คือไม่เคยอา่นนิยายนะ เเต่จริงๆ เป็นคนใช้การตลาดอุปโภคเเบบยิงตรงประเด็น มองทาเก็ตกรุปออก คือรู้ว่าเขียนนิยายวัยรุ่น กลุ่มคนอ่านอายุประมาณเท่าไหร่

การเเจกอัลบัมไม่ใช่น้ำจิตน้ำใจเเต่คือการตลาด เหมือนเครื่องดื่มน้ำชาชอบใช้ ซื้อขวดเก็บฝาส่งชิงโชค ยังไงก็คือได้กับได้

นิยายใช้อิมเมจไอดอลเกาหลี ก็เพราะจะดึงคนอ่านให้เข้ามาอ่านตามอิมเมจ ง่ายๆ คือจูงใจติ่ง ความรู้สึกคือไม่ต่างจากการอ่านฟิคไอดอล คือฟิคเอ็กยูรึเปล่า

ถ้าจะมองว่านักเขียนคนนึงประสบความสำเร็จที่ตรงไหน สำหรับคนนี้มองว่าส่วนตัวเขามีทุน (เพราะเห็นโฆษณาเฟซบุคบ่อยมาก) มีทุนพอที่จะทำหนังสือ จ้างทำปก จ้างบ.กฟรีเลนซ์ เเละมีทุนซื้ออัลบัมเกาหลีเเจก

การทำมือไม่ใช่นิยายที่ฉีกรูปเเบบเเนวในท้องตลาด เเต่การทำมือคือการทำนิยายที่เดินไปพร้อมเเละใช้กระเเสของท้องตลาด เป็นนักเขียนทำมือเผลอๆ ได้เงินเยอะกว่าสนพ.อีก (ถ้าขายได้จำนวนที่มากพอ)

ข้อดีของการทำมือคือนักเขียนได้สื่อสารในสิ่งที่ต้องการทุกอย่าง นักอ่านได้เจอนิยายที่อาจจะตรงความต้องการของตัวเอง นักเขียนทำมือต้องดูอุปโภคบริโภคค่อนข้างมาก พูดง่ายๆ เหมือนใครก็ทำได้จริงๆ ก็คือไม่ได้ยาก ใครก็ทำได้จริงๆ เเต่เรื่องยอดขายปัดไปเป็นอีกเรื่องนะ

สมัยนี้คนนักเขียนทำมือเยอะมาก เเต่สิ่งเเรกที่ควรจะทำคือทำให้ตัวเองผ่านสนพ.ก่อนรึเปล่า เพราะมองเเบบโลกไม่สวยมันไม่ได้ง่าย ไม่่ได้อยากจะทำอยากจะขายก็ขายได้ โฆษณาเฟซบุคมีค่าโปรโมทเท่าไหร่ จะตั้งอัพยังไงชวงเวลาไหนเพื่อให้คนเข้ามากดคลิกอ่านนิยาย คือไม่ง่ายอะ ยาก

เเต่นักเขียนหรือเจ๊เนี่ย ขายฝันเด็กรุ่นใหม่มากๆ การทำมือไม่ใช่สิ่งที่ผิด เเต่อิสระมากไปจะทำให้หนังสือผ่านการคัดกรองคุณภาพรึเปล่า ไม่ใช่ว่าเขียนไม่ดีนะ เเต่หมายถึงการอ้างอิงข้อมูลที่อาจจะไม่ถูกต้อง เขียนนิยายบางทีไม่ใช่เเค่เสิร์ชกูเกิลอะ คนอ่านไม่รู้ว่าถูกหรือผิด ส่วนคนเขียนงานก็ไม่ได้รับการกลั่นกรองมาอย่างที่ถูกที่ควร

ถ้าพูดความเชื่อมั่น นักเขียนที่ผ่านสนพ.ลงมาเเล้วทำมือจะได้รับความเชื่อมั่นมากกว่า

