คุณเคยอยู่จุดที่ต่ำที่สุดระดับไหน ?

ใช้เงินวันละ 30 บาท

ขุดบ่อส้วมซึมลึก 4 เมตร

สมัย ม.ปลาย เราโดนเพื่อนในห้องเรียนบูลลี่ เเกนนำที่บูลลี่เราคือ หัวหน้าห้องกับคนในเเก๊งของนาง พวกหัวหน้าจะไม่ชอบเวลามีใครสักคนมาสนิทกับเรา หรือคุยกับเรา ซึ่งเราโดนบูลลี่มาตลอด 3 ปี (จนเรียนจบ ม.ปลาย)

เเต่เราไม่ใช่คนที่จะยอมถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวไปตลอด 3 ปีหรอกนะ (เราเอาคืนในเเบบของเรา) เราเเอบไปสมัครเป็นสายลับให้กับคุณครูประจำชั้น เวลาหัวหน้าห้องชวนเพื่อนในห้องโดดเรียนคาบวิชาฝรั่งเศสของครูต่างชาติ เราจะเเอบไปฟ้องคุณครูประจำชั้น เเล้วก็ให้คุณครูมาจัดการ ต่อว่าสั่งสอน บางทีก็เห็นครูบ่นว่าจะหักคะเเนนจิตพิสัย

ซึ่งก็มีเพื่อนในห้องบ่นว่า "ใครมันฟ้องวะ อย่าให้รู้นะ"

ก็เเน่นอนว่าเรานั่งทำการบ้านเงียบๆ เตรียมตัวสอบมหาลัยดีๆ เเล้วก็ไม่มีใครจับได้จนเรียนจบ

เเต่พอขึ้นมหาลัย เราก็ได้เจอกับเพื่อนดีๆ เยอะเเยะเลย เเล้วเราก็มีเพื่อนที่คอยให้คำปรึกษาปัญหาชีวิต เเถมยังสามารถปรึกษาเกี่ยวกับนิยายได้ด้วย เพราะนางก็เป็นนักเขียนเหมือนกัน

เคยอยู่ในจุดที่ไม่เหลือมนุษย์คนไหนในโลกจะแยแส

เคยอยู่ในจุดที่จมอยู่กับปัญหาและไม่รู้จะแก้ไขอย่างไร

เคยอยู่ในจุดที่มีแต่ความโกรธแค้นเสียใจ

เคยอยู่ในจุดที่ภาวนาขอความตาย

แต่สุดท้าย... ก็ไม่ตาย 5555

ถ้าให้เทียบให้เห็นภาพคือคนที่ขับรถดิ่งลงไปในเหวอีกนิดเดียวจะกระแทกพื้น แต่ขับฝ่าความหายนะแล้วตีโค้งกลับมาได้ภายในนาทีเดียว แล้วก็จบทุกปัญหาทุกความเสียใจได้ในนาทีนั้นนั่นแหละ

ไม่รู้​ว่าเป็นอย่างไรเพราะไม่เคยคิดว่าว่าจะต้องไปอยู่​จุดที่มันสูงกว่าใคร.. แค่จะอยู่ในจุดที่เรามีความสุข​และได้ทำให้คนที่เรารักยิ้มได้ก็พอแล้ว​ค่ะ

จุดต่ำสุดตอนนี้นะตะ ต่ำยิ่งกว่าตอนนั้นอีกค่ะ

คือเรากำลังถูกวิญญาณแค้นตามอาฆาตอยู่ค่ะ

แบบว่าอีผีมันเกาะแน่นยิ่งกว่าสัมภเวสีอีก จุดธูปไล่ก็แล้วมันก็ไม่ไป แผ่เมตตาให้แล้วมันก็ไม่ไป เอาน้ำมนต์สาดไล่มันก็ยังไม่ยอมไปเกิดใหม่เสียที

ไล่มันจนเหนื่อยแล้ว อีผีตนนี้ก็ยังคอยตามหลอกหลอนอยู่ ไม่รู้ว่ามันจะแค้นทำไม ตัวเองควบคุมความเสื.อกไม่ได้เอง แยกแยะไม่ออก ไหนความจริงไหนนิยาย แล้วก็มาแค้น เฮ้อ ซวยจริงๆ อยู่ดีๆ เดินไปเหยียบขี้หมาจนได้

