ช่วยบอกหน่อยได้ไหมคะ!! ว่าทำยังไงเราถึงจะสามารถบิ้วอารมณ์ให้รู้สึกอย่างที่เราเขียนได้คะ!!!!

[159753258654]

คือแบบว่าตอรเราเขียนนิยายอะไรแบบเนี้ย มันจะต้องให้ความรู้สึกในตอนที่อ่านมันรู้สึกแบบนั้นจริงๆอะคะอย่างเช่น 

เศร่า รัก จนรวมไปจนถึงไร้อารมณ์อะคะควรจะทำยังไงดีคะถึงจะสามารถเขียนนิยายที่ให้ความรู้สึกแบบนั้นได้จริงๆอะคะ
ขอความกรุณาช้วยตอบคำถามของเราด้วยนะคะ

Comments

[Lady Weiss]

เราก็บรรยายไม่เก่งนะคะ ตอนเขียนนี่ไม่รู้ว่าคนอ่านจะรู้สึกตามที่เราต้องการหรือเปล่า แต่เวลาเขียนฉาก เช่น ฉากเศร้า เราจะหาเพลงเศร้า ๆ ฟังเพื่อบิ๊วอารมณ์ ฉากขำ ๆ ก็ฟังเพลงแนวสดใส ฉากสู้ก็ฟังเพลงมันส์ ๆ ค่ะ 55555+

[BLACKComedie]

จินตนาการ...

มันเหมือนกับการที่เราต้องดึงตัวเองให้เข้าไปอยู่ในสถาการณ์นั้นจริงๆ โดยอาศัยร่างของตัวละครตัวนั้นเป็นตัวดำเนินความรู้สึก (งงใช่ไหม แหะๆ) สำหรับเรา เรามักจะวางสถานการณ์เอาไว้ก่อนว่าใคร ทำอะไร ที่ไหน ยังไง ต่อมาก็ลงลึกว่าตัวละครของเรามีคาแรกเตอร์แบบไหนและคาร์แรกเตอร์แบบนั้น ทำให้ตัวละครแสดงออกทางอารมณ์ยังไง เช่น A เป็นคนที่ภายนอกเข้มเเข็ง แต่ภายในอ่อนแอ เมื่อเขาเจอเรื่องกระทบจิตใจมากๆ แต่เขาไม่อยากให้ใครรู้ ดังนั้น มันก็กลายมาเป็นความกดดัน และเราอาจจะสร้างสถานการณ์ให้เขาแอบมาร้องไห้อยู่คนเดียว แต่มันก็จะเป็นการร้องไห้ด้วยความรู้สึกอึดอัดและความตึงเครียด

หลังจากที่เรารู้อารมณ์ที่จะดำเนินเรื่องแล้ว ก็อาจจะหาเพลง เอ็มวี หรือสื่อประเภทต่างๆ มาดู มาฟัง เเล้วลองใช้สมาธิอยู่กับมันสักพัก ลองปล่อยความรู้สึกของตนเองไปตามเพลงที่เราฟังและเชื่อมโยงกับสถานการณ์เรื่องดู (อันนี้เป็นวิธีของเราเองเด้อ)

อีกอย่าง ควรจะหานิยายมาอ่านให้เยอะๆ อ่านหลายๆ สำนวน หลายนักเขียน เพื่อที่เราจะได้เรียนรู้คำศัพท์ไปในตัว เมื่อเรารู้ศัพท์มากขึ้น ก็จะง่ายต่อการเรียบเรียงคำจากความรู้สึกและถ่ายทอดออกมาเป็นตัวหนังสือจ้า

[Miran/Licht]

บางครั้งเราจะฟังเพลง หรืออ่านหนังสือที่เกี่ยงข้องกับสถานการณ์นั้นบิ้วก่อนค่ะ นั่นเป็นเมื่อก่อน

ปัจจุบันอินเนอร์มาเองค่ะ เหมือนดาราสวมวิญญาณตัวละครแล้วมันจะมาเองค่ะ ซึ่งเราก็ถนัดสายดราม่าระทมตับอยู่แล้ว แต่ให้เขียนมุ้งมิ้งเราก็รบไม่ขลาดค่ะ

