ขอความคิดเห็นเกี่ยวกับการเขียนตัวละครที่มีอายุมากหน่อยค่ะ (100ปี++)

เราคิดว่าขึ้นอยู่กับเหตุการณ์ที่ตัวละครนั้นๆ พบเจอมาค่ะ อายุ 100 ปี ถ้าชีวิตสวยหรูก็อาจไม่ได้เติบโตมากพอก็ได้นะ

ส่วนจะรักกันได้ไหมก็น่าจะขึ้นอยู่กับสังคมและความเป็นอยู่ของตัวละครสองคนนั้น แล้วก็มุมมองของทั้งสองคน อย่างถ้าสมมติสังคมนั้นมองว่าความรักระหว่างช่วงวัยแบบนี้เป็นเรื่องปกติ มันก็จะไม่มีปัญหาอะไรเลย

ถ้าใช้หลัก show don't tell ล่ะก็... ต้องพยายามหาบทเล็กๆ น้อยๆ พอให้เป็นเครื่องบ่งบอก หรือแนวความลับเบาๆที่อาจไม่สำคัญต่อเรื่อง แต่สะท้อนถึงคาแรกเตอร์

ิอย่างมังงะเรื่องคุณเซนโกะเทพจิ้งจอก นั่นก็ตัวละครดีไซน์มาแบบโลลิจ๋าเลยครับ แต่ด้วยวิธีการพูด นิสัยความชอบด้านอาหาร รสนิยมบางอย่างที่ย้อนยุค ก็ทำให้คนอ่านหลายท่านรู้สึกว่าเธอเหมือนยาย หรือแม่ มากกว่าจะเป็นคู่รัก หรือโลลิใสๆ ครับ

ถ้าเป็นตัวละครขี้เล่น ผมอาจออกแบบให้ชอบเล่นมุกเก่าๆ เล่าเรื่องโบราณ หรืออาจเป็นพวกชอบรู้ในสิ่งที่คนทั่วไป คนสมัยใหม่ไม่รู้ รู้ในเรื่องลึกลับ แต่จะไม่พูดเยอะประสาคนมีอายุ แค่ปล่อยพอเปลี่ยนบรรยากาศ หรือหยอกให้คนฟังล่ก อะไรทำนองนั้นครับ

ส่วนเรื่องความรักนั้น ผมว่าถ้าอยู่มาเป็นหลายร้อยปี ประเภทแบบเห็นคนเกิดแก่เจ็บตายจนชินชาแล้วล่ะก็ ความรักมันก็ไม่เกี่ยวกับอายุของอีกฝ่ายแล้วล่ะ แล้วก็มีความเป็นไปได้สูงด้วยว่าจะไม่ใช่รักแนวนิลาใสๆ เพราะถ้าจะมีความรักเพราะเบื่อหรือเหงา ก็คงตัดสินใจมีไปนานแล้ว

แต่ถ้าเกิดจะมีขึ้นมา งานนี้ผมว่ามันคงอยู่ที่ว่าเคมีอะไรสักอย่างที่ทำให้คนที่ไม่สนใจ หรือไม่คิดว่ามีใครว่าใช่ผ่านตามมาเลยในห้วงนับสิบๆทศวรรษ แต่กลับต้องหยุดมอง หรืออยากเข้าไปทำความรู้จักขึ้นมา ซึ่งมันก็คงเป็นอะไรที่น่าสนุกดีเหมือนกันเพราะนั่นจะหมายถึงสิ่งที่คนอายุหลายร้อยปีผ่านอะไรมาเยอะ รอบรู้หลายด้านเองก็ยังไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร แต่รู้ว่ามันมีอะไรอย่างที่ทำให้รู้สึกอยากชิดใกล้กับคนนั้น ๆ ขึ้นมาได้

