เก่งมาตั้งแต่เริ่ม VS ค่อยๆเก่งไปทีละตอน แบบไหนตอบโจทย์นักอ่านมากกว่ากันครับ?
ตั้งกระทู้ใหม่
ไมโอก้า
19 พ.ค. 63 เวลา 14:40 น.
1,746
views
22 ความคิดเห็น
สำหรับผมนะ ผมชอบแบบค่อยๆ ถามว่าค่อยๆเก่งหรอ ไม่อะ ต้องเป็นค่อยๆโกงสิถึงจะถูก แต่พระเอกตอนแรกๆอ่อนผมก็ไม่ค่อยชอบดูนะ ชอบแบบเก่งอยู่แล้วระดับนึงก่อนจะพัฒนาความเก่งไปจนโกงอะ (เก่งแต่เริ่มบางเรื่องมันก็ดีแหละ แต่บางเรื่องมันจะน่าเบื่อไปบางช่วงเวลาของมันหล่ะนะ)
แล้วแต่เรื่องครับ
ส่วนตัวแล้วผมชอบแนวผสมผสานมากกว่านะ
คือพระเอกเทพมาแต่แรก แล้วก็ปั้นเด็ก ปั้นลูกศิษย์ อะไรพวกนั้นไปเลย คือให้ความรู้สึกว่าเก่งแบบน่าเอาอย่าง น่าเชียร์กว่าครับ ได้ทั้งอารมณ์โชว์เหนือ แล้วก็ได้ทั้งอารมณ์อยากเอาใจช่วยลูกศิษย์ให้เก่งวันเก่งคืน
เป็นแบบนี้จะลงตัวในจุดที่เรื่องเดินหน้าได้ไวกระชับ คนอ่านส่วนอยากเห็นโชว์เหนือก็อ่่าน สายละเมียด อยากเห็นตัวละครเก่งขึ้นก็ตามได้
สำหรับผมตัวละครที่มีการพัฒนาย่อมดีกว่าตัวละครที่แบนราบเป็นหน้ากระดานเสมอครับ
สำหรับเรา ชอบแบบค่อย ๆ เก่งขึ้นค่ะ เพราะจะได้ดูพัฒนาการของตัวละครค่ะ
เก่งมาตั้งแต่ต้น ก็สนุก แต่รำราญตรงที่ เก่งไม่สุด เก่งได้พักนึง คนเขียนเนิฟตัวละคร เนิฟไปเพื่อ??? ไร้สาระจริงๆ
เอออันนี้จริง 555 คือปูบทมาให้เก่งแต่ชอบทำให้ตัวละครทำอะไรโง่ๆ ไม่ก็เป็นทาสเมีย *~*
คิดว่าแล้วแต่แนวเรื่องค่ะ เรื่องบางเรื่องก็เหมาะกับตัวละครบางตัวมากกว่า
ถ้าพระเอกเทพมาตั้งแต่เริ่มเรื่องเลยก็จะสบายใจคนอ่าน เพราะคงไม่มีศัตรูที่ไหนมาโค่นพระเอกลงได้ แนวนี้คงอาจต้องเดินเรื่องให้น่าตื่นเต้น ไม่ก็มีพล็อตอื่นเข้ามาเสริม เพื่อให้เนื้อเรื่องน่าสนใจ ไม่น่าเบื่อหรือคาดเดาได้มากเกินไป
ส่วนพระเอกที่ค่อย ๆ เก่งไปทีละตอน อาจขัดใจนักอ่านบางคน เพราะอยากเห็นพระเอกเทพเร็ว ๆ แนวนี้ทำให้เห็นพัฒนาการของตัวละคร แต่ถ้าเดินเรื่องได้เอื่อยเชื่อยเกินไป ตัวเอกทำพลาดแล้วพลาดอีกก็ยังไม่ก้าวหน้าไปไหนก็คงอยากวางอยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่ใช่ว่าคนส่วนใหญ่จะไม่ชอบ อนิเมะหลายเรื่องอย่าง kimetsu no yaiba, boku no hero academia ที่เป็นการ์ตูนดัง ๆ ก็มีคนชอบเยอะ
