ขออนุญาตฝากนิยายค่ะ

หนุ่มชาวไร่คนหนึ่ง มีฟาร์มที่ได้รับเป็นมรดกตกทอดมาจากรุ่นทวดสู่รุ่นทวดสู่รุ่นทวดมาอีกที

บังเอิ๊ญบังเอิญว่าพ่อของเขา ผู้มีฐานะเป็นเจ้าของที่แท้จริงของฟาร์มแห่งนี้นั้น

ดันชิงล่วงหน้าโบกมือลาลูกชายที่ตนรักใคร่อย่างสุดซึ้ง

เดินทางไปรอลูกชายตรงทางช้างเผือกพร้อมจูงมือแม่และกระเตงน้องชายผู้แสนน่ารักของเขาแนบเอวไปด้วยอีกคน

ทำให้มรดกที่ผืนนี้และฟาร์มแห่งนี้ ตกเป็นของเขาไปโดยปริยาย

ลุงเขาเล่าว่าตกดึกทีไรคนที่ผ่านไปมามักได้ยินเสียงคนร้อง โห่เฮ มาจากฟาร์มแห่งนี้

“โห่เฮ ไชโย ดีใจแบบนี้เหรอลุง”

“ก็เออสิวะ ทั้งที่ไม่มีคนอยู่ที่นั่นแล้วแท้ ๆ”

“นี่เอ็งรู้เปล่าที่ตรงนั้นมันเพี้ยนจริง ๆ วันดีคืนดีมีคนที่ผ่านไปมา เล่าให้ข้าฟังว่าได้ยินเสียง...”

“เสียงอะไรเหรอลุง เสียงคนร้องดีใจอีกนะเหรอ”

“เปล่า เสียงคนร้องเรียกชื่อไก่กับกุ้ง”

...ปะป๊า มะม๊า มารับหนูไปด้วยย หนูจะไปทางช้างเผือกก ไม่อยากอยู่ที่ฟาร์มนี่แล้วว....