Highlight: ทะเลาะกันไป จีบกันไป ภาคสองลงแล้ว
ที่รักจากดวงดาว ภาคสองลงแล้วนะคะ แต่ติดเหรียญอยู่เพราะภาคแรกยังไม่จบ
https://writer.dek-d.com/teerinthorn/writer/view.php?id=2141483
“สวัสดี นายเป็นไงบ้าง” น้ำเสียงของเพเนโลปี้แตก เศร้าและเบาจนเกือบไม่ได้ยิน
เทอเรนซ์จ้องหน้าเธอไม่พูดอะไรนอกจากยกมือทั้งสองข้างของเขาที่ถูกตรึงอยู่ด้วยโซ่เหล็กขึ้น ปลายโซ่ถูกโยงอยู่กับผนังห้องขัง ตรวนเหล็กถูกปล่อยลงกับพื้นอย่างหลวม ๆ เพื่อให้เขาสามารถเคลื่อนย้ายลำตัวและแขนไปมาได้เพียงแต่เขาไม่สามารถจะเดินเข้ากอดเธอได้ ทั้ง ๆ ที่การได้กอดหญิงสาวเป็นสิ่งที่เขาต้องการทำมากที่สุดในขณะนี้
“ฉันจะออกไปรอด้านนอก พวกเธอจะได้คุยกันได้สะดวก” คุณพิชิตเอ่ยก่อนจะเดินออกจากห้องขังไป
“ขอบคุณมาก พิชิต” เทอเรนซ์กล่าว พิชิตพยักหน้า
เพเนโลปี้เริ่มร้องไห้และเดินเข้าไปใกล้มนุษย์ต่างดาวของเธอ
“อย่าร้องไห้ เดี๋ยวพ่อของเธอจะมาโมโหใส่ฉันอีก สาวน้อย” เทอเรนซ์พยายามพูดให้เหมือนกับที่เขาเคยพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงปกติที่สุด แต่สำหรับเพเนโลปี้ ไม่มีอะไรที่เป็นปกติเลยแม้แต่น้อย
เพเนโลปี้ลงนั่งใกล้เขาเพื่อเขาจะได้จับตัวเธอได้
“จูบฉันหน่อยสิ” เขาสั่งเธอด้วยน้ำเสียงเจ้าชู้ เพเนโลปี้ทาบริมฝีปากของเธอกับแก้มของเขา
“ที่รัก ฉันไม่ได้เป็นเด็กเล็ก ๆ นะ ทำให้มันดี ๆ หน่อยสิ” เขาบ่นซึ่งทำให้เพเนโลปี้อยากหัวเราะออกมาแต่กลับทำไม่ได้ เธอรู้ว่าเทอเรนซ์อยากให้เธอหัวเราะ แต่ยิ่งเขาพยายามเปลี่ยนอารมณ์ของเธอมากเท่าไร เธอก็ยิ่งรู้สึกเศร้ามากขึ้นเท่านั้น
เพเนโลปี้จูบเขาอีกครั้ง ครั้งนี้ที่ริมฝีปากแห้งผากซึ่งเกิดจากการอดข้าวอดน้ำมาหลายวัน
“สิ่งที่ดีที่สุดในการถูกขังไว้ที่นี่ก็คือ...ในที่สุดฉันก็ได้รอยจูบจากเธอจนได้” เขายิ้มพร้อมกับยกหลังนิ้วมือของเขาลูบแก้มของเพเนโลปี้เบา ๆ เพื่อเช็ดน้ำตาของเธอออกจากใบหน้า
“Hi. How are you?” Penelope’s voice breaks and nearly couldn’t come out right.
Terrance doesn’t say a word but lifts his two arms up which are bounded with heavy chains that are pinned to the jail wall. It was not tight but it kept him from being able to hug her, something he wanted to do so badly.
“I let you be with him alone” Khun Pichit says, leaving her with him.
“Thanks, Pichit.” Terrance says to Pichit. Pichit nods.
“Come here.” Terrance calls Penelope.
Penelope starts crying and walks closer to him.
“Don’t cry, your dad will be mad at me, human girl.” He trys to speak as casual as he used to be but right now, nothing is casual about it.
Penelope sits down in front of him so his hand can reach her.
“Kiss me!” He asks with his womanizing voice. Penelope moves to kiss his cheek.
“Sweetie, I am not a damn kid. Do it right.” He scows her which makes Penelope wanted to laugh but tries not to. She thinks that is his purpose, making her laugh.
Penelope kisses him again at his mouth which is very dry from being dehydrated for so long.
“The nice thing so far for being locked up here. I can finally get a kiss from you.” He smiles, strokes his hand on her cheek, wipping away her tears.
แสดงความคิดเห็น