ฝากนิยายแฟนฟิคคุณยุนกิ

“เธอไม่หิวงั้นเหรอ?”

“คะ??”

“ฉันหิวน่ะ จะเป็นไรมั้ยถ้าจะขอหาอะไรกินสักหน่อย”

“อ่อ ได้สิค่ะ แล้วแต่พี่เลยค่ะ” เธอตอบตกลงโดยไม่ได้คิดอะไร ยุนกิขับรถพาเธอไปร้านอาหารแห่งหนึ่งในย่านฮงแดที่เมื่อสิบปีก่อนเป็นย่านที่โด่งดังสำหรับวัยรุ่น แต่ตอนนี้กลับเงียบและซบเซา

“เมื่อก่อนร้านนี้ฮิตมากในหมู่นักศึกษาเลยนะ” เขาบอกคาเรน

“นั้นสิคะ แต่ตอนนี้กลับเงียบเหงาแปลกๆ เมื่อก่อนก็ดูจะคึกคัก”

“อาหารมาแล้วจ้ะ” คุณป้าเจ้าของร้านเสิร์ฟอาหารให้แก่ทั้งสอง

“ขอบคุณคะ” คาเรนรับจานผักในมือ เตาที่ตั้งไว้เริ่มร้อนได้ที่ สองมือของยุนกิกำลังยุ่งอยู่กับเนื้อบนเตา

“นี้ ลองชิมดูสิ นี้ร้านประจำของฉันสมัยยังเป็นเด็กฝึกเลยนะ” คาเรนหลุดยิ้มออกมา

“ยิ้มอะไรของเธอ?”

“ก็พี่ทำตัวเหมือนคนแก่นี้ค่ะ คนแก่ชอบเล่าเรื่องถึงราวเก่าๆให้เด็กฟัง”

“ฉันก็สามสิบต้นๆละนะ นั้นเป็นเรื่องปกติรึเปล่าละ?”

“ค่ะๆ สำหรับรุ่นพี่ก็ปกติทุกอย่างละค่ะ” เธอพูดแกมประชด

“อะนี้ กินสิฉันอุส่าย่างให้เลยนะ” คาเรนอ้าปากรับเนื้อจากตะเกียบของยุนกิ

“เป็นไงบ้าง?” เขาถามอย่างมีความหวัง

“ก็...ร้อนดีนะคะ” เขายุบยิ้มทันที แต่นั้นกลับเรียกเสียงหัวเราะจากคาเรน

“ตลกงั้นเหรอ?”