ขึ้นกับนิยายของท่านต้องการอะไรค่ะ
บางเรื่อง พระเอกต้องเก่งถึงจะเอาอยู่ เรื่องถึงจะสนุก แต่ก็ควรมีจุดอ่อนหรือมีปม
บางเรื่องก็เน้นการเติบโตแบบพวกการ์ตูนโชเน็น ดังนั้นแล้วแต่คนชอบเลย
ส่วนตัวชอบพระเอกฉลาดหรือมีความสามารถติดตัว แต่ไม่ได้เก่งเวอร์โชว์เหนือจนเกินไป มีจุดให้ต้องเรียนรู้อยู่ เช่น FMA Stein;Gate งี้ คือเก่งพอจะแก้ปัญหาเองได้ แต่ก็พบอุปสรรคที่ทำให้ต้องลุกมาทำอะไรข้ามขีดจำกัดของตัวเอง
ถ้าพระเอกแบบเทพๆที่ชอบก็ลูลูซ เทพมากแต่ก็พลาดเป็น แล้วไปเล่นปมอื่นๆแทนความสามารถเอา
เก่งมาตั้งแต่เริ่ม (มีพลังแฝง พรสวรรค์ ทุกอย่างครบ)
แต่ค่อย ๆ ปล่อยออกมา ฝึกฝนแบบก้าวกระโดด หรือเรียนรู้ที่จะเอาชนะศัตรูในทางที่ฉลาดขึ้น
เป็นวิธีที่่ผมคิดว่าผมชอบที่สุด
แต่ถ้าให้เลือก ระหว่างเก่งมาเลย กับ ค่อย ๆ เก่ง ผมว่าคนอ่านชอบเก่งมาเลยมากกว่า
ไม่ใช่เพราะ ค่อย ๆ เก่ง ไม่สนุกนะ แต่การแต่งให้ ค่อย ๆ เก่ง มันสนุก มันต่อเนื่อง มันทำยากกว่ามากสำหรับมือใหม่
หากเป็นมือใหม่ และต้องเลือกว่าแบบไหนดีกว่า เพื่อเอาใจคนอ่านโดยเฉพาะ แนะนำว่า ให้เก่งมาเลยตั้งแต่แรกดีกว่า
ทำไมไม่มีคนคิด
-เก่ง แต่ไม่รู้ตัว
-เก่ง แต่เฉพาะตอนฉากสำคัญ
-เก่งกับอ่อน มีสองร่าง
-อ่อน แต่ถูกเข้าใจผิดว่าเก่ง
-อ่อนทุกเรื่อง แต่เก่งเรื่องเดียว แล้วถูกให้ไปอยู่ในโลกที่วัดเฉพาะเรื่องที่พระเอกถนัด
อะไรทำนองนี้บ้างนะ
ชอบพระเอกที่มีอารมณ์ขันนะ /ตอบผิดประเด็น 555+
โดยส่วนตัวไม่สนใจหรอกว่าจะเก่งหรือไม่เก่ง ถ้าเรื่องมันเข้าท่า สมเหตุสมผล ชวนให้ติดตาม พระเอกจะโง่สุด ๆ แต่เรื่องนำพาไปเช่นโชคช่วย มีตัวละครอื่นเก่งกว่าอยู่รอบ ๆ หรือมีความกาวและความฮาที่ตรงจริต ก็ติดได้หมดอะ 555+
ชอบค่อยๆ แต่ถ้าไม่มีสตอรี่ที่ดีระหว่างทาง ก็ไม่สนุก
ไม่ว่าเก่งก่อนหรือเก่งหลังก็ตาม ควรจะเป็นไปอย่างสมเหตุสมผล
ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้เก่งตั้งแต่ต้นก็แต่งให้มันกากซะเลย หรือให้ดูโง่ๆ แบบที่ดูจงใจมากเกินไป
