รับวิจารณ์นิยาย แฟนตาซี ลึกลับ สืบสวน

จักรพรรดิมังกรบรรพกาล

https://writer.dek-d.com/Pasit234/writer/view.php?id=2185027

ผู้เขียน พสิด

อ่านไป 23 ตอน

พ่อแม่ของพระเอกอยู่ ๆ ก็หายตัวไปไลน์ไม่ตอบ ทิ้งตำราการเดินลมปราณไว้ พร้อมคำทำนายว่าโลกจะกลายเป็นอิเซไกระบบเกม พระเอกจึงได้พาเพื่อน 1 ชาย 1 หญิงมาแฮงเอ้าท์ ณ เซฟเฮ้าส์ เมื่อวันแห่งคำทำนายมาถึง พื้นโลกถล่มทลายมอนเตอร์กำเนิดขึ้นมาโจมตีผู้คน พวกเขาทั้งสามก็ฝึกฝนทักษะช่วยผู้คนพัฒนาเลเวล พบพานมิตรสหายรู้จัยยยยย.. เก่งเทพแมพซ่า

โครงเรื่อง

แกนหลักของเรื่องคือโลกเปลี่ยนเป็นกลายเป็นอิเซไกระบบเกม ผลกระทบต่อโลกทำให้เกิดเรื่องราวต่าง ๆ พวกพระเอกก็พัฒนาความสามารถกันไป ไม่มีอะไรเป็นจุดหมายชัดเจนเพื่อกำหนดทิศทางของเรื่อง ทำให้คนอ่านไม่เข้าใจว่ากำลังอ่านเรื่องราวของอะไร การผจญภัยก็ไม่ใช้ เรื่องของกลุ่มตัวเองก็จืดชืด ไม่มี Plot Device ที่ทำหน้าทีขับเคลื่อเรื่องราว

ยกตัวอย่างเช่นตำราที่แม่ทิ้งไว้ก็ควรเป็น Plot Device ได้ การแย่งตำรา มีตำราเล่มที่ 2 มีวิชาใหม่ มีคำทำนายเพิ่มเติม เพื่อกำหนดทิศทางและต่อยอดเรื่องได้ เมื่อไม่มี Plot Deice ถ้าอยากเขียนแบบเรื่อย ๆ ไม่กำหนดทิศทาง ก็ควรมีจุดที่เป็น Turning point เป็นจุดที่มีเหตุการณ์กระทบกับตัวละคร มีความขัดแย้งที่รุนแรงทำให้เกิดการตัดสินใจ นำพาเรื่องราวไปสู่ขั้นต่อไป ขยับความน่าสนใจ เพิ่มน่าติดตามของเรื่องขึ้นอีกเลเวลหนึ่ง

โดยสรุปโครงเรื่องไม่มีความแปลกใหม่ ทุกสิ่งทุกอย่างเห็นได้จากการ์ตูนนิยายอิเซไคระบบเกมต่าง ๆ แต่นั้นไม่แย่เท่าไม่มีอะไรให้รู้สึกว่าน่าติดตาม

ตัวละคร

พระเอกกลุ่มเพื่อนตัวละครใหม่ที่เข้ากลุ่ม จืดชืด ไม่รู้ว่าอะไรคือจุดเด่นของแต่ละตัว นอกจาก รวย เป็น บรูซ เวย์น ไม่รู้สึกตัวไหนมีเสน่ห์หรือน่าสนใจ อ่านแล้วบอกไม่ได้ว่าพระเอกเป็นคนยังไง เพื่อนอีกสองคนก็เหมือนกัน เหลือแต่นินจาที่ดูเด่น ใช้งานได้เป็นมือเท้า แต่การได้มาก็ไม่มีอะไรน่าจดจำ ควรลงทุนกับตัวละครสร้างซีนให้ตัวละครได้แสดงตัวตน มีฉากจำให้คนอ่านรู้จักตัวละคร แต่ความจืดชืดทั้งหลายก็มาจากที่ส่วนของโครงเรื่องไม่มี Turning point ระหว่างตัวละครไม่มีปมขัดแย้งให้ตัวละครได้แสดงนิสัยออกมา

