อยากฝากถึงใครหลายๆคนค่ะ

เราเรียกนักอ่านคู่บารมี / เราก็มีนะ ^^

คนเหล่านี้ไม่ใช่ญาติ แต่เป็นคนที่ติดตาม ทั้งอ่าน และให้กำลังใจ

หลายครั้งเราแอบสังเกต ทั้งๆเขาน่าจะไม่รู้จักกัน เขากลับสลับกันมาคอมเม้นท์ให้กำลังใจเราต่อเนื่อง

ในส่วนของขาจรเราเข้าใจนะ ...

ถ้าลองเข้าไปเชครายชื่อในคนที่เฟบ ชื่อเขามีแล้ว เขาไม่ใช่ขาจรหรอก

แค่วันหนึ่ง ดูแล้วว่าเราไม่มีเม้นท์ขึ้นสักที .....เขาก็จะมา ^^

เขาจะมากันตอนเปิดเรื่องใหม่ กับตอนปิดเรื่อง เหมือนมาบอกว่า ....เราอยู่นะ เราอ่าน ^^

ไม่รู้เราคิดไปเองรึเปล่านะ ....แต่เราชอบ

เหมือนเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น แต่จริงๆแล้ว ...เขามีอยู่จริง ^^ // อ่านแล้วงงไหม

นักอ่านที่น่ารักของเราคงเหมือนตัวเราล่ะมั้งคะ ไม่ค่อยเมนต์ มีกดหัวใจให้บ้าง แต่เมื่อไรที่พูดขึ้นมาก็จะเผยตัวออกมา คอยสนับสนุนอยู่เงียบ ๆ

เธอมีอยู่ ฉันสัมผัสเธอได้

นักอ่านที่รักมักจะไปหาเราที่เพจ มันคงจะคุยกันง่ายกว่าในหน้านิยายล่ะมั้ง

อยากมีคนนั้นบ้างค่ะ อยากบอกคนอ่านว่า "อยากเป็นคนนั้นในใจเธอ" หวังว่าสักวันจะได้เป็นคนนั้นในใจคนอ่านสักคน 555

จะว่ายังไงดี แรกๆ ก็หวังอยากให้มียอดอ่าน ยอดหัวใจ ยอดคอมเมนต์ มีแวะเวียนมาบ้างก็ดีใจสุดๆ ซาบซึ้งมากๆ พอเวลาผ่านไป มันก็ค่อยๆ เงียบเหงาขึ้น เราเจ็บจนกลายเป็นชาและชิน ไม่ใช่ไม่คาดหวังนะคะ ยังหวัง แต่น้อยลง เพราะไม่ว่าเราจะทำอะไรก็เงียบ โพสในเพจก็เงียบ ในทวต.ก็เงียบ อัปหรือไม่อัปงานก็เงียบ บางทีที่เห็นมีเมนต์คือเพื่อนสงสารที่เราไประบายเลยมาเมนต์ให้กลจ. ฟีลช่วยดันเผื่อใครผ่านมาเจอแล้วคิดว่าสนุกเลยลองอ่าน ขอบคุณเพื่อนมากๆ ตอนนี้ตันและดองไปเพราะคิดว่าจะอัปหรือไม่อัปงานก็ไม่ต่างกัน เคยบอกตัวเองว่าอาจจะมีคนรอก็ได้ แต่สุดท้ายก็ยอมแพ้ อยากแต่งเมื่อไหร่ค่อยแต่งดีกว่า ไม่อยากกดดันตัวเอง มันเศร้าที่ต้องคอยถามตัวเองว่ามันไม่สนุกใช่ไหม เราพยายามไม่พอใช่ไหม จากที่เคยอัปสัปดาห์ละตอน (จริงๆรู้ว่าอัปน้อยไป คนจะไม่ค่อยเห็น แต่มันไม่มีแรงใจจะมาปั่นแล้วอัปวันละตอนอะค่ะ) กลายเป็นอัปเดือนละตอน จนตอนนี้สองเดือนตอน 555 อาจเพราะตอนนั้นเสียใจจากที่ส่งประกวดเรื่องสั้นแล้วแพ้+ป่วยเลยจิตตกมาก ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว จะเข้มแข็งมากขึ้น กว่าทุกคนจะมีวันนี้ก็พยายามกันมาเยอะ พิสูจน์ผลงานให้คนอ่านเห็นจนมีแฟนคลับ เราก็จะกลับมาพยายามอีกครั้ง

ขอโทษที่ดราม่านะคะ

นักอ่านที่ทำให้นักเขียนมีแรงใจแบบนั้นคือสุดยอดมากนะครับ บางทีต่อให้เป็นขาจรแค่เข้าไปคอมเม้นท์แบบจริงใจคือน้ำตาซึม

เพราะนักอ่านคนหนึ่งทำให้ผมมานั่งปั่นรีไรท์ได้ เขาเคยบอกว่ารอผมสองครั้ง ครั้งแรกตอนที่ท้อมากและเลิกเขียนตอนใหม่เกือบเดือนเลย อีกครั้งหลังจากมีไฟขึ้นมานิดหนึ่งแล้วเกิดไม่สบายงดไปหนึ่งสัปดาห์ เขาก็ยังบอกว่ารอ จนผมเริ่มเข้าอีหรอบขี้เกียจแบบเดิม ผมรู้สึกไม่อยากให้เขาพูดว่ายังรออีกแล้ว ประกาศรีไรท์พร้อมพันธะสัญญาต้องแต่งให้จบจึงจะได้เผยแพร่(รับประกันจะไม่ปล่อยให้ต้องรออีก) แถมถ้าไม่จบห้ามเปิดเรื่องใหม่ อยากย้อนไปกราบตัวเองในอดีตแล้วถามตอนนั้นนายใจเด็ดจังวะ ใช่เราจริงป่าวเนี่ย555