ถ้านางเอกนิยายของคุณมาประกวดมิสแกรนด์!

ฟังดูน่าสนุกค่ะ ขอเล่นด้วยนะคะ อาจจะบรรยายงง ๆ หน่อยน้า > < ;;

แสงสปอร์ตไลท์ฟาดส่องใบหน้านวลเรียวไข่ได้รูปทำให้ใบหน้านั้นนวลผ่องมีมิติจากเมคอัพที่เซ็ทเอาไว้มากขึ้น นัยน์ตาสีฟ้าครามฉายแววเป็นประกายดุจดั่งดวงดาวบนฟากฟ้าคู่กับขนตาแผงอนยาวเสริมสร้างความโดดเด่นให้แก่นัยน์ตาคู่งาม ปลายจมูกเชิดรั้น ริมฝีปากสีระเรื่อกระจับได้รูปขยับปากพูดว่า

"นางสาวเซเฮร่า มิสแกรนด์เด็กดี๊~!"

ขอเล่นด้วยคนนะคะ

นี่คือผู้เข้าประกวดที่มีอายุมากที่สุดถึง 1,995 ปี (นับปี 2020 เป็นหลักนะ)

เธอคือสาวจากแดนไกล ใช้ชีวิตอย่างคนป่า เข้าวัยสาวเป็นนักล่า อายุ 25 ถูกสาปจากเพื่อนสนิท ได้ลิขิตรักกับชายหนุ่ม ชายผู้กุมหัวใจและกายเธอ สัดส่วนเอว 26 อก 32 พร้อมความสามารถในการป้องกันตัวและต่อสู้ และความรู้เรื่องดอกไม้ เธอไม่ใช่ใครที่ไหนอื่นเลยนอกจาก Caroline Antoinette (แคโรไลน์ อ็องตัวเน็ตต์) Miss Grand Dek-D ค่า

(นางเอกจากเรื่อง 2,000 Years Love)

มาครับๆๆๆ อยากลองเล่นดูบ้างๆๆๆ เสียงโห่ร้องของเหล่าชายชาติทหารที่เชียร์อยู่ด้านล่างดั่งสนั่นออกมา เสียงส้นสูงดังขึ้นมาจากหลังสู่ด้านหน้าเวที ร่างอันเย้ายวนได้ปะทะเข้ากับแสงไฟที่กำลังฉายไปที่เธอ นัยต์ตาสีฟ้าสดใสและผมยาวสวยสีทองกได้ปรากฏกายขึ้น เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลทรงทหารและกระโปรงสีน้ำตาลเข้ม ส้นสูงของเธอเองก็เป็นสีน้ำตาลเช่นกัน เธอติดเข็มดาวแดงไว้ที่ปกคอและบนหัวเธอก็สวมหมวกหนีบสีน้ำตาลติดดาวแดงไว้อยู่ ปากของเธอสีแดงสด หูของเธอที่ยาวและผิวที่ขาวสว่างได้บ่งบอกว่าเธอเป็นเอลฟ์แน่นอน และตอนนี้เธอก็เดินมาพร้อมกับนำมือเท้าเอวและยิ้มให้กับผู้คนด้านหลัง ก่อนที่พีธีกรจะบรรยายขึ้น "และนี่คือขวัญใจของชาวเฮโรเชียทั้งปวง หนึ่งในผู้นำการปฏิวัติและผู้ปลุกกำลังใจพวกเราในยามมืดมน...........คุณเฟเรน่า บาฮาเร่!!" (เสียใจนางตายตั้งแต่ตอนกลางๆเรื่อง )

เมื่อถูกเรียก เด็กสาวผมสีเถ้าวัยสิบเจ็ดก้าวเข้าสู่แสงสปอตไลท์ของเวทีประกวดด้วยท่วงท่างามสง่าเกินวัย แสงสีขาวส่องกระทบผิวสีน้ำผึ้งนวลเนียน ดวงตาสองสีกวาดมองผู้คนที่นั่งชมกันอย่างไม่สนใจคำว่าเว้นระยะห่าง ขาเรียวพาร่างขยับยืนกลางเวที ส้นรองเท้าสูงลิ่วกระแทกลงบนพื้นเวทีจนได้ยินเสียงเข้าไปถึงไมค์ พร้อมกันนั้นเสียงไพเราะราวนกน้อยพึมพำ

"ไสว่ารองเท้าคู่นี้ไม่กัด?!"

ทั้งฮอลล์ราวกับตกอยู่ภายใต้มนตร์สะกด ก่อนที่จะมีเสียงกระซิบมาจากหลังเวที

"สาลิกา... ไม่เห็นเหรอไมค์น่ะ ไมค์เปิดอยู่!"