การเขียนและการใช้ภาษา

คุณใช้ Omniscient pov (POV3 มุมมองพระเจ้า) ในการเล่าเรื่อง แต่สลับมุมมองบ่อย เวลาเล่าเรื่องใครก็ไปมุมมองของคนนั้น ในมุมคนเขียนคงเห็นว่าไม่มีปัญหาอะไร แต่ในมุมคนอ่านทำให้อ่านยากมากเพราะนิยายคือการเล่าเรื่องด้วยตัวหนังสือไม่ใช่ภาพ ต้องอ่านและจินตนาการตาม ต่างกับสื่อที่นำเสนอด้วยภาพ ถึงสับมุมมองไปมาก็ยังดูเข้าใจ การจินตนาการคือล้างภาพในสมองแล้วสร้างใหม่ ถ้าเปลี่ยนมุมมองการรับรู้บ่อย ๆ ก็จะถูกขัดจังหวะ ดังนั้นเวลาใช้มุมมองพระเจ้าก็เลือกมุมมองที่ไม่ต้องกระโดดไปกระโดดมาเถอะ

คลังคำค่อนข้างน้อย อ่านนิยายให้มากขึ้นจะช่วยได้ ตอนนี้หลาย ๆ คำที่ใช้ยังรู้สึกฝืนเช่นคำแทนตัวบุคคล การอ่านจะได้เห็นตัวอย่างการใช้คำและแอคชั่นต่าง ๆ ของตัวละคร จดจำมาใช้ก็จะได้ความหลากหลายขึ้น

เห็นถามบ่อย ๆ เรื่องฉากสู้ บอกได้ว่ารู้สึกธรรมดา คนอ่านไม่รู้สึกกับการบรรยายฉากสู้แบบฟันตรงนั้น แทงตรงนี้ อ่านมาก ๆ คือรำคาญด้วยซ้ำ การสู้มี รุก รับ พลิกผัน แต่เวลาเขียนคือ รุกอย่างดุดัน รุกอย่างคาดไม่ถึง รับได้อย่างเหลือเชื่อ โต้กลับอย่างคาดไม่ถึง พลิกกลับได้รับชัยชนะ สิ่งที่ต้องเขียนในฉากสู้คือสิ่งที่ทำให้รู้สึกแบบนี้ ไม่ใช่แค่เขียนให้เห็นว่าฟันแทงท่าไหนอย่างไร

โดยสรุปก็อยากให้อ่านหนังสือนิยายให้มาก อ่านหนังสือหลาย ๆ ประเภท จะได้จดจำรูปแบบภาษาดี ๆ มาใช้ เขียนให้เป็นตัวเอง อะไรที่จดจำคนอื่นมาเขียนก็พยายามหาทางต่อยอด อย่าเปลี่ยนแค่ไข่ดาวเป็นไข่เจียว คนอ่านจะได้รู้สึกว่านี่เป็นจุดน่าสนใจชองนักเขียนคนนี้

ในตลาดแนวอิเซไกระบบเกมมันก็จะมีหลายเรื่องที่เขียนแบบเรื่อยเปื่อย พระเอกหลุดเข้าโลกหนึ่ง แล้วก็จะเก่งเรื่อย ๆ แบบไม่รู้จะไปจบตรงไหน เขียนออกมาได้รับความนิยมสูง การเขียนแบบนั้นจึงบอกไม่ได้ว่าเป็นจุดเสียสุดแย่เพราะมีคนที่สนุกกับมัน แต่เพราะนี่เป็นการวิจารณ์ มีรูปแบบมีเกณฑ์ มีความชอบไม่ชอบของนักวิจารณ์

โปรดใช้จักรยานในการอ่าน

กฎของลานประหาร13ชั้น

https://writer.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=2245136

ผู้เขียน CharP:)

