อยากฟังประสบการณ์เจอคอมเม้นแย่ๆจากนักอ่านของนักเขียนทุกท่านค่ะ

เข้าใจความรู้สึกเลยค่ะ ตอนแรกเจี่ยเคยสงสัยว่าในนี้มีคนอายุน้อยอยู่มากขนาดไหน เพราะบางคอมเมนต์ก็อ่านแล้วรู้สึกว่าคนเขียนน่าจะอายุยังไม่เยอะมาก(ภาษาไม่ใช่วัยทำงาน) พอได้อ่านกระทู้นี้ก็ช่วยยืนยันเหมือนกันว่าในเด็กดีมีเด็กและเยาวชนอยู่เยอะมากจริง ๆ และงานที่เราเขียนย่อมส่งผลต่อความคิดของเด็ก ๆ ด้วย ในทุกที่ที่เอานิยายลง บทบาทบางตอนในนิยายของเจี่ยมันจะค่อนข้าง controversial คือเป็นที่ถกเถียง ที่เจอเยอะคือเวลาคนอ่านอ่านแล้วรู้สึกโกรธการกระทำของตัวละครต่าง ๆ มีเพียงบางโพสต์ซึ่งถือว่าค่อนข้างหยาบคาย เจี่ยอ่านก็สะดุ้งเหมือนกัน แต่ว่าเราอาจจะต้องมองว่ามันคืออารมณ์โกรธ เจี่ยถือว่าเจี่ยค่อนข้างอายุเยอะเมื่อเทียบกับค่าเฉลี่ยของคนในนี้ เลยพยายามมองด้วยความเข้าใจ และดีใจที่นิยายเรามีคนอินและมีคนถกเถียง บางคนเจี่ยถึงได้เข้าใจว่าเขาอ่านแล้วรู้สึกเจ็บปวดจริง ๆ อะไรเหล่านี้เป็นนานาจิตตัง ทุกคนที่อ่านบางเรื่องคิดต่างกันไปหลายประเด็น ทำให้เราเข้าใจมุมมองที่ต่างกันมากขึ้นด้วยค่ะ แต่สิ่งที่ไม่ควรจะทน คือการข่มขู่นักเขียนหรืออะไรที่มันล้ำเส้นเรื่องของการวิจารณ์นิยาย อะไรพวกนี้แนะนำให้ cap หน้าจอไว้แล้วลบไป จะได้ไม่เสียอารมณ์ทั้งคนเขียนและคนอ่านนะคะ ส่วนถ้ามีคนบอกว่าอยากให้เราเปลี่ยนพล็อต อันนี้คือเอาตามคำแนะนำของนักเขียนหลายท่าน คือต้องเชื่อมั่นในตัวเองไว้ และอยากให้กำลังใจว่า นิยายเราต้องดีระดับหนึ่ง คนถึงถกเถียงแสดงความเห็นกันค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ

เคยเจอคอมเม้นแย่ๆ มาเยอะเช่นกันค่ะ ถึงขั้นด่าตัวคนเขียนเช่นกัน เราว่ามันไม่มีประโยชน์จึงลบทิ้งไปเลยค่ะ เพราะเราถือว่าเขียนเพื่อตัวเอง และความชอบของตัวเอง เลยไม่ค่อยใส่ใจหรือสนใจอะไรกับมันมากนัก ถามว่ามีความรู้สึกไม่ดีไหม ก็มีค่ะ แต่ก็ไม่นาน เราก็ลบทิ้งไปเลยเพราะมันไม่มีประโยชน์ที่ต้องเอาไว้ เราเลยลบทิ้งมันไป

รีบอัพตอนใหม่ คอมเม้นดี ๆ จะได้ไหลเข้ามา

ยังไม่มีคนเข้ามาอ่านเลย ฮะ5555 ;p อย่าไปถามหาคอมเม้นต์เลย

เจอมาสองคนครับ หนึ่งในนั้นเขาบอกว่า "ใครมันไปซื้ออ่านถือว่าโง่ ไปซื้อแบบรูปเล่มกระดาษไม่ดีกว่ารึ"

ความหมายของเขาคงต้องการสื่อว่า "แพงเกินไปและไม่สามารถจับต้องได้เหมือนหนังสือ"

ผมขายอยู่ประมาณ 200 บาท

ใจจริงก็อยากโต้กลับไปว่า ขนาดค่าอินเตอร์เน็ตรายเดือน, ค่าเงินที่เสียในเกม และเงินที่ซื้อขนมขบเคี้ยว เดือนนึงเกินหลักพันขึ้น คุณยังจ่ายได้เลย แต่ผมไม่โต้กลับอะไรหรอก ต่อให้ตามมาด่าผมที่นี่ผมก็ไม่โต้กลับครับ มีเรื่องเดียวที่จะทำให้ผมเกิดอารมณ์คือเรื่องปากท้อง หมายถึงขัดผลประโยชน์และโกงเงินผม

