ตั้งกระทู้ใหม่

     ความเดิมตอนที่แล้ว : หลังจากที่นักเรียนทั้ง 20 คนได้สอบผ่าน และเข้าค่ายที่ทาง TJYEC จัดให้เพื่อเตรียมความพร้อม ในการเป็นตัวแทนนักเรียนไทยในการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมที่ประเทศญี่ปุ่นเป็นเวลา 10 วัน เมื่อทุกคนได้ฝึกฝนและเรียนรู้ทักษะมากมายแล้ว ก็ถึงเวลาที่จะก้าวสู้ฝันของพวกเขาทั้ง 20 คน พวกเขาจะต้องพบกับอะไรต่อไป ติดตามต่อได้ใน
 

รีวิว : แลกเปลี่ยนวัฒนธรรมที่ญี่ปุ่น กับ TJYEC Ep.4 ย่างก้าวที่รอคอย
(จะเกริ่นให้อลังการเพื่อ!?)





Minnasan Konnichiwa
และแล้วก็ต้องกล่าวคำว่า สวัสดีครับ พี่น้องชาว Dek-D ทุกคน
ก่อนอื่นเลย จริงๆ ผมกำลังจะถอดใจไม่ทำต่อแล้ว แหะๆ แต่พอเห็นว่ายอดเข้าชมพุ่งขึ้นสูงเกินคาด เลยทำให้มีกำลังใจทำต่อครับ ต้องขอขอบพระคุณ ทุกๆ คนที่ติดตามเรื่องราวของผมและผองเพื่อนมาจนถึง Ep. นี้ “รักทุกคน~”
 

     อาจารย์นัดพบกันที่ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิเวลา 18.00น. ของวันที่ 13 ตึลาคม 2559 ผมคาดว่ารถติด เลยออกเร็ว และก็ใช้เวลาไป หนึ่ง ชั่วโมงเต็มๆ ในการเดินทาง รถไม่ได้ติดนะครับ พ่อเลี้ยวผิด เลยหลงทาง =_= คุณแม่นี่บ่นเลย 5555 วันนั้นทั้งท่านพ่อและท่านแม่ไปส่งที่สนามบินด้วย ผมว่าผมไปสายกว่าเวลานัดแล้วนะ สายไปครึ่งชั่วโมงแหน่ะ ไปถึงไม่เจอใคร ผมจึงโทรหาอาจารย์ สรุปคือผมถึงคนแรก ยังไม่พอ นั่งรอจนหิวข้าวอ่ะ 5555 ซึ่งของกินในสนามบิน ก็คงจะทราบกันดีนะครับ ถ้าเป็นร้านหน่ะ มีเงินน้อยกว่า 200 อย่าเสี่ยง แต่ทุกคนมีทางเลือก ที่ชั้น 3 (มั้งนะ) ร้าน 7 Eeleven อยู่ครับ ราคาก็ทั่วๆ ไป ตามปกติ จำได้เลย เสียไม่ถึง 100 อิ่มยันขึ้นเครื่อง เพราะผมซื้อ นม ขนมปัง และข้าวปั้น (เขาว่าดื่มนมก่อนขึ้นเครื่องมันไม่ดี ไม่รู้ทำไมอ่ะนะ รบกวนกูรูตอบด้วยครับ) และในที่สุด ก็มีคนๆ นึงปรากฏตัวขึ้น ใช่แล้ว น้องยูโรของเรา (โล่งอก นึกว่าจะนกรอผิดที่ไรงี้)  แล้วทุกๆ คนก็ค่อยๆ มาจนครบ ทั้งอาจารย์ นักเรียน และเพื่อนๆ ที่เคยไปทุนนี้ของปีที่แล้วก็มาส่งเราด้วย (มีคนนึง คือคนที่สอบข้อเขียนไม่ผ่าน ซึ่งกล่าวถึงใน Ep.2 ด้วยแหละ สงสารนาง งื่อ T-T) เมื่อทุกคนมาครับ ก็ต้องแจกกลอง และป้าย จากนั้นฟังนัดหมาย และข้อปฏิบัติต่างๆ จากนั้นก็ไปเช็คอินและช่างน้ำหนักกระเป๋า ซึ่งเป็นเดินกันเป็นแถวน่าร้ากกกกก ตอนนั้นคุณพ่อคุณแม่ของผม ต้องรีบกลับก่อนเพราะมีธุระครับ จึงส่งผมแค่ที่ Gate คือ ยังไม่ได้ถ่ายรูปด้วยกันเลยอ่ะ 5555
 

