หลังผ่านไป 7 ปี ในที่สุดเราก็เขียนนิยายเรื่องนี้จบสักที 555
ตั้งกระทู้ใหม่
เป็นนิยายไซไฟแฟนตาซีไตรภาคอลังการงานสร้าง เกี่ยวกับเด็กหนุ่มสาวจากทั่วโลกที่ถูกล้างความทรงจำและถูกส่งเข้าไปในโลกที่เหมือนเกมออนไลน์ โดยมี "ผู้เล่น" คอยไล่ฆ่า ทางเดียวที่พวกเขาจะรอดปลอดภัยคือช่วยกันตามหาแดนปลอดภัยซึ่งก็ไม่มีคำใบ้ว่าคือที่ไหน
เรียกได้ว่ากว่าจะเข็นตัวเองมาถึงจุดนี้ได้ก็เหนื่อยเอาการ ฉะนั้นเราขออนุญาตแบ่งปันสิ่งที่ได้เรียนรู้จากการเขียนมาราธอนครึ่งชีวิตนี้มาให้พี่น้องทุกท่านได้อ่านกัน
ประการแรกคือ... ถ้าจะเขียนอะไรที่มันอลังการ วางพล็อตให้จบก่อนเหอะ 5555
บางคนถนัดด้นสดก็ด้นไป ใครชอบให้ตัวละครหาตอนจบของตัวเองก็เจ๋งเลย แต่สำหรับเรื่อง(โดยเฉพาะแฟนตาซี /ไซไฟ)ที่เนื้อเรื่องยาวและค่อนข้างซับซ้อนอย่างน้อยมีไอเดียไว้หน่อยก็ดีว่าตอนจบจะเป็นแบบไหน
ประการที่สองคือ ปล่อยวาง อย่าคาดหวังกับตัวเองมากเกินไปจนลืมว่าเราเขียนเพราะอะไร
นึกสภาพเราตอนอายุ 13-14 พยายามกดดันตัวเองว่างานต้องดีเท่าคนอื่นในเว็บที่ไม่รู้อายุเลขอะไรกัน ยิ่งเพจเด็กดีออกข่าวว่าคนโน้นคนนี้เขียนนิยายส่งตัวเองเรียนก็นอยป้ะว่าทำไมตอนนั้นเราเขียนไม่ได้แบบนั้นมั่งวะ ทำไมเขียนแทบตายไม่เห็นดังสู้นิยายวาย/นิยาย18+/นิยายตามกระแสนิยมมั่ง ทำไมคนนั้นเขียนได้เงินเยอะแยะ ได้ส่งสนพ.แล้วตัวเราเองไม่มีอะไรเลย
พอกลับไปอ่านตอนที่เรารู้สึกแบบนั้นเทียบกับตอนที่เราเขียนตอนเอนจอยกับการใช้ชีวิต คือเห็นความแตกต่างเลยว่าเขียนมีอรรถรสกว่า ไม่ใช่แค่ว่าเราโตขึ้นนะ แต่เหมือนมันไม่ได้เป็นแบบสูตรสำเร็จแข็งๆ เหมือนก๊อปโครงสร้างนิยายคนอื่นมา
ฉะนั้นแวะถามตัวเองระหว่างทางด้วยว่าเราเขียนเพราะอยากได้อะไร อยากให้สนุกเหรอ? อยากได้เงิน? อยากดัง? อยากเขียนเพื่อตัวเอง? สิ่งนี้จะมาเป็นแรงผลักดันเวลาเราหลงทางค่ะ
ประการที่สาม ทำดาต้าเบส สำคัญ!
นิยายแฟนตาซีและไซไฟ ข้อมูลสำคัญมากค่ะ โดยเฉพาะพวกรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่ลืมกันง่าย เช่นข้อมูลตัวละคร ข้อมูลเกี่ยวกับสถานที่ ข้อมูลเกี่ยวกับศัพท์เฉพาะต่างๆ ถึงเราไม่ได้เทไปให้คนอ่านเห็นทั้งหมด(และเชื่อว่าคนอ่านไม่ได้มานิยายท่านเพื่ออ่านสารานุกรม) แต่ก็ทำไว้หน่อยเพื่อความสมบูรณ์ของโลกเรา และที่สำคัญ...ก ันลืมเอง จะได้ไม่ต้องอ่านทวนบ่อยๆ เวลาลืมว่าคนนี้ชื่อเล่นชื่ออะไร ชอบกินอะไร!
