เขียนนิยายอย่างไรให้เห็นภาพ

[อาผิง]

คือเราเคยอ่านนิยายอยู่เรื่องหนึ่งค่ะ
ตอนนั้นเหมือนเราหลุดไปท่ามกลางภูเขาและต้นไม้
เห็นนกสองตัวบินผ่านหัวของตัวเอง
สายลมกระทบท่อนแขน รู้สึกว่าตัวเองสูดลมหายใจเข้าไปลึกมาก
ทองฟ้าก็เป็นสีทองตามที่ผู้เขียนบรรยาย
คือเรารู้สึกร่วมมาก 

เราสงสัยว่าจะบรรยายอย่างไรให้เห็นภาพแบบนั้นบ้างคะ

Comments

[牡丹 Mǔdān]

บรรยายละเอียดแต่ไม่ยืดเยื้อ มีอารมณ์ร่วมลองอ่านดูแล้วคิดว่าเห็นภาพไหม ถ้าผู้เขียนเองยังไม่เห็น นักอ่านก็ไม่เห็นหรอก

https://my.dek-d.com/demerea/writer/view.php?id=824503

ลองเข้าไปดูนะคะ เห็นมีคนเคยเขียนไว้ ตอนที่27

[Tdeuy]

ตัวผู้เขียนต้องเห็นภาพก่อนค่ะ จากนั้นบรรยายออกมา เราใช้วิธีนี้

บรรยายรอบแรกอาจไม่ดี ก็ลองบรรยายหลาย ๆ รอบก็ได้ มันจะค่อย ๆ พัฒนาขึ้นแหละ

อย่ารีบร้อน ไม่มีทางลัดเน้อ อันนี้พิมพ์หลายครั้งแล้ว แต่จะพิมพ์อีกละกัน วิธีเราเอง

เราจะนึกภาพสักภาพที่ต้องการบรรยาย เอาเป็น ทะเลแล้วกัน

รอบแรก ฉันยืนอยู่บนชายหาดเพื่อมองทะเล ลมพัดแรงมาก มีคนเล่นน้ำอยู่เต็มไปหมด

รอบสอง ฉันยืนอยู่บนชายหาด สายตามองไปยังท้องน้ำอันกว้างใหญ่ คลื่นซัดสาดเข้ามาไม่หยุด ลมแม้จะร้อนแต่ก็เย็นสบายระดับหนึ่ง ปูลมวิ่งเล่นสนุกสนาน

รอบสาม ฉันยืนอยู่ริมชายหาด ทรายสีขาวเนียนละเอียดทำให้ฝ่าเท้ารู้สึกดี ยามสายตาทอดมองไปยังท้องน้ำสีครามอันกว้างใหญ่ เกลียวคลื่นต่างซัดเข้าฝั่งมาเป็นระลอก ยามลมพัดแตะต้องผิวกายช่วยให้รู้สึกสบายอย่างคาดไม่ถึง เมื่อหันกลับมามองชายหาดสีขาว เหล่าปูลมตัวน้อยต่างวิ่งไปมาอย่างสนุกสนาน ฉันยิ้มออกมายามคิดถึงคราได้ไปเที่ยวทะเล

ประมาณนี้อ่ะค่ะ

[อาผิง]

อันสุดท้ายห็นภาพมากๆเลยค่ะ

ขอบคุณนะคะ

[ทิตภากร : กันต์ระพี]

เห็นภาพ >>> ให้เอาภาพมาตั้งแล้วบรรยายค่ะ

จขกท.: เดี๋ยวตบ!! ไปเล่นไกลๆ เลยไป

me: เผ่นแนบ (ไร้สาระได้ทุกวัน) 555

[Tdeuy]

55555555

[玉兰 (Yulan)]

กำลังจะคอมเม้นต์ดีนะที่มาอ่านก่อน555

[SilverPlus]

การเขียนให้เห็นภาพ เป็นการเขียนที่ไม่ยากเท่าไหร่

ที่ยากคือ การตัดสิ่งที่ไม่ใช่การบรรยายให้เห็นภาพออกไป ตอนคนเขียนกำลังแต่งประโยค มักจะเอาความคิดของตัวเอง ความคิดตัวละคร การอธิบายประวัติศาสตร์ บรา ๆ ยัดเข้าไปในฉากที่ต้องบรรยายให้เห็นภาพ มันเลยทำให้ภาพที่จะแสดงออกมาถูกบดบัง