มีคนรักก็มีคนเกลียดครับ วิธีแก้ก็ต้องทำใจปลงให้ได้ทั้งที่มันบั่นทอนกำลังใจนั่นแหละครับ

สำหรับเว็บเด็กดีนักเขียนทำได้อย่างมากคือลบคอมเมนต์ แต่บางเว็บตอนนี้เหมือนจะมีระบบบล็อคนักอ่านครับ (แต่นักอ่านไม่รู้นะว่าโดนบล็อค ยังอ่านได้ โพสได้ตามปรกติ แค่คนอื่นไม่เห็น)

นี่สินะ ข้อดีของการเขียนนิยายที่คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยสนใจ จะได้ไม่ต้องมีนักอ่านเเบบนี้มาบั่นทอนจิตใจ เเค่จะเขียนเเต่ละตอนให้ออกมาสนุกก็เหนื่อยจะเเย่เเล้วยังต้องมาเจอผลตอบรับเเบบนี้ เป็นกำลังใจให้นะครับ

เจออยู่บ้างครับ แต่ผมไม่ได้สนใจ เพราะมันทำให้เรามีความรู้สึกด้านลบและหมดแรงเขียน คือถ้ามันเป็นคอมเม้นท์เชิงวิจารณ์หรือแนะนำ เราสามารถนำมาปรับใช้ได้ แต่ถ้ามันเป็นแบบสาดเสียเทเสีย เราก็ไม่ควรจะให้ความสำคัญกับมันครับ มองข้ามมันไปก็พอ

เคยเจอคนที่ไม่อ่านให้จบแล้วตามด่าค่ะ ด่าแบบแวะเข้ามาด่าแล้วก็ไป แล้วแวะกลับมาด่าอีกเหมือนว่าง เขาพยายามสร้างความรู้สึกแย่ๆให้เราอยู่ ไม่รู้ว่ามายเซ็ทของเขาเป็นยังไง

สำหรับนี่เจอบ้างแต่ไม่คอยบ่อย เพราะนี่ชอบแวะอ่านเม้นคนอ่าน ส่วนใหญ่จะเจอพวกวัยเด็กประถมไม่ก็เด็กม.ต้น ในเด็กดีเราไม่ค่อยมีคอมเม้นที่แย่ๆ แต่ส่วนใหญ่จะเจอเม้นแย่ๆในจอยลดาค่ะ T^T ในส่วนของจอยลดาเราว่ามันเป็นที่เปิดโลกนิยายของเด็กรุ่นนี้มากๆ วุฒิภาวะที่ค่อนข้างน้อยเวลาคอมเม้นอะไรก็คอมเม้นเลย โดยไม่คิดถึงคนเขียนหรือคนอ่านคนอื่นๆที่ผ่านเข้ามาเห็น

คือเราแต่งนิยายหลายแพลตฟอร์มมากๆๆเลยเจอมาหลายรูปแบบ

ยกตัวอย่างเคสของเรานะ เช่น ค่ะ/คะ เราว่าเราเลือกใช้ถูกนะ แต่มันจะคนกลุ่มนึงที่จะชอบเม้นมาประมาณว่าเราใช้ผิดนะ อะไรประมาณนี้ เราเลยเอาไดอาล็อคบทพูดบทบรรยายไปให้เพื่อนอ่าน มันก็บอกกลับมาว่าใช้ถูกแล้วนะ ตอนนั้นจำได้ว่ารู้สึกไม่โอเคมากๆ เราเป็นคนที่ค่อนข้างแคร์คนอ่านมากๆๆ น้อยครั้งมากที่โต้ตอบในทางไม่ดี นี่เลยตัดสินใจไว้ว่าถ้าหากมีคนอ่านกลุ่มแบบนี้แล้ว ถ้ามันแบบเกินไปจริงๆ อาจจะโต้ตอบกลับไป(ในทางที่ดีหรืออธิบายว่าเราผิดตรงไหน อะไรประมาณนั้น)แต่ถ้ายังตามเม้นนู่นนี่เราคงต้องบล๊อคเพราะ ถือว่าคุณควรให้เกียรติพื้นที่ของกันและกัน ถ้าไม่สมเหตุสมผลเราก็มีความจำเป็นต้องบล๊อค ไม่เจรจาด้วย

ถ้าให้แนะนำก็คงเลือกให้ปล่อยผ่านไปค่ะ เราว่ายังมีคนอ่าน/รีท ที่น่ารักหลายๆคนที่พร้อมสนับสนุนเราอยู่นะคะ อย่าเอาคอมเม้นไม่ดีมาใส่ใจเลยค่ะถ้าเลือกปล่อยผ่านได้ก็ควรปล่อยนะงับ สู้ๆนะคะเธอ