[pikaprim.pnsc]

เราก็บรรยายความรู้สึกของตัวละครได้ไม่ค่อยเก่ง กว่าจะเขียนออกมาได้แต่ละทีแทบลากเลือด TT ต้องหาหนัง หาซีรีย์ หรือแม้แต่เพลง แต่ส่วนมากเราจะเปิดเป็นเพลงมาบิ้วท์อารมณ์ในระหว่างที่เขียนบรรยายความรู้สึกของตัวละครนะคะ ถ้าเราเขียนบรรยายความรู้สึกของตัวละครตัวไหนเราก็ต้องพยายามที่จะคิดว่าเราเป็นตัวละครตัวนั้น แรก ๆ มันอาจจะไม่ได้ดีมาก แต่เราก็จะพยายามปรับปรุงต่อไป ทุกคนมีครั้งแรกเสมอ ยังไงสู้ ๆ นะคะ

[libbyScorpion]

เอ...หรือเราแปลก???

.

สำหรับเราแล้วตอนเขียนไม่ว่าฉากไหนคือสภาพอารมณ์เรานิ่งมาก

ในหัวนี่คิดแต่เรื่องศัพท์ การต่อประโยค ยังกะนั่งสอบ 555555

ฟีลลิ่งต่ำ....แต่ภาพในหัวนี่มาเต็มนะ ก๊ากๆๆๆๆๆ~~!!!

เราเลยต้องใช้วิธีเขียนทิ้งไว้แล้วค่อยกลับมานั่งอ่านทวนว่าฟีลมันได้มั้ย

เท่าดีดูฟีดแบ็คคนอ่านก็เห็นบอกว่าดราม่าเอาเรื่อง

ทั้งที่ตอนเขียนนี่ตายด้านอย่างแรง 555

[G.Tenju]

ต้องเข้าใจเรื่องเซ้นส์การรับรู้นิดนึง หลักๆคนเรามี 3 เซ้นส์

Visual ภาพ

Auditory เสียง

Kinesthetic ความรู้สึก/การสัมผัส

คือเซ้นส์พวกนี้เรามีกันทุกคน แต่ว่าใครจะเด่นอะไรนี่อีกเรื่อง ทุกคนมีลำดับการแสดงความรู้สึกไม่เหมือนกัน

บางคนต้องเห็นภาพ(V)ก่อนถึงจะรู้สึก

บางคนต้องได้ยินเสียง(A)ก่อนถึงจะรู้สึก

บางคนต้องสัมผัส(K)ก่อนถึงจะรู้สึก

วิธีง่ายๆ คือจำลองเหตุการณ์ที่ทำให้เรารู้สึกขึ้นมาในหัวไล่ลำดับไปจนเรารู้สึกได้ ถ้ากรณีอยากเศร้าให้นึกถึงภาพสะเทือนใจ เสียงสะเทือนใจ เหตุการณ์สะเทือนใจ สัมผัสสะเทือนใจ แล้วฟีลลิ่งมันจะมาเอง มันเหมือนกับเวลาเรารำลึกเหตุการณ์ในอดีต ถ้านึกภาพไม่ออกให้นึกถึงเสียง/ความรู้สึกก่อน เดียวเซ้นส์อื่นๆมันจะเชื่อมโยงกันเอง

แต่ส่วนตัวไม่ค่อยอยากแนะนำวิธีข้างบน เพราะจิตใต้สำนึกมันแยกเรื่องจริงกับจินตนาการไม่ออก ถ้าเราใช้วิธีนี้แบบขาดสติแล้วอยู่กับมันนานเกินไป มันเป็นผลให้เกิดโรคซึมเศร้าได้

มีอีกวิธีนึงที่คนเขียนไม่จำเป็นต้องมีอารมณ์ร่วม คือหัดบรรยายโดยใช้คำกระตุ้นเซ้นส์ของคนอ่านเอง ยกตัวอย่างเหตุการณ์คือ 'ก้อยกำลังจะกรีดข้อมือฆ่าตัวตายในอ่างน้ำหลักถูกแฟนบอกเลิก'