สมัยนี้เป็นกันง่ายมาก ง่ายเกินไป มีเงินทุนก็ส่ง B2S ได้เเล้ว (ไม่ได้เหมารวมว่านิยายจะดีไม่ดี)

เเต่มองว่านักเขียนสมัยนี้เป็นกันง่ายเกินไป มียอดวิวในเว็ปหน่อย ติดท็อปหน่อย ก็เปิดพรีออเดอร์ละหาคนทำปกละ ขายละ

ยังไม่เคยได้พิจารณานิยายของตัวเองจริงๆ เลยว่าดีจริงรึเปล่า ขายไปเเล้วอีกสิบปีมาอ่านความสนุกมันจะยังคงทนเเบบนี้อยู่มั้ย เพราะที่ขายเเละที่ซื้อก็อยู่ได้เพราะปัจจัยอื่นๆ ทั้งสิ้น

อยากให้นักเขียนที่คิดจะทำมือลองกมมองดูนิยายของตัวเองจริงๆ ก่อน โดยเฉพราะน้องๆ หนูๆ เพิ่มอ่านนิยายมาไม่ถึงสิบปีด้วยซ้ำ บางคน 15 เเน่นอนว่าการรักการอ่านไม่ได้เกิดขึ้นตั้งเเต่ตอน 2 ขวบ การที่มีนักอ่านเข้ามาบอกว่า รวมเล่มนะ ทำเล่มเถอะอยากได้ คือการที่มีคนเห็นคุณค่าในงานของเรา มีคนต้องการงานของเราเนี่ยมันเป็นความรู้สึกที่หอมหวานมาก เเต่พันคนอาจจะมีคนซื้อเเค่ 50 ก็ได้

ไม่ต้องรีบอยากมาทำมือ เขียนจบส่งสนพ.ก่อน อายุยังน้อยๆ เก็บเกี่ยวประสบการณ์ไปก่อน อย่าเพิ่งมาลงทุนกับธุรกิจที่ตัวเองเป็นทั้งนักผลิต นักตรวจสอบ นักบัญชี นักโฆษณา เเถมยังเป็นนักบริการด้วย เพราะบางทีต้องมาคอยตอบคำถามนักอ่าน ที่อาจจะเรียกได้ว่าเป็นลูกค้าของตัวเอง

มันไม่ใช่เรื่องง่าย ถึงโอกาศจะเปิดกว้างให้เราทำมากขึ้น มีหน้าร้านเปิดรับให้ไปวางขาย เเต่ดูปัจจัยอื่นๆ ด้วย เราจะรับได้มั้ยถ้าเห็นนิยายตัวเองขายมือสอง เราจะรับได้มั้ยว่ามีเสียงนักอ่านวิจารณ์รุนเเรง เราจะเเก้ปัญหายังไงถ้าเกิดไปรษณีย์ส่งหนังสือให้เเล้วหนังสือบุบยับเเล้วนักอ่านขอเคลม เจอความเรื่องมากของคนอ่าน อาจจะเจอนักอ่านโกงด้วยถ้าทำบัญชีไม่ดี

การทำหนังสือทำมือมันปั่นทอนมากเพราะเราจะไม่ใช่เเค่เขียนอย่างมีความสุขเเล้ว จะมียอดขาย ความคาดหวัง เครียดกับคอมเมนต์ก็พอเเล้วเเต่ตอนนี้ต้องมาเครียดกับยอดขาย ปกนิยายก็ปกไปเเล้วขั้นต่ำ 2500+ จะต้องขายยังไงให้พ้นต้นทุนเเล้วได้กำไร มีเเต่เรื่องให้คิดทั้งนั้น

คนที่อายุ 25+ ขึ้นไปยังทำไปถอนหายใจไปเลยด้วยซ้ำบางที

ขอให้คิดเยอะๆ โลกมันไม่ได้สวยถ้าหนูไม่มีเงิน พ่อเเม่ไม่ซัพพอร์ช เอาโลกความจริงมาพูดกันเถอะ อย่าขายฝันเด็ก

