สูตรสำเร็จนิยายแนวเกิดใหม่ที่เราเคยอ่านมานะคับ

สวัสดีค่ะคุณTeerachai

5555 โดนผมจังๆ หลายข้อเหมือนกันแต่ข้อสามมันค่อนข้างจำเป็นเพราะถ้าตัวเอกพัฒนาช้าเกินคนอ่านจะเบื่อบวกกับ Plot Armor เกิดไม่มีขึ้นมาคงตายตั้งแต่สองตอนแรก XD

เราน่าจะเข้าแค่ข้อแรกนะ

แต่เหมา 3 แพคเลย 

ย้อนเวลา ร่างใหม่ ในต่างโลก

https://writer.dek-d.com/Chihara-0/writer/view.php?id=2297186

ถ้าเบื่อกับ 25 ข้อนั้น ก็ฝากไปตามอ่านนิยายเราด้วยน้า

นั่นแค่บางส่วนที่เป็นผลกระทบจากนิยายต่างชาติ ก็นิยายจีนนั่นแหละ ส่วนนี่คือองค์ประกอบอีกส่วนที่ผมได้เจอมาเช่นกัน มาเล่าให้ฟังเฉยๆ อิๆ

โดยเนื้อหาหลักๆ จะเหมือนกันเป็นส่วนใหญ่ อันนี้ไม่เจาะจงเฉพาะนิยายไทยที่แต่งเป็นนิยายจีน ผมรวมไปถึงนิยายที่คนจีนแต่งด้วย

อย่างแรกคือผู้ช่วย ถ้าเป็นนิยายเก่าๆ ย้อนกลับไปหลายปี ผู้ช่วยของตัวละครเอกก็มักจะเป็นพวก “ผีตามติดวิญญาณหลอน” ซึ่งส่วนใหญ่ผีพวกนี้มักจะมีข้อผูกมัดกับตัวละครเอกเพื่อแลกกับการช่วยเหลือและแนะนำ ไม่ว่าตัวละครเอกจะอยู่ที่ใดและไปไหน แม้กระทั่งตอนตัวละครเอกนั่งอึก็ยังอยู่ติดไม่ห่าง โดยผีพวกนี้จะอยู่ในรูปแบบต่างๆ ซึ่งส่วนมากจะเจอเป็นสิงอยู่ในร่างตัวละครเอก แต่ไม่ใช่ยึดร่างกาย หรือไม่ก็สิงอยู่ในสิ่งของต่างๆ ที่ตัวละครเอกสามารถพกพาติดตัวไปด้วยได้

อย่างที่สองคือสิ่งของวิเศษต่างๆ ซึ่งของพวกนี้จะพิเศษหน่อย ไม่ต้องแนะนำอะไรให้ตัวละครเอก ตัวละครเอกก็สามารถรับรู้ได้ทันทีว่าของวิเศษสอนอะไรให้และให้ประโยชน์อย่างไร

และยุคสมัยต่อมา สิ่งที่ช่วยเหลือตัวละครเอกก็พัฒนากลายเป็น “ระบบ” คราวนี้ไม่ต้องมีหลักการอะไรแล้ว โผล่มาก็มีระบบช่วยเหลือเลย ตอบโต้ได้เหมือนผีวิญญาณหลอน ที่สำคัญ ไม่ต้องมีเหตุผลอะไรมารองรับ อย่างเช่น ต้องไปเก็บของในป่ามาปรุงยา เป็นต้น แค่ทำตามที่ระบบสั่ง มันก็มอบของวิเศษให้ได้ทันที

ถ้าเป็นแนวตายแล้วกลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้งโดยมีความทรงจำเดิมติดมาด้วย ไม่ว่าจะเกิดใหม่หรือไปสิงร่างอื่นอยู่โดยไม่มีเหตุผล แต่ทว่าตกอยู่สภาพสัตว์เดรัจฉาน ส่วนใหญ่ก็จะมีตรรกะประหลาดๆ ให้กลายร่างเป็นมนุษย์ได้ภายหลัง โดยมีข้ออ้างคือร่างมนุษย์เหมาะสมกับการฝึกวิชามากที่สุด ไม่ก็เป็นร่างกายที่เหมาะสมทำอะไรหลายๆ อย่างที่เกี่ยวกับทำให้ตัวเองเก่งขั้นเทพ แต่ก็ไม่เข้าใจว่าจะให้เป็นสัตว์ตั้งแต่แรกทำไม ในเมื่อสุดท้ายมันก็กลับไปเป็นมนุษย์เหมือนเดิม และที่ตลกที่สุดคือหลายเรื่องมักจะยกย่องให้มังกรเป็นสัตว์ขั้นเทพ มีอำนาจอยู่เหนือกว่ามนุษย์และสัตว์ทั้งปวง แต่ทว่าสุดท้ายมันก็ต้องกลายมาเป็นมนุษย์เพื่อฝึกวิชาขั้นเทพ ซึ่งส่วนใหญ่ก็คือตัวพระเอกนั่นแหละที่เกิดเป็นมังกรหรือพัฒนาเป็นมังกรได้ แต่ก็ไม่อยู่ร่างมังกรที่เขย่าทั้งโลกา อ๊ากนี่มันย้อนแย้งตัวมันเองนี่หว่า

