จิ้งจกกับตุ๊กแก

“หิวข้าว ค่าควรออกไปหาอะไรกินดีไหม” จิ้งจกบ่นพึมพัมกับตัวเองพร้อมไต่ออกมาจากซอกตู้กับข้าวพร้อมกวาดสายหาสิ่งมีชีวิตที่ตนพอจะกินได้ ห้องครัวที่หอมกลุ่นไปด้วยกลิ่นอาหารที่มนุษย์ได้หลงเหลือทิ้งไว้ปนกลิ่นเหม็นอันอบอวนของเศษอาหารค้างคืน

“อันนี้ไม่น่ากินได้ ค่าอยากกินแมลง!!” จิ้งจกบ่นพร้อมกวาดสายตารอบห้องครัว ตรงนั้นที่ข้างจานอาหารหอมกลุ่น มีแมลงสาบตัวหนึ่งกำลังกินอาหารที่แสนจะอร่อยและง่ายดาย มันไม่รับรู้ถึงภัยอันตรายที่กำลังมาถึงเลย จิ้งจิกผู้หิวโหยไม่รอช้า 4 ขาพุ่งตรงไปที่แมลงสาบวัยกำลังโตตัวนั้น และมื้อเย็นของแมลงสาบตัวนั้นก็ได้จบลงพร้อมความเงียบสงัดไร้การตอบสนองในการดิ้น

“กินแค่นั้นมันจะอิ่มหลอ?” เสียงอู้อี้เหมือนว่ามีอะไรเต็มปาก ท่าทางน่ายำเกรง ใช่แล้วเพื่อนบ้านที่เค้าคุ้นเคยดี เอ่ยปากพร้อมคาบหนูตัวเล็กตัวหนึ่ง ขนาดใหญ่พอที่จะอิ่มไปอีกนาน

“ได้ งั้นค่าจะโชว์อะไรที่ใหญ่กว่าเจ้าให้ดู!!” จิ้กจกตะคอกโดยที่ไม่รู้เลยว่าได้ตัดสินใจเอ่ยอะไรออกไป พร้อมกลับซอกตู้ด้วยความหงุดหงิดปนความแค้นที่โดนเหยียดหยามจากเพื่อนบ้าน วันรุ่งขึ้นจิ้งจกยิ่งหิวกระหายกว่าเดิมเพราะอาหารมื้อล่าสุดก็แค่แมลงสาบตัวเล็กๆ มันจึงออกจากซอกตู้เพื่อหาสิ่งมีชิวิตที่จะทำให้มันอิ่มและข่มเพื่อนบ้านมันได้

“เห็นแล้ว นั่งไง….” จิ้งจกเอ่ยพร้อมความประหม่า เพราะสายตาคู่นั้นกำลังจับจ้องไปที่เหยื่อขนาดใหญ่ที่กำลังนอนแน่นิ่งเพราะความหมดแรงจากกับดักกาว หนูตัวใหญ่มันใหญ่กว่าที่ตุ๊กแกคาบมามาก หนูขยับไม่ได้มันจึงคิดว่านี่แหละเวลาที่ดีที่สุดที่จะหาอาหารซักมื้อ จิ้งจกมุ้งหน้าเข้าไปหาอาหารอย่างรวดเร็วจนลืมไปว่ากับดักกาวก็คืออุปสรรคใหญ่เช่นกัน ใช่แล้วจิ้งจกติดกับดักกาว และมันก็นอนแน่นิ่งหมดเรี่ยวแรง

“เอาหล่ะค่าดูมานานแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่าา!!” ตุ๊กแกออกมาจากซอกตู้พร้อมพูดว่า เจ้านี่โอหังยิ่งนักทำไมถึงได้ประเมินตัวเองสูงเช่นนี้ล่ะ พร้อมจ้องมองจิ้งจกแล้วเดินจากไป รอการเก็บซากจากมนุษย์ที่ร้ายกาจยิ่งกว่าตุ๊กแกเพื่อนบ้านเสียอีก…..

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าคิดว่าตนเก่ง อย่าประเมินความสามารถของตนสูงไป ไม่ควรเอาชีวิตไปเสี่ยงอะไรที่เกินตัว ควรอยู่กับความพอดีและพอกิน