พ่ออยากให้เราเรียนแพทย์ แต่เราไม่อยากเรียน(มาก!)

เราก็เป็นนะ พ่อแม่อยากให้เราเป็นหมอ แต่เราไม่ค่อยอยากเป็นอ่ะ = = เราอยากเรียนด้านภาษาแบบเอกอังกฤษไรงี้มากกว่าเพราะเราถนัด เหมือนเธอเป๊ะก็ตรงที่ว่าเวลาเจอบ้านสวยๆก็พูดลอยๆว่าเออบ้านนี้สวยดีนะ พ่อแม่จะบอกว่าเป็นหมอสิแล้วจะได้ซื้อ ประจำเลยค่ะ แม่เราบอกว่าไม่ได้บังคับแต่อยากให้เป็น แต่เรารู้สึกเหมือนโดนบังคับ จขกท.ก็ลองพูดดีๆอีกสักรอบ ถ้าเขาไม่ยอมก็พูดตรงๆเลยค่ะ ว่าอยากเป็นไกด์ไม่ได้อยากเป็นหมอ เพราะถ้าเราฝืนเรียนในสิ่งที่เราไม่ชอบเราจะไม่มีความสุข เลือกเรียนสิ่งที่ชอบอย่างมีความสุขที่กว่านะ สู้ๆค่ะ.

อันไหนชอบก็เรียนเถอะค่ะ ^^

พ่อกับแม่เคยอาบน้ำร้อนมาก่อนแต่อาจจะอาบมาคนละอ่างกับทางเราเรียนก็ได้นะ
เลือกเรียนในสิ่งที่ชอบ เลือกเรียนในสิ่งที่ใช่เลยค่ะ เพราะถ้าไปเรียนในสิ่งที่ไม่ชอบถึงเงินเยอะแค่ไหนก็ไม่สุขหรอกค่ะ ถนัดด้านไหนเก่งทางไหนก็เอาทางนั้นไปเลยค่ะ ^^

จบมามีงานทำทั้งนั้นแหละ อยู่ที่เรา เลือกงานรึป่าวเรื่องมากรึป่าว นู้นนี่นั่นรึป่าว งานอ่ะมีรอให้คนไปทำเยอะแยะไป ไม่ว่าคณะไหนก็ต้องมีสายอาชีพในตัวอยู่แล้วค่ะ ไม่มีคณะไหนที่สอนไปโดยไม่มีประโยชน์ในอนาคตหรอกค่ะ ^^

ปล.จะทนเรียนสิ่งที่ใจไม่รักไหวเหรอ เลือกเรียนในสิ่งที่รักจริงๆมันจะทำให้เรามีพลังที่จะต่อสู้และฝ่าฟันเพื่อมัน
ปล2.สู้ๆนะคะ >< ลองคุยกันดูนะคะ จขกท.

แม่เราอยากให้เป็นครู แต่เราอยากเป็นวิศวะกร คือแบบแรกพบสบตาใช่เลย แม่ก็แบบจะชอบพูดนั่นและเป็นครูมันดีนะบลาๆ เราก็ฟังแต่ไม่ทำตามอิอิ  ฉันก็รักของฉันเข้าใจบ้างมั๊ยยยย 
กรีดร้องอย่างโหยหวน พอเถอะ=_= เป็น จขกทนี่ลำบากนะเนี่ย เราว่าพ่อเธอน่าจะแค่โมโหคือไม่พอใจเพราะเขาหวังไว้สูงแต่ไม่ถึงกับไม่ให้เรียนนะ เอาเป็นว่าเราสนับสนุนให้ทำตามสิ่งที่ชอบนะคะ 

น้องต้องแสดงวามตั้งใจอย่างแรงกล้า
หนักแน่น หยุดพูดเล่นลองเชิงได้แล้ว
เพราะแทบไม่เหลือเวลาแล้ว
นี่คือโอกาสสุดท้าย
ถ้าพลาดน้องอาจเสียใจไปตลอดชีวิต
ประเทศไทยไม่พัฒนาก็เพราะคนมีความคิดแบบพ่อน้องนี่แหละ
ที่ถูกคือ "ทุกสาขาอาชีพ ต้องการคนเก่งไปพัฒนา"
และยังต่อยอดในสิ่งที่เรารักไปได้อีกไกล แต่พ่อน้องมีโลกทรรศน์แค่นี้ เขาเลยมีธีคิดได้แค่นี้

บอกพ่อว่าไม่เป็นหมอก็ซื้อคฤหาสน์ได้คะ....