คืองี้ สิ่งที่อยู่ในสมองคนน่ะ คือการเรียนรู้

ดังนั้น คนที่เรียนรู้ผ่านชีวิตมา 100 ปี ก็ย่อมต่างกับคนที่ผ่านชีวิตมา 20 ปี
คน 100 ปี ย่อมรู้ว่าคน 25 ปี 50 ปี คิดอย่างไร
แต่คน 25 ปี 50 ปี จะไม่เข้าใจแน่ๆว่าคน 100 ปีคิดอย่างไร

แต่ทีนี้ คุณซีเรียสขนาดไหน
ถ้าซีเรียสเอาสมจริง คุณต้องไปคุยกับคนแก่70-100ปีสักคน

แต่ถ้าไม่ซีเรียสก็ ถูไถไปเถอะ

อย่างเช่น หนังเรื่องหนึ่ง ทำชีวิตสาวที่หยุดวัยไว้ที่ 20 กว่า แต่อายุจริงเป็นร้อย
THE AGE OF ADALINE ก็ดีนะ ออกมาคนชื่นชม อะไรกัน
แต่ขณะที่เราซึ่งแก่แล้วดูไปก็ส่ายหน้า ไร้ความสมจริงของวัย

หากจะมีสิ่งใดที่เป็นตัวแทนของความรักแล้วละก็ สิ่งนั้นคือ ความทรงจำ

คำนี้เป็น Quote ของนักเขียนท่านหนึ่งค่ะ

เราก็เขียนนิยายที่ตัวเอกเป็นมังกรมีอายุยืนยาวค่ะ มองดูสิ่งมีชีวิตอายุขัยสั้นจากไป...

ในซีรีย์เกาหลีที่เคยดู พวกตัวละครอายุเยอะๆเนี่ย มักจะมีฉากที่ได้เล่าเกี่ยวกับประวัติในพื้นที่หรือความเป็นจริงในอีกแง่มุมของประวัติศาสตร์ที่คนเกิดในยุคนั้นจริงๆถึงจะรู้ เช่นว่ามีหนุ่มหน้าใสเดินไปหน้าตลาดแล้วบ่นกับลุงแถวนั้นว่า "คิดถึงน้ำเต้าหู้ของเจ้าหนูน้อยหน่าจัง" ตาลุงคนนั้นก็งง เพราะแม่ตัวเองที่ชื่อน้อยหน่าแก่ตายจนต้องปิดร้านไป 30 กว่าปีแล้ว คือสื่ออ้อมๆกับคนดูด้วยว่าพระเอกเคยมากินร้านนี้ตั้งแต่ยายน้อยหน่าเป็นเด็กตัวกระเปี๊ยกช่วยทางบ้านขายน้ำเต้าหู้

ส่วนเรื่องความรักพระเอกก็มักจะเริ่มสนใจนางเองเพราะหน้าเหมือนคนรักเก่า หรืออยู่ด้วยแล้วสนุก ไม่ห่วงสวย หรือวางตัวเหมือนคนที่เจอส่วนใหญ่ คือก็ชอบเพราะความเป็นใสซื่อแบบเด็กๆนั่นแหละ หรือไม่ก็กล้าบ้าบิ่นทำให้พระเอกเป็นห่วงจนต้องตามไปปกป้อง

แล้วก็คนอายุเยอะไม่จำเป็นต้องมีคาแรคเตอร์สุขุมเสมอไปนะ เราเองก็รู้จักคนนึงเขาอายุจะ 70 กว่าแล้ว แกยังท้าวัยรุ่นแถวบ้านดวล ROV อยู่เลย เราเคยเข้าไปคุยกับเขาเพราะอยากรู้ว่าเขาคิดยังไง ประมาณว่าแกเข้าใจโลกอะ ทุกอย่างมีวัฏจักรของมันเอง วันนี้โมโห พรุ่งนี้หายโกรธ วันต่อไปมีเรื่องให้ปวดหัวมาใหม่ แกเลยขำๆไปกับทุกเรื่อง พร้อมจะเรียนรู้อะไรใหม่ๆตลอดเวลา บางครั้งแกก็แอบแสบ แกล้งโง่บ้าง เพื่อจะดูนิสัยคนที่เข้ามาท้าทาย แกเคยสอนพวกผู้หญิงด้วยว่า ผู้ชายถ้ายังไม่แก่จนถอดกางเกงไม่ไหวมันก็ยังหื่นอยู่ทุกตัว (รวมตัวแกเองด้วย) อย่าไว้ใจแกมาก

