เรื่องสั้น -นาตยา- Nang Ram

-นาตยา-
Nang Ram

(โหมโรง)

"จะ โจ้ง จะ ทิง โจ้ง ทิง" เสียงนี้คือเสียงท่องจังหวะตะโพนของเพลงช้า ที่ต้องอดทนผ่านความลำบาก และแสนสุดทรมาน เมื่อครูดัดไม้ ดัดมือ ให้ทำท่านั้นท่านี้ ให้สวย ให้ได้สัดส่วนที่งามตามมาตรฐาน

นอกจากนี้ การฝึกหัด ยังถูกกำกับด้วยเสียงของไม้เรียวที่ตีพื้น กระทบจังหวะลงตามเพลง และไม้เรียวนั้นหวนมาตีผู้หัด เมื่อรำผิดหรือไม่ตั้งใจรำ

"นาตยา" ผู้ที่มุ่งมั่นที่จะสืบสานมรดกทาง "ศิลปะวัฒนธรรม" ผู้ที่จะก้าวผ่านคำดูถูกดูแคลน จากใครต่อใครหลายคน ที่ไม่ค่อยจะยกย่องอาชีพนี้ จากคำเรียกคนที่มีอาชีพนี้ในอดีตว่า "เต้นกิน รำกิน"

"ทุกจังหวะ ทุกท่วงท่าของการร่ายรำ เป็นชีวิตของเรา เราจะรำ และสืบทอดศิลปวัฒนธรรมที่เป็นรากเหง้าของบรรพชนไปจนวันตาย"