นิยายแนวจีนโบราณ ควรเขียนสไตล์ภาษาไทยหมดเลย หรือว่าใช้สไตล์ภาษาจีนด้วย คนอ่านชอบแบบไหน?

ถ้าคุณอ่านนิยายจีนเป็นประจำก็รู้เองว่าควรเขียนอย่างไร เพราะคุณจะตัดสินใจได้ว่าชอบการเขียนแบบไหนและไม่ชอบการเขียนแบบไหน นิยายดำเนินเรื่องในยุคนี้ต้องใช้ภาษาแบบนี้ ถ้ายุคนี้ต้องใช้ภาษาแบบไหนถึงจะเหมาะสม

ถ้าไม่เคยอ่านก็ควรเริ่มจากการอ่านให้มาก ยี่สิบเรื่องร้อยเรื่อง ไม่แบบนั้นก็ไม่มีทางได้เห็นตัวอย่างที่ดี

สำหรับคำตอบของกระทู้ ผมชอบภาษาที่ถูกกับยุคสมัยและบรรยากาศของเรื่อง ทุกวันนี้อ่านไลท์โนเวลที่ญี่ปุ่นเขียนเซ็ทติ้งเป็นจีนสมมุติที่ไม่มีจริงยอมรับว่า ภาษาที่ใช้ไม่จีนเท่าที่อ่านแต่แปลจีนมาก่อน จึงมีความหงุดหงิดอยู่มาก แต่ก็อ่านได้ ก็อยู่ที่คุณด้วยว่าจะทำความเข้าใจกับคนอ่านได้ไหมว่า เป็นนิยายจีนแต่ไม่จริงจังมาก เลือกจะสื่อสารและเล่าเรื่องมากกว่าใช้ภาษาที่เข้ากับยุคสมัยของเรื่อง ถ้าเรื่องดีและสนุก โดยส่วนตัวก็จะพอหยวน ๆ ได้บ้าง

สำหรับเราเอาแต่พอเหมาะ สำหรับแนวเรื่องค่ะ ถ้าไม่ได้จีนจ๋าเวอร์ เหมือนยกประวัติศาสตร์มา จัดให้สำนวนอ่านรู้เรื่องบ้าสงไม่ต้องธรรมเนียมจีนจ๋าๆก็ได้ แต่ต้องมีโทนมีมูดที่เท่ากันทั้งเรื่อง ไม่ใช่ว่า บรรทัดนี้จีนจ๋าเว่อร์ๆ วาดดาบหยกพิมาตหมื่นลี้ บรรทัดต่อมาอุทานลั่นป่าช้างกุอยู่ไหน แบบนี้ก็ไม่ได้

ผมว่าพอๆ กัน มันขึ้นอยู่กับชั้นเชิงในการเล่ามากกว่าคับ

ถ้าเคยอ่านนิยายที่ น.นพรัตน์ แปล จะเห็นว่าเป็นจีนแบบ จีนจัดๆ ซึ่งเวลาอ่านมันก็อินดีคับ และสละสลวยมากๆ เพราะฝีมือการแปลของแกเทพอยู่แล้ว แต่ก็ยอมรับว่า อ่านยากมากๆ เหมือนกัน ซึ่งไม่น่าจะเหมาะสำหรับมือใหม่เท่าไหร่ คืออ่านไปต้องตีความไปแบบวรรคต่อวรรคเลย ขนาด อ. เค้าใช้ภาษาไทยเป็นส่วนใหญ่นะคับ

เพราะงั้นผมมองว่า นิยายเราเขียนให้คนไทยอ่าน ก็ควรเอาที่คนไทยอ่านเข้าใจได้คับ แต่ก็ต้องไม่หลุดธีมด้วย อะไรยากไปก็เปลี่ยน อะไรแปลงได้ก็แปลงคับ

เช่นอย่างพวกหน่วย ลี้ เค่อ เชี้ย อะไรพวกนี้ที่คุณยกมา ผมก็พยายามเลี่ยงคับ เพราะมันตีความยากสำหรับคนไทย จะใช้เป็นหน่วยที่เป็นสากลแบบโบราณๆ หน่อยแทน เช่น คืบ ศอก ฝ่ามือ อะไรพวกนี้ จะใช้ CM KM KG อะไรพวกนี้ไม่ได้นะคับ หลุดธีมทันที -0-