     ค่าเงินน้อย แค่ 20 บาท ยังไม่ได้ 1 USD เลย 5555 // ผมยืนอึ่ง มองเขาเดินจากไปแล้วทำหน้าเอ๋อ หันกลับมาหากลุ่มสาวๆ แล้วก็พูดอะไรไม่ถูกไปเลย คือยังคงอึ้งอยู่ สุดท้ายก็ตัดสินใจใช้ซื้อ M&M ไว้เคียวซะเลย ตอนเครื่องไต่ระดับมักหูอื้อทำให้ผมรู้สึกป่วย
     เรานั่งรอกันใน Terminal ตอนประมาณ 5 ทุ่ม บางคนก็อ่านหนังสือ จับกลุ่มคุย เตรียมสคริป  และผมเห็นสองคนนั่งจับเข่าคุยกัน (คือจับจริงๆ อ่ะ นั่งพื้นด้วยสัส 55555) คือยูโรกับกล้า คุยอะไรจำไม่ได้แต่ผมเข้าไปคุยด้วยซะงั้น และจบด้วยการแกะ ขนมช็อคโกแลตเม็ดกลมๆ ชื่อ M ให้คนละเม็ดสองเม็ด ละลายในปากไม่ละลายในมือ แต่ที่เห็นคือสีแม่งติดเต็มมือเลย T-T

สังเกตุที่ผู้หญิงที่ก้มหน้ากับโทรศัพท์คนดียวข้างหลัง คนนั้นแหละครับ
และต้องขอโทษน้องณัฐ ที่โดนเบลอ เพราะเธอไม่ชัดเจน แฮร่!!!

 

     ตอนถ่ายรูปเพื่อนก็ค่อยๆแฉลบไปมอง..........ชัดล้ะ!! ชีมองมาจริงๆ คือทำตัวไม่ถูกเลยตอนนั้น เหมือนไปเหยียบเท้าเค้าไว้โดยไม่รู้ตัวอ่ะ (กำลังกลัว)  ตอนนั้นคิดว่าหาทางสบตาซะ เผื่อจะได้ส่งยิ้มไป (เลวววว) แต่แล้วก็โดนเรียกรวม ก่อนขึ้นเครื่องเฉย

     จากนั้นก็ไปขึ้นเครื่อง ผู้หญิงคนนั้นก็ Flight เดียวกันซะงั้น (หวังว่าชีจะมองผมด้วยเรื่องดีนะ แหะๆๆๆ) เราไปโดยเครื่องของการบินไทยครับ น่าจะเป็นชนิด A330 - 300 ขึ้นเครื่องไปและผมก็เคลียร์ของเคลียร์ตัวเองให้เรียบร้อยเพื่อที่จะได้ไม่ทำตัวเองหน้าแตกอีก และเข้า Flight Mode ในโทรศัพท์แบบยาวๆ ใส่หูฟัง ฟังเพลงรอ Take off
"I'm leaving on the jet plane. Don't know when I'll be back again " 
     ผมนั่งแถวกลาง 4 ที่นั่ง และขนาบข้างด้วยแถว 2 ที่นั่ง ซึ่งอยู่ขวาสุดของแถวกลาง ไม่ไกลจากห้องน้ำ คนที่นั่งข้างๆทางซ้ายคือ ดา มิ้น และอีกคนนี่จำไม่ได้ว่าใคร ครับ   Take Off ประมาณเที่ยงคืน ก็คงต้องนอนพัก เช้าจะได้มีแรง ZZZzzz...
      พอเริ่มเช้า ประมาณ 6 โมง ก็มีการเสิร์ฟอาหารเช้า ซึ่ง flight attendant ที่มาเสิร์ฟอาหารนั้น เป็นคนญี่ปุ่นครับ คือเป็น  Flight ที่มีคนญี่ปุ่นเยอะ เลยต้องมีไว้ด้วย (มั้งนะ)   =_= คือแล้วอาหารเลือกไม่ได้เพราะของหมดพอดี (ก็กินได้หมดแหละ) เสร็จสรรพ “อ่าวเห้ย ยังไม่ได้เครื่องดื่ม” คือโดนเมินมากๆ..........พอดีมี flight attendant อีกสองคนชายหญิงมาพร้อมรถเข็นเครื่องดื่มและกำลังจะเลยผมไป