ขอบคุณที่สร้างบทความดีๆแบบนี้มาให้อ่านะค่ะพี่น้ำผึ้ง รู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาเยอะเลย

คือไม่เคยอา่นนิยายนะ เเต่จริงๆ เป็นคนใช้การตลาดอุปโภคเเบบยิงตรงประเด็น มองทาเก็ตกรุปออก คือรู้ว่าเขียนนิยายวัยรุ่น กลุ่มคนอ่านอายุประมาณเท่าไหร่

การเเจกอัลบัมไม่ใช่น้ำจิตน้ำใจเเต่คือการตลาด เหมือนเครื่องดื่มน้ำชาชอบใช้ ซื้อขวดเก็บฝาส่งชิงโชค ยังไงก็คือได้กับได้

นิยายใช้อิมเมจไอดอลเกาหลี ก็เพราะจะดึงคนอ่านให้เข้ามาอ่านตามอิมเมจ ง่ายๆ คือจูงใจติ่ง ความรู้สึกคือไม่ต่างจากการอ่านฟิคไอดอล คือฟิคเอ็กยูรึเปล่า

ถ้าจะมองว่านักเขียนคนนึงประสบความสำเร็จที่ตรงไหน สำหรับคนนี้มองว่าส่วนตัวเขามีทุน (เพราะเห็นโฆษณาเฟซบุคบ่อยมาก) มีทุนพอที่จะทำหนังสือ จ้างทำปก จ้างบ.กฟรีเลนซ์ เเละมีทุนซื้ออัลบัมเกาหลีเเจก

การทำมือไม่ใช่นิยายที่ฉีกรูปเเบบเเนวในท้องตลาด เเต่การทำมือคือการทำนิยายที่เดินไปพร้อมเเละใช้กระเเสของท้องตลาด เป็นนักเขียนทำมือเผลอๆ ได้เงินเยอะกว่าสนพ.อีก (ถ้าขายได้จำนวนที่มากพอ)

ข้อดีของการทำมือคือนักเขียนได้สื่อสารในสิ่งที่ต้องการทุกอย่าง นักอ่านได้เจอนิยายที่อาจจะตรงความต้องการของตัวเอง นักเขียนทำมือต้องดูอุปโภคบริโภคค่อนข้างมาก พูดง่ายๆ เหมือนใครก็ทำได้จริงๆ ก็คือไม่ได้ยาก ใครก็ทำได้จริงๆ เเต่เรื่องยอดขายปัดไปเป็นอีกเรื่องนะ

สมัยนี้คนนักเขียนทำมือเยอะมาก เเต่สิ่งเเรกที่ควรจะทำคือทำให้ตัวเองผ่านสนพ.ก่อนรึเปล่า เพราะมองเเบบโลกไม่สวยมันไม่ได้ง่าย ไม่่ได้อยากจะทำอยากจะขายก็ขายได้ โฆษณาเฟซบุคมีค่าโปรโมทเท่าไหร่ จะตั้งอัพยังไงชวงเวลาไหนเพื่อให้คนเข้ามากดคลิกอ่านนิยาย คือไม่ง่ายอะ ยาก

เเต่นักเขียนหรือเจ๊เนี่ย ขายฝันเด็กรุ่นใหม่มากๆ การทำมือไม่ใช่สิ่งที่ผิด เเต่อิสระมากไปจะทำให้หนังสือผ่านการคัดกรองคุณภาพรึเปล่า ไม่ใช่ว่าเขียนไม่ดีนะ เเต่หมายถึงการอ้างอิงข้อมูลที่อาจจะไม่ถูกต้อง เขียนนิยายบางทีไม่ใช่เเค่เสิร์ชกูเกิลอะ คนอ่านไม่รู้ว่าถูกหรือผิด ส่วนคนเขียนงานก็ไม่ได้รับการกลั่นกรองมาอย่างที่ถูกที่ควร

ถ้าพูดความเชื่อมั่น นักเขียนที่ผ่านสนพ.ลงมาเเล้วทำมือจะได้รับความเชื่อมั่นมากกว่า