การดำเนินเรื่องนั้นก็มักจะให้ตัวละครเอกเข้าไปบุกรุกสถานที่ต่างๆ เพื่อเก็บเอาของวิเศษที่ไม่อาจหาได้ทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ฝั่งศพของบรรพบุรุษใครบางคน อดีตสนามรบที่มีพวกซากอาวุธ สถานที่ที่เป็นอดีตเมืองโบราณ สถานที่จำลองที่ถูกทำขึ้นมาให้เข้าไปแข็งขัน

อาวุธโบราณมักจะมีพลังเหนือกว่าอาวุธสมัยใหม่ เช่นว่าหยิบก้อนหินขึ้นมาปุ๊บ ก็ปาหัวคนแตกได้ทันที โอ้มันช่างเป็นอาวุธทรงพลังเหลือเกิน ขณะที่อาวุธสมัยใหม่อย่างปืนที่ยิงทีเดียวตายกลับไม่สามารถทำอะไรใครได้เลย

ตัวละครเอกมักจะชอบกินของไปทั่ว เช่นไปเจอยาโบราณในสถานที่ฝั่งศพของใครก็ไม่รู้แหละ ตัวละครเอกก็จะหยิบเอาเข้าปากทันที โดยไม่มีผลข้างเคียงใดๆ ทั้งสิ้น แม้ว่ายาตัวนั้นทั้งถูกเก็บมายาวนานจนนับข้ามภพข้ามชาติไม่ได้แล้ว ทั้งไม่มี อย. (เครื่องหมายอาหย่อยแน่นอน) ประทับเตือนอยู่ก็ตาม และไม่มีวันเตือนที่ผลิตและหมดอายุบอก นี่มันร่างกายยอดมนุษย์ชัดๆ

เมื่อตัวละครเอกพบเจอยาที่ไหนสักแห่งหนึ่ง ตัวละครเอกมักจะรู้หมดว่าสรรพคุณยาที่พบเจอนั้นคืออะไรและช่วยเรื่องใดได้ รู้ไปหมดทุกประเภทยา เหมือนกับว่ามองเห็นฉลากเขียนไว้ข้างกล่องที่บอกสรรพคุณ

เมื่อตัวละครเอกหยิบจับสิ่งของดีอะไรได้ ก็มักจะมีท่านสุนัขสมูกดีโผล่มาทันทีทันใด แล้วสุนัขก็จะรีบมาแย่ง ทั้งที่ของดีนั้นวางอยู่กับที่ตั้งนาน แต่ก็ไม่มีใครไปหยิบ มันเหมือนกับว่าพวกตัวร้ายรอให้ตัวละครเอกไปหยิบก่อน จากนั้นค่อยไปแย่ง อาจจะด้วยเหตุผลที่ว่าขี้เกียจหยิบขึ้นมาจากพื้นมั้ง

ตัวละครเอกมักจะฝึกวิชาได้โดยไม่ต้องมีใครสอนหรือชี้ทาง รู้ขั้นตอนด้วยตัวเอง หรือแม้กระทั่งรับประทานยา ก็ไม่ต้องมีใครแนะนำว่าควรกินอย่างไร กินหลังอาหาร หรือก่อนอาหาร หรือกินพร้อมอาหาร หรือกินก่อนนอน เป็นต้น

ในช่วงแข่งขันหรือท้าพนัน ตัวละครมักจะชอบสาบานต่อสวรรค์ให้ลงโทษถ้าผิดคำพูด หรือให้การเพาะปลูกเกิดความขัดข้องและไม่ราบลื่น เนื่องจากพลังของสวรรค์นั้นมีอำนาจมากที่สุด ไม่มีใครที่กล้าผิดคำสาบาน แต่ทว่าในช่วงที่ตัวละครเอกถูกใส่ร้ายและถูกเอาตัวไปที่ห้องตัดสินคดีกลับไม่เอามุกสาบานขึ้นมา โดยชี้ให้ศัตรูสาบานว่าไม่ได้กลั่นแกล้ง หรือใส่ร้าย หรือแกล้งให้ยาพิษกิน