อ่านไป 10 ตอน

เป็นเรื่องแนว ลึกลับ เอาขีวิตรอด รูลออฟเฮอเร่อ ว่าด้วยเรื่องของคนที่ตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองไม่มีความทรงจำ ต้องผ่านแต่ละชั้นของหอคอยร่วมกับคนอื่น ๆ อีก 12 คนที่มีชะตากรรมเดียวกัน โดยแต่ละชั้นจะมีกฏการเอาชีวิตรอดอยู่ หากใครทำผิดกฎก็คือตาย

โครงเรื่อง

ยังไม่เปิดเผยอะไรมาก คือแทบไม่เปิดเผยอะไรเลย ทำให้คนอ่านโฟกัสไปแค่การที่ตัวเอกต้องปฏิบัติตามกฏที่ตั้งไว้เพื่อผ่านแต่ละชั้นไป แล้วค่อยขยายไปยังตัวละครอื่น ซึ่งดี ทำให้จุดขายของเรื่องคือการกระทำของตัวละคร ในสภาวะที่มีกฎต่าง ๆ คุมเอาไว้ว่าแหกกฎคือตาย กับความลึกลับคาดเดาไม่ได้ของหอคอย ซึ่งเนื้อหาของทั้งสองส่วนเขียนได้น่าสนใจขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเรื่องดำเนินผ่านไป ช่วงห้องอาหารจนห้องอาบน้ำยังรู้สึกธรรมดากับเรื่อง ห้องนอนตอนที่ 8 เขียนได้ดีเลยละ พอมาถึงห้องสมุดก็น่าสนใจขึ้นไปอีก เป็นงานหนักสำหรับคนเขียนที่ต้องทำให้ชั้นต่อ ๆ ไปสนุกและน่าสนใจขึ้น แต่ทำได้ก็จะชนะใจคนอ่านด้วย

ตัวละคร

เปิดมาตัวเอกไม่เหลือความทรงจำเหมือน ๆ(?) กับคนอื่นอีก 12 คน ชั้นแรกไม่บอกอะไร ชั้นที่สองเปิดเผยความสามารถของเขา ชั้นที่สามเปิดปมในใจของเขา ชั้นที่สี่เริ่ม ๆ จะเปิดเผยประวัติแบบใช้ชั้นเชิง ทั้งหมดทำให้คิดว่าตัวละครอื่นก็มีความสามารถ ไม่ธรรมดาเหมือนกัน จนอดตั้งคำถามไม่ได้ว่า คนอื่นน่าจะมีความสามารถแบบไหน มีความเป็นมาอย่างไร ตอนนี้บอกได้แค่ว่ากลุ่มตัวเอกในชั้น 4 ดูน่าสนใจทุกตัว

การเขียนและการใช้ภาษา

ใช้ POV1 ให้ตัวเอกเป็นคนเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น ใช้ภาษาสั้นกระชับเข้าใจได้อย่างรวดเร็ว การ Pace ของเรื่องจะเป็นจังหวะเร่ง เดินหน้าม้วนเดียวจบ เกิดอะไรขึ้น - ทำอะไร เหมือนกับเรื่องเล่าแนวรูลออฟเฮอเร่อ เน้นเสพเข้าใจง่าย ถึงจะเจ็บใจแต่ก็ต้องบอกว่าเขียนแบบนี้เข้ากับคนอ่านได้มากกว่าจริง ๆ แล้วมันก็เหมาะสมกับเรื่องที่เล่า

โดยสรุป ก็ไม่รู้จะแนะนำอะไร บอกได้แค่ในสิ่งที่มันเป็นและก็ดีอยู่แล้ว แม้ตัวโครงเรื่องจะไม่ใช่ของสดใหม่ไม่เคยเห็นมาจากไหน แต่ด้วยการนำเสนอที่เข้าใจง่าย กับการวางพล็อตที่น่าสนใจ ก็ทำให้ได้เรื่องที่น่าติดตามออกมา แม้โดยส่วนตัวเวลาอ่านเรื่องอะไรผมจะคาดหวังจะเห็นโลกเห็นมิติของตัวละครมาก แต่ก็นั่นละ อาหารแต่ละแบบก็มีวิธีการกินต่างกันไป นิยายก็เหมือนกัน