---

ในห้องน้ำอันมืดสลัว(V) ร่างกายเปลี่อยเปล่า(V)ของก้อยกำลังแช่น้ำในอ่างที่ครั้งนี้มันช่างหนาวเหน็บ(K)ผิดปกติ เสียงสะอื้นอันแหบพร่า(A)เล็ดลอดออกมาตามห้วงจังหวะของลมหายใจ เธอกำมีดปลอกผลไม้ในมือไว้แน่น(K) แล้วจรดปลายแหลมอันคมกริบ(V)ของมันไว้บนข้อมือ... ก่อนจะกลั้นใจกรีดข้อมือที่เขาคนนั้นเคยลูบสัมผัส(K) สร้างรอยแผล(V)เป็นที่ไม่มีวันย้อนเวลากลับไปได้ ดั่งน้ำตาสีแดง(V)ที่พรั่งพรูออกมาจากข้อมือ ใบมีดมันช่างเย็นเฉียบราวน้ำแข็ง(K) มือของเธอเริ่มสั่นเทาไปพร้อมกับลมหายใจ(K)... ภาพในตาเธอเริ่มบิดเบือน(V) ราวกลับโลกนี้กลายเป็นสีขาว-ดำ(V) ทุกอย่างในห้องมันเงียบสงัด(A) ก่อนเธอจะกล่าวสารภาพกับภาพบุคคลสุดท้ายที่โผล่ขึ้นมาในหัวของตัวเอง...

"หนูขอโทษค่ะ... คุณแม่"(V A K)

---

ทุกคำบรรยายรวมไปถึงบทสนทนามันกระตุ้นประสาทการรับรู้คนอ่านได้

พวกภาพ รายละเอียด สว่าง มืด สีสัน มันกระตุ้นเซ้นส์ V

พวกเสียง คำพูด จังหวะ ความถี่ มันกระตุ้นเซ้นส์ A

พวกความรู้สึก อุณหภูมิ ร้อน-หนาว เรียบ-หยาบ มันกระตุ้น K

การพูดถึงอะไรบางอย่างมันก็ขุดได้ทุกอย่างของผู้อ่าน(บางคน)ได้เหมือนกัน นอกนั้นก็ระวังการบรรยายที่ดูฟุ้มเฟือยไว้หน่อย ถ้าเล่าเรื่องทั่วๆไปไม่ต้องครบทุกเซ้นส์ก็ได้ แต่ถ้าจุดไหนอยากเน้นก็จัดเต็มให้ครบ

แล้วถ้าเราหัดสังเกตคำพูดที่มนุษย์ใช้พูดกัน เราจะรู้ได้เลยว่าใครเด่นเซ้นส์ไหน

"ฉันรู้สึกแบบ... มันไม่โอเควะ"

"ผมได้ยินมาว่า... คุณไม่โอเคกับข้อตกลง"

"ฉันดูหน้าแกก็รู้แล้วว่าแกไม่ชอบ"

แถม ประชากรบนโลกเด่นเซ้นส์ K เยอะสุด ส่วนเซ้นส์ A (ผู้ฟังที่ดี)น้อยที่สุด...

[SeeU_Ruby]

สำหรับเรานะ แค่ฟังเพลงจนอินไปกับเนือเพลงแล้วก็เนื้อหาตอนที่จะเขียน ถ้าอารมณ์ได้ อินจัดๆ เขียนได้สบายเลย มันจะออกมาตามความคิดเราเอง แต่ถ้าบิ้วอารมณ์ไม่ขี้นก็ดูหนังไม่ก็นอนพักดีกว่าค่ะ... แต่ก่อนหน้านั้นผ่อนคลายอารมณ์ตัวเองก่อน ดันทุรังเขียนมันไร้อารมณ์ร่วมจริงๆนะ

[159753258654]

ขอขอบคุณทุกๆคนนะคะ ที่มาตอบคำถามของเราคะ เราจะลองทำตามดูนะคะ ขอบคุณคะ

[White Frangipani]

ช่วยบอกหน่อยได้ไหมคะ!! ว่าทำยังไงเราถึงจะสามารถบิ้วอารมณ์ให้รู้สึกอย่างที่เราเขียนได้คะ!!!!

.....

.........