ในสำนักมักจะสั่งห้ามฆ่ากัน แต่ก็อนุญาตให้ทะเลาะกันได้เพื่อเพิ่มความสามารถและขีดจำกัด แต่ลืมไปว่าประเด็นขัดแย้งนั้นสามารถลุกลามใหญ่โตไปถึงฆ่ากันได้ ที่สำคัญ ถ้าออกนอกสำนักหรือเข้าไปในสถานที่ต่างๆ ที่ลับตาผู้ใหญ่ ก็ให้ฆ่ากันได้ทันที

ในสำนักบางเรื่องสั่งห้ามฆ่ากันเฉพาะศิษย์ชั้นนอก แต่ให้ศิษย์ชั้นในมาฆ่าศิษย์ชั้นนอกได้โดยไม่ผิดกฎ เนื่องศิษย์ชั้นในนั้นมีคุณค่ามากกว่า และที่สำคัญ ถ้าเกิดอะไรขึ้นต่อศิษย์ชั้นใน เหล่าอาจารย์ก็พร้อมจะออกมาช่วยและปกป้องทันที ซึ่งเป็นตรรกะที่แปลกประหลาด ทั้งที่รู้ว่าแม้ศิษย์ชั้นนอกยังไม่เก่งเทียบเท่าศิษชั้นในเพราะได้รับการฝึกไม่นาน แต่กลับไม่เอะใจเลยว่าลูกศิษย์ชั้นนอกคือต้นกล้าที่อาจจะเติบโตไปยิ่งใหญ่ได้ในอนาคต เหมือนกับเด็กอนุบาลที่เพิ่งเข้าเรียน แตกต่างกับเด็กมัธยมที่เรียนมานานแล้วและอายุมากกว่า แต่ก็ยังให้เด็กมัธยมฆ่าเด็กอนุบาลได้โดยไม่มีความผิด โดยที่ไม่ได้เอะใจเลยว่าหนึ่งในเด็กอนุบาลทั้งหลายนั้นอาจจะเติบโตไปเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่ช่วยพัฒนาประเทศ ไม่ว่าจะเป็นหมอ ครู นักการเมือง นักธุรกิจผู้ยิ่งใหญ่ หรือแม้กระทั่งอาจจะเติบโตไปเป็นเมียสาวในอนาคตของอาจารย์ เป็นต้น นี่มันตัดรากถอนโคนชัดๆ

เปิดเรื่องมา อันดับแรก ตัวละครเอกมักจะต่อยตีกับคนในครอบครัวก่อน ไม่ก็ในสำนัก จากนั้นก็ขยายวงกว้างออกไป เช่นว่าทะเลาะกับคนในระดับบ้านก่อน จากนั้นขยายออกไปในหมู่บ้าน จากนั้นขยายออกไปเป็นระดับเมือง จากนั้นขยายออกไปเป็นระดับอาณาจักร จากนั้นขยายออกไปเป็นระดับจักรวรรดิ จากนั้นขยายออกไปเป็นระดับโลก แล้วเมื่อเป็นใหญ่บนโลกแล้ว ตัวละครเอกก็พุ่งขึ้นไปบนฟ้าเพื่อเป็นใหญ่นอกโลกต่อ จากนั้นก็มามุกวัฏจักรเดิม ตัวละครเอกมีพลังต่ำเตี้ย แล้วค่อยๆ ยิ่งใหญ่ขึ้นไป แล้วสุดท้ายก็เป็นใหญ่ระดับจักรวาล แล้วก็จบ ซึ่งส่วนใหญ่ที่อ่านมาก็มักจะจบแบบห้วนๆ ไม่สมกับที่เขียนมาเป็นพันกว่าตอน

เนื้อหาดำเนินเรื่องส่วนใหญ่มักจะมาจากความขัดแย้ง ที่ตัวละครเอกถูกพวกลูกน้องของลูกคนใหญ่คนโตมากลั่นแกล้ง แต่สุดท้ายตัวละครเอกก็ชนะ พวกลูกน้องก็วิ่งไปฟ้องลูกคนใหญ่คนโต ลูกคนใหญ่คนโตก็จะมาจัดการเองเพื่อแก้แค้นให้ แต่สุดท้ายลูกคนใหญ่คนโตก็พ่ายแพ้ ลูกคนใหญ่คนโตจึงวิ่งไปฟ้องพ่อแม่ จากนั้นพ่อแม่ก็มาแทน แต่สุดท้ายพ่อแม่ก็พ่ายแพ้ พ่อแม่จึงไปฟ้องปู่ย่าตายาย จากนั้นปู่ย่าตายายก็มาจัดการแทนให้ แต่สุดท้ายปู่ย่าตายายก็พ่ายแพ้ ปู่ย่าตายายก็ไปฟ้องทวดหรือชวด จากนั้นก็ตามเดิมที่พ่ายแพ้ แล้วทวดหรือชวดก็ไปฟ้อง... เอาเป็นว่าไปฟ้องสุดยอดบรรพบุรุษให้มาแก้แค้นให้ แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้เหมือนเดิม จึงกลับมาที่ตระกูลเพื่อเอาสุดยอดอาวุธไปแก้แค้นแทนต่อ แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้อีก ซึ่งคราวนี้พ่ายแพ้แล้วจริง ไม่มีอะไรไปต่อกรได้อีก ส่วนใหญ่ก็มักจะตายยกตระกูล ผมจึงไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดคนจีนมักจะมีลูกเยอะ นี่คือคำอธิบาย เพราะว่ามักจะตายทีเดียวยกรังเหมือนผึ้ง ดังนั้นต้องมีลูกเยอะๆ แล้วส่งออกไปอยู่ที่อื่น เพื่อให้ดำรงเผ่าพันธุ์ต่อไป