ขอความคิดเห็นเกี่ยวกับการเขียนตัวละครที่มีอายุมากหน่อยค่ะ (100ปี++)

สวัสดีค่ะ

เรากำลังจะเขียนนิยายที่มีตัวเอกอายุหลายร้อยปีค่ะ แต่คาร์แรคเตอร์นางไม่ได้เป็นแบบทรงภูมิฐาน สง่างาม อะไรแบบนั้นค่ะ นางจะออกแนว เจ้าเล่ห์ ขี้เล่นซะมากกว่า

ที่นี้ปัญหาของเราก็คือ ด้วยคาร์แรคเตอร์ที่ดูออกแนวขี้เล่นแบบนี้ จะทำยังไงให้อ่านแล้วรู้สึกว่าตัวละครตัวละครนี้มีอายุหลายร้อยปีดีคะ

นิยายของคุณนี้ เป็นแฟนตาซีนะคะ

จริงแล้วนะ พล็อตแฟนตาซีนะคะ คุณจะสร้างขึ้นมาแบบไหน อย่างไร ได้หมดตามที่คุณต้องการเลยค่ะ

เพียงแต่การเล่าเรื่องต้องต่อเนื่อง และมีเหตุผลที่คนอ่านจะสามารถเข้าใจได้ว่า...เหตุเช่นนี้...(คือเหตุในเรื่องราวที่คุณจินตนาการขึ้นมานะคะ)...สามารถเกิดขึ้นได้

คือแฟนตาซีนะคะ คุณสามารถจินตนาการไอเดียขึ้นมาได้ตามที่คุณต้องการเลยนะคะ

ยิ่งเราพยายามคิดในมุมของคนมีอายุหลายร้อยปีก็ยิ่งไม่แน่ใจเลยค่ะว่าจะเขียนตัวละครนี้ออกมายังไงดี ขอคำแนะนำด้วยนะคะ;-;

ด้วยที่คุณอยากได้คำแนะนำนะคะ โดยบังเอิญเจ้าของเม้นต์นี้ได้เคยเขียนป็นพล็อตขึ้นมา เป็นเหตุการณ์คล้ายๆ เรื่องราวของคุณซึ่งคุณอยากจะเขียน หรือที่คุณถามเข้ามานี้ค่ะ

เอาแบบนี้ดีกว่า เดี๋ยวย่อพล็อต เรื่องราวแบบสั้นๆ มาให้คุณพิจารณาเลยดีกว่านะคะ

พล็อตของเจ้าของเม้นต์นี้ มีอยู่ว่า เมื่อนางเอกมีอายุเพียง3ขวบ เพียงพูดชัด เธอก็สามารถรู้ เห็น เข้าใจ หลายสิ่ง หลายอย่าง บอกเล่า ชี้แนะ ทำนาย เตือน เหตุการณ์ต่างๆ มากมายให้กับผู้คนในครอบครัวได้ ถูกต้อง ชัดเจน ทั้งเรื่องในอดีตชาติเป็นพันๆ ปี มาแล้ว และพิเศษตรงที่เธอสามารถเห็นได้ถึงอนาคตอันยาวไกลในเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น และเป็นไปในวัฎสังสารนี้ด้วยค่ะ

เด็กหญิงผู้ที่มีเซ้นส์พิเศษคนนี้ มีราศรีมีออร่าพิเศษ มีรูปร่างน่ารัก น่าชังอีกด้วย

เธอดูไร้เดียงสา สดใส ผุดผาด ผุดผ่องกว่าเด็กทั่วๆ ไป จนหลายๆ คนเข้าใจว่า ในบางครั้งเขาทั้งหลายเห็นแสงเรืองรองรอบๆ ตัวเธอ