เรานี่แหละที่ต้องอ่านทวนไม่รู้กี่รอบเพราะไม่ได้จดรายละเอียดบางประการไว้แล้วมารู้ที่หลังว่ารายละเอียดไม่ตรงกันจนต้องแก้วุ่นวาย 5555
เท่าที่นึกออกตอนนี้มีเท่านี้แหละค่ะ
สุดท้ายนี้ขอเป็นกำลังใจให้ทุกท่านที่กำลังปั่นนิยายอย่างขมักเขม้น ท่านไม่ได้กำลังปั่นอยู่คนเดียว ถึงไม่จบวันนี้สักวันก็ต้องจบ จงสู้อย่างอาจหาญต่อไป
(และเผื่อใครสนใจนิยายเรา แปะกันโต้งๆ งี้แหละ 555
https://writer.dek-d.com/blueserena/writer/view.php?id=998819)
KARiTA - 01
4 ต.ค. 63 เวลา 21:49 น.
1,576
views
9 ความคิดเห็น
ดีใจด้วยนะคะ พล็อตเเปลกใหม่ดีค่ะ
ขอบคุณค่าาาา ตอนเริ่มเขียนนิยายเกมเยอะมากเลยอยากเขียนอะไรให้มันแหวกแนวแบบไม่ดูความสามารถตัวเอง 55
จุดพลุดีใจด้วยค่า เข้าใจอารมณ์คนที่เขียนจบแล้ว เพราะเราก็เป็นหนึ่งในนั้นนนนนน ^^
ยินดีด้วยน้าาา :)
มาค่ะ ฉลองหมูกระทะแบบเว้นระยะห่าง 555555555
ยินดีด้วยครับที่แต่งจบแล้ว ^ ^
ยินดีด้วยคร้าบ อยากมีโมเม้นท์แบบนี้บ้างจัง แต่เผอิญพล็อตดันเป็นจักรวาลใหญ่นี่สิ คงอีกนานมากๆกว่าจะได้จบจริงๆ //เพิ่งมาเริ่มเขียนตอนจะจบ ม.6 เอง555 เขียนมาได้ยังไม่ถึงปีเลยยยย
//ดาต้าเบสนี่สำคัญมากครับ เผลอๆบางทีพอได้รู้จักกับตัวละครบางตัวบ่อยๆขึ้นจากการเปิดดูข้อมูล ก็เริ่มรู้สึกว่าอีตัวนี้มีนไม่ได้จำเป็นเลยนี่หว่า ว่าแล้วก็เริ่มฆ่าทิ้ง(ฉบับใหม่เลยเปลี่ยนมาเป็นไม่สร้างตัวละครนั้นขึ้นมาตั้งแต่แรก)
เสกลเรื่องใหญ่คือลำบากจริงๆ
หนทางยังอีกยาวไกลค่าาาา ทำ record ดีๆ เขียนมีวินัย วางแผน สเกลใหญ่แค่ไหนก็ไม่เกินพยายาม (จะได้ไม่ใช้เวลานานเกินความจำเป็นแบบเรา 555)
ท่องไว้ ๆ ว่าจะต้องมีวันนั้น (บอกตัวเอง 555)
ย้อนกลับไปมองอะไรที่เคยเขียนไว้ตอนม.สองแล้วก็ได้มุมมองใหม่ ๆ จริง ๆ ค่ะ โดยเฉพาะการต้องมานั่งไล่ลบ artefact ของความเบียวตัวเอง (ร้องไห้ 555)
ความเบียวมันไม่เข้าใครออกใคร 555 เราก็เป็นเหมือนกันค่ะ
ดีใจด้วยอย่ายิ่งค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ดีใจด้วยนะคะ :-)
ยินดีด้วยครับบบ
เขียนมา 7 ปี โอ้วคนรอนี้อ่านนี้ค้างเกอร์กันนานเลยสินะ ว่าแต่ปี 4 นี้คณะอะไรครับ
รอกันเงกเลยค่ะ เรียนจบกันไม่รู้กี่คน 5555
ปี 4 ชีวะการแพทย์ค่ะ แล้วเอาความรู้มาเขียนนิยาย ฮา...
จับมือกับการเอาความรู้มาอเขียนนิยายค่ะ อิอิ
หมอสาว กรี๊ดดด
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?