ฝากติชมนิยายหน่อยค่ะ เรื่องปลายฟ้า ฝากรัก
ตั้งกระทู้ใหม่
เราไม่ใช่นักเขียนมือใหม่ มีผลงานหลายเรื่องอยู่ค่ะ แต่แต่งไม่ค่อยจบพระสมองตัน แต่เรื่องนี้ต่างออกไป เราเป็นคนที่ชอบดูซีรี่ย์แนววัยรุ่นรักใสๆมากๆ อย่างเรื่องแอบรักให้เธอรู้ กับรักนำทางไปหาเธอ เราเลยจะลองแต่งแนวนี้ดูสมองไม่ตันดี อิมเมจพระเอกเราเอามาจากเพลงจีนเพลงหนึ่งชื่อ晚风告白 ลองไปฟังคำแปลดูนะคะ คลั่งรักมาก
เรื่องเกี่ยวกับนักบินและนักข่าว ที่สายงานต่างกันไม่น่าจะโคจรหากันได้เลย แต่เพราะการไปทำงานที่ลอนดอนทั้งคู่ก็ได้เจอกันอีกครั้งในรอบ9ปี ย้อนกลับไปเมื่อ9ปีก่อน เพราะเด็กเรียนอย่างสีน้ำและจิตใจดีออกตามหาเพื่อนในห้องที่หายตัวไป เพราะตู้เกมที่สามทำให้เธอเจอกับอัตพาลเลื่องชื่อที่ไดฉายา'ขวัญใจห้องปกครอง'เพราะเขาเข้าออกยิ่งกว่าห้องเรียนซะอีก เขาต่างทำให้คนทั้งโรงเรียนกลัวเพราะข่าวลือที่ว่า'ถ้าเขาจ้องหน้าแล้วเกลียดใคร ก็แค่-ให้เข้าโรงบาล จะได้ไม่เจอหน้าที่โรงเรียน' แต่เนื้อแท้กลับต่างออกไป คนที่ใครๆก็ต่างกลัวแต่เธอดันเข้าหา ความสัมพันธ์เพื่อนลับๆก็ค่อยเติบโตขึ้น
ถ้าใครสนใจก็ตามอ่านได้ในเรื่อง ปลายฟ้า ฝากรักนะคะ มีจำนวน7ตอนแล้วน้าา
https://writer.dek-d.com/red_apple06/writer/view.php?id=2520290
อ่านแล้วชอบไม่ชอบยังไงก็ติชมได้นะคะ รับฟังทุกความคิดเห็นค่ะ จะได้พัฒนาตัวเองค่ะ ขอบคุณค่ะ
red_apple06
7 ต.ค. 66 เวลา 20:05 น.
579
views
5 ความคิดเห็น
มีคำผิดจนสะดุดและก็ใช้คำผิดความหมายหลายจุด ควรแก้ไขตรงนั้นก่อน ยิ่งเป็นนิยายรักผู้ใหญ่ ถ้าอ่านไม่ลื่นไหลเขาไปหาเรื่องอื่นอ่านดีกว่า
อ่านแล้วนะครับ ประมาณ 2 ตอน แต่ด้วยว่าผมเองยังคงเป็นมือใหม่ (มีงานเขียนเรื่องสั้นจบอยู่แค่ 3-4 ชิ้น ไม่เคยตีพิมพ์สักชิ้น เลยจะไม่ขอสำคัญตนเป็นนักเขียน) ทว่าจะขอแนะนำตามความรู้สึกโดยยึดหลักปฏิบัติที่ทั้ง ‘รุ่นกระทง’ หรือ ‘แก่พรรษา’ ควรถือปฏิบัติร่วมกัน นั่นคือ เราไม่ควรดูถูกสติปัญญาของผู้อ่านด้วยการละเลยการตรวจทานปล่อยให้ศัพท์พื้นๆ ที่ใช้กันดาดๆ หลุดรอดมาแบบผิดๆ ถูกๆ จนดูไม่สะอาดขาดความลื่นไหลจนเกินงามครับ ผมมองว่าศิลปะคืองานที่ต้องใช้ปราณีตละเอียดละออ โดยเฉพาะกับงานเขียนจะมาละเลงตัวอักษรอย่างสุกเอาเผากินนั้นเป็นการขัดฝืนกับวิถีของนักเขียนอย่างรุนแรง ส่วนแก่นสารของเรื่อง กระผมขอไม่ขอวิจารณ์ครับ เพราะไม่สันทัดงานประเภทนี้จริงๆ ครับ ด้วยความเคารพและขอเป็นกำลังใจให้ครับ
สอบถามนิดครับ ทำไมเว้นบรรทัดระหว่างบทสนทนาเยอะจัง หรือระบบมันบังคับครับ
หรือจริงๆ ควรเว้นห่างหลายบรรทัดแบบนี้ เพราะผมเองก็มือใหม่ ครับ ปกติเลยจะเว้นแค่เคาะเดียว
- การเว้นวรรคยังมีปัญหาอยู่ จุดควรเว้นไม่เว้น (ซะเยอะ) ตรงไหนควรต่อดันเว้น ไม่ว่ากัน ปัญหามือใหม่ ลองอ่านิยายหรือบทความเยอะๆ จะพอแก้ได้คับ ดูว่าเค้าเว้นยังไงกัน แล้วทำตามก็ได้คับ