ในยามที่เธอระลึกกลับไปในชาติต่างๆ ในแววตาที่คมกริบของเด็กน้อยจะทอแสงระยิบระยับ ในยามที่เธอรับรู้ระหัสเตือน หรือแม้รางบอกเหตุ

หรือในยามที่เซ้นส์สัมผัสพิเศษ หรือในยามที่สัมผัสที่หกทำงานเธอจะนั่งหลับตา ตั้งมั่น นิ่งสงบ คล้ายเธอสร้างพลังตั้งรับ เพื่อการรับรู้เหตุการณ์ต่างๆ นั้นๆ

คือโดยรวมๆ แล้วเธอมีจิตสำนึก และจิตใต้สำนึกซึ่งมีอายุ ผ่านการเกิด การตายมาหลายๆ ชาติ และเธอระลึกชาติได้ และมีเซ้นส์สัมผัสที่หกนั้นเองค่ะ

และ ร่างใหม่ ในชาตินี้ของเธอ บนโลกนี้เธอสวยงามราวนางฟ้า สง่างามราวเทพธิดา ทุกอย่างในสังขารนี้ สวยงามที่อยากนักที่จะหาคนเปรียบเทียบได้ มากกว่าสังขารที่งดงาม เธอมีออร่าส่องสว่างที่ให้ความละมุมละไม ให้ความรู้สึกดีต่อผู้ที่พบเห็น ไม่ว่าเธอจะย่างก้าวไปณ.ที่ใด ทุกๆ ชาย หญิง ทุกๆ วัย เด็กเล็ก เด็กโต ส่วนมากจะส่งยิ้ม และมองตามเธอคล้ายถูกมนต์สะกด

คือตัวละครตัวนี้ มีคาแร็คเต่อร์ มีส่วนคล้ายๆ ที่คุณคิดเอาไว้ค่ะ

คือเธอเป็นคนขี้เล่น อารณ์ดีเป็นนิสัย หากแต่เธอก็สามารถปรับตัว ปรับอารมณ์ให้เข้ากับสถานการณ์ได้ดี ในยามที่เธอต้องซีเรียส เคร่ง ขรึม สงบ นิ่ง ในยามที่ต้องอยู่ในวาระ และเหตุการณ์ต่างๆ นั้นๆ ได้เป็นอย่างดี

ตัวละครตัวนี้ เกิดมาหลายชาติ หลายภพ และสามารถระลึกรู้ได้ถึงเหตุการณ์จากชาติหลายๆ ชาติ เธอมีความสามารถที่จะเป็นได้ทุกอย่าง ตามที่เธอต้องการ เพราะเธอมีประสบการณ์จากการเรียนรู้ ผ่านจิตวิญญาณมาด้วยภาคปฎบัติจริง เธอจำได้แม้หลุมฝังศพของเธอเอง ซึ่งตั้งอยู่ในที่ต่างๆ ในประเทศต่างๆ ในชาติต่างๆ บนโลกนี้ มีการพิสูจน์ด้วยการขุดพบโครงกระดูกจริงในทุกครั้ง ที่เธอระลึกรู้ได้ว่าชาติไหน เธอเกิดที่ไหน และเมื่อตายลงเธอถูกฝังไว้ที่ไหนในชาติต่างๆ ของเธอด้วย แบบนั้นค่ะ

บนโลกนี้ ในภพนี้ และเมื่อเธอเข้าวัย29ปีเต็ม เธอเพียบพร้อมทุกอย่าง การศึกษา ตำแหน่งหน้าที่ ทั้งหน้าที่การงาน ฐานะทางการงาน การเงิน ทางสังคม หากแต่สังขารนั้นกลับดูไม่ต่างจากหญิงวัย16-17 ปี

