ซึ่งเวลา และ ความพยายาม เข้าไปแรกเปลีย่น เสน่ห์มันจึงหายไป
7. ความผิดพลาดของตัวละคร
เกิดเป็นมนุษย์ นั้นมันคู่กับ ความผิดพลาด ไม่มีใครไม่เคยผิดพลาด การที่ตัวเอกของนิยาย หลายเรื่อง ทำอะไรก็ไม่เคยผิดพลาด ไม่เคยเสียอะไรไปซักอย่าง มันทำให้ โลกสดใจ แต่มันก็จะไม่จับใจ ตัวละครจำเป็นต้อง ผิดพลาด เพื่อพัฒนา
8. มุมมองที่กว้างกว่าปกติของตัวละคร
ตัวละครที่ดี ควรมี แนวคิด และมุมมอง เช่น ทุกคนดิ่มแต่ โค๊ก แต่ตัวละคร ที่ดีควรหันไปรอบ และมองว่า ทำไมถึงไม่ กินน้ำส้มแทน ซึ่งเป็นมุมมองที่แตกต่าง และได้คิดต่อ มันต้องมีมุมมองที่กว้างกว่าปกติ เป็นคุณลักษณะที่ดีของตัวละครับ
9. ลักษณะนิสัยที่เฉพาะ
เรื่องนี้เองก็สำคัญ การกำหนดลักษณะนิยายให้ตัวละคร เป็นพื้นฐานของพื้นฐาน เช่น โลภ ตัวละครนั้นๆ จะต้อง มีความต้องการ ต้องหา ต้องไปเอา หลง เช่น น้องสาว แมว หมา หูสัตว์ พื้ช ความรู้ รัก หญิงสาว ชายหนุ่ม ครอบครัว ประเทศ
โกรธ เช่น เป็นคนเจ้าอารมณ์ โกรธง่าย เจ้าคิดเจ้าแค้น เป็นต้น
10. ลักษณะรูปร่างของตัวละคร
การที่กำหนดลักษณะรูปร่างของตัวละครให้ดูดี เลยตั้งแต่ต้นเรื่อง มันจำเป็นต้องให้สมเหตุผล เช่น เกิดจากพ่อแม่ที่สวยงาม แต่-ที่เกิดจากครอบครัวธรรมดา มีหน้าตาโดดเด่น เลยรูปร่างดี เลยโดยไม่ต้องผ่านการฝึกฝน หรือ ออกกำลังกาย เลยมันไม่สมเหตุผล มีหลายองค์ประกอบที่ต้องคำนึง วัฒธรรม เชื้อชาติ ถ้าทุกคนผมดำ หมด ตัวเอกผมแดงเพลิง มาอยู่คนเดียว มันจะไม่เด่นเกินไปหรือ ถ้าในความเป็นจริง เช่น วัฒธรรมยุกค์กลาง อาจถูกมองว่าเป็น ปีศาจได้เลย ดังนั้น การกำหนดคุณลักษณะ ของตัวละคร จำเป็นต้องคิดให้รอบครอบ เพื่อที่มันจะได้ไม่โดดจากเนื้อเรื่องมากนัก
ทั้งหลายทั่งปวง นั้น ทั้ง 10 ข้อนี้เกิดจากความคิดของข้าพเจ้าเอง อาจไม่ได้เป็นความคิดเห็นที่ดีนัก แต่หวังว่าผู้อ่านจะได้นำกลับไปใช้ไม่มาก็น้อย
NessZero
1 ม.ค. 63 เวลา 10:29 น.
3,030
views
8 ความคิดเห็น
ข้อ 2 นี่ถ้าพอเรื่องผ่านไปแล้วค่อยๆ ยิ้มได้มากขึ้น จะกลายเป็นโมเม้นท์กระชากใจได้อย่างดีเลยนะคะ 555
แต่ทั้งนี้ก็อยู่ที่คนเขียนว่าเขาจะให้เหตุผลความเย็นชานี้ว่ายังไง อย่างที่เคยแต่งมาคือพระเอกเป็นคนหน้านิ่งเพราะเคยเจอความสูญเสียครั้งใหญ่ การทำหน้านิ่งจะทำให้ไม่มีใครรู้ว่าตัวเองกำลังรู้สึกยังไง บวกกับมองว่าเป็นสัญญาณของการเติบโต (ทั้งที่ความจริงมันไม่ต้องทำก็ได่้) กับพระเอกอีกเรื่องคือก็ผ่านความสูญเสีย ที่ทำหน้านิ่งหรือทำมาดดุๆ ก็เพื่อไม่ให้คนเข้าหา จะได้ไม่โดนความซวยของตัวเองตามไปด้วย แต่สุดท้ายก็เจอเพื่อนนิสัยรั่วจนรั่วตามกับเขาไปด้วย 555
555 ใช้ครับ มันต้องมีเหตุ และผล เน้นเลยไม่ใช้อยู่ก็หน้านิ่ง ซะงัั้น
อืมมม จะว่าไงดี เห็นด้วยแค่บางข้อ
มันไม่มีสูตรตายตัวหรอกว่าตัวละครแบบไหนดีที่สุด
ตัวละครแต่ละแบบก็มีเสน่ห์ของมัน