ตัวร้ายบางกลุ่มมักจะไม่ฉลาด มักจะเอาหายนะใส่ตัวเอง โดยหลักๆ มาจากเห็นพระเอกเก่งมีความสามารถ จึงชัดชวนเข้าพวกของตัวเอง แต่ถ้าพระเอกไม่ยอมมาเป็นพวกด้วย ก็มักจะเลือกฆ่าพระเอก ด้วยเหตุผลที่ว่าไม่อยากให้ใครได้พระเอกไป หรือให้พระเอกเก่งเกินหน้าเกินตา แต่สุดท้ายตัวร้ายพวกนี้ก็ถูกพระเอกกำจัด ทั้งที่ความเป็นจริงมันอยู่เฉยๆ ก็ไม่มีใครทำอะไรพวกมัน

ตัวละครเอกมักจะมีความสามารถสารพัดครอบจักรวาล

ตัวละครเอกมักจะชอบเอาของไปโรงประมูลโดยปกปิดตัวตน เพราะกลัวว่าจะถูกจับไปรีดไถเอาความลับว่าไปหาของนี้มาจากไหน หรือไม่ก็ขายของได้ราคาดีแต่กลัวถูกปล้น สรุปคือตัวละครเอกระแวงไปหมดและระมัดระวังตัวอย่างยิ่ง แต่กลับไม่ระแวงโรงประมูลเลย แถมเชื่อโรงประมูลอีกว่าจะช่วยปกปิดความลับลูกค้าให้ ทั้งที่รู้ว่าตัวเองมีเพียงตัวคนเดียว ไม่มีผู้ยิ่งใหญ่หนุนหลังเพื่อรับรองความปลอดภัย ที่สำคัญ เรื่องเงินทองนั้นไว้ใจใครได้ที่ไหน แต่ตัวละครเอกกลับไปไว้ใจโรงประมูล แต่ถ้าเจ้าของโรงประมูลเป็นพ่อแม่ของตัวละครเอกก็ว่าไปอย่าง เออนี่ก็ตรรกะประหลาดๆ

เมื่อตัวละครเอกไปประมูลสินค้าในโรงประมูล ตัวละครเอกมักจะชอบสู้ราคากับพวกขาใหญ่ ไม่ก็กลั่นแกล้งพวกขาใหญ่โดยปั่นราคาให้สูงขึ้น โดยที่ตัวละครเอกนั้นไม่เกรงกลัวจะถูกสั่งเก็บเลย

พวกขาใหญ่ที่มาประมูลสินค้ามักจะชอบประกาศลั่นในโรงประมูลว่า “ข้าเบ่งอำนาจแล้ว สินค้านี้ข้าจองแล้ว อย่ามาประมูลแข่ง” แต่ถ้ามีตัวละครเอกหรือใครก็ตามมายุ่งกับสินค้า เหล่าขาใหญ่ก็จะแก้แค้นทันที ไม่ก็ไปแก้แค้นภายนอกโรงประมูลแทน เนื่องจากเกรงกลัวโรงประมูลจะไม่ให้เข้ามาประมูลสินค้าอีกหรือไม่ก็เกรงกลัวผู้จัดการที่เป็นผู้ยิ่งใหญ่ประจำโรงประมูลแห่งนี้ แต่อ่าวเฮ้ย พวกเอ็งกลัวกฎของโรงประมูลและกลัวผู้จัดการแบบนี้ แต่พวกเอ็งกลับกล้าเบ่งไม่ให้ใครมาประมูลสินค้าต่อ พวกเอ็งสติอยู่ครบหรือเปล่าเนี่ย