ปล.สุดท้ายนี้เราขอให้เจ้าของกระทู้มีความสุขมากๆนะคะ ขอให้สุขภาพร่างกายแข็งแรง ไม่ปวดหลัง อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะคะ ขอให้คุณพบเจอแต่สิ่งดีๆ พักผ่อนเยอๆด้วยนะ

ถึงจะมีเรื่องทีี่ไม่ดีผ่านเข้ามาแต่เชื่อเถอะว่ามันจะมีเรื่องดีๆผ่านเข้ามาบ้างไม่มากก็น้อยน๊าาา เจ้าของกระทู้ต้องฮึ้บๆนะคะ ไฟท์ติ้งค่ะ!

กลับมาอ่านประสบการณ์ของแต่ละท่านแล้วแอบรู้สึกถึงความบั่นทอนกำลังใจเลย เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะคะ บางครั้งการเขียนอะไรออกมามันก็ไม่ได้ง่ายเลย รี้ดน่ารักหลายท่านก็เหมือนกับน้ำในโถใหญ่ ๆ ส่วนคนไม่น่ารักก็เหมือนน้ำหมึกหยดเดียว แม้ว่าสีจะเข้มกว่าน้ำใส แต่เดี๋ยวก็สลายไปค่ะ

เขาบอกว่าอ่านนิยายเราไม่รู้เรื่องแล้วบอกว่าตัวเองเป็นแอนตี้แฟน งงมากว่า่ไปทำอะไรใครไว้ตอนไหนนะ แต่เขาอ่านเรื่องเก่าเราจบ เรื่องเก่าก็คือเจ็ดภาค ภาค 22 ตอน แล้วก็ตามมาอ่านเรื่องต่อไปภาคหนึ่ง 24 ตอน แต่เขาบอกว่าเป็นแอนตี้

นักอ่านของเราส่วนใหญ่คือให้คำแนะนำ ยังไม่เคยประสบปัญหาเม้นท์ต่อว่าเพราะกลุ่มผู้อ่านของเราคงมีวุฒิภาวะมากพอ **เรื่องที่ว่าต้องทำยังไงเมื่อเจอปัญหาเม้นท์โหด ก่อนอื่นเราต้องตอบหัวใจตัวเองให้ได้ก่อนว่าจุดมุ่งหมายที่เขียนเราเขียนเพื่อความสุขและขายได้ด้วย หรือเขียนเพราะเหตุผลอื่น เช่น ก็ฉันชอบเขียนนี่นา ถ้าเป็นที่ว่ามานี้ ง่ายๆเลยค่ะ ดื่มอะไรเย็นๆแล้วสร้างงานศิลปะของคุณต่อไป เขียนเพื่อขายก็ค้นคว้าเยอะหน่อย เขียนเพื่อสนองความสุขของตัวเองก็เขียนต่อไปตามที่ใจต้องการ **แต่เราเชื่อว่าการที่นักเขียนปล่อยงานลงเว็บ คงไม่ใช่การเขียนลมๆ ทุกท่านคงต้องการคนที่คิดเหมือนกันผ่านเข้ามาเจอผลงานใช่ไหมละคะ ถ้าอย่างนั้น สู้ๆนะ

ไม่มีคอมเม้นที่เรารู้สึกว่าแย่ แต่อันไหนที่ไม่ถูกใจเราก็แค่อ่านแล้วปล่อยผ่านมันไปค่ะ แต่บางครั้งคอมเม้นก็ช่วยเราได้เยอะเช่นกันค่ะ^^

มีคนเคยกล่าวไว้ว่า ถ้าเจอเม้นอิหยังวะ แปลว่านิยายเราแมสแล้ว

โชคดีที่นักอ่านของเราน่ารัก ดังนั้นคอมเม้นต์แย่ ๆ ในนิยายจึงไม่เคยเจอ

อ่อ...แต่ถ้าในบทความเคยเจออยู่ครั้งหนึ่งนะ เขาเม้นต์ประมาณสองสามเม้นต์ติด ๆ กันแบบคนที่คิดว่าตนเองรู้ดีมาก ตอนนั้นคิดอยู่อย่างเดียวว่า ถ้าคิดว่ารู้ถึงขนาดนั้นจะมาอ่านบทความของคนอื่นเพื่อ? จากนั้นเราก็ปิดบทความทั้งหมดแบบสวย ๆ ไม่มีใครได้อ่านอีกต่อไป เรื่องในครั้งนั้นสอนให้ทุกคนรู้ว่า ข้อมูลในการเขียนนิยายนั้นหายากแค่ไหน ถ้านำมาแบ่งปันแล้วทำให้ตัวเองต้องมาหงุดหงิดก็ปิดมันไปเสีย...