     และลงจอดที่สนามบินนานาชาติฟุกุโอกะ ประมาณ 07.00 - 08.00 น. ตามเวลาท้องถิ่น ซึ่งเร็วกว่าไทยประมาณ 2 ชม. เมื่อลงเครื่องมาสิ่งที่รู้สึกก็คือ อุณหภูมิที่กระแทกกับหน้าบางๆของผมเลยครับ ช่วงนั้นเป็นช่วงฤดูใบไม้ร่วง ซึ่งจะเริ่มเย็นๆ อากาศประมาณ 20-25  ℃ เหล่านักเรียนไทยและอาจารย์รวมตัวกันและต่อแถว โดยผมรั้งท้ายเช่นเคยความประทับใจแรกคือ ตอหม้อ (แฮร่!!!) ตม. ครับ ทำงานด้วยหน้าตายิ้มแย้ม สง่างาม ซึ่งผมได้ส่วนที่เป็น ตม. สาว ซะด้วย คือบับน่าร้ากกกกก
     ความประทับใจต่อมาคือตอนรับกระเป๋าครับ คณะนักเรียนและอาจารย์จะเอาแถบผ้าสีเดียวกันผูกกระเป๋าไว้ครับ ซึ่งทางเจ้าหน้าที่ขอทางญี่ปุ่น แยกของเราไว้ให้ด้วย แล้วไม่มีพลาดเลยนะครับ

      เมื่อทุกคนพร้อมแล้วก็ได้เวลาออกจากสนามบิน ก็ได้พบกับความประทับใจซึ่งเป็นสิ่งที่รู้สึกว่าชอบมากกกก คือเดินออกมาจากประตูแล้ว ก็ มีคนจากทางศูนย์เยาวชน และนักข่าว พร้อมกล้อง มายืนรอรับ กันกว่า 7-8 คนเห็นจะได้ มีป้ายผ้า มีธงไทย ธงญี่ปุ่น รู้สึก อลังกาลมากกกกก.......ซึ่งหนึ่งในนั้นคือคุณ田川 (Takawa) ซึ่งจะเป็นคนที่คอยดูแลคณะของเราตลอด 10 วันที่ญี่ปุ่น

รูปจากศูนย์เยาวชน

จะมีไอหนุ่มตัวผอมหัวเกรียนคนนึง คือผมเองแหละ
 

รูปรวมอีกแล้ว

     เราทุกคนได้รับของที่ระลึก และก็ล่ำลาเพื่อไปที่ต่อไปครับ คือ
九州大学
（Kyushyu Daigaku）
หรือ ”มหาวิทยาลัยคิวชู”
 

      หลังจากเดินชมจนทั่วก็ได้เวลาไปที่ต่อไปครับ ก่อนออกมาก็มีการกล่าวขอบคุณโดยตัวแทนและถ่ายรูปรวม

รูปรวมกับป้ายมหาลัย
+
สภาพแวดล้อม


ของแถมครับ
มื้อกลางวัน วันนั้น (โด่ของเพื่อนมาจานนึง)

 

    เราเดินทางกันต่อครับ และปลายทางสุดท้ายของวันนี้คือที่พักของเราที่ต้องอยู่กินนอนเป็นเวลา 7 วันกันเลยที่เดียว
    การเดินทางเป็นไง จินตนาการไปถึงการนั่งรถขึ้นเขาใหญ่ที่ริมทาง เปลี่ยนจากปากฝนเขตร้อนชื่นเป็นปากสนกับบ้านทรงญี่ปุ่น

ทำนองนี้ อยู่ข้างทาง (นี่คือต่างจังหวัด)............ซึ่งที่พักที่เราไปอยู่นั้นก็คือ

国立夜須高原青少年自然の家

Kokoritsu yasukougenshyounen shizen no I e

(ชื่อโคตรยาว ให้ท่องจำก็จำไม่ได้)

แต่เขาเรียกกันว่า Shizen no I e
แต่น่าเสียดาย ผมไม่ได้คิดไว้ว่าจะมาทำรีวิว เลยไม่ได้ถ่ายรอบๆ
ไว้มาก จิตนาการง่ายๆ ถ้าใครเคยดู 青い春ライド (Aoi Haru Ride) จะมีตอนที่ตัวละครไปเข้าค่ายผู้นำ......อารมณ์ก็ทำนองนั้นเลยครับ อยู่บนเขา (อันนี้บนเขาและกลางป่า) มีชุดของคณะ และมีตู้ขายน้ำหยอดเหรียญมันทุกที่ตั่งแต่ประตูหน้ายันสุดทางเดินอาคาร

       เราไปถึงก็เขาห้องประชุมก่อนเลยครับ เพื่อรับเสื้อของคณะ เป็น Jacket กันลมสีเหลือง (ซึ่งผมได้ตัวที่ใหญ่ และม่รอยขาดเยอะ ยังไม่พอ มีรอยเลอะเพียบเลย ซึ่งจริงๆ ผมได้ของใหม่พอดีตัวนะ แต่เพื่อน ผญ. เขาตัวเล็กเกินผมเลยให้ไป 5555 //โคตรพระเอก) รับเสื้อแล้วก็รับしおり　(shiori) ซึ่งผมอธิบายไม่ถุกเหมือนกัน ว่าจะเรียกว่าอะไร เหมือนเป็นสมุดงานไว้บันทึกรายงาน และมีตารางเวลา กับข้อมูลที่อยู่ศูนย์เยาวชน รายชื่อ และแผนผังในนั้น