หลายๆ ครั้ง ที่เธอออกไปทานอาหารนอกบ้านกับพ่อแม่ของเธอ เธอทำการสั่งไวน์รสดีที่เธอชอบ เพื่ออาหารมื้อพิเศษ แต่บ่อยๆ ที่เธอจะถูกพนักงานเสิร์ฟขอดูไอดีการ์ด(คือบัตรประชาชน) ด้วยที่ว่าเธอต้องมีหลักฐานว่ามีอายุ18 ปีเต็ม เธอจึงจะถุกอนุญาตให้ดื่มไวน์ได้ตามกฎหมาย

คือ นางเอกเรื่องนี้ มีอายุความทรงจำ การเกิดขึ้น และเป็นไปในอดีตกาลเป็นพันๆ ปี หากแต่เธอไม่แก่ ไม่เฒ่าอีกด้วยในชาตินี้ บนโลกนี้

(เธอเป็นคล้ายเครื่องทรมานเพศทรงข้าม คือเหล่าชายผู้ที่โหยหาความรัก จากหญิงสาวผู้ที่มีประสบการณืผ่านการเกิด การตาย จาหลายๆ ชาติ ทำให้เธอมีความเข้าใจในแก่นสารแห่งชีวิตอย่างแท้จริง)

เรื่องนี้ นางเอกไม่ใช่แม่มดนะคะ

เพิ่มเติมอีกนิด การที่ตัวละครที่อายุหลายร้อยปีจะมีความรักกับตัวละครที่อายุ20กว่านี่คิดว่าเป็นไปได้มั้ยคะ อย่างเช่นมันอาจจะมีปัญหาเรื่องความต่างของวัย หรือการที่มีอายุมากขนาดนั้นแล้วอาจจะไม่ได้สนเรื่องความรักแล้ว อะไรแบบนั้น

สำหรับพล็อตของเจ้าของเม้นต์ ก็มีพระเอกด้วยค่ะ แต่พระเอกของเรื่องนี้นะคะ เขาอายุราว 50ปีกว่าๆ เลยด้วยค่ะ หากแต่เขานะคะ ทำตัวคล้ายวัยรุ่นอายุ 17- 18 ปี คือเขานะคะ เป็นปัญญาอ่อนค่ะ

(ฮ่า ฮ่า ฮ่า อ่านเองยังรู้สึกตลกเลยด้วยค่ะ พล็อตเรื่องนี้ แปลกนะ แต่ชอบมากๆ ในยามที่มีอารมณ์อยากเขียนนะ พระ นาง มีวัยต่างกันร่วมสองรอบ มีความคิดอ่านที่ตรงข้ามกันเลยด้วย ส่วนพระเอกแก่แต่ตัว(ปัญญาอ่อน) - นางเอกซึ่งอ่อนวัย (แต่แก่วิชาความรู้ แต่กลับแกล้งโง่) ช่างแตกต่างกันได้ลิบลิ่ว

และ แล้ว ทั้งสอง ก็มีอันมาพบเจอกัน ด้วยสาเหตุที่ว่า อาจจะเป็นวาระแห่งเวลาซึ่งเป็นกลไกสำคัญ หรือจะเป้นเพียงโอกาสที่การบอกลาของทั้งสองเป็นครั้งสุดท้ายมาถึง(หรือไม่นะ?)

ทั้งนี้ อาจจะเพราะด้วยเขาทั้งสองเคยมีโอกาสทำบุญมาร่วมกันในบางชาติที่ผ่านมา อนิสงค์ของบุญหรือของกรรม(? ก็ไม่รู้ด้วย)นั้น ทั้งสองไม่รู้ได้ (แต่คนเขียนรู้นะ )

หากแต่ ในส่วนลึกๆ เขาทั้งสองรับรู้หลายสิ่ง หลายอย่างได้ ในรูปแบบเดียวกัน...คือจริงแล้วนะ เขาทั้งสองมีเคมีตัวกันเดียวกัน และมีอะไรๆ ที่คล้ายกัน เป็นสาเหตุ เป็นปม เป็นตัวดึงดูดให้เขาทั้งสองมีอันมาพบเจอกันในชาตินี้...