และอีกเรื่องที่ต้องพัฒนาเพื่อให้เข้าถึงการบรรยายใ้ห้เห็นภาพ ก็คือการพัฒนาความยาวของการบรรยาย จากที่มีแค่ ท้องฟ้าสดใส ก็ให้ใส่เมฆ ใส่สีของท้องฟ้า กระแสลม ลำแสงที่ส่องลงมา การเคลื่อนไหวของเมฆ ค่อย ๆ เพิ่มเข้าไปทีละนิด และจะต้องไม่ใส่จนเยอะเกินไป ราวกับว่ามันสำคัญกับเนื้อเรื่องมากมาย

[พี่ตุลา]

เขียนให้เห็นภาพอาจจะยากไป

งั้นมาดูเเต่งเรื่องสั้นสำหรับทำ

หนังสือนิยายเสียงชิงรางวัลกันดีกว่า!

https://www.dek-d.com/board/view/3928089/

มาฝึกฝนเเละกระตุ้นฝีมือการเขียน

ด้วยรางวัลต่างๆไม่เกิน3กระดาษA4

หมดเขตสิ้นเดือนมิถุนานะครับ

รางวัลที่หนึ่ง200บาท

รางวัลที่สอง100บาท

รางวัลที่สามนิยายวายเเปล

มูลค่าเกือบ400ส่งตรงถึงบ้าน

เเละรางวัลอื่นๆอีกมากมายกมายเเต่

ง่อยๆลงมาหน่อย เชิญชวนให้มารวมสนุกกันเยอะๆนะครับ

#ขออณุญาตโฆษณากิจกรรมครับ

[Tdeuy]

อ๋อย ตามมาถึงนี่เชียว

[พี่ตุลา]

ก็มันเงียบนี่ครับ เลยออกมาเชิญชวน(._.

[ชื่อฮาซิมนะขอรับ]

คุณจี เท็นจู เคยพูดเอาไว้...ต่อให้รู้ศัพท์จนบรรยายได้ครบ...มันก็แย่งหน้าที่ของรูปภาพไม่ได้อยู่ดี

ผมจึงแก้ปัญหา โดยการบรรยายให้ละเอียด

มือสังหารหนุ่มคว้าขวานสั้นมาถือไว้ในมือขวา มันดูเหมือนกับขวานหินโทมาฮอว์คของชาวอินเดียนแดง ทว่าทำจากเหล็กและถูกลับจนคมกริบ แน่นอน ไม่มีใครเคยรอดจากอาวุธมาก่อนกาลของเขา (เอาให้ละเอียด)

คมขวานตวัดออกไปสองครั้ง เชือดคอของชายที่เข้ามาเป็นคนแรก ตามมาด้วยการกระโดดสับเข้าที่ซอกคอคนที่สอง ก่อนจะกระชากออกจนเกิดเป็นแผลเหวอะหวะ สิ้นลมไปอย่างน่าสยดสยอง แต่ยังไม่พอ คนที่สามและสี่ที่รอจังหวะมานานใช้สองมือกำดาบ ก้าวเท้าจรดแทงไม่หวั่นไหว มือสังหารหนุ่มเอี้ยวตัวหลบไปทางขวา รู้ตัวอีกทีทั้งคู่ก็โดนกระชากตัวไปเฉือนสันหลังแล้ว (ต้องครบลีลาท่วงท่า)

"ยอดเยี่ยม..." ข่านและมูซาพูดพร้อมกันพลางวิ่งตามมา ฮาซิมชักเอาดาบสั้นมาถือในมืออีกข้าง ต่อหน้าศัตรูเป็นสิบ ถ้ามีสองคนนี้อยู่ด้วยก็ไม่มีวันพ่าย

