ถ้าไม่มีคนคอมเม้นเลยจะแต่งต่อกันไหมคะ

แต่มันก็ท้อแท้มากเลย คือแบบแสดงความคิดเห็นแค่สติ๊กเกอร์ตัวเดียวก็ยังดี

ก็เขียนนะ แต่ช้าหน่อย ตามกำลังใจที่ได้ ^^ ( ควรเขียนให้จบนะ )

ยอดคนอ่านคือเหมือนแวะเข้ามาดูเฉยๆ ยอดรวมขึ้น 200 อ่านจริง 2-3 คน ดูจากจำนวนคนอ่านตอนล่าสุด แล้วก็เรื่องสติ๊กเกอร์ มันส่งแบบเพียวๆไม่ได้ จะต้องพิมพ์อะไรสักอย่างด้วยมันถึงจะขึ้น คนเลยขี้เกียจกัน เป็นระบบที่ใจร้ายเนอะ

มองในมุมตอนที่ตัวเองเป็นนักอ่านนะคะ เรารู้สึกว่าการเขียนคอมมเม้นท์คือบอกความคิดเห็นหลังจากที่อ่านบทความ แบบว่า ‘คุณได้บทเรียนอะไรจากเรื่องนี้บ้าง’ แล้วต้องมาคิดความรู้สึกตัวเอง ก็ลำบากอยู่นะ เราเลยชอบพวกบรรดาหัวใจอะไรแบบนี้มากกว่า อย่างน้อยก็มากกว่ายอดกดหัวใจในอินสตาแกรมส่วนตัวอ่ะ

มันขึ้นกับคุณมาเขียนเพราะอะไร เราเขียนแก้เครียด และเขียนให้ตัวเองอ่านค่ะ

จะไม่มีเมนต์เลยก็เข้าใจได้ ร้อยสองร้อยตอนแบบไม่มีเมนต์ก็เขียนมาแล้ว จบไปแล้ว

ให้กำลังใจ คุณฮึบเข้าไว้ เรื่องการแสดงความคิดเห็น บางครั้งนักเขียนอาจจะอยากได้ความเห็น อยากรู้ทิศทางว่าสิ่งที่เราเขียนดีหรือต้องปรับเนื้อเรื่องหรือการเขียนหรือเปล่า จะได้ปรับปรุง หรือบางครั้งก็อยากได้กำลังใจในการเขียน การเห็นคอมเม้นต์หรือให้กำลังใจ เป็นการสร้างพลังใจให้คนเขียน ส่วนการออกความเห็นของผู้อ่าน ส่วนนี้ก็ขึ้นอยู่กับผู้อ่านด้วยว่าเขาอยากคอมเม้นต์หรือเปล่า หรือบางคนอาจจะเข้ามาอ่าน แต่บางทีเขาอาจจะไม่ได้อยากออกความเห็นหรือเขาอาจจะไม่รู้ว่าจะคอมเม้นต์อะไร เลยไม่ได้แสดงความคิดเห็นหรือคอมเม้นต์ แต่อย่างน้อยถ้าผู้อ่านอ่านงานของเรา ตัวเลขอาจจะน้อย แต่ถ้ามีคนอ่านเรื่องของเรา เราว่าเราสามารถมีความสุขกับสิ่งนี้ได้นะคะ นิยายของเราคอมเม้นต์น้อย แต่เรายังคงแต่งต่อไป นิยายของเราเป็นนิยายเรื่องยาว อาจจะตอบไม่ตรงกับสิ่งที่ คุณ ฮึบเข้าไว้ ถามหรือตั้งกระทู้ แต่ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ แต่อยากเป็นกำลังใจให้ ตัวเลขหรือการแสดงความคิดเห็นน้อย เราอาจจะท้อแท้ แต่อย่างน้อยถ้ามีคนอ่านสักคน เราสามารถชื่นชมหรือมีความสุขกับคนที่เข้ามาอ่านได้นะคะ

เราไม่ชอบกินลูกท้อ หมายถึง เขียนไปเรื่อย ๆ

ลองเขียนฉากจบตอนที่มันพีคๆ หรือฉากจบที่มันสามารถแสดงความคิดเห็นได้ดู เพราะเท่าที่ดูถ้าหนึ่งตอนมีหลายฉาก คนอ่านจะแสดงความคิดเฉพาะฉากสุดท้าย ยกตัวอย่างนางเอกโดนด่าแล้วยังไม่ทันได้โต้กลับก็ตัดฉากจบเลย หรือเขียนมุกตลกๆ ตอนท้ายๆ ใกล้จบตอน ไม่ก็ฉากที่พยายามดึงอารมณ์คนอ่านใกล้จบตอนออกมาให้ได้ อารมณ์ไหนก็ได้ ทุกข์ สุข เศร้า โกรธ เดี๋ยวก็มีคนมาเมนต์เองแหละ

เขียน แต่แบบจบเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น ในเมื่อไม่มีคนทวงจะช้าแค่ไหนก็ได้อ่ะค่ะ

แต่งนะคะและแต่งจบไปแล้วหนึ่งเรื่องมีคอมเม้น 3 อันแต่เป็นเม้นฟรัดท์ที่บอกว่างงอ่านไม่รู้เรื่อง

ขอบคุณทุกคอมเม้นมากเลยนะคะ

แต่งครับ เพราะปกติจะแต่งสต็อกไว้ก่อนค่อยมาลง เพราะฉะนั้นตอนที่แต่งก็อ่านเองคนเดียวก่อนอยู่แล้วครับ