แบบนั้นค่ะ

เจอกันแป๊ปเดียวนะคะ แป๊ปเดียวจริงๆ เห็นกันเพียงแว๊บๆ นะ พระเอกก็ครวญครางออกมาเบาๆ คล้ายเพ้อฝันว่า...เขาเรียกชื่อเธอ"(ชื่อนางเอก) ...เรารักกัน"

"(ชื่อนางเอก)...เรารักกัน ...เรารักกั๊น "

"(ชื่อนางเอก)...เรารัก"

"ผมรู้ว่าคุณรักผม ผมรู้ คุณนะ ไม่มีวันโกหกผมได้ ผมรู้ ผมรู้สึกได้ ผมสัมผัสได้"

เขาร้องโหยหวยครวญคราง ผ่านเสียงที่คล้ายเพ้อบ้าง ด้วยระดับเสียงที่บางครั้งดังสนั่น บางครั้งเบาคล้ายแหบแห้ง

(โอยพิมพ์ตรงนี้แล้วน๊า อยากฟังเพลงบุเพสันนิวาสเนาะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า )

ทั้งหมดนี้ ทำให้นางเอกฉงน เพราะนั้นเป็นความจริงทั้งหมด

คือเธอรู้ได้ว่า เขารักเธอ เขารักเธอมากมายด้วยนั้นเป็นความจริง

เขาหลงรักเธอมากมายจนเมาความรักของเขาเองแทบกระอักตาย

จนเป็นเหตุทำให้เขาคิดอกุศลไปว่า เธอทำคุณไสย์ หรือทำของ ทำเสน่ห์ ใส่เขาเข้าให้แล้ว

หากแต่เขาไม่รู้เลยว่า แท้จริงเป็นพลัง...ของเขาเอง...ที่สร้างมันขึ้นมา เขามีพลังจิต...(หรือว่าเขารู้ได้ในสิงที่คนธรรมดาไม่รู้?)

คำบอกเล่าของเขาเป็นคล้ายหลักฐานให้เธอรับรู้ได้อีกครั้ง ในหลายๆ ครั้งว่า เธอสามารถรู้ได้ถึงกระแสจิต และความรู้สึก ความต้องการของคน...

เธอสัมผัสความรู้สึกของเขาได้

ด้วยความฉงนในตัวตนของคนอายุมาก แต่ปัญญาอ่อนคล้ายเด็กอมมือ เป็นเหตุให้นางเอกสงสารเอาใจใส่ ดูแลเขาอยู่ห่างๆ

และเรื่องนี้จะจบลงอย่างไร...แท้จริง เธอรักเขาด้วยเช่นกันหรือไม่? และเพราะอะไรเขาทั้งสองจึงมีโอกาสเวียนมาบรรจบกัน ในชาตินี้ บนโลกนี้?

จะไม่บอกนะคะ

(เพราะว่า สักวันหากมีเวลาจะนำมาเขียนต่อ ตอนจบ จะได้ไม่ซํ้ากันเนาะ หากคุณจะนำไปเขียนค่ะ)

ทั้งหมดนี้นะคะ เป็นพล็อตที่คิด และร่างไว้แบบคร่าวๆ เกี่ยวกับตัวเอกที่มีอายุ(ความรู้ การรู้ อาการรู้ องค์ความรู้ต่างๆ จากประวัติกาล หรือรู้มีความรู้ถึงองค์ความรู้ ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่ผ่านมาเป็นพันปี)

ด้วยที่บังเอิญที่คุณถามเข้ามา ด้วยที่ตนเองไม่มีเวลาเขียนต่อ หรือไม่มีเวลาตบแต่งให้เป็นนิยายที่สมบูณร์ได้ จึงอยากบอกคุณว่า คุณนำไปพิจารณา ต่อเติม เปลี่ยนแปลง เขียนต่อเป็นนิยายของคุณได้เลยนะคะ หากคุณต้องการค่ะ

