ชวนคุยเรื่องเขียนนิยาย

ถ้าเรารอร่างพร้อมอารมณ์พร้อมคงไม่ต้องเขียนหรือคงเขียนไม่มีวันจบค่ะ (ฮา) ข้ออ้างเยอะเกิน...

วิธีของเราคือ เราแต่งนิยายในหัวตอนทำงานค่ะ ถ้าถามว่า แล้วไม่ต้องสมาธิกับงานเหรอ งานที่เราทำต้องการใช้สมาธิสูงค่ะ ไม่งั้นเดี๋ยวบรึ้ม! เป็นโกโก้ครันช์ และคนโดนจับก่อนใครจะใครล่ะ จป. กะ บฉ. โดนก่อนคือตัวเราเอง... แล้วถามว่าทำได้ไง แยกประสาทเอาค่ะ ทำจนเป็นสันดาน เอ๊ย นิสัย

พอตอนช่วงพักกลางวันก็จะรัวนิ้วค่ะ บันทึกกันลืม ช่วงเย็นก็ใช้เวลาเดินทางรัวไปค่ะ บนgoogle doc บนอุปกรณ์ส่วนตัว ถึงย้านเปิดคอม copy วางบน word -ที่อยู่บนไดร์ฟคือสำรองปล่อยมันไปค่ะ ที่เราต้องโฟกัสคือบน word ให้เวลาสัก 2 ชม. แล้วก็หลับยาว หรือก็คือหลังถึงบ้าน กินข้าว ช่วงรอย่อยสองชม. ให้มารีบจัดการไฟล์แก้ไขจัดการ พอหลับได้หลับยาวหลับเป็นตายควรหลับให้สนิทไม่ต้องฝัน ตั้งนาฬิกาปลุกตีสามตีสี่เปิด word ขึ้นมาเขียนต่อ ตีห้าออกจากบ้านไปทำงาน หลับบนรถพักผ่อนต่อ ถึงที่ทำงานก็วนลูบเดิม

เราเขียนนิยายแก้เครียดค่ะ ยิ่งเครียดกะงาน ยังกะน้ำป่าไหลหลากไอเดียเยอะมาก มาจากปัญหาในงานนั่นแหละ ดังนั้นให้ฉันเลิกทำงานรอเงินเดือนเขียนนิยายอย่างเดียวทำไม่ได้ (ฮา)

นักเขียนนิยาย ก็จัดเป็นศิลปินแขนงหนึ่ง

คำว่าศิลปิน อาจเป็นคำแสลง 55555

เป็นผู้ที่ใช้อารมณ์นำทางให้ก่อเกิดงาน

หากหมดอารมณ์....เจ๊ง!!!!

แต่ยุคนี้ นักเขียนเกิดขึ้นง่าย เพราะเวทีกว้าง

มีหลายคนแก้ปัญหานี้ได้ หลายคนหาทางออกไม่เจอ

มาเถอะ ...ตื่นรู้ อุดรูรั่วปัญหา แล้วก้าวข้ามความขี้เกียจออกมา ///เร็ว

เราเอง หากไม่มี FC ที่รออ่านนิยาย คงไม่รังสรรค์งานได้ทุกวัน

ก็ต้องขอบคุณพวกเขา

นี่เช้ามาก็มาเกลางานเพื่ออัพ....555 เป็นตัวตื่นที่อยู่ภายใน

การเขียนนิยาย เราเขียนเวลาทำงานเสร็จแล้วค่ะ คือ ตอนเย็น พอมีเวลาเขียนก็รีบเขียน หรือ จดที่คิดได้ จากนั้นก็พิมพ์ สำหรับเราพอคิดเรื่องได้ก็รีบอยากเขียน และอยากเขียนต่อให้จบเรื่องเร็ว ๆ ด้วยค่ะ

