หรือเราควรจะยุติการเป็นนักเขียนดีคะ?
ตั้งกระทู้ใหม่
เกริ่นก่อนตรงนี้เลยนะคะว่าเราน่ะเป็นคนอ่อนไหวง่ายมาก555 การมีอะไรมากระทบจิตใจนิดหน่อยทำให้เกิดความรู้สึกเคว้งคว้างง่ายมาก อย่างเช่นการเจอคอมเม้นต์แย่ ๆ เรารู้สึกว่าเราไม่เข้มแข็งพอจะลบมันออกไปจากความคิดได้เลย แต่เรามีฟิคเรื่องหนึ่งที่เรารักและตั้งใจเขียน ผูกพันธ์กับตัวละคร และอยากพาพวกเค้าไปให้ถึงฝั่ง อยากให้ตอนจบสุดท้ายของหนังสือเล่มนี้เป็นความรักของเค้าที่อยู่ข้างกันจนนิรันดร์ เราเริ่มเขียนด้วยอารมณ์ชั่ววูบไม่ได้จริงจังอะไรแต่หลัง ๆ พอมีคนเข้ามาอ่านมากขึ้นกลับกลายเป็นว่ากดดันตัวเอง รู้สึกประหม่าทุกครั้งที่ต้องอ่านคอมเม้นต์ กลัวจะต้องเห็นยอดเฟบยอดเม้นต์ ระแวงว่าจะมีคอมเม้นต์ติหรือเปล่า จนเกือบจะเป็นแพนิคเรื่องนี้ไปแล้ว (ส่วนตัวแล้วเราเป็นแพนิคร่วมด้วยค่ะ ไม่ใช่เเค่เรื่องงานเขียนแต่พออยู่ในสถานการณ์อื่นๆที่กดดันจะวูบ หายใจไม่ออก หัวใจเต้นเร็วแล้วก็คลื่นเ-ยนอยากอาเจียน) เราเคยเว้นช่วงการเขียนและพยายามใช้ความเรื่อย ๆ กับงาน คิดว่าตัวเองจะดีขึ้นแต่เปล่าเลย ก็ยังรู้สึกกลัวเสมอ (ทั้งที่จริงไม่มีความคิดเห็นแย่ ๆ ด้วยซ้ำ) เรารู้สึกว่าเราด้อยค่าในตัวเองมาก ไม่เคยคิดว่าตัวเองเขียนดีเลย และไม่มั่นใจเลยถึงจะมีคนข้าง ๆ ที่บอกเราว่ามันโอเคแล้ว เลยทึกทักไปเองว่าหรือการหยุดเขียน เฟดออกมาจะทำให้เราดีขึ้น เราไม่เหมาะกับการเป็นนักเขียน หรือเราแค่แย่เองที่จัดการความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ เราควรจะพอแค่นี้แล้วไปโฟกัสกับอย่างอื่นดีกว่าไหมคะ?555
MARKFIOSO
20 ก.ย. 64 เวลา 14:55 น.
943
views
11 ความคิดเห็น
ถ้าไหวก็ไปต่อ ถ้าไม่ไหวก็หยุดพัก ถ้าคุณรักเขามากจริง ๆ ก็พักสักครู่แล้วกับมาฮึบแรงสู้ใหม่ครับ เป็นกันทุกคน ขึ้นอยู่ว่าคุณจะไปต่อหรือไม่นะครับ สู้ๆ
เวลาเจอคอมเมนท์แย่ ๆ คุณจะคิดว่างานคุณไม่ดี ตัวคุณไม่ดี ไม่มีความสามารถพอ กลัวทำให้พวกเขาผิดหวัง คิดถึงขนาดแบบว่าพวกเขาคงไปพูดกันว่าทำไมความสามารถแค่นี้ยังมาเขียนนิยาย อะไรแบบนี้หรือเปล่าคะ เพราะเห็นบอกอาการถึงขนาดคลื่นเ-ยนอาเจียนได้ แสดงว่าความรู้สึกน่าจะส่งผลถึงร่างกายเลย
อาการแพนิกที่เป็น ถ้าถึงขนาดคลื่นเ-ยน มือสั่น ต้องพบแพทย์ค่ะ หรือแบบความคิดมันวนเวียน แบบเจอคอมเม้นท์วิจารณ์แล้วคิดไปวนมา คิดว่าตัวเองไม่ดีพอ ถึงขนาดร้องไห้ตัวสั่น อะไรแบบนี้ อะไรที่มันเป็นเยอะเกินจากอาการปกติของคนทั่วไป ต้องหาหมอค่ะ
เราเขียนนิยายไม่จบเราก็เคยไปหาจิตแพทย์นะ นึกว่าตัวเองเป็นสมาธิสั้น ซึ่งหมอบอกว่าไม่ได้เป็น แต่คาดหวังเกินความสามารถของตัวเอง ซึ่งมันทำให้เราแบบ เอ้อ ... ได้รู้แล้วปรับความคาดหวังตัวเองลงมา ก็ดีขึ้นมาก เขียนนิยายจบได้
ของคุณเรามองว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่การเขียนงานนะ ปัญหาน่าจะอยู่ที่คุณเอาความคิดคนอื่นมาตัดสินตัวเอง ทำให้กลัวว่าจะทำได้ไม่ดีพอ ก็พาลคิดไปว่างั้นไม่ทำแล้วกัน เราเพียงคิดว่าการหยุดเขียนงานอาจจะไม่ใช่คำตอบ เพราะถ้ามันใช่ อาการนี้น่าจะหายไปตั้งแต่ตอนคุณลองหยุดเขียนไปแล้วน่ะค่ะ
นักเขียนพบปัญหาที่กัดกร่อนจิตใจเป็นอุปสรรคต่อการทำงานตลอดครับ การก้มหน้าก้มตาทำงานไปจะได้รับผลกระทบพวกนี้น้อย
แต่กว่าจะไปถึงจุดที่ก้มหน้าก้มตาทำงานได้ มันก็ต้องผ่านเรื่องหลาย ๆ อย่าง กว่าจะเข้าใจว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่จะไปสนใจคนอื่น
หยุดพักก่อนค่า ไปโฟกัสอย่างอื่นก่อนสักหน่อยก็ดีนะคะ ให้หัวสมองโล่งๆ แล้วคุณอาจจะมีความรู้สึกคิดถึงการเขียนมากๆอีกครั้ง
ถ้าอยากเขียนต่อ ก็ปิดคอมเมนต์ซะ
ถ้ากังวล ก็พักก่อน
ถ้ากลัว ก็เลิกเขียน
หรือไม่ก็บอกนักอ่านที่ใจร้ายว่า ... ???
