เปิดห้องเรียนเด็กเกาหลีป.4 กับภารกิจสุดซึ้งจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่

กำลังเป็นอยู่ในขณะนี้เลย คือถูกเพิกเฉย เวลาเราพูดอะไรไปจากวงที่คนเยอะเฮฮา พอเราพูดปุ๊ปกลายเป็นว่าเงียบ เงียบกันหมดเงียบมาก เวลาจับกลุ่ม เราจะเป็นตัวเลือกสุดท้ายตลอด เวลาเดินทุกคนจะไปเป็นคู่ ทิ้งเราไว้้ให้โดดเดี๋ยว ถึงปากจะพูดว่าไม่เป็นไรๆ เราไปได้หลายๆกลุ่มไม่จำเป็นต้องมีคู่ แต่ความจริงแล้วมันโดดเดี่ยวมาก เวลานั่งโต๊ะ โต๊ะ ประจำคือโต๊ะเดี่ยว เราก็นั่งคนเดียว แต่เวลาย้ายตึกไปเรียนที่อื่น เราก็ต้องนั่งคนเดียว หรือไม่ก็ย้ายไปนั่งกะเพื่อนๆคนอื่นที่อยู่คนละกลุ่ม ใช่ไงคนในกลุ่มไม่เอาเราเลย แต่ว่าพอมีงานที่เหมาะกะทางเราเค้าจะเลือกเรา เราคล้ายตัวเลือกสุดท้าย ถูกให้ขับรถให้เพราะเมื่อยขี้เกียจเดิน ถูกเพื่อนด้วยกันมองด้วยความรังเกียจ(อันนี้คนในกลุ่ม)เราก็ไม่รู้หรอกว่าเราคบกะพวกเขาได้อย่างไร แล้วทำไมไม่ไปคบกันคนอื่น มันก็พูดยากเหมือนนะกันว่าทำไม เราทำงานธนาคารโรงเรียน เราก็ต้องอยู่กะพวกเขา เวลาเราต้องการอะไรอยากไปไหน พวกเขาไม่ไปกะเราเลยซักคน เพิกเฉย แต่เวลาพวกเขาอยากไปไหนก็จะไปเป็นกลุ่มใหญ่ๆ เราคล้ายเสนียดในกลุ่มเข้าไปทุกที แต่เราไปในไม่ได้ คิดเสมอว่าเรียนจบเมื่อไหร่ เราคงจะไม่ได้เจอกันอีก

เราอยากมีเพื่อน ไม่จำเป็นว่าต้องเป็นปริมาณเพื่อนที่เข้าใจเราและเราเข้าใจเขา
แต่ว่าเพื่อนในปัจจุบันเราก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร คงจะหัวเราะให้ชะตากรรมตัวเองต่อไป
เราอาจจะเป็นคนไม่ดี สกปรก น่ารังเกียจของเพื่อนๆ ยังไงซะเราคือหัวอกเดียวกันนะซอกแจ
ตลอดมานี้เราหัวเราะให้ตัวเองยิ้มให้ตัวเองเสมอ แม้ใครเค้าจะคิดอย่างไรกับเราก็ตาม เพื่อนในกลุ่มจะไม่นับเราแล้วก็ตามแต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ เราอยากให้ข้อความนี้รับรู้ถึงเพื่อนๆของเรามาก
หวังว่าเพื่อนๆคงจะไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ตอนนี้แบบเรา
จึงเขียนมาเพื่อระบาย
หวังว่าเธอจะเข้าใจฉันในแบบที่ฉันเป็นแม้จะพยายามแก้ไขแล้วก็ตาม

อ่านแล้วน้ำตาร่วงเลยค่ะ T^T
คุณครูเยี่ยมมากๆ เลย

ซึ้ง จริงไม่ใช่แค่เด็กประถมนะ มัธยมก็เป็นนะบางทีน่ะ

 โอ้โห ถือเป็นรายการที่ให้ความคิดดีๆ อีกมาก อละเป็นประโยชน์ต่อหลายๆ คนด้วย อยากให้รายการนี้มีในเมืองไทย และให้โอกาสกำลังใจ

สังคมไทย ก็มีแบบนี้เยอะนะ ไม่เจอกับตัวไม่สำนึกหรอก

อ่านแล้วน้ำตาร่วงเลยค่ะ T^T
คุณครูเยี่ยมมากๆ เลย

การเลือกปฎิบัติและสองมาตรฐานมันเป็นเรื่องที่พบเห็นได้บ่อยในสังคมจริงๆ ทั้งๆที่คนๆนั้นเขาอาจจะเป็นคนดี เขาอาจจะมีความสามารถมากกว่าที่เราคิด แต่เรากลับปิดกั้นและเพิกเฉยต่อเขาเพียงแค่เพราะรูปลักษณ์ภายนอก ถึงมันจะเป็นแค่เรื่องราวของเด็กป.4 แต่มันกลับสะท้อนให้เห็นภาพหลายๆอย่างของสังคม ขอบคุณพี่เป้มากนะคะที่นำเรื่องราวดีดีแบบนี้มาให้ได้อ่าน ^^

