ขอวิธีเขียนบรรยายฉากโซโล่กีต้าร์ในนิยายทีครับ

นายควรรู้ก่อนว่า นิยายไม่ได้ถูกออกแบบมาสื่อสารทางประสาทหู ต่อให้ผู้อ่านเข้าใจทฤษฎีเพลงมาก่อนก็เดาเพลงของนักเขียนไม่ได้หรอก เพราะมันเงียบกริบตลอด ไม่นับเสียงรบกวนอย่างแม่เรียก เปิดทีวี เสียงแว้นวิ่งหน้าบ้าน จุดปะทะฉลองปีใหม่ ไลน์โทรมา ฯลฯ

ตอนเราเขียนก็เขียนแค่นี้แหละ โปรดคิดเสมอว่าคนอ่านเป็นมักเกิ้ล คุณควรใช้บทบรรยายสื่ออารมณ์แทนเช่น เสียงสูงเสียงต่ำ จังหวะเป็นไง เร็วช้า รื่นหู บาดหู เสียดแทงอะไรทำนองนี้ค่ะ

เขียนตัวละครเล่นกีตาร์เหมือนกันค่ะ แต่ไม่ได้ใช้ภาษา

เทคนิกมาก เพราะตนเองเคยหัดแค่กีต้าร์โปร่งกับอูคูเลเล่ค่ะ

ซึ่งเป็นการดีดแค่จับคอร์สเท่านั้น เคยเล่นเป็นเพลงแค่เพลงเดียวค่ะ ซึ่งเป็นเพลงร่มสีเทา ตอนหัดอูคูเลเล่กับคุณครูค่ะ

ถ้ากลุ่มตลาดเป็นบุคคลทั่วไป แนวนำให้บรรยายที่คนปรกติรู้ เช่น ความรู้สึก อาการ กิริยา การตอบสนอง ของตัวละครหรือผู้ชม ที่มีต่อการโซโล่กีต้า

แต่ถ้าเขียนเฉพาะให้คนมีความรู้อ่าน ก็จัดเต็มคำศัพท์ไปเลย เค้าจินตนาการตามได้

ประสบการณ์ที่ได้จากนิยายคือการดึงประสบการณ์ในสมองมาเรียบเรียงกลายเป็นประสบการณ์ใหม่

อย่างเช่นผมเขียนว่า

ภาพแบ่งเป็นสองฝั่ง ด้านซ้ายเป็นสีน้ำเงินเข้มส่วนด้านขวาเป็นสีแดงสด แต่เพราะฝีแปรงของศิลปิน สีน้ำเงินนั้นคล้ายเคลื่อนไหว ม้วนตัวเป็นเกลียวคลื่น สีแดงก็โบกพริ้วเป็นเปลวไฟทั้งที่เป็นเพียงสีแดงเสมอกัน แต่จุดที่ทั้งสองสีบรรจบกลับปรากฏสีดำเด่นชัด ทั้งที่ไม่ใช้สีดำแต่ความมืดนั้นกำลังเคลื่อนไหวเหมือนมีชีวิต ผมชักเท้าถอยหลัง แต่ไม่ทันแล้วในวินาทีนั้นความมืดกระชากวิญญาณผมดำลึกลงไปในรอยต่อระหว่างทะเลคลั่งและเพลิงนรก

การเล่าแบบนิยายจะต่อเติมประสบการณ์ที่มีของคนอ่านเพิ่มอีกครึ่งก้าวบ้าง ก้าวหนึ่งบ้าง แต่มันมีขอบเขตที่คนเขียนคนอ่านมาก ๆ จะเข้าใจว่าได้แค่นี้ ได้ประมาณนี้ แล้วเอาประสบการณ์มาเรียบเรียงเป็นประสบการณ์ใหม่ ถ้าเป็นอาหารก็จะสร้างความน่ารับประทานได้แม้คนอ่านจะไม่ได้รับรสชาติ

ดังนั้นแล้วคุณต้องทำความเข้าใจสื่ออย่างนิยายใหม่ว่ามันทำงานแบบไหน ให้ประสบการณ์แบบไหนได้บ้าง

รู้จักสีซอให้ควายฟังรึเปล่า

สํานวนสุภาษิตนี้หมายถึงการพูดสอนให้ผู้ที่มีความรู้น้อยได้ฟังแต่ผู้ฟังไม่ใส่ใจที่จะฟัง หรือฟังแต่ก็ไม่สามารถทำความเข้าใจได้ ทำให้ผู้สอนนั้นเสียเวลาเปล่า เปรียบเปรยถึงการสีซอให้ควายฟัง ไม่ว่าจะสีซอให้ไพเราะเพียงใด ควายก็ไม่สามารถจะรับรู้ถึงความไพเราะนั้นได้

อธิบายง่ายๆ แม้คนอ่านได้ฟังดนตรี 1,000,000 เพลงมาทั้งชีวิต ตราบใดไม่เคยเรียนดนตรีภาคปฏิบัติหรือไม่เข้าใจทฤษฎีดนตรี อ่านให้ตายก็ไม่เข้าใจพวกศัพท์เพลงหรือวิธีการแต่งเพลงอยู่ดี อยากได้คนธรรมดามาอ่านนิยายก็หลีกเลี่ยงการยัดความรู้มั่นหน้าของตนจะดีกว่า

เราก็เขียนเรื่องดนตรีนะคะ แต่เป็นดนตรีคลาสิก ใช้การบรรยายแบบบุรุษที่ 1 จะบรรยายแค่ประมาณนี้ค่ะ เพราะคนอ่านเค้าไม่ต้องมารู้ความสามารถก็พอ

เขาเล่นไวโอลินได้อย่างเพราะพริ้งเชียว ท่าทางแหบห้าวทั้งหมดดูจะมลายหายไปในทันทียามนิ้วมือเลื่อนแผ่วผิวสีคันชัก  มันเหมือนกับว่าเวลาได้ถูกหยุดเอาไว้แล้วตอนนี้ เสียงเพลงทำให้ข้านึกเห็นตัวเองตอนที่ร้องเพลงเปล่งเสียง ข้ารู้สึกเหมือนนกที่กำลังหัดบิน กระทั่งเสียงไวโอลินหยุดลงกะทันหันและนั่นเองที่ทำให้ข้าสะดุ้งตื่นจากฝันหวาน

กับอีกอัน

แต่แล้วเสียงฟลุทที่เขาเริ่มบรรเลงต่อนั้นทำเอาข้าชะงัก เพลงกลายเป็นเสียงสูง พริ้วใสเมือนพิคโคโร่ มาร์คแชลสามารถเล่นโน้ตสูงที่สุดในวงออร์เคสตราได้เชียวหรือ เสียงC สูงที่ดังลอดมากลางทางเดินสามารถเปลี่ยนเปลวเทียนลู่ลมที่พร่าเลือนให้มองแล้วรู้สึกสดใสในยามค่ำคืนขึ้นมาทันตา

ข้าหลับตาทิ้งตัวลงบนที่นอนราวกับกำลังฝันไป แม้เสียงนั้นจะยังตราตรึงอยู่ในหัว

มันเป็นนิยายพีเรียตหน่อยค่ะ