ซึ่งเทคนิคพวกนี้ ถ้าไม่อ่านนิยายจีนเยอะๆ ก็ดูพวกหนังจีนเยอะๆ เอาก็ได้คับ โดยเฉพาะหนังจีนเก่าๆ พวกนี้จะเล่นคำเก่งกว่าหนังยุคใหม่ๆ อย่างผมเคยดูเปาปุ้นจิ้นภาคล่่าสุด ท่านเปาใช้หน่วยฟุต ผมนี้หลุดขำเลย 555+

มันอยู่จขกทแหละค่ะ ว่าจะแต่งแบบไหน เพราะแต่ละคนจะมีความชอบไม่เหมือนกัน และไม่เท่ากันค่ะ เพราะฉะนั้นเราคิดว่า เลือกตามใจที่จขกทเลยค่ะ ถ้าจะให้ดีศึกษาจากการอ่านนิยายของคนไทย ที่แต่งแนวจีนโบราณดีกว่าค่ะ

คิดว่ามันมีทางสายกลางที่เหมาะสมอยู่คำไหนที่ควรใช้ภาษาจีนก็ใช้ คำไหนที่ใช้ภาษาไทยแล้วเข้าใจง่ายกว่าก็ใช้ภาษาไทย เพราะการที่เราจะทับศัพท์เหมาะหรือไม่เหมาะมันอยู่กับความคุ้นเคยของคนเสพ ถ้าจีนหมดเช่น "หวางเย่（王爷，wangye）อยากได้เถาซื่อ (taoci,陶瓷）จากหลงฉวนเหยา（longquanyao，龙泉窑）" สำหรับเราคืออ่านยากมากถ้ามาแบบนี้ทั้งเล่มเราไม่อ่าน เทียบกับ "ท่านอ๋องอยากได้เครื่องปั้นดินเผาจากเตาเผาหลงฉวน" ที่อ่านแล้วเข้าใจเลย เราเลือกอย่างหลัง ซึ่งถามว่่าอย่างหลังขาดกลิ่นอายความเป็นจีนไปมั้ยหรือก็คิดว่าไม่

ถ้ามันจะขาดกลิ่นอายจีนไป น่ามาจากผู้เขียนไม่หาข้อมูลก่อนมาเขียน มโนเอาอย่างเดียวมากกว่าอยากใส่อะไรก็ใส่มา นั้นแหละหมดอารม

ดังนั้นอะไรที่คนคุ้นเคยภาษาจีนอยู่แล้วก็ใช้จีนจะได้มีบรรยากาศ มีกลิ่นอาย อ่านแล้วเป็นนิยายจีน อะไรที่คนคุ้นเป็นภาษาไทยก็ใช้ไทยจะได้เข้าใจง่าย อ่านแล้วยังไหลลื่นไปกับเนื้อเรื่องได้โดยไม่ติดขัด

เห็นด้วยกับทุกความเห็นครับ

ส่วนตัวในฐานะคนอ่านนิยายจีน ตามอ่านอยู่หลายเรื่อง ไม่ว่าภาพยนตร์หรือนิยาย ข้อสำคัญคือให้คนหลุดเข้าไปในโลกนั้นให้ได้ครับ ถึงจะเป็นเรื่องสมมติก็ตาม เพราะไม่มีใครรู้ว่าจริง ๆ แล้วมันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ หรือเปล่า

ไม่อย่างนั้นทำไมซีรีส์จีนถึงยังไปถ่ายทำบางฉากที่พระราชวังต้องห้ามล่ะครับ

ถ้าเขียนนิยายจีนโบราณสไตล์ภาษาไทย แนะนำว่าตัวเอกเป็นคนไทยยุคปัจจุบัน 100% (ถ้าเขียนเป็นคนไทยโบราณ เขียนยากหน่อย ติดวิธีการพูดนี่แหละ) ถูกส่งมาอยู่จีนโบราณ แล้วเล่าเป็น POV1 ผ่านมุมมองของตัวเอกตลอดเวลา เพราะถึงแม้เรียนภาษาจีนมาก่อนหรือดูหนังจีนปีละ 10,000 เรื่อง โป๊ะแตกว่าตัวเอกมีวิธีการพูดและความคิดไม่เหมือนคนจีนโบราณ อย่างพูดว่า Genshin Impact คนจีนโบราณงงสิว่า กั๋งฉิงอีหยูแป๊กคืออะไรวะ อักษรจีนเขียนว่ายังไง ไม่รู้สิ