- แนะนำตัวละคร คือผมไม่แน่ใจนะว่านิยายแนวนี้เค้าแนะนำตัวละครกันด้วยหรือเปล่า ผมมองว่าไม่จำเป็นคับ คุณดูเมะเอาก็ได้คับ มาถึงตอนแรกเค้าแนะนำตัวละครกันไหม ชื่ออะไรนิสัยเป็นไง การแนะนำตัวละครมักจะทำกันตอนขึ้นภาคใหม่คับ หรือถ้าเป็นมังงะก็คือ ขึ้นเล่มใหม่คับ คนจะได้จำได้ว่ามีใครโผล่มาแล้วมั้ง แต่ตอนแรกนั้นไม่จำเป็นต้องแนะนำคับ
- คำผิดเยอะมาก แล้วเป็นการผิดแบบตกหล่น ไม่ใช่การพิมพ์ผิดแบบใช้คำผิด อันนี้ไม่เอานะคับ ไล่ดูแล้วแก้ไปคับ
แค่นี้ก็น่าจะพอคับ เพราะน่าจะใช้เวลาพอสมควรแล้ว ลองค่อยๆ แก้กันไป
เท่าที่สังเกตผู้อ่านเวปนี้ น่าจะชอบแบบนี้ครับ เห็นหลายเรื่องทำอยู่ ส่วนตัวผมเองเคยยึดหลัก Show don’t tell ค่อยๆ คลายไปทีละเปลาะเป็นขยักแต่ละชั้นให้ผู้อ่านได้ขบคิด แต่กลายเป็นว่าโดนติงว่าควรต้อง เขียนวันที่ กับสถานที่ระบุให้ชัดเจนในย่อหน้าแรกว่าเรื่องเกิดที่ไหนยังไง แทบจะรั่ว 5555555
ในเรื่องการแนะนำตัวละคร สามารถทำได้ครับ กรณีเราเรามีข้อมูลมากพอที่จะทำให้ผู้อ่านสนใจได้ เพราะงั้นผมจึงมองว่ามันจึงควรที่จะเป็นตอนที่ผ่านช่วงเริ่มเรื่องไปแล้ว สำหรับผม ให้ขึ้นเป็นตอนที่ 1 2 3 แล้วอยู่ๆ ตัดไปตอนพิเศษ แนะนำตัวละคร 1 ตอน แล้วต่อ 4 5 6 อันนี้ยังดูดีกว่าเลยคับ เพราะอย่างน้อยคือผู้อ่านได้รู้จักตัวละครบ้างแล้ว พออ่านช่วงแนะนำเค้าจึงจะตั้งใจอ่านมากขึ้นคับ
อีกสาเหตุคือ ถ้าแนะนำตัวละครตั้งแต่เริ่มเรื่อง แปลว่าเราต้องวางพล็อตไว้หมดแล้วว่าใครจะโผล่มาตอนไหนบ้าง และพล็อตต้องแข็งแรงมากๆ ซึ่งผมว่านักเขียนหน้าใหม่ไม่กี่คนหรอกคับที่จะทำแบบนั้น (แต่ถ้าทำก็ดี) และตัวละครบางตัวกว่าจะโผล่มาก็โน้น 10 20 ตอน บางทีก็ลืมไปแล้วว่าอ๊ะนี้ใคร_่ะ 555+ (และยังไม่นับว่าเป็นการสปอยล์เนื้อเรื่องอีกนะคับในบางกรณี)
Show don’t tell อันนี้ปรกติคับ แค่บางครั้ง เราก็อาจซ่อนเยอะไปหน่อยคนจนอ่านไม่เข้าใจ/จับใจความไม่ได้ ก็ต้องค่อยๆ ปรับกันไปคับ อย่างของผม ก็เคยโดนวิจารณ์ว่า เรื่องราวลึกลักซับซ้อนมาก ซึ่งจะว่าเป็นเรื่องแย่ก็ได้ แต่ผมมองว่าเป็นคำชมคับ 55+
ไอเดียเข้าท่าครับ แนะนำตัวละครแยกตอนเหมือนเป็น DLC เสริมเลย พูดถึงวางพล็อตนินายสเกลขนาดใหญ่นี่เข้าใจว่ามันยากมากจริงๆ นึกถึง Game of thrones อะไรเทือกๆ นั้น ส่งนตัวผมก็มีความฝันอยากเขียนแนวนั้นให้จบสักเล่มก่อนอายุ 45 เหมือนกันครับ ตั้งใจทำเป็นแนวประวัติศาสตร์ประยุกต์ เลยกะจะค้นคว้าข้อมูลมาสร้างโลกสมมติให้สมบูรณ์ก่อนสัก 5-7 ปี ค่อยเริ่มเขียน พอมาลองเข้าจึงได้รู้ว่างานแนวนี้เป็นอะไรที่ โครตยาก ขอฝึกกับเรื่องสั้นไปก่อนแล้วกัน 55555
แต่ถ้าเป้าหมายลุล่วงคงตายตาหลับแล้วครับชาตินี้
แค่บอกแต่งไม่จบก็ไม่อยากอ่านแล้ว แบบนี้ก็มีด้วย
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?