เรื่องแปลกในโรงประมูล เมื่อมีขาใหญ่เข้ามาประมูลแล้วเบ่งอำนาจเพื่อไม่ให้ใครมาประมูลแข่งเพิ่มราคา ผู้จัดการประจำโรงประมูลก็จะไม่ทำอะไรมาก อย่างมากก็ดุและยิ้มแหย มันทำเหมือนกับว่ารู้จักกันมานานแล้ว ส่วนนี่ก็แค่โชว์ปา-่ให้ตัวละครเอกฮึดสู้ราคา เฮ้ยแบบนี้พวกเอ็งไปตกลงกันหลังม่านไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ ไม่ต้องเอาของออกมาประมูล เพราะถึงยังไงขาใหญ่ก็ได้ของไปอยู่ดี

เรื่องแปลกของโรงประมูลอีกอย่าง ทั้งที่ประกาศให้รู้แล้วว่าเป็นโรงประมูลที่มีความยิ่งใหญ่สะท้านปฐพี แต่ทว่าดันไม่มีกำลังไปตื้บพวกขาใหญ่ที่ชอบมาจองสินค้าโดยกดราคาให้ต่ำกว่าที่ควรได้รับ

โรงประมูลมักจะเอาของดีๆ มาขาย โดยไม่เกรงกลัวอิทธิพลท้องถิ่นอันยิ่งใหญ่ที่รายล้อมมากมาย ไม่กลัวว่าจะถูกปล้น ไม่กลัวว่าจะถูกกดราคา ไม่กลัวว่าจะถูกทั้งทวีปรุมกินโต๊ะจีน แตกต่างกับพวกผู้ยิ่งใหญ่ที่ปกครองทั้งเมืองหรือทั้งทวีปมานาน ที่มักจะเก็บของดีไว้กับตัวเอง ไม่ยอมให้ใคร ไม่ยอมขาย เก็บไว้เพื่อตระกูลของตนเท่านั้น

ถ้าตัวละครเอกไปประมูลแล้วได้ของดีกลับมา ตัวละครเอกจะถูกรุมกินโต๊ะจีนทันใด โดยที่โรงประมูลหรือมือปราบประจำเมืองนั้นไม่มาช่วย อ่าวเฮ้ย พวกเอ็งไม่กลัวว่าจะส่งผลกระทบต่อโรงประมูลหรือไง ซื้อของปุ๊บ โดนไล่ฆ่าทันใด เป็นแบบนี้ต่อไปใครมันจะกล้ามาประมูลของ แต่อันที่จริง มันก็มีคนเสียสติกล้ามาประมูลของจริงนั่นแหละวุ้ย ทั้งที่รู้ว่าเมื่อประมูลแล้วจะต้องถูกฆ่าหรือถูกแย่งแน่นอน

หลังจากตัวละครเอกประมูลของดีจากโรงประมูลได้แล้วหรือไปเก็บของดีจากที่ใดที่หนึ่งมา พวกขาใหญ่จะส่งลูกน้องมาแย่งชิง โดยลูกน้องเหล่านั้นจะมีความเก่งเหนือชั้นกว่าตัวละครเอกประมาณหนึ่งถึงสองขั้น เช่นว่า ตัวละครเอกอยู่อนุบาลปีที่หนึ่ง พวกขาใหญ่ก็จะส่งลูกน้องที่อยู่อนุบาลปีที่สองมาไล่ฆ่าและแย่งชิง แต่สุดท้ายลูกน้องเหล่านั้นก็ตายเรียบ แต่ขาใหญ่ก็ยังคงส่งมาลักษณะนี้เรื่อย ทั้งที่พวกขาใหญ่ก็รู้อยู่แล้วว่าเมื่อส่งใครไปก็ตายหมด แต่ก็ยังไม่ฉลาด ส่งแต่พวกคนที่มีระดับเหนือกว่าเล็กน้อยไป ทั้งที่ความเป็นจริงพวกขาใหญ่ก็มีลูกน้องที่อยู่ชั้นมัธยมเยอะแยะ แต่ไม่ส่งไปเพื่อกำจัดให้เด็ดขาดทีเดียว จะส่งไปแบบนกขี้ทีละนิด

ทุกคนสามารถรับรู้ได้ว่าใครอยู่ระดับใดเพียงแค่มองเท่านั้น เหมือนกับเห็นตัวเลขบอกชั้นการศึกษานักเรียนที่หน้าอกเสื้อ

ตัวละครเอกมักจะเป็นเด็กโข่ง โตกว่าเด็กทั่วไปในชั้นเดียวกัน เช่นว่า ตัวละครเอกอยู่ชั้นประถมปีที่หนึ่ง มีความสูงหนึ่งร้อยห้าสิบเซนติเมตร ขณะที่เพื่อนร่วมชั้นสูงแค่หนึ่งร้อยเซนติเมตร แต่ทว่าคนทั้งโรงเรียนมักจะตาถั่ว มองเห็นเพียงแค่ตัวเลขบอกชั้นประถมปีที่หนึ่งที่ปักอยู่ที่หน้าอกเสื้อนักเรียน แต่อันที่จริง มันก็รวมไปถึงทุกคนเลยที่มองเห็นเฉพาะตัวเลขที่หน้าอกเสื้อนักเรียน

