เมื่อนักอ่านคอมเมนต์เรื่องคำผิด

เขียนผิดถ้าไม่มากจนสะดุดผมก็ไม่คอมเม้น ถ้าผิดจนอ่านแล้วไม่ไหวละ ก็ต้องเตือน

ที่ไม่ค่อยจะทนคือใช้คำผิดบริบท ผิดความหมาย

ส่วนในฐานะคนเขียนชอบให้คนคอมเม้นคำผิด คิดว่ายิ่งอายจะได้ยิ่งจำไม่ผิดอีก

แต่เข้าใจว่าคนส่วนมากไม่ชอบที่จะอายแบบนั้น ถ้าไม่หนักจริง ๆ ไม่ค่อยคอมเม้นเรื่องคำผิด

เยอะแยะ เพิ่มช่องรับฟัง(คำชม) แต่เวลาถูกติก็ดิ้นพล่าน คุณโชคดีที่แค่ไล่ตีหัว บ้างที่ทัวลงขุดญาติขึ้นมาเผา โลกอินเทอร์เน็ตก็แบบนี้ เขาไม่ขอก็เฉยไว้จะดีกว่า

-ในฐานะนักเขียน เวลามีคนแจ้งบอกเราก็รู้สึกดีนะ เพราะเขาอ่านละเอียดกว่าเราที่เป็นคนเขียนและคนตรวจเสียอีก

-ในฐานะนักอ่าน เราไม่ค่อยแจ้งค่ะ เพราะนักเขียนบางคนจิตใจไม่ค่อยแข็งแรง เวลาไปแจ้งไปบอกอะไรแล้วมักจะเกิดอาการเหวี่ยงวีนขึ้น เราไม่ขอเสี่ยงค่ะ

ขึ้นอยู่กับเวลามากกว่า ถ้าเขียนแล้วตั้งใจให้ถูกไม่ผิดพลาดก็ดีใจที่มีคนมาทัก เพราะส่วนตัวรู้ว่าเราก็เช็คมันได้ไม่ถูกหมดอยู่แล้ว ต่อให้เพ่งสายตามองยังไงสุดท้ายก็คงมีพลาดบ้าง ให้คนอ่านตรวจให้ดีด้วย เหมือนหน่วยตรวจอักษรฟรี แต่ถ้าตั้งใจให้ผลงานออกมาไม่สมบูรณ์แบบเพราะจะแก้ทีหลังอยู่แล้ว อย่างเช่นตอนตั้งใจเขียนเละๆ สนเนื้อหาก่อนและเอาลงเลยให้อ่านก่อนไม่ต้องตรวจความถูกต้องมาก ขี้เกียจแก้เรื่อยๆ ประปรายก็คงหงุดหงิดนิดๆ คำผิดบานตะไทแน่นอนชนิดไม่ต้องบอกก็รู้ และคงหงุดหงิดเพราะคิดว่าเรากำลังถูกคาดหวังให้ต้องแก้ใช่ไหม ถ้าไม่แก้จะโกรธหรือเปล่า

หรือถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงไม่ชอบคนเม้นเรื่องคำผิดเพราะอยากให้สนใจเนื้อเรื่องมากกว่า มีแต่คนจ้องจับผิดคำผิดแล้วอวดรู้ว่าฉันเก่งก็จะคิดว่า "ถ้าอย่างนั้นพร้อมๆ ตรวจคำผิดที่ฉันจะไปสนใจเป็นเรื่องรองทีหลัง ทำไมไม่วิเคราะห์ให้ได้ว่าเนื้อเรื่องที่ฉันเขียนดีหรือเลวยังไง ขอตรงนั้นได้ไหม? คำผิดนี่ย้อนดูเองก็เจอในระดับหนึ่งหรือเปล่า? ขอจุดที่ฉันจะมองข้อบกพร่องตัวเองไม่เห็นได้ไหม? ถ้าเก่งนักโชว์ความสามารด้านการวิเคราะห์เนื้อเรื่องให้เห็นด้วยสิ ไม่ใช่ทำมาเป็นจี้คำผิดแล้วอวดว่า "ฉันเก่ง" "ฉันเรียนมาดี" เมื่อก่อนมันเป็นบรรยากาศแบบเหมือนหลายคนจี้คำผิดคนอื่นเพื่อให้ตัวเองดูเก่งด้วยเลยหมั่นไส้ แต่ช่วงนี้คนจะกลัวการจี้คำผิดเพราะกลัวคนด่ามากกว่า เพราะงั้นตอนนี้ถ้าเจอคนที่เขามาคอมเมนต์คำผิดให้จริงๆ นี่เราคิดว่าตอนนี้ควรซาบซึ้งเขานะ ถ้าเขารู้ว่าเขาจะโดนอะไรแต่ยังเมนต์ให้เราคือเขายอมเสี่ยงโดนด่าเพื่อแนะนำความถูกต้องให้คุณเลย จะเพราะหวังดีอยากให้ได้ดีหรือจะเพราะหงุดหงิดความไม่ถูกต้องเลยยอมเสี่ยงโดนด่าก็เถอะ (ถึงพอเป็นเราจะขอแก้แค่ในเอกสารไม่แก้หน้าเว็บเพราะขี้เกียจอัพเดทแค่เพราะแก้คำผิดคำสองคำก็เถอะ)