จะเป็นตัวเอกที่โคตรเก่ง หรือตัวเอกกากๆ เป็นคนเย็นชายิ้มยาก หรือเป็นคนคนเฟรนด์ลี่ ขอแค่คนเขียนสามารถทำให้เราเข้าใจตัวละครตัวนั้นได้ ทำให้ตัวละครนั้นเข้าถึงคนอ่านได้ เราก็จะรักตัวละครนั้นเอง
ที่พูดได้เพราะรักตัวละครมาหลายแบบ ไม่ว่าจะเป็นตัวละครเก่งๆ ขี้เก๊ก(ลูลูซ:โค้ดกีอัส เซทสึนะ:กันดั้ม OO หลานจ้าน:ปรมาจารย์ลัทธิมาร เบจิต้า:ดราก้อนบอล) ตัวละครนิสัยบ้าบอ (โอคาเบะ:สไตน์เกท คุณกิน: กินทามะ) ตัวละครนิสัยฟรนด์ลี่อบอุ่น (ฮันซอจุน:ความลับของนางฟ้า ซาโตรุ:ผม แมว และการเดินทางของเรา)
แต่ที่เห็นด้วยคือตัวละครไม่ควรจะเพอร์เฟคไปทุกอย่างจนเอื้อมไม่ถึง ถ้าเก่งมากก็ควรจะมีด้านอื่นในชีวิตที่ไม่สมบูรณ์
ปล.ผิดพลาด ไม่ใช่ผิดพราด
ดีใจ ที่ มีประโยชย์ มันเป็นแค่ประสบการณ์ส่วนตัว โดยส่วนตัว ค่อนข้างรู้สึกไม่ค่อยดี กับการที่ออกแบบตัวละคร ให้ เทพฯมากจนเกินไปครับ และลักษณะ นิสัยแบบ เดิมๆ ตรงนี้เข้าใจครับขึ้นอยู่กับไรท์เตอร์ท่านนั้นๆ
เข้ามาแล้วเห็นรูปรีไวท์ (ไททัน) กรี๊ดค่ะ 555
ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ที่เอามาแบ่งปันนะคะ
ดีใจ ครับที่บทความผมมีประโยชน์
ผมมั่นใจมากๆว่าหากผมได้อ่านบทความขอคุณก่อนลงมือเขียนนิยายเรื่องแรกของผมนั้น มันน่าจะทำให้มีคนติดตามเยอะกว่าที่เป็นอยู่แน่ๆ เพราะผมเข้าใจในจุดที่คุณพยายามจะสื่อแทบทุกข้อเลย ถูกต้องจริงครับ ขอขอบคุณมากผมได้ในสิ่งที่่กำลังหาพอดีครับ
สู้ๆครับ ดีใจที่บทความผมมีประโยชน์
กระทู้นี้ เหมือนเป็นการสะกิดนักเขียนครับ
บางทีนักเขียน ก็เขียนตะลุยเข้าไปในอ่าวอารมณ์ของตนเอง
ทำให้ตกหล่นสิ่งรอบข้าง งานเขียนกลายเป็นขมุกขมัวแบนเรียบไร้มิติ
กระทู้นี้เหมือนชวนนักเขียนขึ้นไปนั่งบนภูเขา แล้วมองกลับลงไป
เราจะเห็นหมู่บ้านในมุมที่แจ่มแจ้งชัดเจน ต่างกับตอนที่เราอยู่ในหมู่บ้านเอง
ก็เหมือนนักเขียนได้วางปากกา แล้วทบทวนงานเขียนจากมุมสูง
มองเห็นสิ่งละอันพันละน้อยได้ถนัดถนี่กว่าเดิม
จริงอยู่ว่า ประสบการณ์ทั้ง 10 ข้อ เป็นความเห็นส่วนตัวของผู้เขียนกระทู้
จริงอยู่ว่า นักเขียนส่วนใหญ่ กระทั่งระดับอ๋อง อาจไม่ต้องพึ่งพา
แท้จริง กลับมีประโยชน์สำหรับผมครับ
ขอบพระคุณครับ ดีใจครับ ที่ ประสบการณ์ เล็กน้อยของกระผม มีประโยชย์
ขอบคุณสำหรับกระทู้ดีๆ แต่ขออนุญาตแก้คำผิดนะคะ
"ความผิดพลาด" ค่ะ อันนี้เห็นผิดหลายหน น่าจะเขียนผิดจริง "พืช" อันนี้อาจจะพิมพ์ผิด
ขอคุณครับ
เทพทัต จะออกแล้ว ภาค2 มาปีนี้
รอนามาน นอกจากเทพฯทู คิริโตะ ก็มี เทพทัตนี่แหละ ที่รอคอย
รอเทพทัต โรงเรียนกาว(ของค่ายคาโดคาวะที่มันมีอนิเมะ 4 เรื่องมารวมกัน) แล้วก็...//ร่ายยาว
555 ยิ่งดูแมะ ไปเรื่อยๆ เร่ิม มีมารฐานสูงขึ้นแบบไม่รู้ตัว ถ้าไม่สนุกจริงๆหลังดู สองสามตอน เลิก โรงเรียน กาวนี่ชอบนะ ดูได้เรื่อยๆ
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นดีๆ ที่เอามาแชร์กันนะคะ^^
ดีใจครับ ที่มีประโยชน์ต่อท่านไม่มากก็น้อย
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?