อัศวินสีแดงหลายสิบคนเริ่มสร้างวงล้อม พุ่งจู่โจมในชั่วพริบตา ฮาซิมต้านรับดาบยาวด้วยดาบสั้น เงื้อขวานเหล็กจามใส่ไหล่กับใบหน้าของอีกฝ่ายซ้ำๆ จนตายแบบหมดสภาพ จากนั้นก็กระโจนตัวใส่คนทางขวาและปักดาบฆ่าในทีเดียว ทว่าก็ไม่ปล่อยให้คนที่ล้อมอยู่ได้จู่โจม ถีบเตะ สับหน้า ทุ่มกลับ คว้าจับ หักคอ ทลายการป้องกันและปลิดชีพเรียงคนด้วยทักษะชั้นยอด ประหนึ่งว่าตนเกิดมาเพื่อเป็นจักรกลสังหารอะไรอย่างนั้น (ทุกการขยับตัว จงรีดเค้นออกมา)

"ฮา มู ระวังม้า!" ข่านตะโกนบอกสั้นๆ แทงมีดใส่ศัตรูข้างตัวก่อนจะใช้มืออีกข้างยิงหน้าไม้ออกไปปักอกนายกองผู้สวมหมวกเหล็กน่าเกรงขาม เขาตกจากม้าด้วยอาการสาหัส นอนรอความตาย "ม้ายังไม่หยุดเลย!"

"ย้าก!!!" มูซาเก็บดาบที่ตกมาใช้เป็นคู่ วิ่งเข้าใส่ม้าอย่างไม่เกรงกลัว และปลิดชีพมันในวินาทีตัดสินเป็นตาย "ไม่ได้เตะข้าหรอก!"

[ez_coffee11]

เราก็เคยลุ้นไปกับตัวละครมากๆตอนฉากหนี เราเคยแต่งได้แบบนั้น ..

- การบรรยาย การใช้คำ รูปประโยค คนเขียนอินกับสิ่งที่เขียนไหม?

ยกตัวอย่าง 'ฉากสงคราม' การใช้คำประโยคที่แตกต่างกัน มันให้เราได้เห็นอะไรบ้าง ...

A : "เมฆสีดำลอยบนท้องฟ้าก่อนที่จะมองเห็นเครื่องบินทหารลำใหญ่จะบินผ่านไปเหนือหัวของทหาร เสียงระเบิดดังตูมตามไปทั่วพื้นดิน.."

B : "กลุ่มเมฆสีดำทมึนลอยสูงขึ้นไป เสียงอึกทึก พร้อมทั้งเงยหน้ามองขึ้นไป ก่อนที่เครื่องบินทิ้งระเบิดจะแล่นผ่านน่านฟ้าไปเหนือเหล่าผู้กล้าในเครื่องแบบทหาร ด้านหน้าเสียงระเบิดดึงกึกก้องไปทั่วอนาเขต.."

C : "กลุ่มเมฆาสีทะมึนลอยละล่องบนน่านฟ้า เสียงกึกก้องกู่ร้อง เขาเงยหน้าขึ้นสู้แผ่นฟ้าม่านตาเบิกกว้าง ปักษาเหล็กพร้อมทุ้นระเบิดโฉบฉวัดเฉวียนเหนือหัวผู้กล้าสูงขึ้นไป ด่านหน้าเหล่าทหารเสียงระเบิดคร่าชีวิตดังก้องทั่วปฐพี..."

ต่างคนต่างประโยคมันอยู่ที่ว่าคนเขียนสามารถชูตัวหนังสือให้มันเป็นภาพได้ไหม? แล้วมองเห็นภาพแบบไหน ใช้คำง่ายเกินก็เหมือนเห็นเป็น 2D ใช้คำยากเกินก็เหมือน หนังพรีเรียดโบราณสีขาวดำ ใช้คำกลางๆแต่อธิบายดีแบบที่คนปัจจุบันตีความได้ก็เหมือนดู ภาพยนต์ 3D.

- ลองหารูปภาพมาซักภาพแล้วลองเขียนบรรยายบรรยากาศโดยรอบดู สู้ๆนะ

[bowlchan]

มโนภาพว่าตัวเองคือตัวละครเอกของเรื่อง(เป็นคนดำเนินเรื่องไปเลยยิ่งดี) แล้วคิดตามว่า ในสถานการณ์แบบนี้ เราจะทำอะไร พูดยังไง มองเห็นอะไร แล้วก็จด ๆ สิ่งที่นึกไว้ให้หมด ก่อนเอามาเรียบเรียงใหม่ ประมาณนั้นอะค่ะ