อะไรที่มากเกินไปหรือไม่มีเหตุผลมารองรับย่อมไม่ดี
ตัวละครเอกควรจะมีความสามารถหรือทักษะบางอย่างที่เหมาะสมจะเป็นคนเก่งได้
(มีแวว) เช่น ถึงเขาจะไม่เก่งแต่มีความพยายาม หรือมีความเฉลียวฉลาด
ทำให้สามารถพัฒนาไปถึงจุดสูงสุดได้
ต้องดูด้วยว่าผู้เขียนให้ความสำคัญกับอะไรมากกว่ากัน
เช่นว่า พระเอกต่อสู้เก่งที่สุดไม่มีใครสู้ได้ แต่มีปัญหาเรื่องความรัก
คนอ่านรู้อยู่แล้วว่าตัวเอกสู้เก่งก็ไม่ต้องลุ้นว่าจะแพ้ชนะจะเป็นตายอย่างไร แต่คนแต่ง
ตั้งใจให้คนอ่านลุ้นว่า พระเอกจะได้ลงเอยกับนางเอกหรือไม่ อย่างไรมากกว่า
ไม่รู้แฮะส่วนใหญ่จะสนใจไปทางหักมุมกับปวดตับมากกว่า ประมาณว่าตัวเองเป็นเเค่ตัวดำเนินเรื่องสร้างความผูกพันธุ์กับตัวไซด์เควสตัวนั้นตัวนี้เเล้วก็ปักธงตาย อ่านเเล้วสบายใจดี หรือบางทีฉลาดเป็นเรื่องๆไปเเล้วก็มีเรื่องที่โง่ ก็เก่งเเต่ไม่ได้เว่อร์ทุกด้านทำนองนั้นน่ะ
เชื่อว่าตัวละครที่เก่งมีคนชอบแน่ๆ...แต่ตัวละครที่เว่อร์เกินหรืออยู่เหนือเหตุผลเป็นแมรี่ซูถ้าไม่มีคนชอบสุดๆก็เกลียดสุดๆแน่นอน โดยเฉพาะช่วงหลังๆมานี้จะเป็นแบบที่ว่าค่อนข้างเยอะ
ถ้าส่วนตัวเลยผมชอบประมาณ มาซากิ/มาซาโตะ จากเมโอโปรเจค หรือ ซิร็อคโค่/มาชิโระ กันดั้มวาลเปอร์กิส ยูกิโอภาคแรก คิงค์ไกเนอร์ หรือ เอจิ ในอาโอกิริวเซย์เรย์ซเนอร์นะ คือพระเอกมันเก่งอยู่แล้วแต่มีปัญหากับตัวเอง มีปมเป็นข้อจำกัด หรือบุคลิกที่สองทำให้ไม่ได้ดีไปซะหมด หรือเหนือกว่าคนอื่นแล้วค่อยๆเปิดใจยอมรับ หรือแก้ปัญหาไปจนเป็นคนที่ยอดเยี่ยมได้ หรือไม่ก็หักมุมไปเลย แบบมาซาโตะคุมมาซากิไม่ได้เวลาที่เป็นตัวของตัวเองก็ละอายใจกับสิ่งที่มาซากิทำเลยไปหาตัวโกงแล้วกอดคอกันฆ่าตัวตายเป็นต้น
ยูกิโอจั่วเทพชนะ แต่ผมก็ยอมรับนะว่าการเดินเรื่องตอนเล่นการ์ดต่อสู้กัน คาซูกิ ทาคาฮาชิ เขาบาลานซ์มันได้ดี