ตัวร้ายทั้งหลายจะอยู่ชั้นที่สูงกว่าไปเล็กน้อย เช่นว่า ตัวร้ายอยู่ประถมปี่ที่สอง ขณะที่ตัวละครเอกอยู่ประถมปีที่หนึ่ง แต่ทว่าตัวละครเอกนั้นเป็นเด็กโข่งที่ตัวใหญ่กว่าหลายเท่าเหมือนอยู่ชั้นประถมปีที่สาม เมื่อพวกตัวร้ายเห็นตัวละครเอกที่อยู่ชั้นต่ำกว่า (หมายถึงเห็นตัวเลขบอกชั้นที่ถูกปักอยู่ที่หน้าอกเสื้อนักเรียนของตัวละครเอก) พวกตัวร้ายก็จะมาเบ่ง โดยไม่สนใจเลยว่าตัวละครเอกนั้นโตกว่าหลายเท่า

ถ้าเป็นนิยายเก่าๆ ที่ย้อนกลับไปหลายปีก่อนหน้านี้ เหล่าตัวละครในเรื่องก็จะถูกแบ่งความสามารถจากวิชาหรือสำนักที่เรียนมา เช่นว่า ข้าได้เรียนวิชามาจากสำนักเสือ ข้าจะมีพลังน่ากลัวเหมือนกับเสือ ไม่มีใครเอาชนะได้ทั้งสิ้นทั้งปถพี เจ้าพวกสำนักไก่ย่าง เตรียมโดนพวกข้ากินเสียเถอะ แต่ทว่าหารู้ไม่ ตัวละครเอกที่อยู่ในสำนักไก่ย่าง เขาได้บังเอิญไปเจอสุดยอดวิชาที่เรียกว่า “กินดีเสือ” เท่านั้นแหละ คงไม่ต้องอธิบายอะไรมากว่าสำนักเสือจะสูญพันธุ์หรือไม่

ถ้าเป็นนิยายสมัยใหม่ ไม่ต้องมีวิชาหรือสำนักที่เรียนมาตัดสินแบ่งแยกแล้ว ทุกอย่างตัดสินจากระดับตัวเลข ตั้งแต่หนึ่งถึงสิบ เมื่อไต่ระดับไปถึงสิบ ก็จะวกกลับมาไต่ระดับใหม่ โดยใช้ชื่อเรียกสวยหรูตั้งเป็นนำหน้าเพื่อแบ่งแยก เช่นว่า ข้าอยู่ระดับลูกเจี๊ยบระดับหนึ่ง แต่อีกไม่นาน ข้าจะไต่ระดับไปอยู่ระดับไก่ระดับหนึ่ง นี่ผมก็ไม่เข้าใจอย่างหนึ่ง ทำไมนักเขียนไม่ให้ไต่ระดับตั้งแต่หนึ่งไปถึงหลักร้อยแทน จะวกกลับมาอยู่ที่หนึ่งถึงสิบอีกทำไม มันจำยากมาก

ถ้าเป็นแนวฮาเร็มสไตล์จีน ส่วนใหญ่คุณพระเอกจะฟาดหญิงรุ่นพี่ในสำนักหรือโรงเรียน จากนั้นก็จะถูกคนที่เป็นแฟนคลับของพี่หญิงมาไล่ตื้บ และไม่ว่าพระเอกจะไปที่ไหน ก็จะเจอผู้หญิงเป็นส่วนใหญ่ เขาก็จะฟาดไม่เรียบ แม้กระทั่งศัตรูที่เป็นผู้หญิง มันก็ไม่เว้น แต่ถ้าเป็นหญิงแก่หรือผู้ชาย พระเอกตบหัวดิ้นเลยจ้า แต่ถ้าเป็นฮาเร็มสไตล์ญี่ปุ่น ส่วนใหญ่จะฟาดผู้หญิงที่เป็นสารพัดสัตว์โลก ตั้งแต่หมา แมว ลิง หรือไก่ เอาเป็นว่ามันเอาทุกอย่างที่เป็นเพศเมีย แล้วที่สำคัญ พวกเธอเหล่านั้นจะต้องกลายเป็นมนุษย์ได้ แต่ก็มีอวัยวะบางส่วนโผล่มาให้เห็นว่าเป็นสัตว์อยู่ เช่นว่าหูแหลมๆ หรือหาง เป็นต้น สงสัยได้รับแรงบันดาลใจมาจากการ์ตูนอินุยาฉะ ที่คุณหญิงคาโงเมะคลั่งหูจิ้งจอกของพระเอก หรือไม่... ได้รับแรงบันดาลใจมาจากพระอภัยมณีของไทยเรา