สำหรับพล็อตที่ตั้งใจไว้เป็นแนวรัก ดราม่านิดๆ แฟนตาซี ตลก สนุก ขบขัน คลายเครียด เพื่อนสนิท มิตรสหาย และไมตรีจิต ชาติ ภพ ระลึกชาติ องค์ความรู้ และมรรค์มีองค์แปด ความเชื่อ ความศรัทธา ศาสนา รวมอยู่ด้วย

คือทั้งนี้ จะมีเรื่องราวของสาเหตุการณ์เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ซึ่งเป็นวัฎจักร ของสัพสิ่งซึ่งมีอยู่เป็นแก่นสาร รวมอยู่ด้วย เป็นตอนๆ เป็นบทๆ เป็นฉากๆ ไปค่ะ

เรื่องนี้ เป็นความรักที่หวานชื่น เป็นความรักแท้ จริง ที่บริสุทธิ์ใจ ที่คนทั้งสองมีอยู่ต่อกันมาก่อน จากชาติอื่นๆ ซึ่งมีอยู่เป็นแบ็คกราวน์ หรือเป็นแกนพล็อตนะคะ และตามที่บอกเล่ามา คือ เรื่องนี้นางเอกสวยมากๆ พระเอกก็หล่อมากๆ ด้วยค่ะ(ขายตัวละครด้วยค่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ชอบตัวละครหล่อ และสวยค่ะ อ่าน หรือดูแล้ว ชื่นใจดีนะ เป็นความชอบส่วนบุคคลนะคะ)

ทั้งหมดนี้ เป็นเรื่องย่อ ที่ตนเขียนไว้ และยังไม่จบ ในวาระที่คุณกำลังจะเขียน...ในพล็อต ที่บังเอิญคล้ายๆ กัน ดังกล่าวนี้ คุณสามารถนำไปปรับใช้ได้เลยนะคะ อนุญาตค่ะ หรือหากคุณจะคิดว่าพล็อตไม่น่าสนใจ อย่างไร ก็เป็นเพียงการ แบ่งปัน แลกเปลี่ยน จินตนาการ...ที่ดูจะมีส่วนคล้ายในพล็อต...ของกัน และกัน นี้เล่นๆ นะคะ

(เล่าเรื่องย่อวกไปวนมาเลยด้วยเน๊อเรา มือใหม่หัดเขียนนะคะ ขออภัยด้วยค่ะ )

เป็นกำลังใจให้คุณเจ้าของกระทู้ค่ะ

มนุษย์แต่ละคนมีบุคลิกและความเป็นปัจเจกของตัวเอง เพราะงั้นมันเป็นไปได้หมดครับ แค่เรื่องคนอายุมากขึ้นนี่ก็เถียงกันไม่จบแล้ว บางคนบอกอายุเยอะเลยมีประสบการณ์มีภูมิ แต่บางคนบอกว่ายิ่งแก่ยิ่งเหมือนเด็กก็มี ป้าผมคนหนึ่งล่ะจะ80แล้วอายุไม่ใช่น้อย ๆ แต่แกก็ง้องแง้งสดใสอยู่เสมอไม่ต่างจากเด็กเลย หรือบางที่เด็กบางคนที่มีประสบการณ์มีภูมิต่อโลกภายนอกยิ่งกว่าผู้ใหญ่ก็มีนะ สุดท้ายมันก็ขึ้นอยู่กับแต่ละคนว่าจะเป็นคนแบบไหนครับ ส่วนเรื่องความรักนี่ไม่จริงหรอก ถ้าอายุเป็นปัญหาแปลว่าสองคนนั้นรักกันที่อายุไม่ได้รักกันที่อีกฝ่ายเป็นตัวเองแล้วครับ (ฮา) เอาจริงผมเองก็เคยแอบชอบผู้หญิงอายุเท่าแม่ตัวเองนะ(เขิน)