ขอความกรุณาช้วยตอบคำถามของเราด้วยนะคะ

สวัสดีค่ะ

ก่อนอื่นขอบอกว่า เจ้าของเม้นต์นี้เป็นนักเรียนหัดเขียนนะคะ คือเป็นเพียงนักเรียนหัดเขียนก็ไม่มีประสบการณ์การเขียนมากมายนัก แต่ก็อยู่ในช่วงฝึกหัดเขียน ฝึกหัดและฝึกเรียนรู้วิธี แนวทาง เทคนิคต่างๆเกียวกับการเขียน...อยู่แบบตั้งอกตั้งใจด้วยเช่นกันค่ะ

ได้เห็นประโยคคำถามของคุณซึ่งมีอยู่ว่า...

ช่วยบอกหน่อยได้ไหมคะ!! ว่าทำยังไงเราถึงจะสามารถบิ้วอารมณ์ให้รู้สึกอย่างที่เราเขียนได้คะ!!!!

อ่านๆๆคำถามของคุณ กลับไปกลับมาหลายๆรอบแล้วก็รู้สึกไม่เข้าใจได้ชัดเจนนัก

อ่านแล้วเข้าใจ...และเห็นเป็นคำบอกเล่า...เป็นสองแง่มุมค่ะ

คือ

๑.

ว่าทำยังไงเราถึงจะสามารถบิ้วอารมณ์ให้รู้สึกอย่างที่เราเขียนได้คะ!!!!...คุณหมายถึงจะทำอย่างไรให้มีอารมณ์ตาม...เหตุการณ์ที่คุณเขียนไปแล้ว...แบบนั้นนะคะ (คือทำอย่างไรจึงจะบิวอารมณ์ตามเหตุการณ์ที่คุณได้เขียนขึ้นมาแบบนั้นนะคะ??)

และ๒.

ว่าทำยังไงเราถึงจะสามารถบิ้วอารมณ์ให้รู้สึกอย่างที่เราเขียนได้คะ!!!!

หรือว่า...คุณตั้งใจถามว่า...จะทำอย่างไร...ที่จะมี หรือสร้างอารมณ์...ให้เกิดเป็นอารมณ์ต่างๆ(ของตัวละครต่างๆได้) หรือบิ้วอารมณ์ต่างๆให้เกิดขึ้นได้...เพื่อการเขียน...บทบาทต่างๆของตัวละครต่างๆ...แบบนั้นหรือไม่คะ???

ตามความเข้าใจที่มีต่อคำบอกเล่า...ซึ่งเป็นคำถามของคุณนะคะ

ช่วยตอบว่า...

...หากเป็นข้อ ๑

ว่าทำยังไงเราถึงจะสามารถบิ้วอารมณ์ให้รู้สึกอย่างที่เราเขียน(เขียนขึ้นแล้วหรือ?)ได้คะ!!!!

คือการมีอารมณ์ร่วม...หลังการเขียน...นะคะ ไม่จำเป็นเสมอไปที่คุณต้องให้เกิด...ก็ได้นะคะ

คือหากคุณมีความเข้าใจว่า...หลังจากที่เขียนไปแล้ว...และเมื่อกลับมาอ่าน...เรื่องราว บทบาท...ของตัวละคร นั้นจะสามารถทำให้คุณ(หรือคนอ่านมีอารมณ์)ตาม...ทีคุณเขียน...หรือไม่?

ในกรณีนี้คือหากคุณต้องการเช็คตัวคุณเองว่า...สิ่งที่คุณเขียนดีพอหรือไม่ อ่านแล้วอิน ฟิน คือเมื่ออ่านแล้วสามารถทำให้เกิดมีอารมณ์ร่วมได้หรือไม่?