หน้าตาด้านในเป็นงี้

ปกใน กับ บันทึกวันแรกของผม

ถัดจากรับข้าวของก็เป็นการ ฟังบรรยายเกี่ยวกับกฎ ข้อบังคับ มารยาท ตารางเวลาต่างๆ เช่น โรงอาหารเปิดปิดกี่โมง เวลาเปิดและปิด お風呂 ((ofuro) ห้องอาบน้ำรวม)
 

(ยืมรูปมาจาก เว็บของศูนย์)

เกร็ดความรู้!!! : ในการทานอาหารแบบญี่ปุ่นนั้น หากอยู่กับเป็นกลุ่มใหญ่ เราควรรอให้ทุกคนครบก่อนครับ แล้วถึงจะเริ่มทาน โดยมารยาทนั้นมีมากมายหลายข้อเช่น ห้ามปกตะเกียบที่ข้าว ห้ามใช้ตะเกียบจิ้มของกิน ให้คีบเท่านั้น ซุบต้องซดจากถ้วย ต้องกินให้หมด ทานหมดแล้วต้องรอให้ทั้งโต๊ะทานเสร็จถึงจะลุกได้ ฯลฯ
 

     อาบน้ำ!!!.........รวม (เน้นนะครับ อาบรวมที่ญี่ปุ่น ต้อง Unsen ไม่มีอะไรปิดนะจร้ะ ผ้าที่เอาเข้าคือเอาไว้เช็ดตัว สบู่ ยาสระผม)
 

สภาพห้องอาบน้ำครับ

(ยืมรูปมาจาก เว็บของศูนย์)

      อุณหภูมิของน้ำนั้น คือ 40℃ และควรแช่ให้เป็นเวลาประมาณ 10 -20 นาทีเป็นอย่างต่ำ อันนี้ Mr.Red บอกมา ซึ่งผมไม่รู้ทำไมเหมือนกัน หลังจากแช่เสร็จก็ต้องล้างตัวอีกรอบจึงเป็นอันเสร็จครับ การแช่บ่อน้ำร้อน ดีอยู่อย่าง คือแม้ว่าวันนั้น อุณหภูมิภายนอกจะลดลงไปถึง 5-10℃ เมื่อขึ้นจากบ่อ จะรู้สึกว่าอุ่นไปอีกเกือบครึ่งชั่วโมง (สำหรับคนไทย คุณแม่ของผมแนะนำว่าให้ทาครีมหลังอาบน้ำเสร็จ เพื่อให้ผิวไม่แห้งแตก)

       อาบน้ำเสร็จก็ฟังนัดหมายและปล่อยเข้านอน ประมาณ 4 ทุ่ม แต่!!! เหล่าชายฉกรรจ์ ทั้ง 9 คน ยังไม่นอนครับ.......ด้วยความที่ เวลาต่างกัน 2 ชั่วโมง นั่นเท่ากับ 2 ทุ่มที่ไทย นอนไม่หลับดิครัช!!! ต่างคนก็ทำกิจส่วนตัว เขียน しおり　จัดของ อ่านสือบ้าง แต่ด้วยความนอนไม่หลับ ผมกับเปาก็เอาแล้ว ฟิตมาก.......ออกกำลังกายสิครัชรอไร คือรักสุขภาพยามดึก 55555 แต่ที่พีคสุดคือทุกคนก็ทำอะไรส่วนตัวไปก็มีเสียง “ปั่ก!!!” มาจากประตูระเบียง ทุกคนเดินไปดู............นายกล้า ฉายา อบต. ของเราครับ ยืนอึ้งอยู่ พร้อมประตูมุ้งลวดที่หลุดคามือ =_= เขร้!!! มาวันแรกก็ทำของเขาพังซะละ สุดท้ายต้องปิดประตูกระจก แล้วพิงเศษอารยธรรมมุ้งลวดไว้.......กลายได้นอนกันเที่ยงคืน แต่!!! ไม่รู้ใครมันนอนกรน กว่าจะหลับลงก็ล่อไปตี 2 อ่ะ 555555

 

ปล. Ep. ต่อไปจะพยายามทำให้ต่อเนื่องและเร็วขึ้นครับ ต้องขออภัย เนื่องจาก Ep. นี้ไฟล์ที่เตรียมไว้แล้วหาย จึงต้องเริ่มหใม่หมดเลย