เนี่ยล่ะค่ะจุดต่ำสุดของชีวิตตอนนี้ โดนผีตามเกาะ

เราคิดว่าการใช้กระทู้คนอื่นเป็นเครื่องมือในการพิมพ์ด่ากันลอยๆ เป็นเรื่องที่ไร้มารยาทมากๆ ค่ะ คุณสองคนไปด่ากันที่อื่นเถอะ สงสารเจ้าของกระทู้

จุดที่พูดไม่ได้มองไม่ได้หัวเราะไม่ได้ เเละไม่มีความรู้สึก โดนบูลลี่มาเเปดปี สามปีหลังโดนน้อยลง เเรกก็เเค่แกล้งหลังๆ ก็เริ่มเปลี่ยนเป็นดักทำร้าย ทำให้เราเสียหน้า ไม่มีที่ยืนในสังคม ไปที่ไหนก็มีเเต่คนเรียกว่าขยะ ปล่อยข่าวลือสร้างสถาณะการณ์ ทำให้ครูไม่ชอบหน้า เกรดตกเรียนไม่ได้ จุดที่เราจะตายก็ตายไม่ได้ ความรู้สึกของมีดที่กรีดเราที่เดิมซ้ำๆ ไม้บรรทัดเก้าอี้ที่ฟาดที่เดิมทุกๆวัน ในหัวมีเเค่คำว่าฆ่า เคยเเทงสวนจริงเเต่ทำไรไม่ได้มันสิบกว่าคน จุดที่ฟ้องไปก็ไม่มีความหมายอะไรนอกจากคำว่าเรียกร้องความสนใจ บอกครอบครัวพ่อเเม่ก็พูดเเค่ว่าเว่อเเละคิดไปเอง เเผลที่ตัวก็บอกว่ามันเป็นเเค่การเล่นของเด็ก เคยคิดจะฆ่าตัวตายสี่ครั้ง เเค่มองก็โดนต่อย พูดตอบครูก็โดนอัด หัวเราะก็จะโดนมัดเเล้วมันก็ปาข้าวของใส่ ฟ้องแม่บอกว่าไปโรงบาลบ้าไหม ภาพมันยังชัดเจน โดนซ้อมมันทุกวันฟังเสียงหัวเราะ โดนปาข้าวของใส่ไล่ให้ไปตาย พูดกรอกหูทุกวันว่าให้ฆ่าตัวตาย ชีวิตสว-ะมันไม่มีค่าหรอก ซึ่งตัวตนของเราก็คือคนที่มีชีวิตอยู่เหมือนไม่มีตัวตน เคยไหมคนที่พูดหน้าตาเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเเต่เพิ่งปาพล้าใส่หน้าอ่ะ ก็อยากไปตายจริงๆ นั่นเเหละ อยากหายไปเลย ให้ไม่มีใครจำได้ บำบัดมาห้าหกปีละ ดีขึ้นเรื่อยๆ เเต่ยังมีข้อจำกัดเข้ากับคนยาก มองโลกในเเง่ลบมากถึงมากๆ การบำบัดก็ไม่ได้เกิดจากหมออย่างเดียว เเต่เกิดจากสภาพเเวดล้อมด้วย โชคดีที่ได้มีคนใจดีเดินเข้ามาในชีวิต เเม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ราวสองปี เเต่มันก็มีความหมายมากๆ คนที่ลืมความหมายของคำว่าความสุข ส่วนตัวมองว่าถ้าเอาชีวิตตัวเองมาเขียนเป็นนิยายนี่น่าจะขายได้ดีเลยล่ะ 55555555 มองย้อนกลับไปเเล้วก็อยากจะรู้เหมือนกันนะว่ามีใครเคยโดนหนักกว่านี้ไหม เเล้วถ้าคนอื่นโดนเเบบเราเขาจะทนโดนซ้อมทุกวันรึเปล่า หรือจะชิงตายไปก่อนละ เเล้วถ้าคนอื่นโดนเเบบเราในวันที่ตกต่ำที่สุด เขาจะยังพูดคุยหัวเราะได้อยู่ไหม เเล้วความรู้สึกนึกคิดนั้นจะยังมีอยู่รึเปล่า ความรู้สึกเกลียด โกรธ เเค้นหรืออยากจะฆ่าใครสักคน มันก็หายไปตามเวลาที่ผ่านไป บอกตัวเองทุกวันว่าเราเลยจุดนั้นมาเเล้ว เเต่อดีตมันฝังเเน่นนะ ลืมไม่ได้สักที

ลึกลงไปใต้แม่น้ำเจ้าพระยาประมาณ 20 เมตร