SolitudeCall : 03

"นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะแมรี่"
 

อาร์คพูดขึ้นหลังจากที่ภาพบนหน้าจอโน็ตบุ้คของเขาดับลง ก่อนที่มันจะกลายเป็นภาพของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เขาไม่ค่อยอยากเจอซักเท่าไหร่ปรากฏขึ้นมาแทน
 

“แงงงงงงงงงงง”
 

แม้จะเป็นการพบกันครั้งที่สามแล้วสำหรับอาร์คกับแมรี่ แต่อาร์คก็ไม่สามารถทำใจให้ชินกับเสียงแปดหลอด ที่เป็นเหมือนเอกลักษณ์ของเธอได้เลย
 

“นี่น่ะเหรอนัดสำคัญที่เจ้าพูดถึง การมาดูภาพการ์ตูนขยับได้บนหน้าจอ มันสำคัญกว่าการคุยกับเรางั้นเหรอ”
 

“ก็ตามนั้นแหละ”
 

“แงงงงงงงงงงงงงงงงงง”

“ฟังนะ ถ้าเธอไม่เงียบแล้วปล่อยให้ฉันดูสิ่งที่ฉันกำลังดูอยู่ เงียบๆ ซักสองชั่วโมง ฉันจะทำทุกทางไม่ให้เธออกมาอีกเลย เธอฟังคำของฉันไว้” อาร์คพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
 

หลังจากสองชั่วโมงผ่านไป อาร์คก็ปิดหน้าจอโน็ตบุ็คของเขาลงพร้อมรอยยิ้ม สวนทางกับใบหน้าบึ้งตึงของแมรี่ ที่จ้องมองมาทางเขาจากกระจกขนาดใหญ่ ของโต๊ะเครื่องแป้งที่ตั้งอยู่ข้างๆ เตียง

เธอจ้องมาทางเขาเงียบๆ พร้อมกับใบหน้าบึงตึง จนอาร์คต้องเป็นฝ่ายพูดออกมาก่อน
 

“ครับๆ มีเรื่องอะไรมาอีกล่ะครับ”
 

“หึ”
 

“ถ้าไม่พูดจะนอนแล้วนะครับ เหนื่อยแล้ว”
 

อาร์คพูด ก่อนจะลุกขึ้นไปปิดไฟในห้องจริงๆ จนทำให้แมรี่ที่ทำหน้าบึงตึงดึงเชิงอยู่ ถึงกับเสียศูนย์
 

“เดียวก่อน เดียวก่อนสิ เจ้าน่ะ เราอุตส่าห์รอเจ้ามาตั้งสองชั่วโมงเลยนะ”

“เธอก็พูดออกมาซักทีสิ"
 

อาร์คตอบกลับไป พร้อมนอนลงบนเตียง
 

"คือว่านะ เราน่ะ ลองทำตามคำแนะนำของเจ้าแล้ว ที่เจ้าบอกให้เราไปคอลเลปกับวิญญาณตัวอื่นน่ะจำได้ไหม”
 

‘อ่าาาาา ดูเหมือนจะเคยพูดแบบนั้นไปจริงๆ ด้วยสินะ’
 

อาร์คคิดในใจก่อนจะยิ้ม และตอบกลับไป
 

“จำได้สิ ฉันเป็นคนพูดเองจะจำไม่ได้ได้ไง”
 

“นั่นแหละ เราก็เลยไปนั่งคิดนอนคิดดู ก่อนจะยอมลดตัวไปคอลเลปกับวิญญาณรุ่นน้องที่ชื่อแมรี่เหมือนกัน…”
 

พูดถึงตรงนั้นแมรี่ก็ทำท่าจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง จนอาร์คต้องถึงกับพูดดักขึ้นมาว่า
 

“ถ้าร้องอีกจะไม่คุยด้วยแล้วนะ”
 

“งื้ออออ งั้นเล่าต่อนะ”
 

“เชิญ”
 

อาร์คตอบกลับ ก่อนที่เขาจะหลับตาลง
 

“คือพอเราไปคอลเลปกับแมรี่ที่เป็นรุ่นน้องใช่ไหม ยัยนี่เลยให้เราลองหลอกพวกมนุษย์ด้วยวิธีการของเธอ สลับกับเธอไปเรื่อยๆ โดยการโทรไปบอกพวกมนุษย์ว่า สวัสดีค่ะนี่แมรี่ค่ะ ตอนนี้อยู่ที่xxxแล้ว แล้วก็โทรไปเรื่อยๆ จนถึงประโยคที่ว่า สวัสดีค่ะนี่แมรี่ค่ะ ตอนนี้อยู่ที่ด้านหลังของคุณแล้ว”
 

อาร์คคิดภาพตามที่แมรี่บอก ก็รู้สึกได้ว่ามันคงน่ากลัวพอสมควรถ้าอยู่ดีๆ ก็มีโทรศัพท์ดังขึ้น พร้อมกับรู้สึกว่ามีใครไม่รู้มายืนจ้องอยู่ที่ด้านหลัง
 

“ก็ฟังดูดีนิ แล้วพอไปถึงข้างหลังคนๆ นั้นแล้ว แมรี่ก็จับหักคออะไรแบบนั้นใช่ป่ะ”
 

"ไม่ใช่ซะหน่อย พอไปถึงข้างหลังคนๆ นั้นแล้ว แมรี่ก็จะจับคนๆ นั้นซูเพล็กซ์ จนหัวปักพื้นตายนั่นแหละ”
 

‘ยัยแมรี่ที่ว่านี่เป็นวิญญาณนักมวยปล้ำรึไงกัน’
.
https://writer.dek-d.com/HikkyStyle/writer/viewlongc.php?id=2227114&chapter=3