ต่อไปนี้คือข้อเสียของนิยายที่เกิดจากฝีมือคนจีนแต่ง(เฉพาะบางส่วน) ถ้าเป็นนิยายร่วมสมัยหรือนิยายที่กล่าวอ้างถึงอนาคต ทางพี่จีนก็มักจะกระแหนะกระแหนประเทศอื่น ไม่ก็หยิบเอาข้อเสียของประเทศอื่นขึ้นมาแฉ หรืออย่างเลวร้ายสุดคือโยนทุกหายนะไปที่ประเทศนั้น โดยเฉพาะประเทศอเมริกา ส่วนประเทศของตัวเองนั้น หยิบชูสุดฤทธิ์ว่าดีงาม ไม่เคยกระทำเรื่องเลวร้ายใดๆ ทั้งสิ้น ไร้มนทินเรื่องไม่ดีต่างๆ ทั้งสิ้น (แต่ทั้งเรื่องมีทั้งฉากฆ่ายกตระกูลในประเทศตัวเองและฉากตระกูลใหญ่ไล่ล่าตัวละครเอกเพียงคนเดียวเหมือนหมาหมู่) หรือไม่ก็เป็นประเทศที่ได้รับความโชคดีมากที่สุดเหมือนเทพมาช่วยเหลือ หรือไม่ก็มีอะไรที่อยู่เหนือกว่าประเทศอื่น และมักจระเอาประเทศของตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาล ประมาณว่า มนุษย์ต่างดาวบุกโลก ยอดมนุษย์พี่จีนก็จะพุ่งขึ้นไปบนฟ้า ลอยอยู่กลางอากาศ เผชิญหน้ากับกองทัพมนุษย์ต่างดาว โดยมีกล้องหมุนรอบตัวพี่แก อวดให้รู้ว่าพี่แกยิ่งใหญ่ แล้วก็จะมีคำพูดหรือไม่ก็ความคิดของพี่แกว่า “โอ้เราจะปกป้องประเทศจีนได้ไหม” หรือไม่ก็ “ข้าจะปกป้องประเทศจีนเอง เพราะข้าคือความหวังของชาวจีน” แต่พี่แกไม่สนใจประเทศอื่น ตาแค่ชำเลืองมองประเทศอื่นที่ถูกมนุษย์ต่างดาวถลมแล้ว โดยเฉพาะอเมริกา แถมพี่แกมียิมสะใจด้วยนะบางครั้ง

แถม +

พอเกิดใหม่ ถ้าไม่เจอครอบครัวเลวบัดซบ ก็เจอครอบครัวดีมากๆ ยกตัวอย่างแนวทำสวน ส่วนมากแต่งงานแล้วครอบครัวสามีแย่ สามีเกลียด ตัวร้ายอันดับหนึ่งต้องแม่ผัว สูตรสำเร็จ ส่วนตัวเอกชายแนวเกิดใหม่แก้แค้นนี่แนวขยะตระกูลโดนรังเกียจ ละก็โชตบหน้าๆวนไป เหมือนเอาเวลสูงมาตบเวลน้อย ดูจนเบื่อ

ตัวเอกเกิดใหม่บางคนก็บอกฉันหาทางรอด แต่บางวิธีการก็ไม่ต่างจากตัวร้าย อาทิ แย่งพระเอกจากนางเอก แย่งโชคชะตาคนอื่น แย่งบท+ของวิเศษบลาๆ ยังกะลาสบอสเลย

เหมือนว่าจะเคยอ่านในกลุ่มนักเขียนแล้ว

ยังยืนยันคำเดิมว่าทั้งหมดคือความสนุกของนิยายประเภทนี้5555

ก็ตรงกับหัวข้อกระทู้เขานั่นแหละ

เป็นสูตรสำเร็จที่ที่ชงกับอะไรก็อร่อย

นิยายของผมน่าจะโดนแค่ข้อ 3 ข้อเดียวครับ เพราะพระเอกได้มีโอกาสไปเรียนรู้วิชาจากสุดยอดอาจารย์ทั้ง 5 (สิ่งนี้พระเอกไม่ได้ขอ แต่ท่านยมราชจัดให้เป็นการชดเชย) ก่อนที่จะต้องออกไปปฏิบัติภารกิจให้สำเร็จ

ฝากนิยายเรื่องแรกของผมด้วยนะครับกับ "ย้อนเวลาพลิกฟ้าคว่ำดิน"

https://writer.dek-d.com/siamlorlong/writer/view.php?id=2095436

ขอบคุณมากครับ

แม่นเหมือนอ่านเรื่องเดียวกัน!!!