สมัยนี้เป็นกันง่ายมาก ง่ายเกินไป มีเงินทุนก็ส่ง B2S ได้เเล้ว (ไม่ได้เหมารวมว่านิยายจะดีไม่ดี)

เเต่มองว่านักเขียนสมัยนี้เป็นกันง่ายเกินไป มียอดวิวในเว็ปหน่อย ติดท็อปหน่อย ก็เปิดพรีออเดอร์ละหาคนทำปกละ ขายละ

ยังไม่เคยได้พิจารณานิยายของตัวเองจริงๆ เลยว่าดีจริงรึเปล่า ขายไปเเล้วอีกสิบปีมาอ่านความสนุกมันจะยังคงทนเเบบนี้อยู่มั้ย เพราะที่ขายเเละที่ซื้อก็อยู่ได้เพราะปัจจัยอื่นๆ ทั้งสิ้น

อยากให้นักเขียนที่คิดจะทำมือลองกมมองดูนิยายของตัวเองจริงๆ ก่อน โดยเฉพราะน้องๆ หนูๆ เพิ่มอ่านนิยายมาไม่ถึงสิบปีด้วยซ้ำ บางคน 15 เเน่นอนว่าการรักการอ่านไม่ได้เกิดขึ้นตั้งเเต่ตอน 2 ขวบ การที่มีนักอ่านเข้ามาบอกว่า รวมเล่มนะ ทำเล่มเถอะอยากได้ คือการที่มีคนเห็นคุณค่าในงานของเรา มีคนต้องการงานของเราเนี่ยมันเป็นความรู้สึกที่หอมหวานมาก เเต่พันคนอาจจะมีคนซื้อเเค่ 50 ก็ได้

ไม่ต้องรีบอยากมาทำมือ เขียนจบส่งสนพ.ก่อน อายุยังน้อยๆ เก็บเกี่ยวประสบการณ์ไปก่อน อย่าเพิ่งมาลงทุนกับธุรกิจที่ตัวเองเป็นทั้งนักผลิต นักตรวจสอบ นักบัญชี นักโฆษณา เเถมยังเป็นนักบริการด้วย เพราะบางทีต้องมาคอยตอบคำถามนักอ่าน ที่อาจจะเรียกได้ว่าเป็นลูกค้าของตัวเอง

มันไม่ใช่เรื่องง่าย ถึงโอกาศจะเปิดกว้างให้เราทำมากขึ้น มีหน้าร้านเปิดรับให้ไปวางขาย เเต่ดูปัจจัยอื่นๆ ด้วย เราจะรับได้มั้ยถ้าเห็นนิยายตัวเองขายมือสอง เราจะรับได้มั้ยว่ามีเสียงนักอ่านวิจารณ์รุนเเรง เราจะเเก้ปัญหายังไงถ้าเกิดไปรษณีย์ส่งหนังสือให้เเล้วหนังสือบุบยับเเล้วนักอ่านขอเคลม เจอความเรื่องมากของคนอ่าน อาจจะเจอนักอ่านโกงด้วยถ้าทำบัญชีไม่ดี

การทำหนังสือทำมือมันปั่นทอนมากเพราะเราจะไม่ใช่เเค่เขียนอย่างมีความสุขเเล้ว จะมียอดขาย ความคาดหวัง เครียดกับคอมเมนต์ก็พอเเล้วเเต่ตอนนี้ต้องมาเครียดกับยอดขาย ปกนิยายก็ปกไปเเล้วขั้นต่ำ 2500+ จะต้องขายยังไงให้พ้นต้นทุนเเล้วได้กำไร มีเเต่เรื่องให้คิดทั้งนั้น

คนที่อายุ 25+ ขึ้นไปยังทำไปถอนหายใจไปเลยด้วยซ้ำบางที

ขอให้คิดเยอะๆ โลกมันไม่ได้สวยถ้าหนูไม่มีเงิน พ่อเเม่ไม่ซัพพอร์ช เอาโลกความจริงมาพูดกันเถอะ อย่าขายฝันเด็ก