//ทุกคนมาสวย ของเราทำไมมาแบบเฟล 5555

นางเอกจากนิยายแฟนตาซี ปกรณัมความว่างเปล่า ค่ะ XD

เสียงรองเท้าส้นเข็มกระทบกับพื้นเวทีดังก้อง ร่างระหงของหญิงสาวรูปงามที่มีใบหน้ารูปไข่และจมูกที่โด่งเป็นสันอันโดดเด่น ริมฝีปากที่อวบอิ่มสีแดงอย่างเป็นธรรมชาติ ดวงตาที่เรียวราวกับจิ้งจอกสีน้ำเงิน คิ้วโก่งสีเข้ม เส้นผมสีฟ้ายาวสลวยถึงบั้นท้าย ชุดเดรซสีขาวเปิดไหล่ที่ยาวถึงเข่าแนวโลลิต้าที่ประดับลูกไม้สีฟ้าอ่อน ขับให้ผิวที่ขาวอมชมพูดูขาวยิ่งขึ้น

"วารี มาเรีย มิสแกรนด์เด็กดี๊"

กระซิบเล็กน้อย นางชอบแต่งเป็นแนวโลลิต้าเพราะอายุจริงหลายแสนปีแล้ว//หลบรองเท้าของคนบนเวที

ปวดหัวเลย (ฮา)

แต่จะลองดู

หัวที่หยิกย้อย และขมวดปมเป็นก้อนกลม ใบหน้าที่ดุดัน พร้อมไฟว์ทุกเมื่อ ลีลาพญายมเริงระบำ ของเธอช่างน่าสงสัย ผิดแต่เธอไม่สูบบุหรี่ซึ่งเหมาะกับสาวจีนเลือดร้อนเป็นธรรมดา

"pain killer นางงามแห่งทุ่งเริงระบำ"

เล่นด้วยยย

ผ้าม่านขาวบริสุทธิ์ได้เปิดออกเผยให้เห็นร่างบางในชุดจีนโบราณแดงสดใสไม่ต่างจากสีของผลเชอร์รี่เมื่อเพรงเริ่มบรรเลงออกมาเบาขาเรียวยาวก็เริ่มก้าวเดินอย่าสง่างามเส้นผมตรงสลวยยาวเงางามถูกทัดด้วยปิ่นหยกขาวสะอาด หน้าผากมน คิ้วตรงสวย ดวงคมตากลมโตดุจตากวางที่ถูกปกคลุมด้วนแพรขนตายาวงอน จมูกโด่งเชิดรั้นตรงปลายเล็กน้อย ริมฝีปากบางสีแดงระเรื่อ ผิวนวนเนียนขาวสะอาดมาพร้อมกับชุดจีนยาวสีแดงดูสูงศักดิ์งดงาม เธอเอ่ยออกมาเบาๆแต่กลับได้ยินกังวาน"ฟ่านซินชิง มิสแกรน์เด็กดี"

ไม่รู้จะเข้าประกวดได้หรือเปล่าเพราะนางเอกเรามันไม่มีอะไรที่จะไปประกวดได้เลยแต่อยากดันทุรังส่ง

หญิงไม่สาววัยเข้าใกล้หลักสี่สามีก็เคยมี ลูกก็เคยมา

แถมหน้ายังผ่านมีดหมอมาซะแทบจำรากเหง้าของบรรพบุรุษนั้นก็ไม่ได้

เธอชื่ออะไรนะ อัมราภร รึ

ชื่อก็เหมือนหมอลำอีก วันเพ็ญเอ่ย

เธอจะไปประกวดอะไรกับเขาได้แม้แต่จะเป็นนางเอกในนิยายยังไม่ได้เลยความสาวก็ไม่มี555

“ทำไมล่ะก็ฉันนี่ล่ะผู้หญิงในชีวิตจริงๆไม่อิงนิยาย ทำบุญสวยชาติหน้า ทำหน้าสวยชาตินี้ไม่มีหรอกใครจะสวยมาแต่กำเนิดขนาดนั้น เชอะ”

ว่าแล้วเธอก็เชิดหน้าอันเรียวเล็กได้รูปงามจากคมมีดหมอ เดินขึ้นเวที……แล้วพูดว่า

“นางเอกหมอลำ มิสแกรนด์เด็กดีมาแล้วคร้า”

555555

ตายห่าละ นึกถึงนิยายของผมที่นางเอกเป็นตำรวจสาววัยสามสิบ (พล็อตเมื่อนานมาแล้ว เพิ่งเอามาขยายเมื่อไม่นานนี้) คิดเหมือนกันว่าถ้าดีกรีเป็นได้ถึงนางแบบทำไมถึงไม่ไปทำงานสายบันเทิงน้า 5555