เราคิดว่าคนเขียนหลายคนมันก็มีเหตุผลที่เกลียดคอมเมนต์แก้คำผิดหลายประเภทล่ะนะ คนที่ไม่ชอบเพราะทำให้เฟล ขายหน้าก็มี คนที่ขอให้คอมเมนต์หรืออยากให้คอมเมนต์แค่เพราะในใจคิดอยู่แล้วว่าฉันอยากได้คำชม และไม่คิดเผื่อเลยว่าจะโดนด่า มั่นใจจริงๆ ว่าฉันต้องได้คำชมแน่ๆ พอโดนความจริงกระแทกตรงๆ เลยโมโห คนที่อ้าแขนรับกอดของคนอื่นเต็มที่แต่ถ้าไม่มีใครเข้าไปกอดมันจะเจ็บเป็นพิเศษเป็นเรื่องปกติ หรือคนที่ไม่ชอบเพราะ "ทำไมถึงสนใจจุดนั้น ไปสนใจจุดที่ฉันอยากให้ทัก อยากให้แนะนำได้ไหม?" และมีแต่คนที่สนใจแต่จุดที่เขามองว่ามันไร้สาระเลยโมโห คนแบบนั้นก็มี

ชอบให้เตือนค่ะ เพราะบางครั้งก็ผิดแบบจขกท.ค่ะ

เป็นเรื่องใหย่ ให้อภัยไม่ได้

มานจะทำให้พาสาไทย วิบัด

หากสยามยังอยู่ ใครรบจนสุดใจ ขาดปลิ้น

เราต้องช่วยกันปกป้องพาสาไทย

ดีใจมากและขอบคุณคนอ่านรัวๆ ที่ชี้จุดพลาดให้เรา

คนเขียนหนังสือเป็นแสนๆ คำ ต้องมาไล่อ่านตัวอักษรทีละคำ

เกลาสำนวน แก้ตรงนั้นตรงนี้ โอกาสพลาดมีเยอะ

ได้คนอ่านช่วยอีกแรง ก็ต้องขอบคุณเขา

นักอ่านคอมเม้นต์คำผิดก็ดีใจค่ะ

เราเป็นนักอ่านแล้วถ้าเห็นคำผิดก็เลือก ๆ ค่ะ ถ้านักเขียนน่ารักก็จะเม้นต์บอก พร้อมเม้นต์อื่น ๆ ไปด้วย ถ้านักเขียนไม่น่ารักก็จะเลือก ว่าอยากแกล้งหรือจะปล่อยไป (นิสัยไม่ดีเลยจริง ๆ 5555+)

จริง ๆ เคยแก้คำผิดให้นักเขียนค่ะ ก็เจอแต่คำขอบคุณนะคะ

แต่เคยแก้คำผิดให้คนที่ไม่ใช่นักเขียนเหมือนกัน เป็นเพื่อนในกิลด์ พิมพ์แชทมาเขียนผิดตลอด ผิดพยัญชนะคำง่าย ๆ เหมือนออกเสียงไม่ถูก ก็เลยแก้ว่าเขียนให้มันถูกยังงี้ได้มั้ย เราอ่านแล้วมันเป็นคำอื่น อ่านไม่รุ้เรื่อง โอ้โห เราโดนทั้งด่าทั้งประชดทั้งถากถางทั้งจะตัดเพื่อน มาคิดตอนนี้แล้วก็ขำ ทำไมมันถึงร้ายแรงขนาดนั้น