ของผมมักจะมีอารมณ์แต่งตอนงานยุ่งๆนะครับ ไม่รู้ทำไมเวลายุ่งๆพล็อตมันผุดออกมาเองในหัว แต่ตอนที่สงบๆกลับคิดคิดพล็อตไม่ออก แต่คำแนะนำของผมคือค่อยๆเขียนไปในแต่ละวันไปครับ กำหนดว่าในหนึ่งวันเราจะเขียนสักกี่บรรทัดแล้วค่อยๆเพิ่มไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็ชินไปเองครับ

ผมเอง ชอบคิดว่าเขียนนิยายก็เหมือนฟิสิกข์แหะ ถ้าวัตถุเป็นยังไงก็จะเป็นอย่างนั้น แต่ถ้ามีแรงผลักตอนแรกแล้วส่งมันไปได้เรื่อยๆ ช่วงหลังๆก็จะใช้แรงส่งที่น้อยลงและไปได้ง่ายขึ้น

เขียนนิยายก็เหมือนกัน จุดที่ยากสุดคือแรงพลักช่วงแรก แต่ถ้าผ่านช่วงแรกไปได้ สักพักมันจะเขียนได้ลื่นไหลเอง

ปกติส่วนตัวผมเป็นคนพบจิตแพทย์บ่อย เลยเคยถามหมอส่วนตัวอยู่บ้าง ก็ได้ความรู้มาว่าสมองคนเราถ้าจดจ่อกับอะไรอย่างหนึ่งได้สัก 20-30 นาทีแรก หลังจากนั้นสมองมันจะเริ่ม Flow ไปกับ Activities นั้นเอง ไม่ว่าเขียนนิยายหรือทำอะไร

เพราะฉะนั้น อยู่ที่ต้องเริ่มครับ และตอนเริ่มนี้แหละใช้แรงมากที่สุด ทว่าหลังจากออกตัวไปได้ มันก็จะง่ายเอง

เพราะงั้นช่วงแรกหากยังไม่อยากเขียนเรื่องหลัก ก็ลองเขียนวอร์มดูก่อนสิครับ เขียนแย่ๆ เขียนห่วยๆ เขียนอะไรก็ได้ แค่เขียน สนุกไปกับมัน ไม่ได้ต้องสนใจว่าจะออกมาดีไหม เพราะมันก็แค่การวอร์ม แถมเผลอๆ อาจจะได้ไอเดียดีๆระหว่างนั้นด้วยซ้ำ

แต่ถ้าเราไม่พลักส่งตัวเองตั้งแต่ช่วงแรก... ก็เหมือนฟิสิกข์ล่ะครับ ถ้าไร้แรงส่ง วัตถุอยู่อย่างไรก็จะอยู่อย่างนั้น ถ้าเราขี้เกียจก็ยังคงขี้เกียจ อารมณ์กับแรงบันดาลใจอาจจะเป็นแรงส่งที่ดี แต่ก็เหมือนก้อนเมฆ มันมาแล้วมันก็หายไป เรามอบพลังในการตัดสินใจให้ตัวเองดีกว่าครับ อย่าพึ่งพาก้อนเมฆที่ไม่แน่นอนเลย เพราะเจตจำนงของเราเอง ยั่งยืนกว่าเยอะ

ไม่ว่าจะเป็นยังไง เขียนต่อไปครับ! สู้ๆ :)

เคยอ่านจากหนังสือเก่า ให้เลิกภายใน20นาที หากคิดว่าต้องทำให้เสร็จสมบูรณ์แบบตอนแรกเราจะเครียดเวลาทำ แต่กฎนี้ทำให้เราลดความจริงจังลง ลองดูก่อน20นาที เขียนดีไม่ดีอย่าพึ่งไปตัดสินมัน ก็วิธีเดียวกับซ้อมฟุตบอลนั่นแหละ เวลาซ้อมข้อผิดพลาดก็มี พอผ่าน20นาทีไปได้ เราอยากทำต่อมั้ย เพิ่มอีกสัก10นาที เพิ่มขีดจำกัดไปเรื่อยๆ