เมื่อแสงสปอร์ตไลท์ลงมา เรือนร่างสูงระหง185 ก็ก้าวออกมาสูแสงไฟ ด้วยเรียวขางามประดับด้วยขนหน้าแข้ง และด้วยรอยฟกช้ำเพราะโดนกรงใส่ลูกบอลกระแทกตอนเตรียมสนามซ้อมเมื่อวาน ดวงหน้าที่ประดับดวงดวงตาหยีๆเพราะพยายามเพ่งมองเนื่องจากลืมใส่คอนเทคเลนส์ ริมฝีปากอวบอิ่มและยื่นเล็กน้อยสมนามที่โดนเรียกโดยลิงหลอกเจ้าแห่งไทยลีกว่าเป็ดน้อย ช่างรับกันได้กับสันจมูงโด่งสัน

ที่สวมความมาดมั่นมาประกวดเพื่อหาเงินไปจ่ายเงินเดือนนักฟุตบอลช่วยโค้ชตุลย์ แม้จะประหม่าเท่าไหร่ ก็จำต้องมั่นใจ มองไปก็เห็นป้ายไฟและเสียงเรียกเป็ดน้อย เป็ดน้อย จากนายตัวแสบแห่งไทยลีก แม้แต่กันต์ก็ยังเป็นไปกับเขาด้วย เอาชูป้ายไฟโยกตัวไปมา เจ้าไอซ์ที่ขี่คอร่างสูงสมของแอ้มก็ป้องปากตะโกน พ่ออาร์มสู้ๆ (ผิดแล้ว ผิดแล้ว... ต้องแม่อาร์มสู้ๆสิเจ้าไอซ์)

เอาวะ ไม่งั้นจะเอาเงินที่ไหนมา...

"สุพรรณบ้านฉัน มีแต่ของดี สาลี่ก็แสนอร่อย อ้อย แห้ว ก็หวานดี สุพรรณนี้ดีหนัก นาย เอ้ย นางสาวอานนท์ มิสแกรนด์สุพรรณ สิระภัณฑ์ยูไนเต็ดค๊าาาาา"

เมื่อผ้าม่านเปิดออกหญิงสาววัยสิบเก้าผมสั้นสีดำดูโฉบเฉี่ยวก้าวขึ้นมาบนเวที เธอเดินอย่างสง่างาม ดวงตาสีเขียวมรกตที่สวยงามและดุดันเหมือนนักสู้ปรายตามองผู้คนที่หน้าเวที หญิงสาวสวยร่างเพรียวมาหยุดอยู่หน้าเวที ก่อนที่เจ้าหล่อนจะหยิบไมค์ขึ้นมาด้วยความมั่นใจ

"ราเชลล์ ฟรีคส์ ได้เวลาเช็คชื่อได้แล้ว!!ถ้าใครโดดโฮมรูมฉันนะได้เห็นดีกันแน่!!"

"เฮ้ย!นี่ไม่ใช่ในห้องเรียนนะราเชลล์ นี่เวทีประกวดนะ!"

เสียงชายหนุ่่มผมน้ำตาลตะโกนขึ้น เขาพร้อมกดโหวตนางแบบเต็มที่ ก็พระเอกไงจะใครล่ะ

นางเอกจากIsekai teacher นางร้ายกลายเป็นครูค่ะ

ผู้ที่เพิ่งปรากฏตัวมีรูปลักษณ์เป็นเด็กสาว แววตาคมผิดกับสีน้ำตาลอ่อนของนัยย์ตา ผิวขาวแบบเอเชียตะวันออก คิ้วเรียวบาง ริมฝีปากสีชมพูอ่อนดูอ่อนนุ่ม ผมสีน้ำตาลอ่อนจนเข้าใกล้สีบลอนด์ซีด กลิ่นหอมแอปเปิ้ลกรุ่นรอบตัวเธอ เครื่องหน้าเล็กจิ้มลิ้มทว่าทุกอย่างที่ประกอบขึ้นมาเป็นเธอนั้นกลับดูเย็นชาและไร้อารมณ์

รูปลักษณ์ของเธอผิดกับเครื่องแบบที่ใส่ เป็นชุดสูทสีน้ำตาล กระโปรงยาวเพียงหน้าตัก ปืนพกสีน้ำตาลลงลายทองในซองหนังสวยงาม เสื้อคลุมไหล่ติดตรารัฐบาลโลกและตำแหน่งของเธอ---อนุญาโตตุลาการแห่งอีฟ เด็กสาวดูสวยโดดเด่น...และมีรูปลักษณ์เช่นนี้ดังเมื่อห้าร้อยกว่าปีที่แล้ว เธอสวย...ไม่เคยสร่าง ราวกับประติมากรรม...

