ย้อนรอยละครดังในอดีต ลอดลายมังกร

ปู่ตกยากอยู่ปีเต็มๆ... แต่สิ่งเดียวที่ทำให้ปู่ไม่เคยสิ้นหวัง หรือหมดกำลังใจที่จะสู้ชีวิต ก็คือนิทานจีนเรื่องหนึ่งซึ่งย่าทวดชอบเล่าให้ปู่ฟังเสมอ สมัยที่ปู่ยังเด็กๆ

นิทานเรื่องนั้นมีว่า ... ในสมัยราชวงศ์ถัง มีชายหนุ่มแซ่หวู่คนหนึ่ง

มีอาชีพตัดฟืนขาย วันหนึ่งในฤดูหนาวเขาขึ้นไปหาฟืนบนภูเขาสูง พอดีหิมะตกหนักเลยหาทางกลับลงมาไม่ได้ คนแซ่หวู่หลงทางวนเวียนอยู่บนเขาเป็นเวลาหลายวันทั้งหนาวเย็นและหิวโหย จนกระทั่งไปพบกับนางปีศาจจิ้งจอกตัวหนึ่งเข้า  นางปีศาจพึงพอใจในรูปโฉมของคนตัดฟืนจึงขอให้เขาอยู่กินกับนาง  โดยสัญญาว่าจะใช้อำนาจที่นางมีอยู่ทำให้เขากลายเป็นเศรษฐี

ไม่ต้องเที่ยวหาฟืนให้ลำบากลำบนอีกต่อไป คนตัดฟืนถามว่าข้าจะต้องให้อะไรนางเป็นสิ่งตอบแทน  นางปีศาจตอบว่า เวลาที่เหลืออยู่ทั้งหมดในวัยหนุ่มของเจ้า  แต่คนตัดฟืนไม่ตกลง  นางปีศาจจิ้งจอกจึงสัญญาว่าถ้าหากเขายอมอยู่กินกับนาง นางจะใช้อำนาจที่มีอยู่ทำให้เขาเป็นคนแข็งแรงที่สุดในโลก สามารถตัดฟืนได้เป็นพันเท่าของที่เคยตัดได้ในวันหนึ่ง  คนตัดฟืนถามว่า ข้าจะต้องให้อะไรนางเป็นสิ่งตอบแทน

นางปีศาจตอบว่า ดวงตาที่งดงามดวงหนึ่งของเจ้า แต่คนตัดฟืนก็ไม่ยอมตกลง  นางปีศาจโกรธจัดจึงสาปให้เขาหลงทางอยู่บนเขาอย่างนี้เป็นเวลาร้อยปี

เมื่อครบเวลาร้อยปี นางปีศาจจิ้งจอกก็กลับมาหาคนตัดฟืนอีกครั้ง

และยื่นข้อเสนอต่างๆ เช่นเดิม แต่คนตัดฟืนไม่ยอมตกลงด้วย นางปีศาจอ่อนใจจึงถามว่า ถ้าเช่นนั้นเจ้าต้องการอะไร คนตัดฟืนตอบว่า ข้าไม่ต้องการสิ่งใดนอกจากขอให้ตัวข้าเองมีความอดทนที่จะเดินหลงทางอยู่บนเขาลูกนี้  ไม่ว่าจะอีกกี่ร้อยปีก็ตาม  นางปีศาจต้องยอมแพ้ความเข้มแข็งอดทนของคนตัดฟืน  ยอมถอดคำสาปและพาเขาลงมาส่งที่พื้นล่าง

ปู่บอกว่า ในโลกนี้นอกจากพ่อแม่แล้วไม่มีใครจะให้อะไรเราเปล่าๆ

โดยไม่เรียกร้องสิ่งตอบแทน  และถ้าเราไม่ต้องการเป็นหนี้บุญคุณใครโดยไม่รู้จักจบสิ้น  เราก็ต้องช่วยเหลือตัวเองให้มากที่สุด และอดทนให้มากที่สุด

เมื่อเวลาหนึ่งปีผ่านพ้นไป... นางปีศาจจิ้งจอกในชีวิตของปู่ก็ถอดคำสาป....

ทางบริษัทฝรั่งที่ปู่สั่งซื้อสินค้าส่งเงินมาชดเชยค่าเสียหายและตั้งให้ปู่เป็นตัวแทนจำหน่ายในประเทศไทย... ปู่เล่าว่า ปู่กำเงินในกระเป๋ากางเกงแน่น รู้สึกเหมือนหัวใจโตจนคับอก สิ่งแรกที่ปู่ทำก็คือ เดินเข้าไปในห้อยเทียนเหลาและสั่งอาหารดีๆ มาเต็มโต๊ะ ตั้งใจว่าจะกินให้สมกับที่อยากมานาน แต่เอาเข้าจริงๆปู่ก็กินไม่ลง ได้แต่นั่งเอาตะเกียบเขี่ยกับข้าวเล่น และเป็นบทเรียนให้ปู่รู้ว่าคนเราไม่ควรจะโลภจนเกินกำลัง