ชีวิตนักเขียนไส้แห้ง

ความฝันครั้งสุดท้าย The last dreams : https://writer.dek-d.com/pear-parapiml/writer/view.php?id=2353328

การอธิบายแต่ละประโยคสละสลวยมากเลยครับ แจ๋วมากๆๆ

จะเขียนตามใจฉันเหมือนสมัยก่อน มันมีแต่ต้องเสี่ยงดวงดูอะว่าจะ ปัง หรือ พัง

เพราะพฤติกรรมคนเสพสมัยนี้เปลี่ยนไปเยอะ มีนิยายหลายแนวให้เลือกเสพหลากหลายมากขึ้น

ที่สำคัญสมัยนี้นักเขียนต้องเป็นการตลาดด้วย ถ้าไม่เป็นการตลาด ถึงจะเขียนดีเลิศเลอแค่ไหน ก็อยู่ไม่ได้จ้า

อืม...

พล็อตที่คนรักฆ่าตัวตายมันน่าสนใจนะ มันพาคนอ่านไปสำรวจอะไรได้หลายอย่าง ทั้งคนที่มีชีวิตอยู่จะถูกลงโทษจากความตายของคนรักอย่างไร หรือการตามหาคำตอบว่าอะไรคือฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้เขาหรือเธอคิดสั้น จะไปสำรวจทางคนตายก็ยังได้

แต่ว่างานของคุณ เล่าเรื่องได้แย่มาก คุณไม่ตกผลึกว่าจะสื่อสารอะไรกับคนอ่าน ไม่ลำดับเรื่องราว เล่าเรื่องเรื่อยเปื่อย ผลคือเนื้อเรื่องไม่เคลื่อนไปข้างหน้า เป็นบ่อน้ำขังที่มีลมเอื่อย ๆ พัดใบไม้ที่ล่วงลงมาเคลื่อนไปติดขอบ รอวันจม ผุพังเน่าสลายที่ก้นบ่อ

เรื่องราวไร้พลังจนน่าตกใจ

ภาษาที่หยิบมาใช้ก็ดูเก้กังเหมือนหยิบจับไม่ถนัดมือเต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ ภาษาเลยกระโดดไปมา

ถ้ามีนิยายที่เคยชอบ นักเขียนที่รักก็ลองหยิบมาอ่านปรับอารมณ์ดูก่อน

ที่เขียนอยู่นี่จังหวะการเดินเรื่องมันแย่มาก ๆ

ดำเนินเรื่องได้ดีครับ เดาไม่ออกทำให้น่าติดตาม ภาษาสวยดี สำนวนเก่าบอกถึงอายุคนเขียน เดี๋ยวนี้หายากนิยายที่อธิบายความรู้สึกได้ละเอียดลึกซึ้ง นิยายทุกวันนี้ส่วนใหญ่เห็นแต่เครื่องหมายคำพูดทั้งเล่ม แต่บอกตามตรงนิยายของคุณอาจจะถูกติมากกว่าถูกชม เพราะคุณดันไปเล่นกับความเชื่อและศรัทธาของคน บางคนที่มีศรัทธาแรงกล้า จะอคติกับนิยายของคุณตั้งแต่อ่านบทแรกเลยครับ คุณเหน็บแนมตีกระทบหลายเรื่องที่ละเอียดอ่อน คนอาจไม่พอใจ ถ้าลองปรับบทแรกใหม่อาจจะดีครับ ถ้าอยากให้นิยายติดตลาด คุณจะต้องเขียนเอาใจคนอ่านทุกความคิด ทุกความเชื่อ ทุกความศรัทธา อย่าลงรายละเอียดลึกมาก เขาจาด่าเอา

อ่านตอนแรกนึกว่านางเอกฆ่าตัวตาย กำลังจะเลิกอ่านละ เบื่อเรื่องแนวแบบนั้นอะ แต่พอมารู้ว่าที่จริงนางเอกถูกฆ่าชักเริ่มสนุก อยากรู้จังพระเอกจะให้ธรรมชาติชดใช้ยังไง เพราะนางเอกถูกฆ่าจริง ตายจริง ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ ตายฟรี

เราก็เป็นนักเขียนโนเนมเหมือนกันค่ะ แต่งนิยายเพราะความชอบล้วน ๆ ส่วนรายได้ไม่ได้หวังมากนัก ได้ก็ดีไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เพราะมีงานประจำ ความคาดหวังของเราต่ำมาก ๆ แค่มีนักอ่านชื่นชอบสักคนก็ใจฟูแล้วค่ะ อยากน้อยก็มีคนชอบแนวเดียวกัน