เขียนค่ะ ทุกวันนี้ก็ไม่มีคอมเมนต์เลยค่ะ แต่เราไม่ได้โฟกัสที่ตรงนั้นแล้วค่ะ ขอแค่ยังมียอดวิวขึ้นบ้างก็ใจฟูแล้วค่ะ อีกทั้งเราอยากเขียนให้จบเพื่อที่จะได้เขียนเรื่องใหม่และออกอีบุ๊กค่ะ

ถ้านิยายซัก 20-30 ตอน เราจะเขียนให้จบค่ะ ค่อนข้างมั่นใจว่าทำได้

แต่ถ้าเป็นร้อยตอนโดยไม่มีเมนต์เลย...ก็ไม่รู้จะทนเขียนไหวมั้ยเหมือนกันค่ะ ตอบไม่ได้จริงๆ

ต้องดูที่ยอดวิวอีกที ถ้าวิวถูกใจแต่ไม่มีเม้นอาจจะยอมทน

ขอสารภาพตามตรง ตอนที่ผมตัดสินใจเขียนนิยายนอกกระแส หลายเดือนก็ยังไม่มีคนติดตาม ไม่มีคนคอมเม้นเลย ผมจึงเป็นคนคอมเม้นเองทุกตอนเหมือนคนบ้าไปเลยครับ ซ้ำยังกดรีวิวนิยายตัวเอง 5 ดาวด้วยนะ 555 เขียนเอง คอมเม้นเอง รีวิวเอง จนในที่สุดก็มีคนอ่านประจำคนเดียวที่คอมเม้นเกือบทุกตอน และตอนนี้ผมรักนักอ่านคนนี้มาก ทุกคอมเม้นเหมือนเป็นเชื้อเพลิงให้นักเขียนจริง ๆ นะ อย่าท้อเลยครับ เราเขียนต่อไปเถิดครับ

นี่เน้นแต่งให้จบแล้วค่อยลง จะได้ไม่กังวลกับยอดเม้นต์ เพราะแต่งเน้นยอดขาย ค่อยเครียดตอนขายไม่ออก บางครั้งจังหวะอาจไม่ได้หรือเจาะตลาดไม่ถูกก็มี

เขียนต่อครับ แต่จะเขียนช้ามากๆ เพราะเขียนไปก็รู้ว่ามีใครรออ่านนิยายเราไหม

ผมแต่งแนวกระแส

หากไม่มีเม้น แสดงว่านิยายขาดอะไรบางอย่าง

หากไม่มีเม้น หรือมีแต่น้อยมาก แม้จะเขียนไปได้หลายตอนแล้ว แสดงว่านิยายไม่สนุก (ผมฟันธงแบบนี้เลย)

ก็จะเลิกเขียนเรื่องนั้น และคิดเรื่องใหม่เลย

ขออภัยที่ความเห็นอาจจะไม่ค่อยได้ให้กำลังใจ แต่ผมใช้วิธีนี้เผชิญกับยอดคอมเม้นน้อยมาตลอด และมันแฮปปี้ดีกับผม

อ๋อ เราคงให้คำเห็นไม่ได้เพราะเราดันเป็นสายเขียนเอามันส์เขียนเองอ่านเอง ปลงกับการเขียนเข้าขั้นนิพพานได้แล้ว (ล้อเล่น) เอาจริงทุกวันนี้เขียนเพราะมีความสุขเฉยๆแหละค่ะ ถ้ามีคนอ่านก็ดี เม้นก็ได้ ไม่มีก็ไม่เป็นไร สำคัญคือแค่อยากถ่ายทอดเรื่องราวให้ใครสักคนรู้บ้าง ไม่อยากตายจากไปโดยที่นิยายที่อยากเขียนดองเอาไว้เป็นร้อยเรื่อง

ถึงจะว่าแบบนั้นแต่กองดองงานเขียนตัวเองก็เยอะมากคิดว่าถ้าอายุมากกว่านี้จะเผยแผ่ให้คนอื่นเอาไปต่อยอดแม้เรื่องที่เราเขียนนั้นจะเขียนไม่จบก็ตาม

ถ้าเป็น FICTION อาจจะต่อหรือไม่ก็ได้เพราะเราอ่านเองส่วนใหญ่ บ้างเรื่องก็ยังไม่ได้ลงด้วยซ้ำ เพราะแก้คำผิดเยอะมาก อารมณ์แบบรีบพิมพ์แบบนั้น พิมพ์บนรถไฟฟ้างี้ พอจะลงจริงคำผิดเยอะมาก ไม่มีคอมเมนต์กำลังใจในการลงก็ไม่มีเหมือนกัน เพราะต้องเสียเวลาทำหลายอย่างกว่าจะได้ลง

แต่ถ้าเป็น ออริจินัล ติดเหรียญไปเลยค่ะ เขาอาจจะไม่ได้คอมเมนต์คุณ แต่เขายังติดตามและเห็นค่าคุณมากพอที่จะสนับสนุนคุณ ถ้าเป็นอย่างนั้นควรแต่งให้จบค่ะ

ความคิดเราอาจจะดูแปลก ๆ ไปหน่อย แต่จากใจคนอยากเขียนคนหนึ่งนะ ทุกคนอยากแต่งให้จบเหมือนกันหมด แต่มันจะมีช่วงคิดไม่ออกบ้าง หรือหมดกำลังใจ เหนื่อยจากงาน เพลีย หรืออื่น ๆ แต่ไม่ว่าจะเป็นข้อไหน พอจบแล้วมันภูมิใจดีนะคะ