เมื่อเธอเปิดปาก ทุกอย่างก็เงียบงัน
"มิสแกรนด์เด็กดี? ของพรรค์นั้นตัวตนอย่างฉันไม่สนหรอก เรา คือวิคตอเรีย ฮิมิสึ เป็นอนุญาโตตุลาการแห่งอีฟ เป็นตัวตนที่อยู่เหนือมนุษย์ มนุษย์ทั้งหลาย...จงเคารพ จงยำเกรง จงทำตาม ตัวตนอย่างเราที่เป็นความหมายทั้งหมดของชีวิตพวกเธอ"

//ตัวละครนี้เป็นนางเอก(?)จากเรื่อง "มัชฌิมาบทแห่งศักราชอีฟ" ของเราเองค่ะ(คนเดียวกับรูปโปรไฟล์นี่แหละ) ถ้าไม่ชัดลองดูในหน้านิยายหรือแฟนเพจเราได้นะคะ^^ //ทันไหมเนี่ย555

ขอเล่นบ้างค่ะ 5555

หญิงสาวผมสีแดงดุจกุหลาบ นัยน์ตาสีเขียวคล้ายมรกต สวมชุดเกราะทะยานลงมาจากท้องฟ้า ยามกวัดแกว่งดาบฟาดฟันปีศาจ เธอนั้นสง่างามราวเทพธิดา กองทัพแดนมนุษย์จึงโห่ร้องอย่างฮึกเหิม เห็นทีสนามรบอันกว้างใหญ่ สุดท้ายคงกลายเป็นสุสานของเหล่าปีศาจ โรซาเลีย โอเฟลี ผู้กล้าแห่งแดนมนุษย์ ในที่สุดท่านก็มา...

"เดี๋ยวๆๆ คำบรรยายนี่มันอะไรกัน ข้ามาประกวดนางงาม ไม่ใช่มาจับดาบสู้รบนะ" โรซาเลียตะโกนขึ้นมาทำให้พิธีกรหยุดบรรยายทันที

"ก็วิหารศักดิ์สิทธิ์ส่งสคริปให้พูดแบบนี้" เขาก็พูดตามที่สคริปบอกไว้เท่านั้นเอง

"โอเค งั้นพอแค่นั้นนะคะ" จากนั้นผู้กล้าในชุดเดรสยาวสีขาวประดับไปด้วยขนนกงดงามราวพญาหงส์ก็เดินไปตามรันเวย์ก่อนจะหมุนตัวฟูลเทิร์นสามครั้งมาหยุดอยู่หน้าเวที "นางสาวโรซาเลีย มิสแกรนด์แมนไคน์~!"

"ผะ...ผู้กล้าใส่ชุดเดรส!" ผู้ชม A ยกมือกุมแก้มด้วยความตกใจ
"ในที่สุดก็แต่งตัวเหมือนผู้หญิงสักที ลูกเอ๊ย" คุณป้าคนหนึ่งยกผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตา

"ถ้าเสร็จงานผู้กล้าแล้วนางหายดื้อก็คงมีหนุ่มมาจีบ" หญิงวัยกลางคนที่นั่งข้าง ๆ กล่าวอย่างมีความหวัง "ประกวดนางงามดี ๆ นะ อย่าล้มหัวทิ่มกลางเวทีล่ะ จะได้ไม่อายชาวบ้านเขา หนุ่ม ๆ จะได้สนใจบ้าง"

"ไม่อายหรอกค่ะ พอดีมีผู้ชายมานั่งเฝ้าคนนึง" หลังจากนั้นชาวบ้านก็ฮือฮาเพราะเพิ่งรู้ว่ามีหนุ่มสามารถพิชิตใจเธอได้แล้ว

"หนูลูก! หนูมีแฟนแล้วเหรอ!" ป้าที่อยู่บ้านใกล้วิหารศักดิ์สิทธิ์ตะโกนถาม โรซาเลียจึงตอบกลับมาโดยไม่ต้องคิดว่า

"ไม่มีค่ะ มีแต่เพื่อน"

"เพื่อนป้าเจ้าสิ!" จอมมารที่นั่งอยู่แถวหน้าสุดแบบติดขอบเวทีสวนขึ้นมา "บอกจนปากจะฉีกแล้วว่าชอบแบบที่ผู้ชายเขาชอบผู้หญิงกัน ทำไมไม่เข้าใจสักที!"

"จอมมารมาดูข้าประกวดนางงามจริง ๆ ด้วย ดีใจจังเลย เพื่อนที่ดีที่สุดของข้ามันต้องแบบนี้แหละ"

"..."

จอมมารอยากกระอักเลือดตายกับสิ่งนี้

ตัวละครจาก The Hero Who Failed ข้าคือผู้กล้าที่ทะลุมิติไปยังโลกคู่ขนาน