ตอบว่า...ตรงนี้คุณไม่จำเป็นต้องสงสัยนะคะ เพราะคนอ่านทุกๆคนนะเขามีระดับอารมณ์ ความรู้สึกต่อสิ่งที่เขาทั้งหลายพบเจอที่แตกต่างกัน...บางคนอาจจะอิน ฟิน บางคนเขาอาจจะไม่

แต่ที่สำคัญคือคุณต้องเขียนให้ปะติดปะต่อ ให้มีที่มา ที่ไป คือเขียนให้มีเหตุผลรองรับ... เมื่อนักอ่าน อ่านแล้วเขาจะเห็นภาพ...เห็นเหตุ เห็นเรื่องราว...ชัดเจน และการเห็นผ่าน...เรื่องของคุณด้วยตัวอักษรนี้หล่ะ...จะเป็นตัวที่จะสร้างอารมณ์...ร่วม... คือจะเกิดเป็นความรู้สึก อิน ฟิน หรือตื่นเต้น สนุกสนานขึ้นที่เขาค่ะ (ที่เขา คือที่นักอ่านนะคะ)

และหากเป็น...แง่มุมที่๒

ว่าทำยังไงเราถึงจะสามารถบิ้วอารมณ์ให้รู้สึกอย่างที่เรา(จะ?)เขียนได้คะ!!!!

ตอบว่า...ไม่จำเป็นเสมอไป...ที่คุณต้องมีอารมณ์นั้นๆร่วมไปด้วย หรือไม่จำเป็นที่จะต้องให้มันเกิดขึ้นนะคะ

คือไม่จำเป็นที่คุณต้องมีอารมณ์ร่วม...ก็ได้ค่ะ

หากแต่คุณต้องเข้าใจวิธีการเขียน...คุณต้องเข้าใจเหตุการณ์(ซึ่งเป็นพล็อต หรือที่เป็นปมต่างๆ) ในเรื่องราวที่คุณเขียนนะคะ คือสิ่งนั้นที่น่าจะเป็นสำคัญยิ่ง

คือเมื่อคุณเข้าใจได้ดี แตกฉาน...เห็น รู้ เข้าใจ ถึงเหตุการณ์ที่คุณจะเล่าเรือง...ตั้งแต่ต้น...ตลอดทาง...จนจบเรื่อง เท่านั้น...คุณก็จะสามารถเขียนได้ลื่นไหล...และสมเหตุ สมผลอย่างแน่นอนค่ะ

และแน่นอนตรงที่ว่า...ข้อ๒ดังกล่าวนี้...คุณต้องมีวัตถุดิบมากมาย...คือคุณต้องมีประสบการณ์...และเข้าใจในสิ่งที่คุณจะเขียน...ให้เห็นเป็นเนื้อหาสาระ ให้เห็นเป็นเหตุ...ทีจะก่อให้เกิดเป็นผล ซึ่งจะเกิดขึ้นภายใต้พล็อตของคุณนั้นเองค่ะ

ประสบการณ์(คือการที่คุณได้เรียนรู้)...ที่จะได้มา...คือการเห็น รู้ เข้าใจได้ผ่านสิ่งที่คุณอาจจะเคยพบเจอ เคยเห็น เคยผ่าน หรือแม้เคยอ่าน เคยดู ผ่านหนัง ละคร หรือนิยาย หรือผ่านสารคดี ผ่านข่าวสารต่างๆทั้งหมดนี้...เราเรียกว่าวัตถุดิบเพื่อการเขียน หรือนั้นคือประสบการณ์ที่มากมายนั้นเองค่ะ

และเมื่อคุณมีวัตถุดิบอยู่ในคลังมากมายคุณก็หยิบนำออกมาใช้ได้ง่ายๆ...เพื่อการเขียน...นั้นที่จะทำให้การเขียนเป็นอะไรที่ง่ายค่ะ

คือไม่จำเป็นเสมอไป...ที่นักเขียนต้องมีอารมณ์ร่วม...หรือไม่จำเป็นเสมอไป...ที่นักเขียนต้องบิ้วอารมณ์ ให้เกิด ให้เป็น...อะไรๆตามที่ตนเขียนก็ได้นะคะ

เพราะหากที่จะต้องฝึกให้ตนต้องมีอารมณ์แบบนั้น...คงไม่ง่ายที่จะเขียนได้ไหลลื่นนั้นเอง และไม่น่าจะเป็นผลดีนักต่อการเขียนค่ะ