เสน่ห์ของแนวนี้คือกลิ่นไอความเป็นจีนโบราณ เราเลยคิดว่าบรรยายตามยุคสมัย ใช้หน่วยหรือศัพท์จีนได้นะคะ แต่ให้ระวังเรื่องสำนวนภาษา เพราะถ้าเคยอ่านนิยายแปลมา จะเห็นว่าบางทีก็แปลตามไวยากรณ์จีนมาเลย ซึ่งก็อาจจะไม่เข้ากับจริตคนไทย เรียงประโยคแปลกบ้างอะไรบ้างลองบรรยายยุคสมัยจีนด้วยไวยากรณ์ไทยดูค่ะ เพราะกลุ่มเป้าหมายเราคือนักอ่านไทยเนอะ น่าจะตรงจริตและได้อรรถรสดีค่ะ

ไม่ต้องขนาดนั้น

แค่อย่าเอาอาหารไทย ค่านิยมไทย สิ่งของแปลก ๆ ที่ไม่ควรมีอยู่ในจีนโบราณ เข้าไปไว้ในนั้นก็พอ

สิ่งที่ควรเรียกด้วยภาษาจีน คือชื่อคน ชื่อเมือง

ส่วนชื่อวิชา หากไม่ยากเย็น ใส่สำนวนที่ดูจีนลงไปเล็กน้อยก็ได้

เอาจริง ๆ นะ แม้แต่นิยายจีนโบราณ จากคนจีนจริง ๆ เขายังใช้การบรรยายที่ดูธรรมดา ๆ ไม่ได้จะลื้อ ลื้อ อั๊ว อั๊ว ๆ อะไรขนาดนั้น (ใช้กูเกิลแปล เลยไม่แน่ใจว่าอ่านจริง ๆ มันลื้อ ๆ อั๊ว ๆ หรือเปล่า)

เขียนจีนโบราณก็ต้องใช้หน่วยนับโบราณสิคะ แล้วใส่เชิงอรรถเอา เผื่อจำไม่ได้

เชิงอรรถ เช่น ลี้ [2] ล่างสุดของกระดาษมีเส้นคั่น หมายเหตุไว้ว่า [2] หน่วยนับจีนโบราณ

ประมาณนี้ค่ะ

เราชอบสำนวนแปลของ น.นพรัตน์ และ ว.ณ.เมืองลุง เป็นสำนวนแปลที่อ่านง่ายมาก คุณใช้สำนวนแปลของสองนักแปลนี้เป็นมาตรฐานได้เลย แล้วก็ปรับให้เป็นสไตล์ของคุณเอง การเขียนนิยายจีนโบราณ ควรใช้สำนวนแบบนิยายแปลจีนจะดีที่สุด อ่านแล้วอินกับเรื่องได้ไม่ยาก ถ้าใช้สำนวนที่ดูยังไงก็ไม่ใช่จีนโบราณ บอกในฐานะนักอ่านเลยว่าเราเททันที

ถ้าคุณอ่านสำนวนแปลของ น.นพรัตน์ หรือ ว.ณ.เมืองลุง แล้วไม่เข้าใจ นั่นแปลว่าคุณยังอ่านมาไม่มากพอ คลังคำคุณยังน้อยมาก ควรไปหาอ่านนิยายแปลของนักแปลสองท่านนี้ให้มาก แล้วคุณจะได้อะไรมาอีกเยอะ

ทำแบบไหนก็ได้ให้ออกมาตลกๆอ่ะแบบที่พวกนักเขียนแนวนี้ชอบทำ คนจีนอ่านคงขำกลิ้ง