เราชอบดู,อ่านเซนต์เซย่า(รวมฟิคด้วย) เป็นเรื่องที่มีตัวละครแก่250+ปีหลายคนเลยค่ะ หวังว่าจะพอช่วยได้บ้าง (ในเรื่องเซนต์เซย่า เทพีอาเธน่าจะต้องทำสงครามศักดิ์สิทธิ์กับยมเทพฮาเดสทุกๆ220-250ปี พอจบสงคราม จะมีเซนต์บางคนที่เหลือรอด ยุคละ1-2คน ได้รับพร+หน้าที่ที่จะต้องอยู่ต่อ เพื่อชี้แนะเด็กรุ่นหลังสำหรับสงครามครั้งต่อไป ส่วนอาเธน่ากับฮาเดส ก็จะลงมาจุติยังโลกมนุษย์ทุกๆ220-250ปีเหมือนกัน)

เข้าเรื่อง คาร์แรคเตอร์นางไม่ได้เป็นแบบทรงภูมิฐาน สง่างาม อะไรแบบนั้นค่ะ นางจะออกแนว เจ้าเล่ห์ ขี้เล่นซะมากกว่า - คนแก่ก็มีหลายแบบนะคะ เจ้าเล่ห์ ขี้เล่นจะเป็นแบบท่านผู้เฒ่าโดโก(261ปี ในภาคหลัก)

ทำยังไงให้รู้สึกว่าอายุหลายร้อยปี?

การที่ตัวละครที่อายุหลายร้อยปีจะมีความรักกับตัวละครที่อายุ20กว่านี่คิดว่าเป็นไปได้มั้ยคะ -เคยอ่านฟิคคู่ Hakurei x Asmita ภาคLost Canvas ปู่ฮาคุเรย์อายุ250+แล้ว เพราะรอดมาจากสงครามครั้งก่อน เรื่องเริ่มจากอัศมิตาอายุ6ขวบ 555+ แต่แกก็ยังไม่ได้พรากผู้เยาว์อะไรขนาดนั้น แค่มิตากำพร้าพ่อแม่+ตาบอดแต่กำเนิด+ถูกรังแกเพราะเป็นจัณฑาล แต่ก็เข้มแข็งและปลงๆกับชีวิต(ไม่กลัวตาย)เกินเด็ก ฮาคุเรย์เลยรับตัวไปเลี้ยง เอ้ย! ไปฝึกเป็นโกลด์เซนต์ต่อที่กรีซ แต่ในเรื่องของภาคlost canvas จริงๆ มิตาตายตั้งแต่อายุ21(พลีชีพสละพลังคอสโม่ทั้งหมดในตัวปลุกเสกลูกประคำสะกดวิญญาณสเปคเตอร์ ลูกน้องเจ้านรกฮษเดส) แล้วหลังจากนั้นไม่นานฮาคุเรย์ก็ตาย (เพราะไปตบเทพฮิปนอส ผู้ช่วยฮาเดส คู่แค้นเก่าเมื่อ250กว่าปีก่อน) ดูจากคู่นี้แล้ว อายุมันแค่ตัวเลข การที่มีอายุมากขนาดนั้นแล้วอาจจะไม่ได้สนเรื่องความรักแล้ว อะไรแบบนั้น?

-อีกตัวอย่างนึง อควาเรียส เครสต์ อายุประมาณ500ปี (ผู้รอดชีวิตจากยุคก่อนฮาคุเรย์) เกิดเบื่อหน่ายชีวิต พอดีมีหญิงสาวมาติดพัน ชวนให้หนีไปตายด้วยกัน จนสุดท้ายเครสต์ สู้แพ้เดเจล ลุกศิษย์ เลยได้ตายสมใจ... พวกแฟนๆก็จะล้อว่าปู่เครสต์ใจแตกตอนอายุ500

ไม่รู้จะช่วยได้แค่ไหนนะ แต่ถ้าอยากศึกษาปรัชญาเพิ่มเติม เพื่อคาแรคเตอร์คนแก่ที่ขี้เล่น มีชีวิตชีวา แนะนำปรัชญาเต๋าของจีน กับ อิคิไกของญี่ปุ่น