Grimtouch : 02

วินาทีที่แจ็คกี้ก้าวขาออกมาจากประตูรูปทรงประหลาด เธอก็สัมผัสได้ถึงความไม่ชอบมาพากลของสถานที่แห่งนี้ได้ทันที เธอมาที่ดาดฟ้าของตึกร้างที่น่าสงสัยแห่งนี้ เพราะโบแมนเพื่อนเก่าคนหนึ่งของเธอส่งข้อความมาหาเธอว่าเขาต้องการจะมาพบกันเธอที่นี่ แม้แจ็คกี้จะพอเดาได้ว่ามันเป็นกับดัก เธอก็ยังเลือกที่จะเชื่อคำพูดของโบแมนอยู่ดี
 

เมื่อแจ็คกี้ขึ้นไปถึงดาดฟ้าของตึกร้าง ทุกอย่างก็เป็นไปตามที่เธอคาดไว้ โบแมนที่ถูกพันธนาการอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่งมองตรงมาที่เธอ ข้างๆ เขามีเด็กหนุ่มผมเงินคนหนึ่งยืนอยู่ พร้อมกับฮีโร่อีกสิบถึงสิบห้าคนที่ยืนอยู่ด้านหลังเด็กคนนั้น พวกนั้นกำลังจ่อปืนมาที่เธอ ในขณะที่เด็กหนุ่มผมสีเงินใช้นิ้วของเขาที่กำลังทำเป็นรูปปืนจ่อไปที่ศีรษะของโบแมน

“ขอโทษนะแจ็คกี้ พวกเขาสัญญาว่าจะปล่อยครอบครัวของฉันไป”
 

“และผมก็รักษาคำพูดเสมอ”
 

‘Lightning Judgment : Paralyser’
 

แสงสีเงินพุ่งตรงจากนิ้วมือของเด็กหนุ่มไปที่ร่างของชายที่ถูกพันธนาการอยู่ โบแมนดิ้นทุรนทุรายอยู่บนเก้าอี้ที่พันธนาการเขาไว้ สภาพของเขาในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับนักโทษประหารที่ถูกตัดสินให้นั่งเก้าอี้ไฟฟ้า ผ่านไปไม่กี่วิร่างของโบแมนก็แน่นิ่งไป
 

“สวัสดี Jacqurine Pendleton ผมกำลังรอคุณอยู่เลย”
 

“สวัสดีพ่อหนูน้อย”
 

ทันทีที่แจ็คกี้พูดจบเธอก็ดีดนิ้วขึ้นหนึ่งครั้ง ก่อนที่ประตูสีเขียวจำนวนมากจะเปิดขึ้นที่เท้าของเหล่าฮีโร่ที่ยืนอยู่ด้านหลังเด็กชาย วินาทีถัดมาพวกนั้นก็ร่วงหล่นลงไปในประตูที่เธอสร้างขึ้น ก่อนที่ประตูสีเขียวจะเปิดขึ้นอีกครั้งกลางอากาศ นำพาฮีโร่เหล่านั้นลงไปที่ชั้นล่างสุดของตึกร้างด้วยความเร็วสูง โดยไม่ต้องใช้ลิฟต์หรือบันได
 

เมื่อสายฝนที่ตกลงมาเป็นฮีโร่จบลง แจ็คกี้ก็เอ่ยถามเด็กชายผมสีเงินด้วยน้ำเสียงขี้เล่นของเธอ
 

“พาลูกน้องมาตายเยอะขนาดนี้ ไม่โดนเบื้องบนดุบ้างรึไงหนุ่มน้อย”

.
https://writer.dek-d.com/HikkyStyle/writer/viewlongc.php?id=2209851&chapter=2