/ข้ามคอมเม้นนี้ไป

ถามพ่อว่า "ถ้าเป็นหมอแล้วคนไข้อาการทรุดหรือว่าตายล่ะ" เพราะมันคือความเสี่ยงที่หมอต้องแบกรับครับ ทุกวิชาชีพมีความเสี่ยงที่จะต้องแบกรับแต่คนส่วนใหญ่มักไม่มองจุดนั้นตอนที่ทำการเลือกวิชาชีพ จะมองก็แต่ "จบมามีงานทำมั้ย" "จบมาเงินดีมั้ย" "จบมามีชื่อเสียงมั้ย" และที่สำคัญ...ถึงเป็นหมอแต่ถ้าไม่เก่งระดับที่คนทั่วประเทศแห่มาหาก็ไม่มีปัญญาสร้างคฤหาสหรอกครับ นอกซะจากว่ามีเงินทองมากองรอตั้งแต่ก่อนจะเป็นหมออยู่แล้ว จะเป็นหมอ วิศวะ ครู หรืออาชีพอะไรก็ตามที่คนเค้ายกยอปอปั้นว่ามีเกียรติน่ะ เอาจริงๆตราบเท่าที่ยังต้องทำงานทั้งเดือนเพื่อรอรับเงินเดือนอยู่มันก็ลูกจ้างอยู่ดีนั่นละ จะใส่หัวโขนใหญ่โตแค่ไหนลูกจ้างก็คือลูกจ้าง ไม่มีคำว่า "ร่ำรวย" เกิดขึ้นมาได้หรอกครับถ้ายังเป็นลูกจ้างอยู่ เพราะชื่อของรายรับมันก็บอกอยู่แล้วว่า "เงินเดือน" แปลว่ามันก็พอที่จะใช้อยู่ใช้กินไปเดือนๆนึง เงินเดือนมากเงินเดือนน้อยไม่ต่างกันเพราะระดับการใช้ชีวิตของคนมันก็แปลผันตามระดับเงินเดือน เต็มที่ก็ได้แค่มีระดับการใช้ชีวิตที่ดี แต่ยังไงก็ไม่ถึงระดับที่จะเรียกว่าสุดยอดแน่นอนเพราะตราบที่เป็นลูกจ้างก็สามารถถูกปลดออกสถานะการเงินกลายเป็น0(หรือติดลบ)ได้ทุกเมื่อ(เป็นความเสี่ยงที่มองไม่เห็นและคนทั่วไปมักไม่สนใจจะมองให้เห็น)

  พอเข้าใจนะ ว่าการพูดดีๆกับพ่อแม่ในเรื่องที่เค้าคาดหวังในสิ่งที่เราไม่อยากเป็นมันยาก 

  ถ้าไม่ไหว เถียงไม่ทัน (ขอใช้คำนี้แล้วกันนะ ถึงจะบอกว่าคุยกันด้วยเหตุผลก็เถอะ เวลาพ่อแม่ใส่ๆ ความคิดของเค้ามา แค่จะอ้าปากตอบบางทียังไม่มีสิทธิ์เลย..//ความรู้สึกส่วนตัว ข้ามมันไปซะเถอะ) ลองเขียนเป็นลงกระดาษดู ว่าถ้าเรียนหมอเเล้วคิดว่าอนาคตจะเป็นยังไง ชีวิตที่เหลือทั้งชีวิตจะอยู่กับมันได้มั้ย เพราะอะไร แล้วถ้าเราได้เป็นไกด์ เรามีแผนจะดำเนินชีวิตยังไง เรียนอะไร ต่ออะไร หางานทำยังไง รายได้ประมาณไหน (หาข้อมูลให้พ่อแม่รู้ว่าเราสนใจด้านนี้จริงๆ และอาชีพนี้มันมีอนาคต มันเลี้ยงตัวได้ เลี้ยงดูพวกเค้าตอนแก่ได้ถ้าจำเป็น)

  หมอไม่ใช่อาชีพที่รวยที่สุด (ถึงจะติดอันดับ แต่ถ้าไม่มีเวลาใช้เงินจะมีประโยชน์อะไร)

  หมอไม่ใช่อาชีพที่มั่นคงที่สุด (เพราะ-ส่วนการฟ้องร้องหมอกำลังเพิ่มขึ้นทุกปี)
 
  หมอไม่ใช่อาชีพที่สบาย (อย่าให้คำว่าเรียนหนักแล้วโตไปจะสบายมาบังตาเรา ..เพราะเรียนหมอเท่ากับเรียนตลอดชีวิต)

  ถ้าไม่ได้มีใจรัก หรือไม่มีอาชีพอื่นอยู่ในใจอยู่แล้ว ก็อย่าเลือกเลย

ปล. ถ้าคิดว่าคุยกับแม่ง่ายกว่าก็ลองเขียนให้แม่ดูก่อนก็ได้ (เก็บฉบับ copy ไว้อีกฉบับ)

ปล2. หรือจะหักดิบเอาตอนสอบ คือสอบไม่ให้ติดแพทย์ซักคณะเลย แล้วก็ยื่นเข้าคณะ...ไปเลย (แต่อันนี้ต้องให้ จขกท. ประเมินเองนะ ว่าที่บ้านจะมีปฏิกิริยายังไง ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่อยากแนะนำวิธีนี้ซักเท่าไหร่) 

ปล3. ณ ขณะนี้ผ่านจุดนั้นมาแล้ว ถามว่าถึงว่าถึงเวลาอยู่กับอาชีพนี้ได้มั้ย ก็คงต้องตอบว่าได้ (ถอยไม่ได้แล้วนิ) แต่มีความสุขมั้ย ...มันก็บอกยากนะ บอกได้คำเดียวว่าเหนื่อยมากกกกกกกกกกกก แต่ไม่ตั้งใจก็ไม่ได้ ชีวิตคนอื่นทั้งนั้น