พักก่อนค่ะ ความกังวลใจที่ส่งผลต่อร่างกาย เราเคยเป็นเหมือนกันค่ะ
พอพาตนเองออกจากสิ่งที่ทำให้เครียดก็ดีขึ้นค่ะ
แล้วเมื่อรู้สึกไหวก็ค่อยกลับมาได้ค่ะ ถ้าฝืนทำต่อไปทั้งที่ยังมีอาการแบบนี้ น่าจะไม่ดีค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ^^
ถึงไม่มีคนเมนท์ติ แต่ยอดวิวก็ทำให้เราคิดมากอยู่ดีนั่นล่ะค่ะ
ตลอดงานเขียนมันคิดมากได้ตลอดเลย
-ทำไมยอดเฟบ+วิวน้อย ทั้งที่เราก็ขยันลงทุกวันแท้ๆ -ทำไมไม่มีคนเมนท์ -ทำไมมีคนเมนท์น้อยจัง
-ทำไมยอดวิวตอนแรกมันสูงขนาดนี้ นี่เราเขียนห่วยใช่ไหม ตอนอื่นๆมันถึงได้ยอดต่ำลงเรื่อยๆ
พอติดเหรียญปุ๊บ ทำไมไม่มีคนสนับสนุนเลย แสดงว่ามันดึงดูดใจไม่พอใช่ไหม
เชื่อไหมล่ะคะ ตลอดที่เขียนจนกระทั่งเขียนจบอะไรพวกนี้มันจะเข้ามาแบบเทกระจาดเลย
หากเป็นนักเขียนก็ต้องพร้อมรับมือกับสิ่งเหล่านี้ด้วยค่ะ ถ้ายังรับไม่ได้ก็ต้องเป็นนักอ่านไปก่อนนะคะ จนกว่าจะพร้อมรับมือแล้วค่อยกลับมาเขียนใหม่
แล้วงานเขียนมันเป็นงานระยะยาว แบบวิ่งมาราธอนเลย กำลังใจต้องสูงมากทีเดียว
ถ้ารู้สึกว่าตัวเองอ่อนไหวมากๆ เราว่าไม่ไหวก็อย่าฝืนดีกว่า การลงออนไลน์ที่เปิดให้คนทั่วไปเข้ามาแสดงความเห็นได้ มันหลีกเลี่ยงความเห็นที่อาจไม่ถูกใจเรายาก หรือต่อเขาจะไม่เข้ามาแสดงความเห็นตรงหน้า เขาก็เอาไปวิจารณ์ที่อื่นได้ แต่ถ้ายังอยากเขียน แต่ไม่อยากให้คนมาวิจารณ์ ก็ปิดคอมเมนท์ไปเลย หรือถ้าพลังใจในการเขียนไม่ได้ขึ้นอยู่กับความเห็นคนอ่านหรือยอดวิว แต่อยู่ที่ความสุขที่จะได้เขียนล้วนๆ งั้นเขียนเก็บไว้เองไม่ต้องออนไลน์ก็ได้ วันหนึ่งข้างหน้า อาจมีสักวันที่รู้สึกว่าคำวิจารณ์แย่ๆ มันไม่ได้มีค่าให้ต้องเก็บมาใส่ใจ จะเอามาลงก็ตอนนั้นก็ไม่สาย
สู้ ๆ นะคะคุณ วันนี้มันอาจจะยากแต่สักวันเราเชื่อว่าคุณต้องก้าวข้ามความรู้สึกนี้ไปได้แน่ ๆ เราเป็นกำลังใจให้นะ
พักก่อน ปรึกษาจิตแพทย์ก็ดีครับ เข้าใจว่าสุขภาพจิตคนมีข้อจำกัดอยู่
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?