เราเดาว่าเพื่อนเขาคงอาย คิดไปเองก่อนว่าตัวเองโดนดูถูกล่ะมั้งนะ อารมณ์ว่าเรียนหนังสือมาไม่ดี โง่ หรือว่าอื่น ๆ ก็เลยโกรธ และน้อยใจ รู้สึกเหมือนสังคมไม่ยอมรับ สุดท้ายจึงพาล เพราะปกติคิดว่า คนอื่นจะมองเราเป็นยังงั้น มองเราเป็นยังงี้ (ตัวเองเป็นศูนย์กลาง) ทั้งที่ฝั่งเรายังไม่ได้คิดอะไร คิดแค่ว่า ก็พิมพ์มาแล้วเราอ่านไม่ถนัด (ซึ่งเราก็มองตัวเองเป็นศูนย์กลางเช่นเดียวกันแหละ 5555+)

เป็นเรื่องที่ต้องขอขอบคุณเลยครับ เพราะเป็นการลดงานฝ่ายพิสูจน์อักษร ลด error ของงาน e-book ว่าแก้ยากแล้ว พอไปถึงขั้นรูปเล่มนี่แก้ยากสุดๆ เลยนะครับ

ส่วนตัวเราไม่อะไรนะ รู้สึกขอบคุณคนอ่านด้วยที่ตามบอกให้ เพราะบางทีมันไม่เจอจริงๆ แต่ส่วนใหญ่จะตามแก้ในต้นฉบับก่อน เพราะบางทีลงนิยายไปนานแล้ว แถมจำช่วงตัดไม่ค่อยได้ ตามหาไม่ค่อยจะเจอก็เลยจะแก้ไขในเว็บทีหลังเสมอ

ในฐานะนักเขียน มีคนช่วยแก้ให้ถือว่าเขาใส่ใจและให้ความสำคัญกับนิยายของเรา ต้องขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง

ในฐานะนักอ่าน มักไม่บอกแก้ค่ะ ถ้าเห็นว่าเขาแค่กดคีบอร์ดผิด แต่ถ้าเรามั่นใจว่าเขาเขียนผิดจริงๆ หรือเป็นเนื้อหาที่ขัดแย้ง/เขาไม่มีความรู้ที่อาจทำให้ความเข้าใจผิดในเรื่องนั้นๆ อย่างมาก จึงจะบอกนักเขียนซึ่งเกือบทุกคนก็จะขอบคุณกลับมานะคะ

สำหรับเรา ถ้ามีคนช่วยเมนต์แก้ให้จะขอบคุณมากนะ ถือเป็นพระคุณอย่างสูง เป็นแสงสว่างในค่ำคืนอันมืดมิด(เพราะแล้งเมนต์มาก เป็น0ยังดีกว่า1เพราะไม่รู้เว็บบัครึเปล่า555) ส่วนตอนเป็นนักอ่านก็ต้องมองนข.ให้ดี ถ้าเกิดไม่ได้ขอให้เราช่วยอ่านอะนะ เพราะเราไม่รู้ว่าคนอ่านเมนต์กำลังอยู่ในอารมณ์ไหน เกิดเพิ่งเลิกกับแฟนแล้วเอาอารมณ์มาใส่เมนต์เรานี่ ...ก็ไม่ไรนะ บล็อคจ้า ขอให้เจริญก็แล้วกัน 555 แต่ถ้าเกิดมีนข.คนไหนติดว่ายังไม่แก้คำผิด ปล่อยผ่านจ้า ถือว่ารู้ว่ายังไม่แก้คำผิด

ถ้ามีคนทักว่าผิดก็จะแก้ไขให้มันถูกต้องใช้คำ ใช้ไวยากรณ์ให้ถูกต้องมันก็ดีอยู่แล้ว เราเป็นคนไทยนะครับ ไม่ชอบเหมือนกันเวลาอ่าน ๆ อยู่แล้วเจอคำประหลาด ๆ ที่อ่านแล้วมันขัดหู