 โอ้โห ถือเป็นรายการที่ให้ความคิดดีๆ อีกมาก อละเป็นประโยชน์ต่อหลายๆ คนด้วย อยากให้รายการนี้มีในเมืองไทย และให้โอกาสกำลังใจ

 อ่านเเล้วชอบมากมายค่ะ ^^ 

 อ่านแล้ว นับถือครูที่เกาหลีมากครับ 
อยากให้เมืองไทยมีแบบนี้มั่งจัง 

 อยากให้มีที่ไทยมั่งTwT

สุดยอดจริงๆเลย

น่ำตาไหล รายการนี้ดีมาก
อยากให้เอามาฉายที่ไทย
สังคมไทยสมัยนี้มีแต่คนสองมาตรฐาน

ซึ้ง*0*

ซึ้งใจ

หนูเองก็เคยประสบชะตากรรมคล้ายๆกับซอกแจเหมือนกัน เพื่อนไม่ค่อยสนใจ ชอบล้อหนู พอมีคนเสนอให้หนูเป็นหัวหน้าห้อง หรือหัวหน้าหมู่ลูก็หาว่าหนูปัญญาอ่อน แต่ตอนนี้สนิทกันแล้ว (เพราะจะลอกการบ้านหนู 555)

ซึ้ง จริงไม่ใช่แค่เด็กประถมนะ มัธยมก็เป็นนะบางทีน่ะ

รายการนี้ดีจัง อยากให้มาฉายในไทยบ้าง

เอามาฉายไทยซะ!! เรื่องแบบนี้ไม่ใช่แค่ประถม..มัธยมบางทียังมีเลย!!

 อย่างซึ้งค่ะ TWT

ครูเกาหลีสุดยอดเลย

สุดยอดจริงๆเลยค่ะ ซึ้งมากมาย สงสารซอกแจอ่า แต่ก็ดีแล้วค่ะที่เพื่อนๆยอมรับ

 ซึ้งมากๆเลยค่ะ น่าจะเอามาฉายในไทยบ้างนะคะ เพราะหนูเคยพบเจอเหตุการณ์แบบนี้กับเพื่อนคนนึงของหนู

อ่า ดูแล้วแทบร้องไห้ เราโดนอย่างนี้ตั้งแต่เด็กเลย

ตอนโรงเรียนประถม ผิวก็คล้าแล้วก็ลายเป็นจุดๆ เรียนก็ไม่เก่ง หน้าก็ไม่ดี คือประมาณว่าไม่เก่งอะไรเลย ก็เลยไม่ค่อยมีเพื่อน มีแบบน้อยนิดจริงๆ ส่วนใหญ่ก็เป็นเพื่อนผู้ชายแบบพวกที่ไม่สนเรื่องพวกนี้ เราก็เลยจะห่ามๆออกทอมๆมาตั้งแต่เด็ก

พอขึ้นมัธยมสอบติดโรงเรียนรัฐบาล(ห้องคิงด้วยแหละ) มันมาอีกแล้วเพื่อนผู้หญิงก็ไม่ค่อยมี มีแต่เพื่อนผู้ชายกับเพื่อนผู้หญิงบางคน แล้วจะมีหัวหน้าห้องเป็นผู้หญิงแล้วมีแบบเป็นแก๊งประมาณครึ่งนึงของห้องรวมเป็นกลุ่มอยู่ เท่าที่รู้แก็งนี้ค่อนข้างไม่ชอบเราอะนะ เคยมีเพื่อนมาบอกว่าพวกนี้อะนินทาเราประมาณว่า ปากเราไม่ดี(แบบว่าเราค่อนข้างพูดกวนน่ะ)แล้วยังนี้จะมีผัวหรอ ฟังแล้วแบบสรุปพวกแกมาโรงเรียนเพื่อหาผัวหรอ =[]= แล้วทุกคนในกลุ่มนี้แบบเกลียดเราตามเลยอะ

ทนมา6ปี น้องซอกแจยังโชคดีนะ มีอาจารย์อย่างนี้น่ะ

สังคมไทย ก็มีแบบนี้เยอะนะ ไม่เจอกับตัวไม่สำนึกหรอก

ดีใจด้วยนะ ซอกแจ :D