ยกตัวอย่าง เช่น...หากตัวละครต้องฆ่าใครซักคน...การที่ต้องบิวอารมณ์...ในอารมณ์ที่ต้องเป็นฆาตรกรคงไม่น่าจะเป็นผลดีต่อนักเขียนนัก(คือแม้จะเพียงบิว...อารมณ์ ก็ไม่น่าจะดีค่ะ)

หรืออารมณ์ซึ่งตัวละครต้องมีฉากข่มขืน และที่ถูกข่มขืน...อารมณ์เช่นนี้ไม่ดียิ่งที่จะต้องบิวอารมณ์นะคะ

หรืออารมณ์ที่ร้ายๆของละครที่ต้องร้าย...การที่จะต้องบิวอารมณ์ร้ายๆให้เกิดขึ้น...ตลอดเวลา...หรือเพื่อที่จะให้เกิดเป็นบทบาทต่างๆตลอดเวลา...เพื่อเขียน...นิยาย...นั้นคือไม่น่าจะใช่สิ่งที่ดีนัก(อาจจะเพราะเหตุนี้นักเขียนจึงมีการเกิดเป็นอาการของโรคซึมเศร้าในเปอร์เซ็นต์ที่สูงตามที่อ่านมาค่ะ)

คือจะให้ดีนะคะ คุณอ่านให้มากๆ เก็บประสบการณ์ให้มากๆ พยายามเป็นคนที่ช่างสังเกตุ พยายามทำความเข้าใจต่อเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นรอบตัวคุณอยู่บ่อยๆ

และที่สำคัญ...เขียนให้เยอะๆ เขียนให้มากๆ เพื่อคุณจะมีประสบการณ์ในการวาดเรื่อง หรือเล่าเรื่อง...ตามที่คุณต้องการด้วยตัวอักษร...เพื่อเก็บประสบการณ์ไปเรื่อยๆ คือโดยที่ไม่จำเป็นต้องสัมผัสความรู้สึกของคุณเอง น่าจะดีกว่าค่ะ

หากแต่คุณจะเป็นสุข สนุกสนาน...ที่จะรัวแป้นรัวๆ หรือที่จะบรรจงเรียบเรียง เพื่อการเล่าเรื่อง...ค่ะ

และสุดท้ายที่สำคัญยิ่งด้วยเช่นกันนะคะ

นั้นคือหากคุณมีประสบการณ์ คุณเข้าใจพล็อตของคุณเป็นอย่างดี และคุณมีศิลปะดีพอที่จะบรรจงเรียบเรียบ...เรื่องราวให้มีเหตุผล มีที่ไป ที่มา...แน่นอนนักอ่านเข้าใจ เกิดอาการอิน การฟินอย่างแน่นอน...

หรือไม่...นั้นก็ขึ้นอยู่ที่เขานักอ่าน...ด้วยว่า...เขามีความเข้าใจในระดับใด เขามีอารมณ์...อย่างไร...คือเขาจะคล้อยตามได้หรือไม่...นั้นขึ้นอยู่ที่นักอ่านเอง...เป็นตัวแปร..ซึ่งไม่เกี่ยวกับคุณค่ะ

คือคนเรามีความแตกต่างกันได้เป็นธรรมดานั้นเองค่ะ ซึ่งหากมาเจอตรงนี้คุณก็คงจะไม่สามารถทำอะไรได้มากนะคะ

ขอเพียงคุณตั้งใจเขียน...จากสิ่ง หรือเหตุการณ์ที่คุณเข้าใจ...ได้เป็นอย่างดี...เท่านี้ก็น่าจะเป็นเรื่องราวที่ดีที่ถูกเขียนออกมา...ได้แล้วค่ะ

ทั้งหมดยาวๆนี้...จริงแล้วเป็นเทคนิค...ของนักเขียนมืออาชีพ(ที่รู้จัก และเขาเคยแนะนำไว้) ยกมาแบ่งปันค่ะ

หากแต่เจ้าของเม้นต์หรือ ก็ยังไม่มีโอกาสทำได้...เช่นกัน เพียงยกมาแนะนำต่อ...ให้คุณในโอกาสที่คุณถามเข้ามานี้ค่ะ

เป็นกำลังใจให้คุณค่ะ สู้สู้นะคะ

[159753258654]

ขอบคูณคะ