ตั้งแนวทางเรื่องไว้แบบนี้ แต่ตัวละครดันไปทางอื่น คนเขียนก็เครียดสิ!!!

ใช่ๆ เห็นด้วย ..

คิดไว้แบบหนึ่ง พอเขียนๆไป ตัวละครไม่ยอมเดินตามบท

เราก็เป็นนะ กว่าจะได้ลงแต่ละตอน ทะเลาะกับตัวละครจนปวดหัว แต่ละตัวเป็นตัวของตัวเองเกิ้น555 สุดท้ายก็ต้องยอมให้นาง เพราะปูทางไว้ให้แต่นวงก็เดินกันไปอีกทาง เท่านั้นยังไม่พอ เคยไหมคะที่จู่ๆ-ตัวละครที่เราไม่ได้วางไว้แต่แรก อยู่ดีๆก็โผล่ออกมาเซอร์ไพร์แบบไม่บอกกล่าว อิเราก็ต้องไปหาคาแรคเตอร์ให้วุ่นวาย สาทยายที่มาที่ไป แต่จะตัดนางทิ้งก็ไม่ได้เพราะเราเองที่ดันลืม

แต่ก็สนุกนะคะ ลุ้นดี ลุ้นว่ามันจะจบได้ตอนไหนว้า...

พอจะขยายความให้หน่อยได้ไหมคะ อ่านแล้วยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ค่ะ ปกติแล้วตัวละครมันจะไปในทิศทางไหนต้องขึ้นอยู่กับตัวคนเขียนไม่ใช่หรือคะ อาจเป็นเพราะวางพล็อตในมุมมองที่กว้างเกินไปหรือเปล่าคะ

เช่น คิดว่านิยายเรื่องนี้จะเขียนเกี่ยวกับเรื่องรักสามเส้า

เปิดเรื่อง

ตัวละคร A B C รู้จักกัน เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียน

เซ็ตติ้ง มหาวิทยาลัย

ระหว่างทาง B ทะเลาะกับ C แย่ง A, A ได้มีโอกาสไปคบกับ B แต่ไปไม่รอด ฯลฯ

ตอนจบ

A ได้คู่กับ C

แบบนี้หรือเปล่าคะ เราเข้าใจถูกไหมคะ ถ้าถูก หากวางพล็อตไว้เท่านั้น รายละเอียดปลีกย่อยมันจะกลายเป็นการด้นสดไปหมดค่ะ ทีนี้จะกลายเป็นว่าตัวละครเราแจวเรือลำกระจึ๋งออกนอกมหาสมุทรไปทันที

ย้ำอีกรอบว่า หากเป็นแบบด้านบน วิธีแก้ คือ การเขียน Sub Plot ค่ะ

ส่วนตัวเราจะมีการร่างรายละเอียดไว้เป็นจำนวนมาก

- ประวัติและอุปนิสัยตัวละคร ชื่อ อายุ หน้าตา ส่วนสูง ฯลฯ

- ทั้งในส่วนเนื้อเรื่องทั้งเรื่องแบบอ่านสรุปจนจบเลย

- เอาส่วนเนื้อเรื่องทั้งเรื่องมาแบ่งว่า ประโยคนี้จะเขียนในตอนไหน เพราะสรุปย่อแค่ 2 บรรทัดก็สามารถเขียนขยายความออกมาได้เกือบสิบหน้าแล้วค่ะ

- บางทีก็ถึงกับเจาะลงไปเลยว่า ตอนที่ 1 จะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นบ้าง 1,2,3,4 ไล่ไปตั้งแต่เริ่มตอนยันจบตอนค่ะ

ยกเว้นจะไปนึกอะไรพิลึกพิลั่นออกระหว่างทางก็ค่อยเสริมลงไป ทำแบบนี้ตัวละครไม่เคยเดินออกนอกบทค่ะ เว้นแต่เราจะจงใจบังคับให้มันออกไปเอง

ประมาณว่าเราวางให้ตัวละครไปที่จุดA ซึ่งเราวางพล็อตไว้ว่าตัวละครเราจะเดินไป แต่ตัวละครดันมีนิสัยชอบความสะดวกสบาย เราจึงต้องยอมให้ตัวละครเราขึ้นเครื่องบิน/รถยนต์ไปแทน ผมเข้าใจถูกใช่ไหม555