เดี๋ยวจะตามไปอ่านค่ะ

เหมือนหวย

บางคนเล่นแล้วถูก ก็รวยกันไป

แต่หลายคนไม่ถูก ยากจนกันต่อไป

ไส้แห้งนะแน่นอนอยู่แล้ว โอกาศรวยน้อยมาก ทำมาหากินอื่นยังมีโอกาศดีกว่านี้

ชอบที่คุณพูดถึงอริยสัจ 4 จริงเลยยย เราไม่เคยเอาธรรมนี้ของพระพุธเจ้ามาใช้กับการดำรงชีวิต เรากราบไหว้ เราศรัทธา เราสวดมนต์ เพื่ออยากให้ตัวเองได้ดี สุขภาพแข็ง ไม่ทุกข์ ชีวิตเจริญรุ่งเรื่อง คือทำแค่ขอพรให้ตัวเองได้ดี แต่เราไม่เคยเอามรรคมาตีแผ่เพื่อปรับใช้กับชีวิต เราใช้แค่บางข้อ เราทุกข์ก็ไม่รู้ว่าทุกข์เพราะอะไร ไม่เคยหาสาเหตุ และเราหาแค่วิธีพ้นทุกข์ตามแรงขับเคลื่อนของชีวิตและความอยาก เราไม่เคยเอาอริยสัจ 4 มาใช้เลย แล้วก็อีกอย่างหนึ่งที่คุณเขียนบอกไว้ ชอบมาก ไม่ได้หวังจะได้นิพพาน แค่เอาเหตุแห่งนิพพานมาใช้ในชีวิต ชอบๆๆๆๆ

สู้ๆนะคะ

เป็นนักเขียนไส้แห้งเหมือนกัน ไม่มีตังค์กินหนมเลย

โดยเฉพาะนักเขียนประจำอย่างเรา ๆ นักเขียนมีสังกัด ใช้เงินเดือนชนเดือน ไม่มีเงินสำรองไว้ใช้รอแบ่งค่าลิขสิทธิ์อย่างใครเขา เขียนหนังสือเดือนละ 1 เล่มเป็นอย่างน้อย หนังสือ 1 เล่ม คือเงินเดือน 1 เดือน เขียนตามใบสั่ง เขียนไม่ได้ เนื้อเรื่องไม่ถนัด ก็ต้องพยายามศึกษาเอาจนเขียนให้ได้อย่างผู้เชี่ยวชาญ สุดใจขาดดิ้น! บางวันนั่งจ้องหน้าคอมเป็นชั่วโมง ๆ แต่เขียนอะไรไม่ได้สักตัว แถมไม่กล้าอ่านหนังสือของคนอื่น เพราะกลัวจะติดสำนวนของเขามา ไม่ก็มักง่ายเอางานของคนอื่นมารีไรท์ ตัดปัญหาไม่อ่านงานคนอื่นซะเลย งานเหมือนง่าย แต่มันไม่ได้ง่ายเหมือนขนหินจากหน้าบ้านไปกองไว้หลังบ้าน บางทีเรายังเคยคิดอยากเปลี่ยนงาน ทำงานแบบเสร็จเป็นวัน ๆ เหนื่อยสายตัวแทบขาด เหงื่อท่วมกาย งานเสร็จรับเงินกลับบ้านหาลูก แล้วนอนพักผ่อนพรุ่งนี้ตื่นไปสู้กับงานใหม่ 555 บางทีเราไปซื้อของร้านชำตอนเย็น ๆ เห็นพี่น้องผู้ใช้แรงงานนั่งล้อมวงกับก๊งเหล้าพูดคุยกันสนุกสนานเฮฮาหลังงานเสร็จ เราก็นึกอิจฉาพวกเขาในใจ ความสุขในชีวิตไม่เห็นต้องวุ่ยวายคิดยาก! ทำงาน ออกแรง ทำเสร็จ กินเหล้าพอเป็นกระษัยให้ท้องร้องบอกหิวข้าว กลับบ้านกินข้าวกับลูก แล้วเข้านอนกับแฟน แล้วค่อยตื่นมาสู้ีวิตใหม่ ดูมันเป็นชีวิตที่น่าอภิรมย์ยิ่งนัก 555 นี่ฉันเขียนอะไรลงไป!