นิยายผมมาถึงก็จัดfull packageไปละ ฮา โอเคแต่ค่อยข้างจะเป็นเกิดใหม่แหวกแนวสักหน่อยครับ เนื้อหาที่วางพล็อตไว้หากนับแค่ปมเดิดใหม่พระเอกนี่ก็สเกลระดับมัลติเวิร์ส ฮา ขายความโม้แบบเต็มอัตราเนื้อหาแน่นๆ ใครสนใจก็ลองเข้ามาติดตามอ่านได้ครับไหนๆก็เข้ามาละฝากไว้หน่อยละกัน ฮา

https://writer.dek-d.com/RealBigblackcat/writer/view.php?id=2345260

ปล.ช่วงนี้ภาคแรก(ย้อนปูหลังวัยเด็กพระเอก) กำลังรีไรท์ครับ ถ้าใครอดใจรอเวอร์ชั่นใหม่ไม่ไหวกดข้ามไปภาค2ก่อนเลยได้ครับถือว่าเข้าสู่พระเอกดำเนินเรื่องพอดี

โดยรวมที่กล่าวมา มันสนุกนะ55555555

ของเรามาเกิดใหม่ แต่ค่อย ๆ ใส่รายละเอียดชีวิตเก่าไปทีละนิด ๆ จนจะเฉลยบู้มว่าทำไมต้องมาเกิดใหม่ค่ะ แล้วก็นอกจากมาเกิดใหม่ต่างโลกแล้วที่เหลือไม่เข้าสักข้อ 55555+ ชีวิตต่างโลกบัดซบจนคนอ่านบอกให้ตัวเอกตายแล้วกลับโลกเดิมไปเถอะ55555+

แนวเกิดใหม่ช่วงนี้ฮิตมากพอกับแนวระบบเลยครับ สิ่งที่กล่าวมานั้นน่าจะเป็นส่วนหนึ่งของความสนุกที่ผู้อ่านต้องการเสพ 55+ ขำตรงรถบรรทุกชนตายเนี่ยแหละ ขอบคุณสำหรับ 25 ข้อครับ ผมจะนำไปเขียนนิยายฉบับทดลองหน่อยครับ แต่ตอนนี้ผมสนุกกับการเขียนนิยายสำหรับเด็กและเยาวชนอยู่ครับ

กรณีของเราเข้าแพ็กเกจ ไปต่างโลก...

ตัวละครนั้นถูกปูขึ้นมาให้เป็นตัวละครแบบ OP ชนิดที่ว่าแทบจะเคลียร์อุปสรรคทุกอย่างในต่างโลกได้ด้วยตัวคนเดียว มีองค์ความรู้แทบจะทุกอย่างอยู่ในสมอง มีพลังวิเศษสุดยอดที่พระเจ้ามอบให้

ทว่าทิศทางการดำเนินเรื่องนั้นเราจะเห็นพระเอกใช้ชีวิตประจำวันของตนเอง ปลูกผัก ทำฟาร์ม ใช้พลังที่พระเจ้าให้มาพัฒนาบ้านของตนเองจนกลายเป็นสุดยอดป้อมปราการ... หากว่าน่าเบื่อล่ะก็เราจะเพิ่มแพ็กเกจผู้ติดตามสุดแสบแสนน่ารักอย่าง [กระต่ายขาว] ที่มาพร้อมกับโชคอันมหาศาลชนิดที่เรียก TEEN มาให้พระเอกอยู่เสมอ เวลาว่างก็จะแอบเข้าไปขโมยแครอท เล่นซุกซนหาเรื่องปวดหัวมาให้ และ เด็กหญิงเอลฟ์ที่เป็นอัจฉริยะพูดน้อยคำ...

มันกลายเป็นการดำเนินเนื้อเรื่องแบบชีวิตประจำวันของครอบครัวเล็ก ๆ การแก้ปัญหาและการผลักดันอนาคตให้กับเด็ก ๆ พร้อมกับเนื้อเรื่องสไตล์แอคชั่นที่ราวกับอยู่กันคนละเส้นเรื่อง เพราะพระเอกเราเป็นสุดยอด [นักฆ่า] โดยมีภารกิจเสริมเป็นการคุ้มกัน [ลูกรักของพระเจ้า] และช่วยเป็นลูกมือว่าที่นางเอกในการพัฒนาดินแดนแห้งแล้งให้กลายเป็นมหานครที่ยิ่งใหญ่

ถ้าพระเอกมันเก่งเกินไป...ขอแนะนำให้รู้จัก สุดยอดตัวละครสาย OP อีกหนึ่งคน...

ผู้อำนวยการโลลิผู้มีสถานะเป็นตัวตนระดับ OP ที่แข็งแกร่งที่สุดในเรื่อง ระดับที่พระเอกไม่มีทางเอาชนะได้เลย

...