ส่วนเรื่องที่อ่านแล้วรู้สึกมีไอเดียติดใจนิดหน่อย คือทุกชั้นบังคับตาย 1 คนเพราะกฏบอกไม่หมด จบชั้น 2 ควรมีคนพูดขึ้นมาแล้วว่า “กฎแบบนี้เท่ากับกำหนดว่าใครจะตายไว้แล้วไม่ใช่หรือ” จริงอยู่ที่เรื่องบอกไว้แต่แรกแล้วว่าบังคับตาย 1 คน แต่ควรมี “ใคร” สะกิดใจวิธีที่คิดไม่ถึงรอดจากฉากบังคับตายด้วย

ชั้น 2 ถ้ากระสุนนัดสุดท้ายด้านจะเพิ่มจุดพลิกผันให้แองจี้ช่วยชีวิตตัวเอกได้

ชั้น 3 ตัวละครที่คุยกับตัวเอกไม่ควรตายไปเฉย ๆ ควรมีเบาะแสอะไรให้ตัวเอกไว้แก้เกมในอนาคต

ส่วนที่ไม่ชอบคือกฎมีความวุ่นวายเล่นกับการแยกประเภท พอเจอหลาย ๆ ชั้นมันก็จะรู้สึกว่าซ้ำ ๆ

เรื่องนี้อยู่ที่ฝีมือการวางพล็อตอย่างเดียวว่าชั้น4 และชั้นต่อ ๆ ไปจะทำได้ดีขนาดไหน

คงได้แต่พูดเป็นภาษาหมูกระทะว่า สู้ ๆ น่อ

WildRose Court {คฤหาสน์กุหลาบป่า}

https://writer.dek-d.com/jingin/writer/view.php?id=814230

ผู้เขียน Pasnapang

อ่านไป 28 ตอน

เป็นเรื่องของคฤหาสน์กุหลาบป่าที่อาศัยของแลนด์ลอร์ด ซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนและสิ่งมหัศจรรย์มากมาย ก.ไก่ล้านตัว

โครงเรื่อง

เริ่มเรื่องที่อลิซเด็กสาวอายุเท่าไรก็ไม่รู้ (ในเรื่องใช้หญิงสาวแต่อ่านแล้วรู้สึกเด็กไม่เกิน 14) เดินทางไปยังคฤหาสน์กุหลาบป่าเพื่อพบกับเจ้าของที่นี่ด้วยจุดประสงค์บางอย่าง หลังจากนั้นหลายตอนค่อยเฉลยว่ามาหาพี่สาว ที่ตอนนี้เหมือนกลายเป็นคนละคน เพราะไม่มี่ความทรงจำเรื่องเกี่ยวกับเธอที่เป็นน้องสาวเหลืออยู่ ความเจ็บป่วยทางใจนี้ทำให้อลิซนอนป่วยอยู่ในคฤหาสน์

อืม...น่าจะประมาณนี้มั้ง แต่นิยายเน้นไปที่การเล่าเรื่องของคนในคฤหาสน์ พออ่านแล้วจะเกิดความสับสนมากเพราะไม่สามารถจับได้ว่าใครคือ ตัวเอก (Protagonist) พูดว่าตัวเอกอาจจะรู้สึกเฉย ๆ แต่หน้าที่ของตัวเอกคือเป็นจุดศูนย์กลางของเรื่องราว ให้คนอ่านได้จับยึด มีความเข้าใจเป้าหมายและสิ่งที่แบกรับ เกิดความรู้สึกร่วมไปกับตัวเอก

แต่เรื่องนี้ผมไม่สามารถจับแขนตัวละครให้ลากผมไปได้ ตัวผู้เล่าเรื่องก็ไม่จับมือผมเดินไปกับเรื่องราว เหมือนผมต้องวิ่งหาทางเองแล้วก็อยู่ ๆ ก็ถูกทิ้งไว้กลางดงกล้วย ถ้าเป็นไปได้อยากให้คุณลองเขียน Mind map ของนิยายเรื่องนี้ออกมาดู Google คำว่า How to Mind Map a Novel Plot จะพบหลายวิธี หลายคำแนะนำ ลองเลือกอันที่รู้สึกว่าใช่มาวาดเป็น Mind map ของเรื่องนี้ดู จะได้เห็นขั้นตอนความคิดของนิยายของตัวเอง