อย่างน้อยพระเอกต้องมีจุดเด่นหรือความเก่งกาจเฉพาะตัวในบางเรื่อง ส่วนจะเก่งแต่เริ่มหรือค่อย ๆ เก่งมันขึ้นอยู่กับปมปัญหาหรือพล็อตครับ ขอยกตัวอย่างเป็นภาพยนตร์แล้วกัน อย่างหนังแอคชั่นส่วนใหญ่พระเอกก็เก่งมาแต่เริ่มอยู่แล้ว (เช่นเป็นหน่วยรบพิเศษ ทำปฏิบัติการมาร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำหรือเป็นสายลับมือพระกาฬ) แต่เรื่องก็สนุกเพราะเรื่องราวดำเนินไปและพระเอกก็ค่อย ๆ ใช้ทักษะของเขาออกมา ส่วนถ้าไม่เก่งมาแต่แรกก็ต้องเดินเรื่องให้เห็นการฝึกฝน พัฒนาตนเองหรือหาอาวุธดี ๆ แบบที่น่าติดตาม มันก็ทำได้นะ อย่างเช่น Iron Man สามภาค + Avenger นี่ก็นับว่าได้อยู่ (ผมหมายถึงเฉพาะพัฒนาการของชุดเกราะนะครับ ส่วนอัจฉริยภาพของโทนี่ สตาร์คอาจต้องนับว่าเก่งมาตั้งแต่ต้นแทน) และที่สำคัญถ้าจะเดินเรื่องให้เห็นพัฒนาการก็อย่าทำแบบ Fantastic 4 ปี 2015 ก็แล้วกันครับที่เอาหนังซูเปอร์ฮีโร่มาทำเป็นกึ่งสารคดีวิทยาศาสตร์+ดราม่าความโลภและการหาประโยชน์จากวิทยาการ เป็นการเปลืองเวลาปูพื้นเรื่องที่ไม่ได้น่าสนใจอะไรเลย คือหกสิบกว่านาทีแรกเราข้ามไปเลยก็ได้เพราะหนังมีดีแค่ 20-30 นาทีสุดท้ายของเรื่องจริง ๆ
เราชอบทั้งสองแบบค่ะ
แบบแรกคือเปิดมาเก่งเลยก็คือมันส์ไปอีกแบบ ไม่ยืดเยื้อดี แต่ถ้าเก่งมาแต่แรกแล้ว ก็ต้องเก่งต่อไปให้สุด อย่าแผ่ว เราเจอหลายเรื่องคือเปิดมาพระเอกเทพมากๆ แต่พอท้ายๆดันไฟอ่อนซะงั้น อันนี้ไม่โอเคค่ะมันเสีย mood ของเรื่อง
แบบสองคือค่อยๆเก่งก็สนุกไปอีกแบบ คือพระเอกเก็บเวลไปเรื่อยๆ ตัวละครค่อยๆมีพัฒนาการ มันชวนให้เราเอาใจช่วยเขาอยู่ตลอด แบบนี้ก็ถือว่าสนุกค่ะ
เราชอบเเบบค่อยๆเก่งนะ คือมีคนเขียนเเนวพระเอกนางเอกเก่งตั้งเเต่เริ่มอยู่หรอกเเรกๆก็สนุกดีเเต่หลังๆอะไรๆก็ชนะไปซะหมดมันจะทำให้เบื่อได้เว้นเเต่เนื้อเรื่องจะสนุกมากจนวางไม่ลงพระเอกเก่งเเต่ก็มีเรื่องให้ตื้นเต้นได้ตลอดอะไรเเบบนั้น ถามว่ามีคนทำได้เหรอ มีค่ะ เราอ่านของนักเขียนคนนั้นพระเอกเก่งฉิบหายเนื้อเรื่องก็สนุกมากวางไม่ลงเลย
เเต่สุดท้ายมันก็เเล้วเเต่คน คุณอยากเจาะกลุ่มนักอ่านเเบบไหนล่ะ
แบบไหนก็ได้ครับถ้าอ่านสนุกก็โอเคแล้ว เพราะผมจริงจังด้านเนื้อเรื่องมากกว่า
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?