ผู้ใหญ่ในครอบครัวทำแต่เรื่องให้เราอับอาย

“ย่า ทำไมย่าโพสต์แบบนี้อะ?”

“นั่นดิ ย่าเอาไปลงทำไม?” 

“ก็ฉันจะลง ทำไมฉันจะลงไม่ได้?” หยิบที่กำลังนอนตัวยาวให้บรรเทานวดขาไม่รู้สึกผิดสักนิดว่าตัวเองทำให้ลูกหลานเดือดร้อนอับอาย บรรเทาก็นวดให้ย่าต่อ สายตายังมองไปที่ลูกพี่ลูกน้องด้วยความสงสัยวา่าเกิดอะไรขึ้นหรือ เหตุใดต้องหัวฟัดหัวเหวี่ยงควันออกหูด้วย

“ก็ย่าเอารูปหนูตอนใส่กระโปรงไปลง” 

“แล้วก็เอารูปผมตอนโดนผลักไปลง” 

“ก็รูปแกตอนเด็ก ๆ น่ารักจะตาย เพื่อนฉันก็ลงรูปหลาน ฉันก็อยากเอาหลานฉันไปลงบ้าง ฉันเลี้ยงแกมา ฉันเอารูปแกไปลงมันผิดตรงไหน? ถ้าไม่ได้ฉันเลี้ยงดูจากที่แกเป็นเด็ก ๆ จะได้โตมาเถียงฉันฉอด ๆ แบบนี้ไหม?” หยิบกัดเขี้ยวกัดฟัน ล้ำเลิกบุญคุณตามสันดาน 

“ผิดดิย่า จะรูปลูกรูปหลานหรือรูปใครก็ผิดทั้งนั้น ถ้าย่าจะลง ทำไมไม่เอารูปที่มันดี ๆ หน่อย?”

“ใช่ รูปตอนผมเป็นนักกีฬาเท่ ๆ สาวกรี๊ดเต็มสนามก็มีเหอะ” 

“แกสองคนมันเรื่องมาก ฉันเลี้ยงแกมา เหนื่อยยากแค่ไหน พ่อแกมันยังไม่เลี้ยงแกเลย มัวแต่ไปติดเมียน้อย แม่แกก็ตาย ถ้าไม่ได้ฉัน ป่านนี้แกสองคนคงเป็นเด็กอนาถา นอนกินขี้อยู่ข้างถนน ฉันยังไม่ตาย ยังมีชีวิตมีโพสต์รูปก็ดีแค่ไหน แล้วทำไม? รูปนี้มันไม่ดีตรงไหนวะ?” หยิบโมโห เอาเท้ายันหน้าบรรเทาระบายอารมณ์

“โอ๊ย ผมเจ็บนะครับย่า”