ตัวละคร

ผมคิดว่าตัวละครเรื่องนี้เยอะ แบบเยอะจัง เยอะไปไหน แต่ก็รู้สึกว่าตัวละครแต่ละตัวมีการออกแบบได้น่าสนใจทิ้งตัวไหนไปก็คงเสียดาย แต่(อีกแล้ว)กลับไม่ได้รับการนำเสนอที่น่าสนใจ เพราะคุณเลือกจะทำให้ทุกตัวเด่น ลองนึกภาพว่าคุณมี ขวดน้ำอัดลมหลากสี น้ำเขียว น้ำส้ม น้ำแดง โค้กและสไปรท์ ถ้าใส่ทุกอย่างลงไปในตู้เย็นเปิดมาก็เห็นน้ำอัดลมหลากสีก็ไม่รู้สึกว่ามีอะไรพิเศษ เอาโค้กหนึ่งขวดวางตรงกลางที่เหลือเป็นสไปรท์ โค้กก็จะพิเศษขึ้นมาและคุณค่าของโค้กเพิ่มขึ้น

ในงานปาตี้ มันมีขวดเดียวไม่หยิบก่อนอดดื่มแน่นอน

อยู่ในบ้านคนเดียว เหลือขวดเดียว เก็บไว้ตอนกระหายจริง ๆ

ตัวละครก็เหมือนกัน การสร้างซีน(Scene) ให้ตัวละครเด่นจะทำให้คนอ่านเห็นคุณค่าและจดจำตัวละครได้ง่าย ถ้าเป็นซีนที่สร้างภาพจำตัวละครได้ก็ยิ่งดี ตามปรกติเราจะเห็นการวางบทบาทของ ตัวเอก ตัวร้ายและเพื่อนตัวเอก (ตัวเดินเรื่อง ตัวขัดขวาง ตัวสนับสนุนตัวเอก) การทำให้ตัวละครเด่นก็ประยุกต์จากบทบาทลักษณะนั้นได้

การเขียนและการใช้ภาษา

คุณมีต้นทุนทางภาษาที่ดีอยู่แล้ว แต่การเล่าเรื่องผมคิดว่าไม่ผ่านครับ เรื่องถูกเขียนเพื่อบอกเล่าสิ่งที่อยู่ในจินตนาการของคุณ คุณสนุกกับการบรรยายให้ภาพเหล่านั้นปรากฏเป็นตัวหนังสือ แต่คุณไม่ได้พูดคุยกับคนอ่าน ไม่พยายามจับมือคนอ่านวิ่งไปในโลกของคุณ แต่วิ่งนำหน้าไปคนเดียว คนอ่านส่วนหนึ่งก็จะวิ่งตามละ ทิวทัศน์แถวนี้น่าสนใจไม่เลว แต่วิ่งตามไปเรื่อย ๆ ก็ไม่ไหว ล้มหายตายจากไปทีละคนสองคน

ปัญหาอีกอย่างนอกจากการเล่าเรื่อง คือคุณเขียนมากแต่คนอ่านได้ไปน้อยครับ ภาษาสวยลื่นไหลแต่มันมากและได้น้อยจริง ๆ ส่งผลให้การเดินเรื่อง (Pace) ไปได้ช้าบางซีนคือเรื่องหยุดนิ่งไปเลย จังหวะการเดินเรื่องไม่สนุกไม่น่าติดตาม