เอาตรง ๆ อย่าไปสนใจเลยครับ กับพวกที่ยึดอัตตาของตัวเอง ว่าสิ่งที่ข้าทำนั้นถูก ใครก็แตะไม่ได้ ใครก็ตำหนิติเตียนไม่ได้

ถ้าเป็นสมัยก่อน ผมจะ PM ไปบอกคับว่าผิดตรงไหนบ้าง เพราะอย่างว่า การบอกคำผิดในคอมเม้นต์ มันจะอยู่ตรงนั้นตลอดไปแม้ว่าเค้าจะแก้แล้วก็ตาม ผมเลยไม่ทำแบบนั้นคับ แต่ต้องเป็นเรื่องที่ผมชอบจริงๆ ถึงจะทำ เพราะการ PM มันเสียเวลาคับ

ส่วนตัวล้วน ๆ

ในฐานะคนเขียน ไม่รำคาญคนเม้น แต่รำคาญตัวเอง ที่พิมพ์ผิดมากมายแบบนั้นได้ยังไง ไปคัดลายมือมาหนึ่งหน้ากระดาษ

แต่ต้องเตือนหน่อย เพราะเจอมาเหมือนกัน คนเขียนที่รำคาญเม้นประเภทให้แก้คำผิดเหล่านี้ ให้เราลองแหย่ไปเล็กน้อย ถ้าเขาโอเค เขาจะโอเคยาว ๆ ไม่รู้สึกรำคาญเรา แต่ถ้าเขาไม่โอเค ก็คือไม่โอเค ไม่ต้องไปตำหนิอะไรเขาเพิ่มเติม เรื่องนี้ไม่มีใครถูกใครผิด

เราไม่ได้ใช้ภาษาไทยเป็นภาษาหลักในชีวิตประจำวัน และใช้โทรศัพท์มือถือใช้การลงนิยาย

ในนิยายที่แต่งจะมีคำที่สะกดผิดเพราะคิดว่าตนเองเขียนถูกต้องกับเขียนผิดเพราะมองตัวอักษรไม่ชัด จึงขอให้ผู้อ่านช่วยคอมเมนต์ไว้จะได้ตามไปแก้ไขที่หลัง สำหรับเรา เรายินดีมากค่ะ

เราขอบคุณนะที่เขาช่วยพรูฟให้ เหมือนมีคนทัก

แต่อาจจะไม่ได้ตอบทุกคนหรอก บางทีก็ทักซ้ำกันเยอะๆ แต่เราไม่ได้แก้ในเน็ตไง แก้ในต้นฉบับ

ส่วนตัวเป็นทั้งคนเขียนและคนอ่านครับ

ถ้าในถานะคนอ่านคำผิดเล็กน้อยจนไม่สะดุดตาผมก็ไม่สังเกตหรอกครับ แต่ถ้ามากจนเกินไปผมก็บอกนิดหน่อยครับเพราะในถานะคนเขียนนิยายแล้วคำผิดถือว่าเป็นคนผิดพลาดที่สามารถปรับปรุงแก้ไขให้ดีขึ้นได้ครับ

ก็อีโก้มันสูงอะพรี่ บางคนโดดจากอีโก้ลงมาคอหักตายได้เลย เม้นเตือนหน่อย รับไม่ได้ หาว่าไปเอดุเขตสั่งสอนนาง

เราไม่ซีเรียสค่ะ ดีใจด้วยซ้ำ เพราะเราพยายามพรูฟยังไงมันก็มีหลุดได้

แต่ส่วนตัว เวลาเจอนักเขียนที่เขียนผิด แล้วดูท่าจะเป็นคนแรง เราไม่กล้าติงค่ะ ไม่อยากมาหงุดหงิดอารมณ์เสียทีหลัง แต่ถ้าเป็นนักเขียนที่ดูน่ารัก เราก็จะช่วยบอกให้ค่ะ แต่อาจจะไม่ถึงกับเมนต์หาคำผิดให้ทุกตอน เอาเฉพาะที่มันสะดุดจริงๆ บวกกับคอมเมนต์เนื้อหาร่วมด้วย เพื่อไม่ให้ นข. รู้สึกว่าถูกจ้องจับผิดค่ะ