โดยสรุป สำหรับผมเรื่องนี้อ่านยาก ต้องคิดตลอดว่าผู้เล่ากำลังจะเล่าอะไรให้ฟังและเล่าเพื่ออะไร แม้จะใช้ภาษาได้อย่างสวยงามแต่ก็เป็นการอ่านที่ห่างไกลคำว่าเพลิดเพลินไปค่อนข้างไกลเพราะไม่เข้าใจว่าเล่าเรื่องอะไร ความน่าสนใจของเรื่อง ความน่าสนใจของโลกที่สร้างขึ้นผมรู้สึกว่ามีนะ แต่ถ้าจะวิ่งไปโดยไม่สนใจคนอ่านระวังจะวิ่งอยู่คนเดียว

ถ้าอยากเขียนเรื่องของผู้คนในคฤหาสน์ให้เริ่มจาก Origin ของแต่ละคนก่อนก็ยังได้ หาประเด็นร่วมของทุกคนที่จะเล่าให้พบ (เช่น หน้าที่ในคฤหาสน์, อยู่ที่นี่เพราะอะไรหรือแบกรับอะไรอยู่) ก็คิดว่าน่าจะเล่าอะไรง่าย ๆ ออกมาได้ แล้วก็อยากจะให้ลองศีกษา Dramatic structure ตรงไหนต้องสร้าง Turning point ตรงไหนควรแสดง Conflict ตรงไหนควรวาง Clue อะไรคือประเด็น อะไรคือแรงที่ขับเคลื่อนเรื่องไปข้างหน้า พลังของมันพอหรือไม่ จะเล่าอย่างไร

ดูจากคอมเม้นเหมือนเรื่องนี้จะเป็นเรื่องเก่าตั้งแต่ปี 57 คำวิจารณ์อาจจะไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว สุดท้ายคือปลวกมันมีชีวิตในที่อากาศหนาวเย็นไม่ได้

COME BACK HOME ภารกิจลับ... พานายกลับบ้าน

https://writer.dek-d.com/daodai/writer/view.php?id=2244547

ผู้เขียน D.dade

อ่านไป 25 ตอน(24 สารภาพ)

เป็นเรื่องของมนุษย์ต่างดาวหนีการตามล่า(?)มาอยู่ที่โลก มีทั้งฝ่ายไล่ล่าและฝ่ายช่วยเหลือ

โครงเรื่อง

มนุษย์ต่างดาวหนีมายังโลกและใช้ร่างของชายหนุ่มที่เสียชีวิต เพื่อแฝงตัวใช้แบบมนุษย์ไป โดยฝ่ายตามล่าและฝ่ายช่วยเหลือก็แฝงตัวใช้ร่างมนุษย์และพยายามตามหาเป้าหมาย

โครงเรื่องไอเดียน่าจะเป็นนิยาย Young adult สไตล์ฝรั่งได้ สร้าง Conflict ของตัวเอกได้ง่าย คนอ่านเอาใจช่วย มองเห็นการเติบโตของตัวละคร แต่ในเรื่องไม่ได้วางโครงสร้างเพื่อการพัฒนาตัวละคร ทำให้มิติของเรื่องแบนมองเห็นในแง่มุมเดียวคือเรื่องภารกิจของแต่ละคน แต่ก็ไม่รู้จะวิจารณ์อย่างไรเหมือนกันเพราะอ่านไปทั้งหมด 25 ตอนก็ยังเหมือนแค่อินโทรของเรื่องเอง เพิ่งมีจุดให้ทุกฝ่ายได้พบหน้ากันและเริ่มไล่ล่า เริ่มหนี เริ่มหาทางรับมือ ซึ่งถือว่ายาวมากกว่าจะเข้าประเด็นของเรื่อง

ตัวละคร

ย้อนกลับไปที่พูดว่าตัวพล็อตตัวไอเดียของเรื่องเขียนแนว Young adult สไตล์ฝรั่งได้ แต่คนเขียนเลือกเขียนออกมาสไตล์เทพซ่า ตัวเอกต้องรวย ต่อยตีเก่ง ฉลาด มีความอเกสซีฟ สิ่งเดียวที่แบกรับคือชีวิตของตัวเอง ตามความเห็นผมมันไม่มีอะไรให้เอาใจช่วยอีกแล้ว ตัวละครที่ชื่อข้าว ตัวเอกมนุษย์ที่น่าจะมาพัวพันกับเรื่องวุ่นวายนี้ก็ไม่ให้ความรู้สึกที่กำลังซวย ชีวิตกำลังอยู่บนเส้นด้าย คนอ่านต้องเอาใจช่วย ตัวเธอดูแบน ๆ ไม่มีมิติไม่เห็น ก็เข้าใจว่าเรื่องไม่ได้นำเสนอเธอเท่าไรนัก ไม่มีพื้นที่สำหรับเล่าเรื่อง ผลคือตัวละครที่น่าจะสำคัญก็ดูน่ารำคาญ

คนที่รู้สึกอยากเอาใจช่วยจริง ๆ ก็คือทะเล ที่ถ้าปล่อยหนีไปได้ จะเป็นตัวละครที่ต้องสู้ เต็มไปด้วยแรงขับและเหตุผลที่ล้างแค้น ทำให้เห็นการพัฒนาการได้ง่าย แต่เรื่องของเขาก็จบอย่างรวดเร็ว ด้วยที่อยากให้รู้สึกว่าน่าสงสาร

ผมเลยรู้สึกว่าคุณมองข้ามเรื่องของการสร้างความประทับใจให้คนอ่านมีต่อตัวละคร

การเขียนและการใช้ภาษา

การเขียนการเล่าเรื่อง อ่านเข้าใจแต่ก็มีหลายท่อนที่มองภาพรวมไม่ออก เพราะแต่ละประโยคมันไม่ส่งไม้ต่อกัน พูดประโยคหนึ่งจบ แต่ประโยคที่สองพูดเรื่องอื่น ผมต้องอ่านช้าลงเพื่อค่อย ๆ ทำความเข้าใจประโยคทั้งหมด แต่จัดว่าใช้ภาษาใช้คำได้ดีอ่านรู้เรื่อง แต่นี่เป็นเรื่องส่วนตัวเลย การเขียนสไตลนี้ผมไม่ชอบเนื้อความแต่ละประโยคมันขาดความเชื่อมต่อสอดประสานกัน ผมมองว่าเพราะ POV ของคุณมีปัญหา

POV ของคุณจัดว่า“พังพินาศ”มาก ผมอ่านแล้วงงว่านี่คืออะไร เป็นการดูถูกคนอ่าน หรือว่าไม่รู้จริง ๆ ว่าไม่ควรเขียนแบบนี้ ภาษาก็อ่านรู้เรื่อง รูปแบบการเขียนก็มีความเป็นภาษานิยายก็แสดงว่าอ่านนิยายมาบ้าง แต่ทำไมใช้ POV มั่วแบบนี้

การเล่าด้วยมุมมองบุคคลที่ 3 แล้วบรรทัดต่อไปใช้ ผม ข้า ฉัน ที่เป็นมุมมองบุคคลที่ 1 นี่ผมว่ามันเกินไปนะ แล้วอยู่ ๆ ก็สลับอีกกลับมาเป็นมุมมองบุคคลที่ 3 คนอ่านนิยายเขาเห็นแบบนี้จะกดปิดออกจากหน้านิยายนะครับ

โดยสรุป แนวมนุษย์ต่างดาวยึดร่างมนุษย์ถึงไม่ได้แปลกใหม่ แต่ก็ไม่เคยเห็นในรูปแบบของการหลบหนี ไล่ล่า คิดว่าเป็นไอเดียที่น่าสนใจอยู่ แต่อยากเห็นมิติของเรื่องและตัวละครว่าจะพัฒนาไปแบบไหนด้วย อย่าให้หยุดอยู่แค่การทำภารกิจของแต่ละคน และสุดท้ายอยากให้หัดใช้ POV3 อย่างเดียวในการเล่าเรื่อง ย้ำอีกครั้งว่า คนอ่านนิยายเขาเห็นการสลับ POV1 POV3 ไปมาทั้งเรื่องแบบนี้จะกดปิดออกจากหน้านิยายนะครับ

เอากะเค้าด้วยเหรอ555

จะทันไหมเนี่ย?